Ο Βοναπάρτης έλεγε: «Ποτέ, δεν ήμουν φιλικός, αλλά είμαι πάντα δίκαιος».
Είναι αυτό που χαρακτηρίζει διαχρονικά στάση του Κώστα Καραμανλή, απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Τον έβαλε στα ψηφοδέλτια το 2004, αλλά, παρά το βιογραφικό του, όχι και στις Κυβερνήσεις του και δεν ήταν η παρουσία της Ντόρας ο λόγος.
Το 2015-16 μπορεί να μην τον ήθελε στην ηγεσία-όπως και η Ντόρα άλλωστε-αλλά κινήθηκε με τον κανόνα που είχε επιβάλει στον εαυτό του, από την προηγουμένη αναμέτρηση Σαμαρά-Μπακογιάννη: Tου Εγγυητή της Ενότητας.
Με τον νεώτερο Μητσοτάκη αρχηγό της ΝΔ και Πρωθυπουργό, το γραφείο του στους πρόποδες του Λυκαβηττού έγινε η Μέκκα της παραταξιακής διαμαρτυρίας.
Ποτέ δεν ενθάρρυνε κινήσεις αμφισβήτησης: «Αυτός εξελέγη, με αυτόν προχωράμε». Παρενέβη μόνο δυο φορές. Για να υπενθυμίσει στις Κυβερνήσεις Τσίπρα και Μητσοτάκη, αντίστοιχα, ότι υπάρχουν δυο απαραβίαστα: η Ευρωπαϊκή υπόσταση της Ελλάδας και το Αδιαπραγμάτευτο της Εθνικής κυριαρχίας.
Μπαίνοντας στα 67, ο Καραμανλής έδειχνε τάσεις αναχωρητισμού. Ευλόγως: ικανοποίησε όλες τις φιλοδοξίες που μπορεί να έχει κάποιος από την πολιτική. Στην Ιστορία η απόσυρση είναι το καταφύγιο ενός ηγέτη, που μάλλον αδικήθηκε από τα γεγονότα-ίσως και το κόμμα του.
Λέγεται ότι θα το έκανε νωρίτερα, αν δεν τον συγκρατούσε το ένστικτό του για την τύχη του κόμματος που ίδρυσε ο Καραμανλής-και άλωσαν δυο φορές οι Μητσοτάκηδες-χωρίς τον ίδιο στην Κοινοβουλευτική Ομάδα Το σκάνδαλο τον υποκλοπών τον δικαίωσε.
Η «Ομάδα Μητσοτάκη» εισήγαγε στην πολιτική πράξη μια μέθοδο που μπορεί να καταστρέψει την Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία.
Ο Καραμανλής το ξέρει από τα ΚΑΦΑΟ του Μαυρίκη και από τις «Κυψέλες» μιας τηλεφωνικής εταιρίας, από τις οποίες οι «Αμερικανοί φίλοι» τον άκουγαν, οικογενειακά.
Με όσα γνωρίζουμε και όσα μπορούμε να υποψιαστούμε στο σκάνδαλο της ΕΥΠ-με την Ελλάδα να διασύρεται στη Παγκόσμια Κοινή Γνώμη και τη Σύστημα Μητσοτάκη σε πανικό συγκάλυψης-αν είσαι Καραμανλής δεν έχεις πολλές επιλογές.
Η προγραμματισμένη από καιρό ομιλία του για τον Γιάννη Κεφαλογιάννη-που δεν τα πήγε ποτέ καλά με το Μητσοτακέικο-ήταν η ευκαιρία που του πρόσφερε ο Θεός της Πολιτικής.
Πήρε το τόξο του, έβαλε ένα βέλος «ιοβόλο»-κατά τον χαρακτηρισμό του-κατέβηκε στην Κρήτη και καθάρισε την κατάσταση. Η πολιτική εκτέλεση του υιού Μητσοτάκη -που οδηγεί στο τέλος αυτή την τοξική περίοδο για τη ΝΔ- ήταν παραταξιακό χρέος.
Άλλωστε οι οπαδοί της ΝΔ-και άλλοι πέραν των ορίων της-τα τελευταία χρόνια ήλπιζαν σε αυτό που συμπυκνώνει μια φράση του Αμερικανού φιλοσόφου Ralph Waldo Emerson:
«Θέλουμε κάποιον που να μας εμπνεύσει να γίνουμε αυτό που μπορούμε να είμαστε».
