Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να ξεπουλιέται . Δεν μπορώ να δεχθώ την κοινωνική παρακμή.
Έζησα προσπαθώντας να είμαι έξω από τυχοδιωκτικά παιχνίδια και πολιτικούς ακροβατισμούς. Δεν συγκινήθηκα ποτέ από τον Νικολό Μακιαβέλι και την φιλοσοφία του ότι «η πολιτική δεν πρέπει να λογαριάζει τα μέσα για την επιτυχία του σκοπού».
Νικολό Μακιαβέλι.
Πάντα ονειρευόμουν για την Κηφισιά, το δίκαιο και το ηθικό, έξω από προσωπικά κίνητρα.
Δυστυχώς, τώρα μέσα στην κρίση και το αβέβαιο μέλλον μας, δεν μπορώ να πω ότι ξαφνιάστηκα από τα όσα βιώνουμε από την παλαιοκομματική και παρακμιακή κατάσταση.
Όμως απογοητεύομαι όταν βλέπω γνωστούς μου, επιστήμονες, πετυχημένους επιχειρηματίες, να θεωρούν τίμιο και ηθικό το χτύπημα κάτω από την μέση, την πίεση σε συμπολίτες τους στο να μην τυχόν και δεν τους ψηφίσουν.
Φαίνεται ότι χωρίς την καρέκλα του Δημοτικού Συμβούλου δεν μπορούν. Φαίνεται ότι αισθάνονται ότι αυτή η δόλια Κηφισιά τους χρωστά και δεν μπορεί αν αυτοί δεν την εξουσιάζουν.
Δεν βάζουν κάτω το χάλι μας, την ανάγκη για κοινωνική αλληλεγγύη, για πρόγραμμα συνετό, για πρόγραμμα με αξιολόγηση των στοιχείων και των αναγκών της Πόλης, αλλά πρώτιστο θεωρούν την εκλογή τους με όποιο συμβιβασμό και ανοχή.
Τι πολιτικό διολίσθημα! Μήπως πρέπει να σκεφθούν τι επιδιώκουν, ποια είναι η ευθύνη τους και ποιο το ήθος τους;;
{jcomments on}
