Όταν πριν από 6 χρόνια περίπου άρχισα να ενημερώνω για το ποιόν, τις ιδέες, τα σχέδια του Κυριάκου Μητσοτάκη, πολλοί, όχι μόνο στο δικό του περιβάλλον, έσπευσαν να με χαρακτηρίσουν «υπερβολικό» κι «εμμονικό». Ο ίδιος -ευτυχώς- με διέγραψε. Ενάμιση χρόνο πριν γίνει Πρωθυπουργός.
Σήμερα ομολογώ: Έκανα λάθος. Ο άνθρωπος είναι χίλιες φορές χειρότερος. Εγκληματικά επικίνδυνος.
Μετά τις αποκαλύψεις των τελευταίων δύο εβδομάδων, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχουμε να κάνουμε με έναν κακοποιό της πολιτικής. Ίσως και του κοινού Ποινικού Δικαίου.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κέρδισε με δημοκρατικό τρόπο τις εκλογές το καλοκαίρι του 2019. Εκεί όμως κάπου τελειώνει κι η συμπόρευσή του με τη πολιτική νομιμότητα.
Με πολλά φρου φρου κι αρώματα, μας ανακοίνωσε ο ίδιος ταυτόχρονα με την ανάληψη της εξουσίας την εγκαθίδρυση του λεγόμενου «επιτελικού κράτους».
Μια περίεργη μορφή διαχείρισης των κρατικών υποθέσεων από ένα σύστημα εξουσίας προσωποπαγές και στελεχωμένο από λίγους δικούς του έμπιστους, οι περισσότεροι από τους οποίους δεν είχαν καμία πολιτική διαδρομή και νεφελώδη αν όχι γκρίζα βιογραφικά. Άνθρωποι από το πουθενά.
Με ένα κοινό χαρακτηριστικό: Όχι τις ιδέες ή την αναφορά σ’ ένα κόμμα, όπως συμβαίνει στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, αλλά με πλήρη εξάρτηση από ένα άτομο, τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Πριν ακόμη έρθει στην εξουσία, ο Μητσοτάκης είχε επεξεργασθεί αυτό το σχέδιο στην ολότητά του. Ήταν το σχέδιο άλωσης του κράτους (και σε δεύτερο στάδιο της κοινωνίας) με τη δημιουργία ενός δεύτερου, παράλληλου και στην ουσία Υπέρτερου Κρατικού Μηχανισμού.
Τίποτα δεν μπορούσε, δεν επιτρεπόταν να συμβεί στη χώρα, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη ενός μικρού σκοτεινού και πολιτικά μη νομιμοποιημένου κονκλαβίου από τέσσερα-πέντε άτομα (πιθανόν να υπάρχουν και μερικά ακόμη που δεν έχουν ταυτοποιηθεί) στο Μέγαρο Μαξίμου.
Αυτό λέγεται απλά ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ.
Η ταχύτατη στελέχωση-μετά τις εκλογές του 2019–του Κυβερνητικού Κρατικού Μηχανισμού που συνήθως απαιτεί χρόνο, χαιρετίστηκε τότε ως αποτελεσματικότητα.
Σε λίγων το κεφάλι χτύπησαν καμπανάκια όταν διορίστηκε επικεφαλής της ΕΥΠ περίεργο πρόσωπο χωρίς τα προβλεπόμενα προσόντα κι ο Μητσοτάκης άλλαξε εν ριπή οφθαλμού τον νόμο για να τον τακτοποιήσει.
Άλλα πρόσωπα ήρθαν ουρανοκατέβατα ως δήθεν μάνατζερ, πρόθυμοι για εξυπηρετήσεις. Μια ταλαιπωρημένη κοινωνία και έτοιμα να συνεργαστούν (με το αζημίωτο!) Μέσα Ενημέρωσης, έβλεπαν το τυράκι κι όχι τη φάκα. Κι επευφημούσαν άκριτα.
Αν κι ο Μητσοτάκης κι η περίκλειστη ομαδούλα του βομβάρδιζαν τη κοινωνία με ψέματα, αποτυχημένες προβλέψεις για όλα, θριαμβολογίες για ανύπαρκτες διεθνείς επιτυχίες κι υποχωρήσεις στα εθνικά θέματα, το σχέδιο φάνηκε να πετυχαίνει: Οι δημοσκοπήσεις έδιναν τεράστιο προβάδισμα στον Πρωθυπουργό που προχωρούσε ανενδοίαστα βήμα βήμα.
Η στόχευση πολύ-επίπεδη: Έλεγχος των πάντων (με εξαγορά συνειδήσεων στην ενημέρωση). Δημιουργία προϋποθέσεων για τσιμεντάρισμα της πολιτικής μόνο-κυριαρχίας Μητσοτάκη για δυο (ίσως και τρεις) τετραετίες.
Μαζικές παρακολουθήσεις εχθρών και φίλων (σε όλους τους χώρους) για συλλογή προσωπικών στοιχείων ώστε να τους κάνει υποχείριους του συστήματος Μητσοτάκη. Έτσι ο δήθεν φιλελεύθερος και προοδευτικός Πρωθυπουργός εξυπηρετούσε και ίδια–εκτός της πολιτικής–συμφέροντα.
Στην πολιτική, όπως και στη ζωή, όμως, ένα τυχαίο γεγονός αρκεί για να γκρεμίσει τα παλάτια που έχει χτίσει κάποιος στην άμμο. Αυτό έγινε με την αποκάλυψη της παρακολούθησης του τηλεφώνου του Νίκου Ανδρουλάκη.
Με τα συνηθισμένα ψέματα, το σύστημα προσπάθησε να ξεφύγει. Μάταια. Εδώ και δυο εβδομάδες ο Μητσοτάκης είναι ένας θανάσιμα τραυματισμένος Πρωθυπουργός. Τελειωμένος. Αποσυντονισμένος. Χωρίς στήριξη από οπουδήποτε σχεδόν.
Απλά αρνείται να αποχωρήσει με αξιοπρέπεια. Δεν μπορεί να παραδεχθεί την ήττα του «επιτελικού κράτους» που του έγινε βρόγχος στο λαιμό. Με δική του ευθύνη. Για την οποία πρέπει να λογοδοτήσει.
Όταν καταλάβει, με όσο αυτοσεβασμό μπορεί να του έχει μείνει, ότι δεν μπορεί να ταλαιπωρεί άλλο τους Έλληνες και μαζέψει τα μπογαλάκια του. Ή όταν στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της Νέας Δημοκρατίας συνειδητοποιήσουν ότι δεν μπορούν να τον αφήνουν να ντροπιάζει κι άλλο ένα ιστορικό κόμμα. Μέχρις εκεί ο δρόμος μπορεί να είναι με πολλές στροφές κι άλλες τόσες λακκούβες.
