Τις μέρες τούτες όπως η 13η Οκτωβρίου 2015 που μας πέρασε και που ο μεγάλος ήρωας Παύλος Μελάς ξεψυχούσε στη Στάτιστα της σκλαβωμένης μαρτυρικής Μακεδονικής γης, κτύπησε το τηλέφωνο μου και μια ζεστή λεβέντικη ζωντανή φωνή μου συστήθηκε με ταπεινό ενθουσιασμό ,ρωτώντας με: Ο κ. Μελάς παρακαλώ; «Μάλιστα» απάντησα, έχοντας ήδη την αίσθηση ότι ο συνομιλητής μου πρέπει να ήταν νέος και αποφασισμένος γι' αυτό που μετά από λίγο μου ζήτησε.
Όπως αποδείχθηκε δυο λεπτά μετά, ήταν κάτι μεγαλειώδες που αφορούσε την Πατρίδα μας. Ήταν μια προσφορά ψυχής για την σωτηρία του σπιτιού-μνημείου του Παύλου Μελά στην Τατοίου 50 της Κηφισιάς.
Νίκος Γαβριλάκης, Πρόεδρος του Δ.Σ. του Συλλόγου Ευζώνων της Προεδρικής Φρουράς.
Ο εξαίρετος αυτός νέος με πληροφορούσε πως ήταν ο Γενικός Γραμματέας του Συλλόγου Ευζώνων της Προεδρικής Φρουράς! Δηλαδή, ένας από τα Ελληνόπουλα που τους έλαχε η τιμή και η μεγάλη χαρά να υπηρετήσουν την Στρατιωτική τους θητεία στο άκρως επίλεκτο αυτό περήφανο τάγμα που με το πέρασμα των Ευζώνων του στις παρελάσεις και τις Κυριακάτικες αλλαγές φρουράς στον μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου μας γεμίζουν με την χαρισματική τους εμφάνιση με αισθήματα που μας συγκλονίζουν και μας καθηλώνουν.
Έμαθαν – μου είπε – από την μεγάλη πατριώτισσα κ. Ελένη Γκογκώνη που εκδίδει την εφημερίδα «Ηπειρώτικο Μέλλον» που φθάνει στα πέρατα της οικουμένης- έμαθαν για τον αγώνα που η ομάδα μας κάνει για την σωτηρία του μνημείου.
Ήθελαν λοιπόν μας γνωρίσουν για να προσφέρουν και αυτοί ότι είναι δυνατόν για να επιτευχθεί ο σκοπός της μεγάλης αυτής προσπάθειας που δυστυχώς κρατάει εδώ και χρόνια χωρίς ακόμη τελικό αποτέλεσμα μέχρι στιγμής , εις δόξα αυτών που πιστεύουν ότι δεν τους αφορά το θέμα.
Δεν μου είναι εύκολο να περιγράψω τα αισθήματά μου μετά την πρόταση του νέου που μου τηλεφωνούσε και μάλιστα σε καιρούς τόσο χαλεπούς που μας απορροφούν σχεδόν όλους που βρισκόμαστε στο κυνήγι της επιβίωσης.
Ένιωσα όμως ανακουφισμένος και αισιόδοξος καθώς μιλούσα μαζί του γιατί συνειδητοποίησα περισσότερο, πως εκτός από την ατελείωτη γενιά των νέων που κατά βάση αφιερώνονται στους «φραπέδες» το αλκοόλ, τα άθλια «graffiti» κ.λ.π., υπάρχει και μια άλλη γενιά Ελληνόπουλων που στα φυλλοκάρδια τους φιλοξενούν ευγενικά ιδεώδη γύρω από τις έννοιες «Πατρίδα» και «προσφορά».
Η φωνή του νέου στο τηλέφωνο διστακτική, όταν μου ζήτησε εάν θα……… ήταν δυνατόν να γνωριστούμε από κοντά και πως και πότε! Τότε αισθάνθηκα πως θα έπρεπε να είμαι εγώ εκείνος που χρωστούσα τιμή σ' αυτά τα νιάτα που σε ολόκληρη την παιδική και νεανική μου ζωή τους καμάρωνα καθώς κατέβαινα στην Αθήνα εκείνες τις Κυριακές φορώντας «τα καλά μου» για να τους δω αγέρωχους να παρελαύνουν και εγώ να νοιώθω περήφανο Ελληνόπουλο στο πέρασμα τους.
Στην διστακτική του λοιπόν φωνή απάντησα ακαριαία: Σας περιμένω με ανυπομονησία σπίτι μου και μόνο. Θα μου δώσετε απέραντη χαρά. Αισθάνθηκα την ανάγκη να βρεθούμε σπίτι μου για να μπορέσω να τους δεχθώ σαν παιδιά δικά μου και παραπάνω!
Ήσαν ήδη για μένα τ' αστέρια του Πατριωτισμού που στο λογισμό μου εκείνη τη στιγμή τα έβλεπα τυλιγμένα στη Γαλανόλευκη!
Δυο μέρες μετά, η πόρτα του σπιτιού μου χτυπούσε και δυο πανύψηλα όμορφα Ελληνόπουλα ο Νίκος Γαβριλάκης, Πρόεδρος του Δ.Σ. του Συλλόγου Ευζώνων της Προεδρικής Φρουράς και ο Σάββας Πυπήρος Γενικός Γραμματέας του Συλλόγου με τις άψογες κορμοστασιές τους, γέμιζαν Ελλάδα το σπιτικό μου.
Σάββας Πυπήρος, Γενικός Γραμματέας του Συλλόγου Ευζώνων της Προεδρικής Φρουράς
Δυο νέοι επιστήμονες που μαζί με τα όνειρα για την προσωπική τους ζωή ζούσανε κι' ένα ακόμη όνειρο: Το όνειρο της αποκατάστασης του ιστορικού Σπιτιού-Μνημείου του Παύλου Μελά του θρυλικού Καπετάν Μίκη Ζέζα που χρόνια ρημάζει προς δόξα της αδιαφορίας του Κράτους μας και αλλοίμονο, και της πλήρους εγκατάλειψής του από τούς όποιους άλλους φορείς των τοπικών μας αρχών και κοινωνιών που επί χρόνια προσπερνούν αδιάφοροι το φάντασμα του ιστορικού κτίσματος όπως ακριβώς θα το έκαναν και το κάνουν οι άσπονδοι εχθροί της Πατρίδας μας.
Σ' αυτήν την ατμόσφαιρα ξεκίνησε η γνωριμία μας με τον Σύλλογο Ευζώνων – πατριωτικά φορτισμένη – που έγινε με την παρουσία της δικής μας Κηφισιώτικης ομάδας για τη διάσωση του σπιτιού του ήρωα.
Μια ομάδα που επί χρόνια πολλά, αγωνίζεται να περισώσει αυτό το Σύμβολο της ελεύθερης και Ελληνικής μας Μακεδονίας για το οποίο ο Παύλος Μελάς έδωσε τη ζωή του και το οποίο μέχρι και τούτη τη στιγμή χαροπαλεύει στην αγκαλιά της σκληρής και αδιάφορης Κηφισιάς που θέλει η αγνοεί τον αργό θάνατο του μεγαλειώδους αυτού μνημείου και που καθώς φαίνεται, δεν ντρέπεται.
Η διαρκής όμως ύπνωση δεν θα μας σώσει. Αλλά και εμείς οι ολίγοι, θα προσπαθήσουμε να μην αφήσουμε ποτέ να επικρατήσει η αδιαφορία και η αγνωμοσύνη που δεν μπορούμε να καταλάβουμε εάν και ποιούς ίσως εξυπηρετεί.
Πάντως γνωρίζουμε ότι υπάρχουν ευτυχώς πολλοί άλλοι που ξαγρυπνούν με την ανάσα τους κομμένη και τα στήθη τους πλημμυρισμένα με την αίσθηση του Εθνικού καθήκοντος, που θα αντισταθούν μαζί μας, ενάντια στην αδικία και την αισχύνη για την έλλειψη ευγενικών πατριωτικών αισθημάτων που φαίνεται να διακατέχουν τους όσους δεν επιθυμούν να ασχολούνται με…..λεπτομέρειες όπως η συμμετοχή τους για τον αγώνα για την αποκατάσταση του μεγάλου μνημείου της Τατοίου 50.
Εάν εγώ βρισκόμουν στη θέση αυτών, νομίζω ότι θα αισθανόμουν πιθανώς ότι κατά βάθος προδίδω τον αγώνα του Παύλου Μελά και κατ' επέκταση ολόκληρο το μεγαλείο του Μακεδονικού Αγώνα.
Υπάρχει όμως σίγουρα, ακόμη και τώρα, ο χρόνος να διορθώσουμε το σφάλμα και να αποδώσουμε τις τιμές που αξίζουν στο ζωντανό κουφάρι της άστοργης πόλης μας που τολμά να το εγκαταλείπει στην άκρη του δρόμου.
Του ίδιου δρόμου που πήρε ο Ηπειρώτης Παύλος Μελάς εκείνο το σκοτεινό ακόμη πρωινό ξημέρωμα του Αυγούστου του 1904, αφού φευ, φίλησε για τελευταία φορά τα λατρευτά του παιδιά που κοιμόντουσαν στη γαλήνη της παιδικής των ηλικίας και αγκάλιασε την πολυαγαπημένη του γυναίκα Ναταλία, για να χαθεί σε λίγο πάνω στ' άλογο του στη στροφή της χωματένιας τότε Τατοίου παίρνοντας το δρόμο κατά το Βορρά για τον μεγαλειώδη του αγώνα για την απελευθέρωση της Μακεδονίας μας όπου στη μάχη παρέδωσε τη μεγαλοσύνη της ψυχής του στον Ύψιστο.
Εκείνο λοιπόν το βράδυ είχαμε τη μεγάλη χαρά και συγκίνηση να γνωρίσουμε αυτά τα σπουδαία Ελληνόπουλα – επιστήμονες πια – που εκπροσωπούσαν τον Σύλλογό τους των «Ευζώνων της Προεδρικής Φρουράς» που υπογράφονταν στις επίσημες επιστολές επικοινωνίας των ως «Εσαεί Εύζωνες».
Συνταρακτικός-επιτρέψτε μου να παρατηρήσω προσδιορισμός. «Εσαεί Εύζωνες». Δηλαδή, Εσαεί Έλληνες, δηλαδή Εσαεί ευγνώμονες στους ήρωες της Πατρίδας μας! Και για μας, σαν να λένε, «Εσαεί κοντά και δίπλα σας για κάθε τι ωραίο και αληθινό στη μεγάλη προσπάθεια για να δοξάσουμε την ευλογημένη μας Πατρίδα».
Και εμείς με την ομάδα μας για την διάσωση του σπιτιού -μνημείου του μεγάλου ήρωα, αγαπημένοι μας σύντροφοι Εύζωνοι, σας απευθύνουμε ένα τεράστιο «Ευχαριστώ».
{jcomments on}
