Με βαθιά πίκρα και μελαγχολία, παρακολουθώ τα νιάτα μας που ετοιμάζονται κάθε μέρα για το θλιβερό ταξίδι της ξενιτειάς. Ένα ταξίδι μεταναστευτικό από το οποίο, τα μεν χελιδόνια ξαναγυρίζουν στις φωλιές τους αλλά που τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας μπορεί να μην ξαναγυρίσουν ποτέ!
Σε λίγο λοιπόν, αυτοί που θα έχουν αποχαιρετήσει το δύσμοιρο τούτο Κράτος των γερόντων, θα έχουν φθάσει κοντά στις πολλές εκατοντάδες χιλιάδες.
Δυστυχώς, η Πατρίδα μας εκεί που έφθασε, δείχνει σε αυτά τα νέα παιδιά, την πόρτα εξόδου από την Πατρίδα τους.
Μια Πατρίδα που στενάζει κάθε μέρα και πιο πολύ, κάτω από τον συνεχιζόμενο κατήφορο που πορεύεται με τους όσους αδέξιους χειρισμούς συνεχίζονται επί χρόνια καθημερινά και καταδικάζουν και τις τελευταίες εναπομένουσες ελπίδες για μια ζωή τουλάχιστον ανθρώπινη σε τούτον τον τόπο που κατά τα άλλα ευνόησε και ευλόγησε ο Θεός τόσο απλόχερα.
Καλό και χρήσιμο είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι ο καθένας που αποφασίζει αυτό το απελπισμένο ταξίδι της διασποράς, δεν είναι βασικά γιατί ψάχνει για το κάτι καλλίτερο η το κάτι πιο ευχάριστο, η κάποια γνώση πιο ειδική που δεν προσφέρεται μέχρι στιγμής εδώ στην Πατρίδα.
Αυτές είναι απειροελάχιστες περιπτώσεις και αφορούν μόνο αυτούς που μέχρι στιγμής αντέχουν να αντιμετωπίσουν τέτοια δαπάνη.
Αυτός που αποφασίζει να εγκαταλείψει τον αγαπημένο του τόπο είναι κατά βάση αυτός που ….πεινάει και που ίσως εάν μείνει κι' άλλο στη χαροκαμένη του Πατρίδα θα πεινάσει σε λίγο ακόμη περισσότερο και μόνιμα πια άνεργος, θα πορεύεται παρέα με την θλίψη και την κατάθλιψη.
Και μπορεί να λέμε όλοι το γνωστό «Όλοι μαζί μπορούμε». Στην πράξη όμως τι γίνεται, που αυτό δεν μπορεί να κρατήσει επ΄ άπειρον γιατί έτσι που πάει το πράγμα, έρχεται η μέρα που…. «Όλοι μαζί ΔΕΝ θα μπορούμε».
Όπως και στα μεταπολεμικά χρόνια, οι δρόμοι για τα «ξένα» δυστυχώς ξεδιπλώνονται και η τραγική αιμορραγία της νέας γενιάς – και όχι μόνο – επαναλαμβάνεται. Από αυτούς που μας αποχαιρετούν ένα περίπου 75% είναι πτυχιούχοι ! Δηλαδή κάτι σαν 7 στους 10!
Αυτά τα «διαμάντια» μετριούνται ήδη σε κάπου 250.000. μέχρι στιγμής και το νούμερο αυτό φαίνεται να αυξάνει ραγδαία με σχεδόν γεωμετρική πρόοδο και πολύ φοβούμαι ότι μέσα στο 2017 θα αγγίξει το μισό εκατομμύριο.
Και να σκεφθεί κανείς ότι τα παιδιά αυτά μέχρι να βρουν δουλειά και να ορθοποδήσουν στο καινούργιο και άγνωστο περιβάλλον που θα βρεθούν, θα πρέπει να συντηρούνται από τους δύστυχους γονιούς των που αμφίβολο είναι εάν μπορούν οι γονείς των να συντηρούν τους εαυτούς των και μόνον και που θα πρέπει να βρουν μια λύση για να παρασταθούν στα παιδιά τους σ' αυτούς τους «ήρωες της ζωής», που μαζί τους κάποτε έπλαθαν τα πιο όμορφα όνειρα για το μέλλον και οραματίζονταν μια Ανάσταση που θα έρχονταν κάποτε και που όμως δεν ήρθε ποτέ!
Αντί' αυτής, τα σκοτεινά μας χάλια, ήρθαν να δώσουν τέλος στις ελπίδες όλων μας: Των γερόντων που δεν θα προλάβουν να δουν καλλίτερες μέρες και των νέων που θα' χουν ξεριζωθεί ίσως για πάντα από την ευλογημένη πατρική μας Γη.
Ισως είμαι πολύ απαισιόδοξος αλλά ίσως απλά είμαι συγχρόνως ένας ρεαλιστής που δεν αρκούμαι στα όνειρα και που αντιμετωπίζω την αλήθεια για να την πολεμώ έγκαιρα όσο είναι αυτή θεραπεύσιμη.
Κρίνοντας από το σχετικά κοντινό παρελθόν, θα έλεγα πως πρέπει επί τέλους κάποτε να εκλείψει τελικά η κατάρα του κυνηγιού της «καρέκλας» που εκμαυλίζει και στο τέλος φθείρει ανεπανόρθωτα συνειδήσεις, τρέφει τον εμφύλιο ανταγωνισμό και δοξάζει …..ΟΧΙ βέβαια το γνωστό και υπέροχο «Αμύνεσθαι περί Πάτρης» αλλά ….το ΒΡΩΜΕΡΟ…….. «Αμύνεσθαι περί ΠΑΡΤΗΣ»!!!
Εάν λοιπόν παραμείνουμε σ' αυτό το επίπεδο, η Ελλάδα του Παρθενώνα θα βλέπει τους νέους μας να φεύγουν – άρον-άρον – «σε άλλη γη σ' άλλα μέρη», θα βλέπει τους κάμπους μας να ερημώνουν, τις καρδιές μας να πληγώνονται και πολύ φοβάμαι ότι θα βλέπει την καταραμένη «Καρέκλα» – τότε πια – να μην βρίσκει κανέναν Έλληνα για να κάτσει επάνω της!!
{jcomments on}
