Η Γέφυρα στην οποίο αναφέρομαι, είναι η πολυσύχναστη γέφυρα της Βαρυμπόμπης στο τέρμα της οδού Τατοίου. Είναι η γέφυρα που συνωθούνται νύχτα και μέρα, με ήλιο η με βροχή, με κρύο η με λιοπύρι, ένας κόσμος που πλέον κυνηγάει σχεδόν μόνο την επιβίωση, ένας κόσμος μέσα σε μια θάλασσα γεμάτη άγχος και αγωνία για τον όποιο απρόσμενο καταδρομέα της κακής μας τύχης που παραφυλάει κάθε μέρα για να μας ισοπεδώνει και τις πιο μικρές μας ελπίδες.
Ελπίδες που ακόμη επιμένουν με την παρουσία τους να μας δίνουν κουράγιο στην αθεράπευτη αυτό-κακοδαιμονία που μαστίζει τον τόπο μας.
Μέσα λοιπόν σ' αυτό το σκηνικό και καθώς οδηγώντας περνάω συχνά από τη γέφυρα της Βαρυμπόμπης, η προσοχή μου εστιάζεται κάθε φορά στον γέροντα με την λευκή γενειάδα που ριψοκινδυνεύει μεσ' την παραζάλη της κυκλοφορίας, να βγάλει ένα ελάχιστο μεροκάματο, προσπαθώντας να πουλήσει τα λαχεία του στους υποψήφιους τυχερούς η άτυχους οδηγούς, στριμώχνοντας άγρια το διάβα του ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη της κυκλοφοριακής στριμωξιάς της περιοχής.
Τον παρακολουθώ καθώς περιμένω το «πράσινο» για να προχωρήσω λίγο και τον θαυμάζω για την ψυχραιμία του και συγχρόνως την γαλήνη του που την εκφράζει στο πρόσωπο του καθώς σέρνει τα πολύ κουρασμένα βηματά του πέρα δώθε, πλησιάζοντας και κοιτώντας στα μάτια τους οδηγούς προσπαθώντας να τους ψυχολογήσει για το εάν ίσως θέλουν να αγοράσουν ένα λαχείο που θα προσθέσει έστω και το «κάτι τις» στο πιθανότατα πάμπτωχο βαλάντιο του.
Προσπαθώ να μαντέψω την ηλικία του: Ίσως ογδόντα και πάνω και πιθανώς με πολλές ατυχίες να βαραίνουν τις πικρές δεκαετίες του, που τώρα σέρνει μαζί του στο δρόμο, με όση αξιοπρέπεια του περισσεύει αλλά και μαζί με ένα χαμόγελο καλοσύνης ανεπιτήδευτο που προσφέρει μαζί με το λαχείο του και που ελπίζει με αγωνία πως θα του το αγοράσεις.
Θα σταθώ στην αξιοπρέπεια που πια, δεν συναντάς εύκολα και που μια βασική της προϋπόθεση είναι και η ύπαρξη μιας εργασίας, φθάνει να την επιθυμείς και να την έχεις. Και ο Γέροντας της γέφυρας την είχε .Θα μπορούσε να ζητιανεύει αντί να εργάζεται και να έβγαζε έτσι ίσως και περισσότερα. Θα μπορούσε να προσποιείται τον κουτσό και ανήμπορο και θα μπορούσε επίσης να προσποιείται τον πεινασμένο και κατατρεγμένο από την……αμείλικτη κοινωνία.
Θα μπορούσε επίσης να ανήκει και σε κάποια ομάδα της ντροπής από αυτούς που εκμεταλλεύονται τόσους και τόσους δυστυχισμένους, ακόμη και αθώα παιδιά που τελικά με αυτές τις συνθήκες λυγίζουν πρόωρα και φθείρονται ψυχικά και σωματικά στα ανελέητα φανάρια εν τω μέσω της – κατά τα άλλα – ευημερούσης Ελλάδας που πηγαίνει από τό κακό στο χειρότερο.
Ο περήφανος όμως αυτός ηλικιωμένος προτίμησε να προσφέρει την εργασία του έναντι έστω και ενός ελάχιστου κέρδους προκειμένου να κρατήσει το κεφάλι του ψηλά και στα λίγα στερνά χρόνια που του απομένουν να κάνει την κοινωνία γύρω του να τον ατενίζουν με σεβασμό, ακριβώς έτσι όπως αισθάνθηκα και εγώ όταν τον είδα και όποτε τον βλέπω μεσ' τα καυσαέρια του κακού χαμού, να προσφέρει με το καλοσυνάτο χαμόγελο του της ελπίδας, ένα λαχείο συχνά μούσκεμα απ' το ψιλόβροχο η το χιονόνερο!
Ελπίζω πως δεν κατάντησα ρομαντικός στοχαστής που ζει εκτός πραγματικότητας. Όλοι μας, ασφαλώς γνωρίζουμε καλά πως τούτους τους καιρούς μια θέση εργασίας είναι πιο σπάνια κι' από του να βρεις διαμάντια στο δρόμο. Όμως, αυτό – επιτρέψτε μου – δεν είναι απόλυτο.
Πιστεύω ότι εάν κάποιος έχει την απόλυτη ανάγκη εργασίας και ψάξει για μια οποιαδήποτε εργασία προκειμένου να λύσει πρόβλημα επιβίωσης του, θα βρει κάποια λύση. Μπορεί η εργασία αυτή να μην ανταποκρίνεται στα προσόντα του η να πιστεύει ο ίδιος ότι προσωπικά αξίζει κάτι καλλίτερο, αλλά αυτή είναι η στιγμή που θα πρέπει κανείς να προσγειωθεί στη σκέψη ότι δοθέντων και των αθλίων συνθηκών αγοράς εργασίας, κάθε απασχόληση που θα τον σώσει από την τραγική κατάντια μόνιμης ανεργίας θα είναι ευπρόσδεκτη.
Τα σκέπτομαι όλα αυτά γιατί έρχονται στιγμές που διερωτώμαι και σας ερωτώ και εσάς:
-Πόσες Ελληνίδες έχετε μέχρι σήμερα βρει, που να εργάζονται σε σπίτια ως οικιακές βοηθοί;
-Παραγγέλνοντας στα «Delivery», πόσες φορές σας χτύπησε την πόρτα σας Έλληνας να σας φέρει την παραγγελία σας;
-Στις Ταχυμεταφορές (Courier), συναντήσατε πολλούς Έλληνες να σας εξυπηρετούν;
-Έχετε ποτέ προσέξει ότι στις συντηρήσεις κήπων και κλαδέματα δέντρων σε ιδιωτικούς χώρους απασχολούνται βασικά αλλοδαποί;
-Εάν επισκεφθείτε ποτέ τα θερμοκήπια του Μαραθώνα – και όχι μόνο – όπου εργάζονται χιλιάδες αλλοδαποί κατά βάση Πακιστανοί και Ινδοί, θα δυσκολευθείτε να βρείτε ανάμεσα τους Έλληνες. Κάνω λάθος;
-Μήπως νομίζετε ότι θα βρείτε εύκολα Ελληνικά χέρια να ασχοληθούν με την περισυλλογή π.χ. των Εσπεριδοειδών η τον καρπό της Ελιάς; Πολύ δύσκολο εάν τα καταφέρετε. Τα άνεργα Ελληνόπουλα
νομίζω πως δεν ασχολούνται με τέτοιου είδους……ευτελείς η……κοπιαστικές εργασίες.
Τις ώρες λοιπόν που όλοι αυτοί που ανέφερα παραπάνω εργάζονται, έχω την αίσθηση ότι πάρα πολλοί δικοί μας – άνεργοι κατα το πλείστον – νέοι, στις αναρίθμητες καφετέριες που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια, συνωστίζονται στραγγίζοντας η ρουφώντας νωχελικά τα φραπεδάκια τους με μακαριότητα φθασμένου επιχειρηματία αφήνοντας τις άλλες ενοχλητικές εργασιακές απασχολήσεις σε κάτι……δουλοπάροικους συνομηλίκους τους!
Πιστεύω βέβαια πως εάν και αυτοί οι εξ επαγγέλματος τεμπέληδες ακολουθούσαν τον δρόμο μιας δημιουργικής έστω και δυσάρεστης γι' αυτούς εργασίας, τα ποσοστά της μάστιγας της ανεργίας θα μπορούσαν να πέσουν αισθητά, και οι νέοι αυτοί θα αποκτούσαν μια διαφορετική και θετική ψυχολογία στην αντιμετώπιση των προβληματισμών τους.
Θα εκτιμούσαν σταδιακά αλλά σίγουρα περισσότερο, τον ίδιο τους τον εαυτό και θα απολάμβαναν -είμαι βέβαιος – τα αποτελέσματα της μετάλλαξης των βλέποντας τους εαυτούς των όχι «αραγμένους» αλλά…..εργαζόμενους πλέον ως ζωντανά κύτταρα μιας κοινωνίας που σταδιακά θα εξελίσσεται και θα βελτιώνει τη θέση της πράγμα που τόσο ανάγκη άμεση έχει ο ραγδαία και καθημερινά φθίνων τόπος μας.
Μέ αυτές τις σκέψεις λοιπόν, ένα από τα πρωινά που οδηγώντας περνούσα από τη γέφυρα της Βαρυμπόμπης στριμωγμένος στην ασφυκτική κυκλοφορία, χαμογέλασα στον συμπαθέστατο γέροντα λαχειοπώλη που βρέθηκε κοντά μου.
Εκείνος κατάλαβε την πρόθεση μου, πλησίασε και μου πρόσφερε να διαλέξω το λαχείο μου. Αισθάνθηκα ικανοποίηση και εκείνος σίγουρα χαρά, και καθώς έπεφτε το «πράσινο» σκέφθηκα για άλλη μια φορά, το πόσο ωραία ήταν η συνάντησή μας μέσα σ' έναν κόσμο – κατά τα άλλα όμως – τόσο λαβωμένο από την έλλειψη έστω και λίγης ανθρωπιάς.
{jcomments on}
