Ο άνθρωπος είναι από τη φύση του ον αγελαίο με την καλή Αριστοτελική έννοια. Δηλαδή ον κοινωνικό και πολιτικό και δεν μπορεί να ζήσει εκτός της κοινωνικής ομάδας, καθόσον δεν είναι ούτε θηρίο ούτε Θεός. Μέσα στην κοινωνική ομάδα του ο άνθρωπος τρέφεται τόσο βιολογικά όσο και πνευματικά και ταυτόχρονα ολοκληρώνεται αναζητώντας ευτυχία και αξίες.
Ως ομαδικό όμως, τον άνθρωπο τον χαρακτηρίζουν δύο πράγματα. Το πρώτο είναι η ανάγκη ηγεσίας (εννοείται και δημοκρατικής ηγεσίας) και το δεύτερο ο μιμητισμός. Δηλαδή ο άνθρωπος μιμείται και φυσικά μιμείται άτομα που τα θεωρεί ότι είναι ψηλά στην κοινωνική ηγεσία.
Κάθε κοινωνική ομάδα τώρα, δομείται σε μια πυραμιδοειδή μορφή με ολιγομελή κορυφή (ελίτ), ευρύτερη μεσαία τάξη και ευρύτατη κατώτερη τάξη. Τάξεις που διαμορφώνονται με βάση τα οικονομικά μέσα, την μόρφωση, την εξουσία, την προβολή κ.λ.π.
Με λίγα λόγια ο άνθρωπος, τόσο της μεσαίας όσο και τη κατώτερης τάξης μιμείται τα άτομα και τις πρακτικές της κοινωνικής ελίτ, είτε αυτοί είναι οικονομικοί παράγοντες, είτε πολιτικά πρόσωπα, είτε προβεβλημένα μέσω των ΜΜΕ άτομα, είτε πνευματικοί ταγοί κ.λ.π.
Εδώ λοιπόν φτάσαμε στο βασικότερο σημείο. Μια κακή παρανομούσα κοινωνική ηγεσία είναι επόμενο να δημιουργεί, μέσω της μίμησης, μια κακή παρανομούσα κοινωνία. Μία κρατικοδίαιτη, παρασιτική μη παραγωγική ελίτ δημιουργεί, μέσω της μίμησης, μια παρασιτική κοινωνία.
Μια μη πατριωτική, εθνομηδενιστική, γκλομπαλιστική ελίτ οδηγεί στη δημιουργία απάτριδων κοσμοπολιτών. Μια μεταπρατική ολιγαρχία, στην ουσία τοποτηρητής των ξένων συμφερόντων, οδηγεί στη δημιουργία μιας καταναλωτικής κοινωνίας εισαγόμενων προϊόντων, σε βάρος της εθνικής οικονομίας.
Αντίθετα μία νομοταγής, πατριωτική και παραγωγική ελίτ, με ηθικές αρχές και αξίες, αναγκαστικά οδηγεί στη νομιμότητα, στην παραγωγικότητα, στη φιλοπατρία, στην ηθική και την αξιοκρατία ολόκληρο το κοινωνικό σώμα. Εν τέλει στην οικονομική, πνευματική και πολιτιστική ανάπτυξη ολόκληρης της κοινωνίας.
Όσοι λοιπόν διερωτώνται για την κακοδαιμονία αυτού εδώ του τόπου, ας κοιτάξουν προς την πλευρά της εγχώριας κοινωνικής ελίτ και θα βρουν τον ένοχο.
Ό,τι και να κάνει ατομικά ο καθένας μας, δεν πρόκειται να επιτύχει τίποτα, παρά μόνο στα πλαίσια της λογικής του «σώζων εαυτόν σωθήτω». Όταν ολόκληρο το κατευθυνόμενο σύστημα είναι εναντίον του, πρέπει και αυτός να ακολουθήσει τις τεθλασμένες του συστήματος για να επιβιώσει.
Δυστυχώς, η σάπια ελίτ διαθέτει τα ΜΜΕ και όλα εκείνα τα προπαγανδιστικά εργαλεία, για να προκαλεί κοινωνική διαίρεση, κοινωνικό αυτοματισμό και καταλογισμό ατομικής ευθύνης στους πολίτες, ώστε να αποφεύγει η ίδια την κριτική, να παραμένει στην ηγεσία και να συνεχίσει να εκμεταλλεύεται την υπόλοιπη κοινωνία.
