Μεγάλωσα μπαμπά, κι ας με εγκατέλειψες. Μεγάλωσα μπαμπά κι ας μη σε άφησαν ποτέ να σε δω. Μεγάλωσα μπαμπά κι ας εσύ φυλακίστηκες γιατί δεν είχες άλλα χρήματα για τη διατροφή. Κι αν εσύ δούλευες στα ξένα για να μη μου λείψει τίποτα, μόνο που ξέρεις κάτι; μου έλειψαν πολλά, γιατί έλειπες εσύ.
Δε μου διάβασες ποτέ παραμύθι. Δεν ήρθες ποτέ σε καμιά σχολική γιορτή. Δε με φίλησες ποτέ για καληνύχτα. Δε με αγκάλιασες ποτέ. Δε είπες ποτέ στη μαμά να μη με μαλώνει.
Δεν το σκέφτηκες αυτό μπαμπά; Το ίδιο δε σκέφτηκε κι ο πατέρας της φίλης μου της Μαρίας, που ενώ μένει στο σπίτι τους, είναι σα να μην τον βλέπει.
Μεγάλωσα μπαμπά, κι ας αυτοκτόνησες. Μεγάλωσα μπαμπά, παρόλο που εσύ βιάστηκες να «φύγεις». Μεγάλωσα μπαμπά κι ας σκοτώθηκες στον πόλεμο.
Μεγάλωσα μπαμπά, κι αν εσύ με βλέπεις μόνο από φωτογραφίες και εγώ σου γράφω γράμματα αλλά ποτέ δε σου τα έχω στείλει. Σου γράφω πόσο σ’ αγαπώ και πόσο μου λείπεις.
Μεγάλωσα μπαμπά κι ας μη μου είπες ποτέ μπράβο. Συγνώμη μπαμπά, κι ας μην ήμουνα το παιδί που ήθελες. Μεγάλωσα μπαμπά, μα σε θυμάμαι να κάθεσαι στο παγκάκι της γειτονιάς, να κρυφοκοιτάς μήπως με δεις από το παράθυρο, γιατί δε σ’ άφηνε η μαμά, να ανέβεις τη σκάλα και να μπεις στο σπίτι.
Μεγάλωσα μπαμπά, μα θυμάμαι όλα αυτά τα χιλιόμετρα που έκανες για να με χώσεις στην αγκαλιά σου. Μεγάλωσα μπαμπά και θέλω να σου πω , πως οι ομορφότερες μου μέρες ήταν εκείνες που δεν πήγαινες στη δουλειά και ήμασταν όλοι μαζί στο σπίτι.
Μεγάλωσα μπαμπά, κι ας μη με θυμάσαι κι ας είμαι μια εικόνα ξεθωριασμένη στο δικό σου το μυαλό και οι γιατροί το λένε αλτσχάϊμερ. Το ξέρω πως με θυμάσαι μπαμπά. Μπορεί το πρόσωπο μου να μην το αναγνωρίζεις αλλά ξέρω πως η καρδιά σου χτυπά το ίδιο δυνατά κάθε φορά, που με βλέπει.
Το χάδι σου είναι το ίδιο απαλό και τρυφερό και ξέρω πως κάθε φορά βλέπεις τα δάκρυα μου, όσο και να προσπαθώ να στα κρύβω…Ναι εκείνες τις στιγμές που σε ταΐζω όπως με τάιζες εσύ κάποτε, και τις ώρες εκείνες που διαθέτω την υπομονή, να σου θυμίσω εκείνα που εσύ μου έμαθες, όταν μου εξηγούσες τον κόσμο.
Μεγάλωσα μπαμπά μα ακόμα θέλω να πηγαίνουμε βόλτες για παγωτό και για γλειφιτζούρι. Μεγάλωσα μπαμπά, μα ακόμα έχω ανάγκη να μου δείχνεις τον ήλιο, τα αστέρια, τη θάλασσα, το φως του ήλιου και του φεγγαριού.
Μεγάλωσα μπαμπά, μα ακόμα έχω ανάγκη το φιλί σου για καληνύχτα. Να μου υπενθυμίζεις να μην τρέχω, να μην κουράζομαι, να τρώω, να κοιμάμαι, να μη ξεχνάω τη ζακέτα μου. Μεγάλωσα μπαμπά, κι ας μην ήσουνα εκεί. Μεγάλωσα μπαμπά και πάντα θα θυμάμαι πως μας μεγάλωσες μόνος.
Μεγάλωσα μπαμπά, κι αναρωτιέμαι αν σήμερα είσαι περήφανος. Μεγάλωσα μπαμπά κι ας μην ήρθες ποτέ…Μεγάλωσα μπαμπά κι ας ήσουν πάντα ο τύραννος μου.
Μεγάλωσα μπαμπά κι ας με κακοποιούσες. Μεγάλωσα μπαμπά κι ας μου ήσουν πάντα η θηλιά στο λαιμό. Μεγάλωσα μπαμπά και θυμάμαι πως μεθούσες, πάντα ήξερα πως το μόνο που αγαπάς είναι το αλκοόλ.
Μεγάλωσα μπαμπά και στον καθρέφτη μου βλέπω τις πρώτες μου ρυτίδες μα και τις λευκές τούφες στα μαλλιά μου…είναι οι δρόμοι μου μπαμπά. Τα λάθη μου και τα σωστά μου. Οι επιτυχίες μου και οι αποτυχίες μου. τα ανήφορα και τα κατήφορα.
Οι δρόμοι οι δύσβατοι και τα μονοπάτια τα επικίνδυνα, αυτά που τόλμησα να διασχίσω χωρίς εσύ να μου φωνάξεις «είμαι δίπλα σου, μη φοβάσαι προχώρα»…
Μεγάλωσα μπαμπά και δε φοβάμαι πια τόσο πολύ, γιατί έφτασα στον πάτο, τον γεύτηκα και δεν ήτανε κανείς να με τραβήξει από το χέρι και να μου πει «σήκω».
Μόνη μου σηκώθηκα μπαμπά. Χτύπησα με δύναμη και επιμονή τα πόδια και ανέβηκα πάνω. Βούλιαξα μα κατάφερα κι ανέπνευσα μπαμπά. Βγήκα στη στεριά μα πάλεψα πρώτα με τις φουρτούνες και τα κύματα. Δε φοβάμαι πια μπαμπά…
Απελευθερώθηκα μπαμπά από όλα όσα τα βαρίδια που κρατούσαν στη γη και έχω ανοίξει τις φτερούγες μου για να πετάξω. Μεγάλωσα μπαμπά και θέλω να σου πω, πως μου ήσουν και μου είσαι απαραίτητος.
Μεγάλωσα μπαμπά και θέλω να σου πως έχεις ακριβώς τα ίδια δικαιώματα όπως και τις ίδιες υποχρεώσεις με τη μαμά.
Μεγάλωσα μπαμπά, μα η παρουσία ήταν και είναι απαραίτητη. Αναρωτιέμαι μπαμπά, αν έχεις καταλάβεις πόσο απαραίτητη ήταν και είναι η ασπίδα σου για την προστασία μου, για την ανάπτυξη και την εξέλιξη μου…Και με όλα αυτά εγώ μεγάλωσα….
Σημείωμα: Ένα κείμενο για όλους του μπαμπάδες του κόσμου. Κι όταν συναντάτε παιδιά, που ζουν μακριά από τον μπαμπά τους, πείτε τους πως αυτός τους αγαπάει…
Και να θυμάστε, πως κάποια παιδιά κοιμούνται απόψε χωρίς τον πατέρα τους γιατί τον έχασαν, κάποια άλλα γιατί λείπει από το σπίτι αφού δουλεύει στα ξένα, κάποια γιατί η μητέρα τους δεν του το επιτρέπει και κάποια γιατί αυτός ο ίδιος τα έχει εγκαταλείψει ή ο πατέρας να είναι ακατάλληλος.
{jcomments on}
