Γεννήθηκε στην Αθήνα, και σπούδασε θέατρο στη σχολή δραματικής τέχνης του Γ. Κιμούλη «Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας», και χορό στην Ακαδημία I.S.T.D. του Λονδίνου. Εργάζεται από το 1996 σαν ηθοποιός στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, δίπλα σε σπουδαίους σκηνοθέτες.
Στο σήριαλ «Οι μάγισσες της Σμύρνης» υποδυόταν την Κατίνα σε νεαρή ηλικία, ενώ στο βιογραφικό «Η Τελευταία Παράσταση» υποδύθηκε την Έλλη Λαμπέτη. Και τα δύο από τις πολύ επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές.
«Είναι αναγκαίο για μένα να κάνω πράγματα που τα πιστεύω, είναι αληθινά και έχουν αξία για μένα.»
Εντυπωσίασε όμως και με το ρόλο της στην επιτυχημένη κινηματογραφική ταινία «Αν» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Είναι μητέρα ενός αγοριού.
Τώρα συμπρωταγωνιστεί με τον Θανάση Τσαλταμπάση – που το έχει σκηνοθετήσει κιόλας – στο έργο «RING» της Λεονόρ Κοφινό, στο θέατρο ΙΛΙΣΙΑ ΒΟΛΑΝΑΚΗΣ…..έως 7/5, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή.
Μαζί μας η Μαρίνα Καλογήρου……
-Κυρία Καλογήρου έχετε μια ανοδική κι αξιόλογη πορεία στο χώρο του θεάματος, πείτε μας από μικρή είχατε το…μικρόβιο της υποκριτικής;
«Ναι. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήθελα να γίνω ηθοποιός.»
-Σας αντάμειψε ή σας απογοήτευσε η επιλογή σας στο λειτούργημα του ηθοποιού, τώρα που έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που ήσασταν ακόμη σπουδάστρια;
«Έχω περάσει υπέροχες αλλά και πολύ δύσκολες στιγμές όλα αυτά τα χρόνια. Κάποιες φορές είμαι τόσο ευτυχισμένη και βιώνω αληθινή λύτρωση και πληρότητα και κάποιες θέλω να το βάλω στα πόδια και να μη ξαναπαίξω ποτέ.
Νομίζω όμως πως όλα αυτά είναι μέσα στους φυσιολογικούς κύκλους που κάνουμε στη ζωή μας και στη δουλειά μας. Αν θεωρήσουμε ότι ο καθένας μας σ’ αυτή τη ζωή έχει τον δικό του τρόπο να προσφέρει για να είναι μέρος του συνόλου, ο δικός μου τρόπος είναι το θέατρο, η έκφραση και η επικοινωνία.»
-Αρχίσατε τη σταδιοδρομία σας πολύ μικρή και είσαστε ένα εντυπωσιακό κορίτσι. Δεν είχατε ενδοιασμούς για το χώρο, δεν φοβηθήκατε, ότι για να προχωρήσετε θα έπρεπε να κάνετε υποχωρήσεις;
«Όχι. Δεν το αντιμετώπισα ποτέ γιατί δεν το επέτρεψα ποτέ. Ήξερα τι έχω να δώσω, δούλευα πολύ και ήμουν ερωτευμένη με αυτό που έκανα. Είχα πολύ μεγάλη πίστη και δύναμη.»
-Ο πρώτος σας ρόλος ποιος ήταν; Και…πρώτη φορά πάνω στη σκηνή, πως αισθανθήκατε; Είχατε τρακ;
«Η πρώτη μου συνεργασία ήταν με τον Θεόδωρο Τερζόπουλο στο θέατρο Άττις αλλά ήμουν στο χορό της τραγωδίας. Ο πρώτος μου ρόλος ήταν με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη στον «Συλλέκτη» στο ίδιο θέατρο που παίζω και τώρα.
Ναι είχα πολύ τρακ αλλά ταυτόχρονα όταν ανεβαίνω στη σκηνή έχω μαζί και μια παράξενα οικεία αίσθηση. Σα να βρίσκομαι σπίτι μου. Κι ακόμα πιο κοντά. Σα να βρίσκω τον εαυτό μου.»
-Προτιμάτε να παίζετε στην τηλεόραση, το θέατρο ή τον κινηματογράφο;
«Η τηλεόραση και ο κινηματογράφος για μένα είναι το ίδιο. Δεν τα ξεχωρίζω. Το θέατρο είναι κάτι άλλο.
Η τεχνική και η αίσθηση διαφέρουν πολύ από την κάμερα στη σκηνή αλλά η ουσία είναι η ίδια, η έμπνευση, η έκφραση και το μοίρασμα- η επικοινωνία αυτών που αισθάνεσαι. Μου αρέσουν πολύ και τα δύο.»
-Ήταν δύσκολο για εσάς να υποδυθείτε την Έλλη Λαμπέτη, από τις πιο λαμπερές ηθοποιούς μας;
«Αυτός ο ρόλος ήρθε σε μια στιγμή της ζωής μου που ήμουν πάρα πολύ καλά. Πολύ ήρεμη, πολύ ισορροπημένη, πολύ «κεντραρισμένη» και ευτυχισμένη. Έτσι μπήκα σ’ αυτή τη δουλειά με μεγάλη διαύγεια και χαρά και όλα έγιναν σαν από μόνα τους. Δε δυσκολεύτηκα όχι, το απόλαυσα.»
-Μετά από το σήριαλ αυτό απουσιάσατε από το χώρο αρκετά χρόνια γιατί;
«Γιατί την περίοδο που είχα τα γυρίσματα είχα ταυτόχρονα και θέατρο και δούλευα δεκαέξι ώρες την ημέρα για επτά μήνες. Κόντεψα να ανατιναχτώ και μετά χρειαζόμουν χρόνο για να ξεκουραστώ και να ξαναβρώ τον εαυτό μου. Έπειτα έμεινα έγκυος και αποφάσισα να μη δουλέψω καθόλου μέχρι που ο γιος μου έγινε 3,5 χρονών. Μετά ήρθε το «Αν».»
-Σας βοήθησε κάποιος στα πρώτα σας βήματα; Πιστεύετε στο ταλέντο ή τον παράγοντα τύχη;
«Όχι δεν είχα κάποιον να με βοηθήσει. Μόνο τον εαυτό μου και τη μεγάλη μου επιθυμία. Πιστεύω στο χάρισμα που σου δίνεται, πιστεύω στην τύχη και πιστεύω και στην προσωπική δουλειά. Στο πόσο αγωνίζεσαι γι αυτό που θέλεις να κάνεις.»
-Σε καιρό κρίσης τώρα, θα αποδεχόσαστε ένα ρόλο που δεν θα σας εξέφραζε;
«Όχι. Αυτό δεν μπορώ να το κάνω. Όχι από ιδεολογία. Γιατί απλούστατα δεν μπορώ. Αρρωσταίνω. Είναι αναγκαίο για μένα να κάνω πράγματα που τα πιστεύω, είναι αληθινά και έχουν αξία για μένα.»
-Πόσο δύσκολο είναι στην εποχή μας για μια μητέρα να μεγαλώνει το παιδί της μόνη της και πόσες εκπτώσεις πρέπει να κάνει στη δουλειά της;
«Δεν ξέρω να απαντήσω ακριβώς. Εγώ κάπως αφήνομαι στη ζωή και πιστεύω. Πιστεύω ότι θα γίνει αυτό που πρέπει να γίνει. Αλλά αυτό συμβαίνει όταν είσαι ο εαυτός σου και παλεύεις για την αλήθεια… Έτσι τουλάχιστον νομίζω.»
-Τι απεχθάνεστε και τι θαυμάζετε σε έναν άνδρα;
«Δεν μου είναι εύκολο να γενικεύσω. Γιατί είναι επόμενο όλα τα χαρακτηριστικά μας να λειτουργούν κάποιες φορές στον θετικό και κάποιες στον αρνητικό τους πόλο.
Για παράδειγμα αν κάποιος άντρας έχει σιγουριά και αυτοπεποίθηση αυτό κάποιες στιγμές μπορεί να είναι ωραίο και κάποιες γελοίο. Επίσης είναι φυσιολογικό ένας άνθρωπος να έχει κάποια δυνατά σημεία στη προσωπικότητα του και κάποια αδύναμα.»
-Πως θα περιγράφατε την Μαρίνα;
«Αυτή είναι η πιο δύσκολη ερώτηση που μου έχουν κάνει! Πώς να δω τον εαυτό μου απ’ έξω και να με περιγράψω χωρίς να γίνω υπερφίαλη ή ψεύτρα; Δεν ξέρω!»
-H ηθοποιία για σας τι είναι; Είναι λύτρωση;
«Ναι είναι λύτρωση. Όταν καταφέρεις να συντονιστείς, να ανοίξεις και να δώσεις αυτό που έχεις να δώσεις είναι πολύ μεγάλη λύτρωση.»
-Πως ήταν η συνεργασία σας με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη που τόσο συζητήθηκε;
«Ο Χριστόφορος είναι υπέροχος άνθρωπος και ταυτόχρονα εξαιρετικός στη δουλειά του. Έχει έναν μοναδικό τρόπο να φροντίζει για όλα και να υποστηρίζει όλους τους συνεργάτες του χωρίς να γίνεται ποτέ αρνητικός και δύσκολος. Ένιωθα πολύ ασφαλής και προστατευμένη. Ήταν μια πολύ ωραία συνεργασία.»
-Μιλήστε μας για το έργο στο οποίο συμμετέχετε τώρα με τον Θανάση Τσαλταμπάση;
«Είναι μια σουρεαλιστική κωμωδία. Δεκαοκτώ ιστορίες διαφορετικών ζευγαριών. Λέγεται RING και συμβολίζει την παλαίστρα των σχέσεων, τη μάχη που δίνουν το αρσενικό και το θηλυκό στη προσπάθεια τους να συναντηθούν και να αγαπηθούν.
Νιώθω πολύ χαρούμενη και ελεύθερη σ’ αυτή τη δουλειά κι αυτή τη φορά το ρήμα «παίζω» έκτος από τη διάσταση του «υποκρίνομαι» έχει και τη διάσταση του παιχνιδιού.
Πραγματικά νιώθω να παίζω σαν παιδί σ’ αυτή τη παράσταση. Διασκεδάζουμε και γελάμε τόσο πολύ και αυτή η χαρά για μένα είναι μια καινούργια εμπειρία στο θέατρο.»
-Τα μελλοντικά σας σχέδια;
«Θα παίξω στη ταινία που ετοιμάζει ο Γιάννης Σμαραγδής για τη ζωή του Νίκου Καζαντζάκη. Έχει γράψει ένα υπέροχο σενάριο και νιώθω πολύ τυχερή που θα είμαι κι εγώ μέρος αυτής της δουλειάς.»
{jcomments on}
