Ο Πέτρος Νάκος είναι ένας από τους πιο αξιόλογους ηθοποιούς, σκηνοθέτες και μεταφραστές στο χώρο του θεάτρου.
Γεννήθηκε στην Αθήνα και είναι απόφοιτος της Scuola Italiana di Atene και της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή «Εμπρός» και το 2001, ίδρυσε, μαζί με τη Μίνα Χειμώνα, τη θεατρική ομάδα Altera Pars (Η Άλλη Πλευρά), η οποία, από τη χρονιά 2002-2003, στεγάζεται στον ομώνυμο χώρο στον Κεραμεικό.
Οι τελευταίες του σκηνοθετικές δουλειές ήταν η Μήδεια του Ζαν Ανούιγ και Birdy, στις οποίες συμμετείχε και ως ηθοποιός καθώς και «Ο Εβραίος» του Τζιάννι Κλεμέντι, έργο που διασκεύασε και μετέφερε στα καθ’ ημάς.
Την εποχή αυτή έχει εντυπωσιάσει με το πολύ δυνατό έργο του Ισπανού συγγραφέα Χουάν Μαγιόρκα « Himmelweg – O δρόμος για τον ουρανό» (που και την ερχόμενη εβδομάδα παίζεται Δευτέρα και Τρίτη και από 16 Φεβρουαρίου 2014 Κυριακή στο Altera Pars).
Πρόκειται για ένα έργο-σταθμό τής σύγχρονης ισπανικής δραματουργίας, το οποίο έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες.
Ας τον γνωρίσουμε καλύτερα…….
-Κύριε Νάκο πείτε μας πως ασχοληθήκατε με την υποκριτική, αφού έχετε και πτυχίο Νομικής;
«Δεν είναι σπάνιο αυτό. Η Νομική έχει παράδοση να κυοφορεί καλλιτέχνες και δη ηθοποιούς. Ήταν πάντως μια συνειδητή επιλογή , γι’ αυτό διάλεξα να σπουδάσω στην Ελλάδα, όπου η παράλληλη φοίτηση και στις δύο σχολές επιτρεπόταν, αντίθετα με το εξωτερικό.
Μπορώ πάντως να πω με σιγουριά πως οι γνώσεις που απεκόμισα στη Νομική με βοήθησαν στην τέχνη μου, ιδίως στη σκηνοθεσία. Κυρίως σε ότι αφορά τη δομή της σκέψης μου και την επίμονη αναζήτηση της δύναμης και του νοήματος των λέξεων, αλλά δυστυχώς δεν ήταν αυτό το ζητούμενό μου όταν έκανα την επιλογή.»
-Σας αντάμειψε η επιλογή σας, ήταν αυτό που ονειρευτήκατε όταν ξεκινούσατε;
«Ομολογώ πως στο ξεκίνημα είχα άγνοια κινδύνου. Ο χώρος της τέχνης και ιδίως του θεάτρου είναι δύσβατος και σκληρός. Είναι νωρίς ακόμα, πιστεύω, για να προβώ σε έναν απολογισμό, αλλά σίγουρα τα πράγματα είναι πιο έγχρωμα στα όνειρα… πάντως θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που κάνω, σε μεγάλο βαθμό, αυτό που θέλω με τον τρόπο που θέλω.»
-Ποιος ο πρώτος σας ρόλος , ποιος ο πιο αγαπημένος και ποιος ο δυσκολότερος;
«Θα θυμάμαι πάντα με νοσταλγία και αγάπη την πρώτη φορά που πάτησα στο σανίδι του ΕΜΠΡΟΣ, μαθητής ακόμα, σε ένα πολύ μικρό ρόλο στην ‘’Αγριόπαπια’’ δίπλα σε μεγαθήρια. Ο πρώτος μεγάλος ρόλος μου ήταν ο BILL από την ‘’Επίδειξη μόδας’’ του Χ. Πίντερ, σε σκηνοθεσία του Φ. Μακρή στον Τεχνοχώρο Υπό Σκιάν, μόλις αποφοίτησα από τη σχολή.
Ο πιο αγαπημένος είναι συνάμα και ο δυσκολότερος: Ο Νέρωνας, από τον «ΒΡΕΤΑΝΙΚΟ» του Ρακίνα, σε σκηνοθεσία δική μου. Σύνθετη και πολυσχιδής προσωπικότητα, ιστορικό-υπαρκτό πρόσωπο, κείμενο αριστουργηματικό σε Αλεξανδρινό στίχο…..Πολύ δύσκολο εγχείρημα, είμαι πολύ περήφανος για το αποτέλεσμα συνολικά.»
-Είστε και Ιταλός, έχω διαβάσει;
«Ναι, από τη Βερόνα του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας. Στα χαρτιά τουλάχιστον είμαι 100% Ιταλός. Ο πατέρας μου κατάγεται από την Πόλη, αλλά έχει και αυτός Ιταλική υπηκοότητα.»
-Υπάρχουν πολλές Σχολές Υποκριτικής, όχι όμως και πολλά παιδιά με ταλέντο. Διδάσκεται το ταλέντο;
«Το ταλέντο, όχι. Αλλά μόνο του, σίγουρα δεν αρκεί……Αυτά που πρέπει να διδάσκονται είναι η μέθοδος και οι αρχές που οφείλουν να διέπουν την τέχνη μας.»
-Τι θα συμβουλεύατε τους νέους που θέλουν ν ακολουθήσουν την καριέρα σας;
«Να το σκεφτούν καλά και να πειραματιστούν πριν αποφασίσουν οριστικά. Το θέατρο δεν συνιστά μια συνετή επαγγελματική επιλογή…..Η προσωπική ανάγκη θα πρέπει να είναι, κατ΄ αρχήν, το κίνητρο…..όχι η επαγγελματική σταδιοδρομία.»
-Με τι κριτήρια επιλέγετε κάθε σεζόν τα έργα σας;
«Νιώθω πολιτικό όν. Τα έργα που επιλέγω έχουν πάντα να κάνουν με την κοινωνικό-πολιτική κατάσταση. Μου αρέσει να παίρνω θέση σε ότι συμβαίνει γύρω μου και το θέατρο με βοηθάει σε αυτό: Δανείζομαι τα λόγια και τις σκέψεις του συγγραφέα, τα προσαρμόζω, για να επικοινωνήσω με το κοινό, να πω αυτό που σκέφτομαι και νιώθω.»
-Φέτος ανεβάσατε ένα έργο βασισμένο πάνω σε αληθινά γεγονότα. Μιλήστε μας γι αυτό….
«Το «ΧΙΜΜΕΛΒΕΓΚ» είναι ίσως το κορυφαίο έργο της σύγχρονης ισπανικής δραματουργίας. Μόνο εκ πρώτης όψεως, είναι ένα έργο ιστορικού θεάτρου. Με αφορμή ένα ιστορικό γεγονός του 1944, την επίσκεψη του αντιπροσώπου του Ερυθρού Σταυρού Μωρίς Ροσέλ στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Τερεζίν, το επονομαζόμενο «γκέτο-μοντέλο», ο Χουάν Μαγιόργκα γράφει για τη σημερινή πραγματικότητα, για τον σύγχρονο θεατή-Ροσέλ που αρνείται να «σπρώξει την πόρτα» και να δει τη φρίκη.
Ο σύγχρονος τηλεθεατής γνωρίζει περισσότερα από τον Μωρίς Ροσέλ κι’ όμως εθελοτυφλεί όπως εκείνος. Στη δική μου ανάγνωση, το «ΧΙΜΜΕΛΒΕΓΚ» ενσαρκώνει το «success story» της Ελλάδας του μνημονίου, τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς που δημιούργησαν τα P.I.G.S., τους νέους Εβραίους της απείθαρχης και νοσηρής νότιας Ευρώπης, την εικονική πραγματικότητα που διαμορφώνει την παγκόσμια κοινή γνώμη.
Στα δικά μου μάτια, το Τερεζίν είναι η σύγχρονη Ελλάδα, ο διοικητής η ΤΡΟΙΚΑ, ο Εβραίος δήμαρχος και η εβραϊκή κοινότητα αντιπροσωπεύουν τον ταλαίπωρο ελληνικό λαό-που άθελά του συναινεί με την παθητικότητά του, στη σφαγή του- και ο απεσταλμένος, την παγκόσμια κοινή γνώμη…»
-Στην εποχή μας που περνάμε οικονομική κρίση, ο κόσμος πάει θέατρο και δη ποιοτικό;
«Σίγουρα, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα . Ο πολιτισμός θεωρείται – κακώς – είδος πολυτελείας κι έτσι είναι το πρώτο που κόβεται από τον οικογενειακό προϋπολογισμό.
Σε μια εποχή που η φτώχεια «ποινικοποιείται», ευελπιστώ και εύχομαι η εσωτερική ανάγκη να οδηγήσει σε αναζήτηση ποιοτικών επιλογών και ουσιαστική τροφή του πνεύματος.
Το πρόβλημα είναι ότι πρέπει να προηγηθεί η «παιδεία». Και αυτό απαιτεί μια ορθολογική και συστηματική αντιμετώπιση από την Πολιτεία αλλά και μία ωριμότητα σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο.»
-Εσείς πως βιώνετε την κρίση και τι θα λέγατε στους πολιτικούς μας;
«Σαν έναν ύπουλο πόλεμο, που δεν ξέρεις τον εχθρό….Και αυτός ο αόρατος εχθρός φέρνει μαζί του όλα τα δεινά και κυρίως μια βαθιά κρίση αξιών, που βγάζει στην επιφάνεια την χειρότερη πλευρά της ανθρώπινης φύσης. Στους Έλληνες πολιτικούς-διαχειριστές ξένων συμφερόντων, δε θα έλεγα τίποτα…..δεν θα με άκουγαν. Θα τους κάθιζα στον «πάγκο» και θα τοποθετούσα «Τα παιδιά στην εξουσία»!»
-Με τι προτιμάτε να ασχολείσθε τις ελεύθερες ώρες σας;
Μου αρέσει να παρατηρώ……είναι το βασικό εργαλείο της δουλειάς μου…..
-Πως είναι ο Πέτρος σαν άνθρωπος; Δύσκολος, εύκολος, αισιόδοξος, απαισιόδοξος;
«Κανένας σκεπτόμενος άνθρωπος, που ενδιαφέρεται για το σύνολο, δεν δύναται να είναι αισιόδοξος… δε θα με χαρακτήριζα όμως απαισιόδοξο, αλλά ρεαλιστή.»
-Μια ευχή σας;
«Να ξαναβρούμε το χαμόγελό μας το συντομότερο….Και έπειτα, να μετατρέψουμε τα παραμύθια σε πραγματικότητα και την πραγματικότητα σε παραμύθι για άτακτα παιδιά!»
