Η σπέκουλα γύρω από το αυτονόητο με αφορμή την κρίση ήτοι τη συνδρομή του κράτους και των δομών του στην αντιμετώπιση των συνεπειών της, δεν μειώνει την ένταση των ερωτημάτων ούτε τον προβληματισμό των πολιτών για την επόμενη ημέρα.
Ούτε τα βίντεο με την αγαπημένη σε όλους, φαντάζομαι, μουσική υπόκρουση και οι πανηγυρικές παρόλες με χολιγουντιανό στυλ (νισάφι πια με το σύνδρομο αντιγραφής), προσφέρουν απαντήσεις ή είναι το ζητούμενο.
Το λιγότερο δημιουργούν σύγχυση στους συμμετέχοντες, δεδομένου ότι η υπερβολική έκθεση τους αποπροσανατολίζει από το σημαντικό τους έργο. Το ζήσαμε αυτό την περίοδο των σεισμών με τους σεισμολόγους ήτοι μια άλλη κρίσιμη ομάδα επιφανών ειδικών επιστημόνων.
Οι γιατροί και το υγειονομικό προσωπικό, ως γνωστό, αγωνίζονται κόντρα σε πολλές αντιξοότητες και χρόνιες παραλείψεις του εθνικού συστήματος υγείας. Ήτοι έλλειψη σημαντικών πόρων και ανύπαρκτες υποδομές σε έμψυχο και άψυχο δυναμικό σε κάθε δομή του εθνικού συστήματος υγείας.
Καταθέτουν καθημερινά ψυχή, χρόνο και γνώση. Επιτελούν κατά επιταγή της συνείδησης, της δεοντολογίας και του όρκου τους, με αίσθημα ευθύνης, υποδειγματικά το καθήκον τους. Απολαμβάνουν τη διαχρονική μαρτυρία των ασθενών και των συγγενών τους, δεν έχουν ανάγκη από παράτες και λοιπές παρόλες.
Το ίδιο φρονώ τα μέλη της κοινωνίας των ένστολων, με τους μισθούς πείνας και τον ανύπαρκτο εξοπλισμό, που μοχθούν καθημερινά με αυταπάρνηση σε ένα ιδιαίτερα επιβαρυμένο περιβάλλον για την ασφάλεια των πολιτών.
Διερωτώμαι λοιπόν αν το κοινωνικά παθογόνο/νοσηρό, το πολιτικά υπανάπτυκτο/παρακμιακό και το δημοσιονομικά ελλειμματικό περιβάλλον, θα αποτελέσει οριστικά παρελθόν την επόμενη ημέρα. Αυτό προφανώς θα το υποστήριζε ένας πολιτικός, που θα ήθελε ασμένως να υποδυθεί τον Χάρι Πόρτερ της πολιτικής σκηνής.
Αν η χώρα υπερβεί τον κακό εαυτό της, αποκτήσει εντέλει ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό βηματισμό, δίχως όμως να προδώσει την ταυτότητά της, αναζητώντας παράλληλα με στοχευόμενη συνέπεια την προοπτική της στο μέλλον. Αν με όχημα μια νέα ηθική αντίληψη και μια νέα κοινωνικό-οικονομικό-πολιτική φιλοσοφία αναταχθεί εντέλει κοινωνικά, πολιτισμικά, οικονομικά και πολιτικά.
Αν, τέλος, αφήσει πίσω της όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά και τις στρεβλώσεις, που επί δεκαετίες καθηλώνουν, εκθέτουν και υπονομεύουν συνολικά την πορεία της χώρας, καταδυναστεύουν τις ζωές μας, ακυρώνουν την προοπτική των νέων ανθρώπων.
Φοβούμαι λοιπόν ότι οι αχτίδες αισιοδοξίας, που σκορπούν οι θετικές καινοτόμες πρωτοβουλίες για την ψηφιοποίηση του κράτους, δεν αρκούν. Ούτε μπορούν να αποκρύψουν την πραγματικότητα που διέπει την οργάνωση και την ελλειμματική λειτουργία του κράτους και των δομών του.
Αφού για παράδειγμα η Δικαιοσύνη, ο πυλώνας της Δημοκρατίας και η βάση της νομικής και ηθικής τάξης μιας κοινωνίας, θα συνεχίσει για πολύ ακόμη, παρά τη φιλότιμη προσπάθεια των λειτουργών της Θέμιδας, ελλείψει υποδομών, του απαραίτητου έμψυχου/άψυχου δυναμικού και ειδικών προϋποθέσεων, να παράγει με αργούς ρυθμούς το σπουδαίο έργο της.
Αφού για παράδειγμα ο εποχούμενος πολίτης απουσία κοινωνικής συνείδησης και αυτής της απουσίας καθημερνού ελέγχου υπό των εντεταλμένων οργάνων της πολιτείας, μη σεβόμενος τον Κ.Ο.Κ, θα υποδύεται πάλι τον σερίφη του δρόμου.
Θα συνεχίσει, παρά την αυστηρό-ποίηση των ποινών και των διαδικασιών έκδοσης άδειας οδήγησης, να οδηγεί με ανεύθυνο και εγκληματικό τρόπο. Να θέτει σε κίνδυνο τη ζωή άλλων πολιτών και τη δική του, με ανυπολόγιστο όμως κόστος για τις αντοχές του εθνικού συστήματος υγείας, την κοινωνία και την οικονομία.
Αφού τα σχολεία, ας μου επιτραπεί, ελλείψει σημαντικών υποδομών και επαρκούς τεχνολογικής γνώσης των παραγόντων της εκπαιδευτικής κοινότητας, δεν άγγιξαν ουσιαστικά, σε επίπεδο οργάνωσης της εκπαιδευτικής διαδικασίας, το μοντέλο δια-θεματικής διδασκαλίας.
Μακάρι λοιπόν οι νέες εξαγγελίες για το χώρο της εκπαίδευσης, το «φετίχ» του εκάστοτε υπουργού, να έχουν έμπρακτη συνέχεια, να μη μείνουν στα χαρτιά όπως πολλές άλλες φορές. Αφού το πολιτικό σύστημα, ελλείψει συνεκτικού οράματος και ευκρινούς εθνικού στόχου, θα επανέλθει γρήγορα στους γνωστούς παλιομοδίτικους πολιτικούς τακτικισμούς, τους παράλληλους, κακόηχους, θλιβερούς μονολόγους.
Θα θέσει εν αμφιβόλω το κλίμα πολιτικής συναίνεσης των ημερών (ευκταία έστω και επίπλαστη λόγω της περιόδου η κατά ευφημισμό ομοφωνία) και την ομογνωμία που έχει ανάγκη το πολιτικό σύστημα, προκειμένου άμεσα να ανακτήσει την εμπιστοσύνη των πολιτών, να κερδίσει το σεβασμό και το κύρος του ξανά στην κοινωνία.
Η χώρα, στην οποία το αυτονόητο παραμένει διαρκώς ζητούμενο, έχει ανάγκη από ένα νέο όραμα, όχι από ιδεοληψίες, δεσποτισμό και θλιβερές επαναλήψεις. Ένα όραμα το οποίο θα λειτουργεί ως η κυψέλη της νέας κοινωνικής, πολιτικής και εθνικής συνείδησης του πολίτη. Η χώρα είναι πάνω από την προσωπική αγωνία, τη στρατηγική και τις φιλοδοξίες των πολιτικών προσώπων.
Είναι ώρα, λοιπόν, να θέσουμε, με ειλικρίνεια, «το δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων». Αρκεί η αξιολογική μας κρίση, σταθερά και αδιάλειπτα, να υπακούει σε μια θεμελιώδη και μη διαπραγματεύσιμη βασική αρχή, αυτή του απόλυτου σεβασμού της αλήθειας.
Δε μπορεί και δεν πρέπει να υπόκειται σε ανεπιεικείς και δογματικές ερμηνείες των γεγονότων, πολλώ δε μάλλον να καταφεύγει σε φθηνά τεχνάσματα λόγου χάριν της κομματικής οπτικής, της πολιτικής αντιπαλότητας και της ιδεολογικής σπέκουλας…
