Η Πολιτική Κατεύθυνση που επιλέγει ένα κράτος είναι πολύ απλή:
(α) Υψηλοί φόροι με ισχυρό κοινωνικό κράτος και με αρκετές επιχειρήσεις στην ιδιοκτησία του, έτσι ώστε να παράγουν κέρδη για να προσφέρουν κοινωφελείς υπηρεσίες στους Πολίτες ή/και να στηρίζουν τα δημόσια έσοδα του-κάτι που είναι προς το συμφέρον των εισοδηματικά αδυνάμων
(β) Χαμηλοί φόροι με μικρό κοινωνικό κράτος και με τις επιχειρήσεις στον ιδιωτικό τομέα – κάτι που εξυπηρετεί κυρίως τα ισχυρά εισοδηματικά στρώματα και
(γ) Μία ενδιάμεση κατάσταση, μέσω της οποίας ισορροπούν οι κοινωνικές ομάδες.
Η πρώτη κατεύθυνση απαιτεί αποτελεσματικό Δημόσιο και υψηλά επίπεδα Παιδείας της κοινωνίας-ενώ όσον αφορά τη δεύτερη, έχει διαψευσθεί ο πατέρας του φιλελευθερισμού, ο Adam Smith, κατά τον οποίο οι πλούσιοι θα στήριζαν κατά κάποιον τρόπο με ένα μέρος των υπερβαλλόντων περιουσιακών τους στοιχείων τους φτωχούς (trickle down effect).
Ως εκ τούτου θεωρείται πιο ρεαλιστική η τρίτη κατεύθυνση-αν και η επίτευξη ισορροπίας είναι μία πολύ δύσκολη άσκηση.
Στα πλαίσια αυτά συμπεραίνει κανείς πολύ εύκολα πως η Ελλάδα δεν ακολουθεί καμία ορθολογική Οικονομική Πολιτική-αφού έχει υψηλούς φόρους χωρίς να είναι ανταποδοτικοί (οπότε δίνεται κίνητρο στους Πολίτες να φοροδιαφεύγουν), συρρικνώνει το κοινωνικό κράτος, ξεπουλάει τις μονοπωλιακές ή κερδοφόρες επιχειρήσεις της και στρέφει τη μία κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης.
Με τον τρόπο αυτό εξυπηρετεί μόνο τις ξένες δυνάμεις κατοχής-οι οποίες έχουν στόχο την υφαρπαγή των περιουσιακών της στοιχείων, οπότε την αλλαγή του ιδιοκτησιακού της καθεστώτος.
Τέλος, όσον αφορά το κατά Κεφαλήν Εισόδημα των Ελλήνων, όταν ευρίσκεται στα επίπεδα του 2001, παρά τον πληθωρισμό έκτοτε, αποτελεί τη μεγαλύτερη απόδειξη της Οικονομικής Πολιτικής της Συμφοράς-η οποία δυστυχώς όχι μόνο συνεχίζεται, αλλά επιδεινώνεται.
