Το Ειδικό Δικαστήριο καταδίκασε ομόφωνα τον Νίκο Παππά για την υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών-όχι όμως και τον ιδιώτη υπέρ του οποίου ενήργησε, υποτίθεται.
Το ΣΤ´ Τριμελούς Πλημμελειοδικείο απάλλαξε για την ίδια υπόθεση Τηλεοπτικών Αδειών, επίσης ομόφωνα τον Λευτέρη Κρέτσο και τον…γιο του ιδιώτη.
Αυτή η αντινομία αφήνει μετέωρο ποιο από τα δυο δικαστήρια να σεβαστούμε, ως Έγκυρο και Αμερόληπτο.
-Το Πλημμελειοδικείο που δεν βρήκε ότι επηρεάσθηκε ο διαγωνισμός;
-Ή το Ειδικό Δικαστήριο, στο οποίο έγιναν δεκτοί οι ισχυρισμοί ενός εργολάβου, που άλλαξε στρατόπεδο, αλλά δεν προέκυψε παραβίαση της διαγωνιστικής διαδικασίας;
Αν πράγματι ο τότε Υπουργός, υπέδειξε στον Καλογρίτσα, να λάβει μέρος στο διαγωνισμό και τον συνέδραμε να βρει τα λεφτά που δεν είχε-αλλά «έστελνε με τις σακούλες τον ΣΥΡΙΖΑ»-πώς επηρεάσθηκε ο διαγωνισμός, από τον οποίο ο ίδιος αποβλήθηκε με απόφαση του Υπουργού;
Ουδείς έχει ισχυρισθεί ότι νοθεύτηκαν οι δύο διαγωνισμοί. Ο πρώτος ακυρώθηκε από το ΣτΕ λόγω τυπικής αναρμοδιότητας στη διεξαγωγή του. Αλλά και οι δυο αναγνωρίστηκαν ως αξιόπιστοι και επέφεραν στο κρατικό ταμείο έσοδα.
Ενδεχομένως ο Νίκος Παππάς πρέπει να υποστεί την Πολιτική Αποδοκιμασία για τις επαφές του με τον Καλογρίτσα, όπως και αν προέκυψαν.
Αλλά αυτό είναι δουλειά του Κόμματός του, των ΜΜΕ και κάθε ενημερωμένου πολίτη, που παρακολουθεί τη διαδρομή του Συγκεκριμένου Εργολάβου.
Τα δικαστήρια δεν καταλογίζουν Πολιτικές ευθύνες. Και οι Ποινικές εν προκειμένω δεν είναι απλώς δυσδιάκριτες, αλλά πρακτικά ανύπαρκτες.
Από το αποτέλεσμα των δυο διαγωνισμών, δεν προκύπτει ότι ο Παππάς έβλαψε τα Συμφέροντα του Δημοσίου. Η εισαγγελέας που εκπροσωπεί το Δημόσιο, δεν διαπίστωσε ότι ο Υπουργός αλλοίωσε το διαγωνισμό σε βάρος του δημοσίου.
Αν συγκροτούν ποινική κατηγορία οι σχέσεις του με τον Καλογρίτσα-δεν υπάρχει Υπουργός που δεν διαπράττει Παράβαση καθήκοντος.
Ο Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ-που παραστάθηκε ως Νομικός στον Καλογρίτσα, σχολίασε ότι “η προσπάθεια του Παππά να μετατρέψει σε πολιτική μία αμιγώς ποινική υπόθεση, απέτυχε παταγωδώς”.
Αυτό σημαίνει ότι πέτυχε η προσπάθεια να μετατραπεί μια ιδιωτική σχέση, σε ποινική υπόθεση; Προφανώς.
Αυτό που πέτυχε σίγουρα, ήταν η σύνταξη του κατηγορητηρίου, με μόνη απόδειξη την αριθμητική της Βουλής.
Προσφερόμενη για αξιοποίηση από τους πολιτικούς αντίπαλους του κόμματος του παραπεφθέντος Υπουργού.
Στην υπόθεση της νομιμοποίησης του τηλεοπτικού τοπίου η Πολιτεία καταφανώς ωφελήθηκε, για πρώτη φορά, από ένα περιουσιακό στοιχείο της-όπως είναι οι τηλεοπτικές συχνότητες.
Αυτό είναι μέγεθος υπέρτερο της δικαστικής καταδίκης ενός πρώην Υπουργού, που δεν έβλαψε κανέναν, εκτός από το…κόμμα του. Νοείται παράβαση καθήκοντος, χωρίς βλάβη του δημοσίου συμφέροντος;
Αυτή η αντινομία δεν είναι άσχετη με την καταγγελλόμενη Πανευρωπαϊκά αντίληψη της Κυβέρνησης Μητσοτάκη για το κράτος Δικαίου…
