«Σε μία χώρα που υπάρχει κοινωνική δικαιοσύνη, ελεημοσύνες δεν χρειάζονται»
Μπερνάρ Σώ.
Δεν υπάρχει πλούτος χωρίς εργασία……….
Όλοι σχεδόν μιλούν για εκλογές και πότε θα γίνουν. Το κυρίαρχο θέμα όμως, δεν είναι οι εκλογές, αλλά τι θα προκύψει από αυτές για το καλό του λαού. Οι γραμμές αυτές δεν έχουν κανέναν σκοπό να υπερασπίσουν ή όχι κάποιο κόμμα.
Είναι κάποιες απλές σκέψεις για την καλύτερη συμμετοχή του λαού στις αποφάσεις της εξουσίας, ώστε ο λαός να ελπίζει, αλλά και να φοβάται μήπως ο νικητής σ’ αυτόν τον αγώνα ζωής, να μην είναι το πολιτικό ψεύδος, απ’ όπου κι αν προέρχεται, είτε από την Αριστερά είτε από τη Δεξιά.
Πολλοί μιλάνε για αλλαγή του πολιτικού σκηνικού, ακόμη και για αλλαγή του πολιτικού συστήματος. Κανείς όμως δεν ξεκαθαρίζει αυτή την αλλαγή και πως θα γίνει. Οποιοδήποτε πολιτικό σύστημα έξω και μακριά από την κοινοβουλευτική δημοκρατία θα είναι καταδικαστέο από την συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας. Ο στόχος λοιπόν του λαού, πρέπει να επικεντρωθεί στην σημαντική βελτίωση του κοινοβουλευτισμού.
Οι κοινοβουλευτισμός είναι μόνο καλός στη θεωρία; Και θα πρέπει εμείς οι πολίτες να κάνουμε όλες εκείνες τις κινήσεις για να τον επιβάλλουμε και στην πράξη;
Δηλαδή να δώσουμε με τις μαζικές κινήσεις να καταλάβουν τα κόμματα και οι βουλευτές, ότι πρέπει να βελτιωθούν στην άσκηση των καθηκόντων τους, περισσότερο δημοκρατικά, με γνώμονα πάντα το συμφέρον του λαού και τίποτα έξω από αυτό. Οι βουλευτές να είναι απρόσωποι και μόνο δέκτες της θέλησης και το συμφέρον του λαού.
Κάθε νομοθεσία να προέρχεται από το λαό και μόνο η Διοίκηση από το Κοινοβούλιο. Για να επιτευχθεί αυτό, χρειάζεται σοβαρή οργάνωση του λαού, ώστε οι πολίτες να είναι το κέντρο των αποφάσεων, μέσω γενικών συνελεύσεων, όπου ο κάθε πολίτης να συμμετέχει στη διαχείριση των κοινών.
Μέχρι σήμερα, ο τόπος κυβερνάται κοινοβουλευτικά μόνο θεωρητικά. Ο πολίτης είναι κυρίαρχος μόνο τη στιγμή που ρίχνει την ψήφο του στην κάλπη. Μετά άλλοι αποφασίζουν γι’ αυτόν, χωρίς αυτόν.
Ήλθε η ιστορική στιγμή να περάσουμε στην πράξη. Όχι με φωνές και κάποτε με ασχήμιες, αλλά με σοβαρή οργάνωση μέσα σε γενικές συνελεύσεις, οι αποφάσεις των οποίων να λαμβάνονται σοβαρά υπ’ όψιν από το Κοινοβούλιο.
Μήπως σήμερα ο κοινοβουλευτισμός δεν εκφράζει απόλυτα τη θέληση των πολιτών και θα πρέπει οι πολίτες να βοηθήσουν με τη συμμετοχή τους στην βελτίωση του κοινοβουλευτισμού;
Μέχρι σήμερα, ακούμε ότι ο κοινοβουλευτισμός είναι η εγγύηση της λαϊκής κυριαρχίας. Ο λαός, σύμφωνα με την θεμελιώδη αυτή αρχή του κοινοβουλευτισμού, πρέπει να κυβερνά και να επιβάλει τη θέλησή του σε όλα τα ζητήματα ενός κράτους δικαίου, από την οικονομία μέχρι τη δικαιοσύνη, αλλά και σε όλους τους κλάδους μιας Πολιτείας με ηθικές αρχές.
Ο πολίτης είναι κυρίαρχος μόνο μία μέρα, ανά τέσσερα χρόνια, την ημέρα των εκλογών, που πηγαίνει στην κάλπη να δείξει την προτίμησή του σε κάποιο κόμμα και σ’ έναν ή περισσότερους βουλευτές.
Τη στιγμή που οι κάλπες κλείσουν, ο πολίτης χάνει την κυριαρχία του, την οποία μεταβιβάζει σε κάποιον βουλευτή, με την ελπίδα ότι εκείνος, ως εκπρόσωπός του, θα είναι σωστός, τίμιος και θα αγωνίζεται για την σταθερότητα και τη βελτίωση της ζωής του. Ίσως κάποτε να έχει συμβεί αυτό, είναι όμως τόσο σπάνιο, που προσωπικά δεν το θυμάμαι.
Ο αγώνας σήμερα του λαού μας, δεν πρέπει να στρέφεται κατά της Βουλής, με μούντζες, αλλά για αλλαγή πολλών στερεοτύπων. Αν δεν αλλάξουν εκατοντάδες προστατευτικοί νόμοι, διατάξεις και χιλιάδες «παραθυράκια» υπέρ των βουλευτών και των υπουργών, μην περιμένουμε να δούμε «άσπρη μέρα».
Οι εκλεκτοί του λαού, οι βουλευτές, πρέπει ν’ αποβάλλουν την ατομική τους προσωπικότητα. Η θέληση του λαού, να είναι πάντα στη σκέψη των βουλευτών, να μην αλλοιώνεται, να μη χρωματίζεται ανάλογα με τα χρώματα του κόμματος, να μην επιδρά οποιαδήποτε ατομική επίδραση, αλλά να είναι μία στάση σταθερή υπέρ του λαού.
Όλοι οι υπουργοί και πρώτος ο πρωθυπουργός, να σταματήσουν να έχουν προσωπική γνώμη, αλλά να είναι μόνο δέκτες της θέλησης του λαού. Όταν υπάρχει η παραμικρή εκτροπή από τη λαϊκή εντολή, να υπάρχει νόμος που να επιβάλλει την πτώση από το βουλευτικό αξίωμα κι ακόμη τη διάλυση της Βουλής.
Όταν απομακρύνονται οι κυβερνώντες από την καθορισμένη γραμμή που εξέφρασαν στην προεκλογική περίοδο, αμέσως να έχουν το θάρρος και την τόλμη να παραιτούνται. Διαφορετικά, δεν θα λειτουργεί δημοκρατικά ο κοινοβουλευτισμός.
Σήμερα, αλλά και χρόνια πίσω, οι βουλευτές ενεργούσαν σχεδόν πάντοτε, όχι με την ατομική τους βούληση, αλλά με την «εντολή» του κόμματος.
Υπήρχε και υπάρχει ένας «φόβος» για τους αντιπάλους βουλευτές, και σπάνια βλέπουμε τον σεβασμό που πρέπει να έχουν ΟΛΟΙ οι βουλευτές προς τους εκλογείς τους. Ο λαός πρέπει να κυβερνά και να καθορίζει την πορεία του Κοινοβουλίου.
Από τα εκατοντάδες σκάνδαλα που ήλθαν στο φως, κανένα δεν καταδικάστηκε και ο λαός νιώθει ότι ο πλούτος της χώρας έφυγε από τα χέρια του κι έγινε καπνός.
Ο λαός που σήμερα φωνάζει τον πόνο και τη δυστυχία του στις πλατείες, ξέρει καλά ότι υπάρχουν παράσιτα που παχαίνουν με τα λεφτά και τον ιδρώτα του. Ο κόσμος δεν ζητά μόνο καλούς μισθούς και συντάξεις, δεν ζητά να περιοριστεί η ανεργία και άλλα πολλά δίκαια αιτήματα, πάνω απ’ όλα και πρώτα απ’ όλα ζητά δικαιοσύνη.
Γιατί δεν βλέπουμε δικαιοσύνη; Γιατί, απλούστατα, υπάρχουν οι παραγραφές. Αδιανόητο. Στις επόμενες εκλογές, οι πολίτες θα ψηφίσουν τα κόμματα που θα συμπεριλάβουν στα προγράμματά τους αλλαγές που προστατεύουν βουλευτές και υπουργούς.
Τέλος, στις ψεύτικες υποσχέσεις και στη μόνιμη αδικία κατά του λαού. Θέλουμε εκπροσώπους στη Βουλή με πρώτο χάρισμα την αγάπη και το δίκιο του λαού. Οι βουλευτές να έχουν φαντασία, διορατικότητα, εξυπνάδα, μεγαλοψυχία και να προβλέπουν το μέλλον του τόπου.
Πάνω απ’ όλα, να μην υπηρετούν το πολιτικό ψεύδος, γιατί τότε εξαπατούν το λαό. Από τη στιγμή που ο βουλευτής περάσει το κατώφλι της Βουλής, πρέπει να έχει στο μυαλό του μόνο το καλό και την προστασία του Έθνους. Βουλευτής καλός, είναι εκείνος που είναι «φρόνιμος» σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής.
Αν το κράτος μας θέλουμε να πάει πραγματικά μπροστά, οι κυβερνώντες πρέπει να έχουν μεγάλη πείρα, ανιδιοτέλεια, διορατικότητα και πάνω απ’ όλα να υπηρετούν δίκαια το λαό. Χρειάζεται φρόνηση σε κάθε κίνηση όλων όσων έχουν το πηδάλιο της κρατικής μηχανής.
Αλλά και ο πολίτης να έχει σοβαρή σκέψη και διορατικότητα, ποιους θα στείλει στη Βουλή. Είναι κι αυτός συνυπεύθυνος για την τύχη της Πατρίδας. Μεγάλη προσοχή λοιπόν για να έχουμε ελπίδα. Θα έχουμε όμως;
