Αργά η γρήγορα η Αττική μπορεί να βρεθεί αντιμέτωπη με σοβαρό κίνδυνο λειψυδρίας, καθώς οι ταμιευτήρες νερού αδειάζουν ένεκα του γεγονότος ότι τα τελευταία χρόνια σπανίως βρέχει και ακόμη σπανιότερα χιονίζει στην ευρύτερη περιοχή.
Ως εκ τούτου, σύμφωνα με ρεπορτάζ του ANT1, από αυτή την εβδομάδα μπαίνει σε εφαρμογή το «plan B» και ξεκινά η λειτουργία των εφεδρικών συστημάτων πηγών και γεωτρήσεων.
Η Αττική, η οποία φιλοξενεί το μισό πληθυσμό της χώρας, ύστερα από την παρατεταμένη ανομβρία των τελευταίων δύο ετών, την έλλειψη χιονοπτώσεων και τη συνεχιζόμενη ξηρασία, έχει αποθέματα νερού στους ταμιευτήρες που αρκούν για τα επόμενα τρία χρόνια.
Μάλιστα, η ΕΥΔΑΠ βρίσκεται ένα βήμα πριν την απάντληση και μεταφορά νερού στους ταμιευτήρες της Αττικής από τις πηγές της Μαυροσουβάλας κάτω από την Πάρνηθα και τις πηγές του μέσου ρου του Βοιωτικού Κηφισού, οι οποίες είναι κοντά στην Υλίκη.
«Η χρήση αυτών των γεωτρήσεων θα προκαλέσει τεράστια προβλήματα. Αν υπέρ-αντληθούν και τα υπόγεια ύδατα, μιλάμε για πρόωρη ερημοποίηση»…αναφέρει στον ΑΝΤ1 ο Γιώργος Ντασιώτης, αντί-περιφερειάρχης Βοιωτίας.
Από την πλευρά του, ο Φίλιππος Σαχίνης, διευθύνων σύμβουλος της ΕΥΔΑΠ, τονίζει πως:
«Όσο νερό μπαίνει στους ταμιευτήρες μας, τόσο νερό βγαίνει. Μπαίνουν 400 εκατομμύρια κυβικά και βγαίνουν 400 εκατομμύρια κυβικά. Αυτή τη στιγμή θα έλεγα ότι είμαστε σε έναν “κίτρινο συναγερμό”.
Την τελευταία διετία οι ταμιευτήρες αδειάζουν. Τον Σεπτέμβριο του 2022, οι ταμιευτήρες είχαν 1100 εκατομμύρια κυβικά μέτρα. Αντί να μείνουν σταθερά, τον Σεπτέμβριο του 2023 μειώθηκε στα 950 εκατομμύρια κυβικά μέτρα. Τον Σεπτέμβριο του 2024 αναμένεται να πέσει στα 700 εκατομμύρια κυβικά μέτρα που θα αρκούν για τα επόμενα τρία χρόνια».
«Τα τελευταία δύο χρόνια, λοιπόν, έχουμε ένα έλλειμμα 200.000.000 κυβικών μέτρων. Ουσιαστικά τα τελευταία δύο χρόνια δεν έχει βρέξει»…καταλήγει ο κ. Σαχίνης.
Όπως αναφέρει το ρεπορτάζ, αν δεν αυξηθούν τα αποθέματα, η τελευταία σανίδα σωτηρίας είναι η αφαλάτωση, καθώς η Αττική περιβάλλεται σε μεγάλο βαθμό από θάλασσα.
Ωστόσο η μέθοδος αυτή, αν και εφαρμόζεται σε χώρες όπως το Ισραήλ που με μία από τις εγκαταστάσεις θα μπορούσε να καλύψει το 1/3 των αναγκών της Αθήνας, έχει μεγάλο ενεργειακό κόστος και περιβαλλοντικό αποτύπωμα.
