Εξαιρετικά ενδιαφέρον αλλά και ξεκάθαρο το άρθρο του Αλέξη Παπαχελά στην σημερινή Καθημερινή, αναφορικά με τους εκβιασμούς που δέχεται η Ελλάδα, προκειμένου να αναγκαστεί να αφοπλιστεί και να στείλει πολύτιμες αντιαεροπορικές συστοιχίες στο Κίεβο.
Στο άρθρο του μάλιστα ο έγκριτος δημοσιογράφος στοχοποιεί συγκεκριμένο Ευρωπαίο Διπλωμάτη που φαίνεται να πρωτοστατεί στους εκβιασμούς κατά της χώρας μας.
Γράφει συγκεκριμένα:
«Αν είχα την ευκαιρία να καθίσω απέναντι από τον Ευρωπαίο Διπλωμάτη που θέτει επιτακτικά το ζήτημα της παροχής αντιαεροπορικών συστημάτων από την Ελλάδα στην Ουκρανία, θα του έλεγα τα εξής.
Ευχαρίστως αν υπήρχε από την πλευρά της ΕΕ μία σαφής και από την δέσμευση για την προστασία της ασφάλειας της χώρας μας, αυτό που οι Αγγλοσάξονες θα αποκαλούσαν firm security commitment.
Ο Ευρωπαίος Διπλωμάτης θα έπρεπε βέβαια να κατανοήσει επίσης ότι η Ελλάδα δεν συνορεύει με την Αυστρία και την Γαλλία, ούτε μοιράζεται μόνο κάποια λίμνη με όμοροι χώρα.
Έχει ως γείτονα μία χώρα που αμφισβητεί την Κυριαρχία Ελληνικών Νησιών και η οποία έως πρόσφατα έκανε συχνές υπέρ-πτήσεις πάνω από αυτά.
Τα αντιαεροπορικά συστήματα της χώρας δεν μπορούν να δοθούν στην Ουκρανία ή σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, χωρίς να υπάρχει δέσμευση ότι θα αντικατασταθούν αμέσως από άλλα παρόμοια, χωρίς προφανώς να χρειαστεί να πληρωθούν από τον Ελληνικό προϋπολογισμό.
Αν στην συζήτηση συμμετείχε και κάποιος Αμερικανός διπλωμάτης, θα του έλεγα ακριβώς τα ίδια, γιατί η σχετική Αμερικανική δέσμευση παραμένει απόρρητη και εν μέρει ασαφής.
Θα προσέθετα όμως ότι τα ανταλλάγματα που έχει λάβει η Ελλάδα, είτε λόγω της στάσης της στην Ουκρανική κρίση είτε λόγω του πράσινου φωτός στην παροχή των F-16 στην Άγκυρα, είναι αναιμικά. Παρά το γεγονός ότι η Ελληνική Κυβέρνηση έχει επωμιστεί σημαντικό πολιτικό κόστος.
Κλασικό παράδειγμα, τα Αμερικανικά πλεονάζοντα πολεμικά σκάφη που, ορθώς, απέρριψε η ηγεσία του Ελληνικού Πενταγώνου. Θα ανέφερε επίσης την επισήμανση βετεράνου αναλυτή της Αμερικανικής πολιτικής στην περιοχή μας, ο οποίος σχολίαζε προσφάτως ότι κάποιον όρο βάζουν σε κάθε νέο εισερχόμενο στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ που τον κάνει να αντιμετωπίζει την Τουρκία «με δέος η φόβο μη χαθεί».
Το έλεγε κρίνοντας την Τουρκική στάση στην Ουκρανία και στη μέση Ανατολή με την Ελληνική.
Κάποιοι Βόρειοι διπλωμάτες θεωρούν την παραπάνω επιχειρηματολογία αμιγώς Βαλκανική, ίσως και αντιαισθητική. Από την άλλη, εμείς είμαστε που ζούμε εδώ σε μία επικίνδυνη γειτονιά, με πολλές απειλές και την προσδοκία ότι η συμμετοχή μας στον σκληρό πυρήνα της Δύσης έρχεται με κάποιου είδους προστασία.
Ναι, και να μην ξεχάσω. Είναι οι Βόρειοι οι σύμμαχοί μας που έκαναν business με τη Μόσχα και είχαν απόλυτη εξάρτηση από αυτήν επί χρόνια, αδιαφορώντας για τις γεωπολιτικές επιπτώσεις.
Και είναι οι ίδιοι που, μόλις κλείσει το κεφάλαιο της Ουκρανίας, θα κάνουν πάλι μπίζνες με τη Μόσχα»!
