Ο Κωστής Γεωργίου είναι από τους πλέον καταξιωμένους διεθνώς 'Έλληνες εικαστικούς της σύγχρονης γενιάς. Με περισσότερες από ενενήντα ατομικές εκθέσεις ζωγραφικής και γλυπτικής στα μεγαλύτερα μουσεία και γκαλερί του κόσμου και με πλέον των τριακοσίων ομαδικών παγκοσμίως, αποτελεί την αιχμή του δόρατος της γενιάς του και τιμή για τον Ελληνισμό, ιδιαιτέρως σε αυτή την εξαιρετικά κρίσιμη περίοδο.
Ο Κωστής Γεωργίου είναι το χαρακτηριστικό πρότυπο του ανήσυχου και ανένταχτου δημιουργού, ο οποίος κινείται με παροιμιώδη άνεση και ιδιότυπη λιτότητα και στοχασμό ανάμεσα στη ζωγραφική, τη γλυπτική, την ποίηση ή τη μουσική γλιστρώντας στα πλήκτρα του συνθεσάιζέρ του, καταρρίπτοντας τα όρια μεταξύ τους.
Χθες ο υπουργός Πολιτισμού Πάνος Παναγιωτόπουλος εγκαινίασε την πρώτη του ατομική έκθεση , ύστερα από πέντε χρόνια, στην Ελλάδα στο Μουσείο Μπενάκη (κτίριο Πειραιώς) με τίτλο «Hortus clausus».
Τα 25 περίπου γλυπτά του Κωστή Γεωργίου οργανώνονται με έναν τέτοιο θεατρικό τρόπο στο αίθριο του Μουσείου ώστε να λειτουργούν σαν μια κλειστή Εδέμ. Η έκθεση θα διαρκέσει έως 2 Μαρτίου 2014.
Με την ευκαιρία αυτή τον φιλοξενούμε με μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξή του.
Kύριε Γεωργίου μιλήστε μας για τη νέα σας έκθεση και την θεματογραφία της; Γιατί τόσο μεγάλα ζώα, τι μηνύματα θέλετε να στείλετε;
«Ο τίτλος της έκθεσης είναι Hortus Clausus που σημαίνει «κλειστός κήπος». Το αίθριο του μουσείου Μπενάκη υπήρξε η αφορμή για να οδηγηθούμε στην ιδέα μιας έκθεσης σαν κι αυτή.
Το μουσείο λοιπόν είναι ο κήπος που παρέχει "άσυλο" σε όλα αυτά τα ζώα και τις μορφές που μέσα από τις τρεις διαστάσεις τους δημιουργούν ένα κόσμο φανταστικό. Ένα κόσμο ανήσυχο. Τον δικό μου κόσμο .Νομίζω ότι ο τίτλος που εφηύρε ο επίκουρος καθηγητής και επιμελητής της έκθεσης κος Μάνος Στεφανίδης ορίζει αυτή την έκθεση.»
Τι είναι για σας η γλυπτική και τι ανταπόκριση βρίσκει σήμερα;
«Η γλυπτική μου είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωγραφικής. Ας μη ξεχνάμε όμως ότι η γλυπτική διαθέτει τρεις διαστάσεις και επιβάλλεται μέσω αυτών, ενώ η ζωγραφική τις μιμείται. Και τα δύο όμως είδη, διαθέτουν τον δικό τους κώδικα για να δημιουργήσουν εικόνες και δυνατές αντηχήσεις.
Αποτελούν το ξίφος στο χέρι του δημιουργού. Η ζωγραφική φορτίζει με χρώμα και εντάσεις την γλυπτική, και η γλυπτική επιστρέφει τη δωρεά προσφέροντας τη δυναμική του όγκου.
Είμαι πολύ ευχαριστημένος από την αποδοχή της γλυπτικής μου εντός και εκτός Ελλάδος. Μπορώ να πω ότι η γλυπτική μου στο εξωτερικό είναι πιο γνωστή από τη ζωγραφική μου.»
Φροντίζετε ώστε να διαφοροποιείτε από καιρού εις καιρόν την θεματογραφία σας;
«Αλίμονο αν δεν συνέβαινε αυτό. Θα ήταν σα να υπέγραφα την εικαστική μου καταδίκη. Ο δημιουργός οφείλει πρωτίστως στον εαυτό του και στη συνέχεια στο θεατή, να μην επαναλαμβάνεται και να επαναδιαπραγματεύεται συνεχώς τις «κατακτήσεις» του και ασφαλώς να μη σταματάει ποτέ την αναζήτηση νέων προτάσεων.
Διαφορετικά μοιάζει με δημόσιο υπάλληλο που επαναλαμβάνει ανιαρά τις ίδιες κινήσεις καθημερινά, βυθιζόμενος στην ασφάλεια της σιγουριάς που του παρέχει η μονιμότητα.»
Θέλετε η δουλειά σας να έχει δικό της αναγνωρίσιμο στίγμα;
«Τα έργα μου, είτε πρόκειται για τη γλυπτική είτε για τη ζωγραφική είναι αναγνωρίσιμα. Διαθέτουν την ταυτότητα τους. Το γεγονός όμως αυτό δεν σημαίνει ότι επιδίωξα να συμβεί κάτι τέτοιο.
Το μόνο που έκανα και συνεχίζω να κάνω έως σήμερα, είναι να αναζητώ μανιωδώς την εσωτερική αλήθεια για ότι κάνω. Και σας βεβαιώνω ότι αυτό για μένα αποτελεί κώδικα ζωής γιατί με βοηθάει να ανακαλύπτω την ισορροπία.»
Με τις πολλές εκθέσεις σας στο εξωτερικό, θα έχετε μια ιδέα πως αντιμετωπίζεται η Ελλάδα και οι Έλληνες εκτός συνόρων…
«Ακούστε, το πλήγμα για την Ελλάδα είναι βαρύ, ιδιαιτέρως τα τελευταία χρόνια. Όχι πως πριν οι συνθήκες ήταν ιδανικές, αλλά οπωσδήποτε δεν είχαν την σημερινή εικόνα. Και αυτή η αδικία με κάνει θηρίο. Δεν μας ταιριάζει τόση απαξίωση. Είναι μαχαιριά στα σπλάγχνα κάθε Έλληνα.
Φταίμε όμως και εμείς, γιατί δεν κάναμε τίποτα για να διορθώσουμε ότι αρνητικό μας χαρακτήριζε όλες τις τελευταίες δεκαετίες. Η πολιτεία φέρει την μέγιστη ευθύνη γι αυτό. Και τώρα για κοιτάξτε γύρω σας! Οδύνη, πόνος, δράμα! Και μια πολιτεία που συνεχίζει να επαναλαμβάνει ακριβώς τα ίδια σφάλματα του παρελθόντος.
Συνεχίζει να καταστρέφει κάθε αξία, κάθε ηθικό κώδικα. Δείτε πως επιβραβεύει τον χαφιέ που θα καταδώσει το διπλανό του. Του δίνει BONUS και τον βαφτίζει πατριώτη. Με αυτές τις αξίες θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας;»
Πως βιώνετε εσείς ο ίδιος την κρίση και τι μήνυμα θα θέλατε να στείλετε στους σημερινούς πολιτικούς;
«Δε γλιτώνει κανείς από την κρίση. Ούτε ακόμη και αυτοί που κατέχουν θέσεις και είναι στην ουσία οι τοποτηρητές των δανειστών. Η χώρα βυθίζεται σε ένα σπιράλ καταστροφής.
Σε ένα φοβερό τσουνάμι δε γλιτώνουν ούτε οι Γραμματείς ούτε και οι Φαρισαίοι. Σε ένα σεισμό 12 ρίχτερ δεν υπάρχουν προνομιούχοι. Όλα γίνονται σκόνη. Το μόνο που μένει είναι συντρίμμια και υλικό για τους ιστορικούς του μέλλοντος για να περιγράφουν την ΠΡΟΔΟΣΙΑ.»
Ποια η ανταπόκριση που δείχνει το κοινό στο εξωτερικό στην τέχνη;
«Θετική και δεσπόζουσα. Όχι δεν είναι καλύτεροι από τους Έλληνες. Απλώς είναι πιο εκπαιδευμένοι, ενώ εμείς όχι. Υπάρχει σεβασμός και για την τέχνη αλλά και για τον δημιουργό της.»
Ποια είναι αντίστοιχα η ανταπόκριση του ελληνικού κοινού στην τέχνη;
«Όλοι εκείνοι που με τον άλφα ή βήτα τρόπο συναρτώνται με την τέχνη ανταποκρίνονται δυναμικά. Προσωπικά όμως, όπως σας είπα και πριν, θα προτιμούσα εκτός από την ανταπόκριση της «ELITE» και την μαζική ανταπόκριση του κόσμου.»
Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που επενδύουν στην τέχνη στην Ελλάδα;
«Πιστεύω ακράδαντα ότι η τέχνη παραμένει το μόνο ασφαλές καταφύγιο. Νομίζω ότι αν κάποιος επενδύει στην τέχνη δεν σώζει μόνα τα χρήματα του αλλά και την ψυχή του.
Αρκεί να διαθέτει τα χρήματα και την ευαισθησία για να το πράξει. Η τέχνη είναι επένδυση στην ίδια τη ζωή και όχι στον Μίδα. Ασφαλώς περιγράφω τους εραστές της τέχνης και όχι τους καιροσκόπους που είναι και οι περισσότεροι.»
Ασχολείστε παράλληλα και με τη μουσική συνθέτοντας. Πως συνδυάζετε τις δύο τέχνες;
«Για μένα η μουσική αποτελεί ένα επιπλέον εργαλείο έκφρασης . Θεωρώ ότι όλες οι μορφές τέχνης επικοινωνούν μεταξύ τους ως συγκοινωνούντα δοχεία. Αλλάζουν τα εκφραστικά μέσα άλλα όλες αναζητούν να ανακαλύψουν την εσωτερική αλήθεια που κρύβεται σε αυτό που δημιουργούν.
Δεν είμαι κανένα «ψώνιο» που θέλω να παραστήσω τον multi δημιουργό για να κάνω τον έξυπνο και τον ικανό. Όχι. Δεν είμαι ανόητος για να πέσω σε τέτοιο λάθος.
Παραδέχομαι όμως ότι είμαι ένας «βουλιμικός» της έκφρασης. Προσπαθώ να διευρύνω τους εσωτερικούς μου κώδικες με νέες μορφές λόγου και ας με οδηγεί αυτό κάποιες φορές σε «ατυχήματα».
Μήπως όμως και αυτά δεν αποτελούν κώδικα γνώσης; Και σε τελική ανάλυση, αν δεν επιχειρήσει ο δημιουργός τον αιρετικό δρόμο ποιος άλλος διαθέτει μεγαλύτερο δικαίωμα για να το πράξει;»
Σας ευχαριστώ.
«Κι εγώ».
