Γεννήθηκε το 1976 στο Ρέθυμνο Κρήτης, μεγάλωσε στο Χαλάνδρι και μόλις πέντε ετών ανακοίνωσε στους δικούς του ότι ήθελε να γίνει Δεσπότης, επηρεασμένος από το τελετουργικό της εκκλησίας κάθε Κυριακή που τον έπαιρνε ο παππούς του μαζί του.
Μεγαλώνοντας κατέληξε στην ηθοποιία και σπούδασε στη Δραματική Σχολή Βεάκη. Ταλαντούχος λοιπόν και με υπέροχη φωνή.
Μετά τις σούπερ σπουδές στο μιούζικαλ στην Αμερική , ένα τρανταχτό συμβόλαιο να τον περιμένει και με αποδοχή σε μια χώρα που δύσκολα διακρίνεσαι, ο αγαπημένος μας Παναγιώτης Πετράκης τα απαρνήθηκε όλα για να επιστρέψει στην πατρίδα του και κοντά στους γονείς του.
Από κει κι έπειτα ευτυχώς, τον απολαύσαμε σε μοναδικές ερμηνείες στην τηλεόραση, σε παιδικά μιούζικαλ, σε σόου, σε συναυλίες, σε νυχτερινά κέντρα στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, σε δισκογραφία.
Τελευταία εκπληκτικός Ντάνιελ στην επαναφορά των «Δαιμόνων», και τώρα στο επιτυχημένο «Priscilla – Η βασίλισσα της Ερήμου.» Εκτός από άρτιος καλλιτέχνης όμως , είναι και ένα σπουδαίο παιδί. Γι αυτό προτείνω να τον γνωρίσουμε παρέα….
Πως ήταν τα παιδικά σου χρόνια και πως αποφάσισες να ασχοληθείς με το μιούζικαλ;
«Ήταν γεμάτα παιγνίδι και χαρά! Τότε υποδυόμαστε με τα παιδιά της γειτονιάς, τους αγαπημένους μας ήρωες από τα κινούμενα σχέδια. Την αίσθηση αυτού του παιγνιδιού ψάχνω πάντα όταν καταπιάνομαι με έναν ρόλο ακόμα και σήμερα.
Με το μιούζικαλ αποφάσισα να ασχοληθώ πολύ αργότερα όταν πια ήμουν στη δραματική σχολή. Βέβαια το «μικρόβιο» πρέπει να μπήκε όταν είδα τους «Δαίμονες» στο πρώτο ανέβασμά τους. Μια παράσταση που παρακολούθησα πάνω από 15 φορές!»
-Ποιος σε ενθάρρυνε στην απόφασή σου;
«Οι γονείς μου, οι οποίοι με στηρίζουν πάντα σε κάθε μου απόφαση και κάθε μου βήμα.»
-Σπούδασες στην Αμερική;
«Ναι, αφού δούλεψα για μερικά χρόνια, κέρδισα μια υποτροφία του ιδρύματος Φούλμπραϊτ και ταξίδεψα στην Νέα Υόρκη για να σπουδάσω μιούζικαλ. Κατά την παραμονή μου εκεί πήρα μέρος σε 3 παραστάσεις και κατανόησα πόσο πραγματικά απαιτητικό είναι αυτό το τόσο ιδιαίτερο είδος θεάτρου.»
-Γιατί ξαναγύρισες ενώ εκεί είχες τόσο καλές προοπτικές για περίλαμπρη σταδιοδρομία; Ένας Έλληνας είναι αποδεκτός εκεί;
«Η εμπειρία μου από τις ακροάσεις στη Νέα Υόρκη είναι ότι καθένας έχει την ευκαιρία του ανεξάρτητα της εθνικότητάς του. Αυτό που μετράει είναι οι ικανότητές του και το κατά πόσο ταιριάζει στην εικόνα που έχει στο νου του ο σκηνοθέτης για το ρόλο.
Ο λόγος που επέστρεψα ενώ ένοιωθα ότι με «σηκώνει το κλίμα», ήταν γιατί η υποτροφία που κέρδισα έχει έναν περιορισμό: Σε αναγκάζει να επιστρέψεις στη χώρα σου και μ΄ αυτό τον τρόπο σε παροτρύνει να εφαρμόσεις τις γνώσεις και τις εμπειρίες σου εκεί.»
-Όταν επέστρεψες στην Ελλάδα, αν και έχεις τεράστιο φωνητικό και υποκριτικό ταλέντο τα πράγματα ήταν δύσκολα; Σε δέχτηκαν στο χώρο σου, γιατί είμαστε και ζηλιάρηδες σαν ράτσα…
«Δυστυχώς η αντιμετώπιση της οποίας έτυχα δεν ήταν η καλύτερη. Παρότι έκανα καλές δουλειές η καριέρα μου δεν προχωρούσε με το ρυθμό που τουλάχιστον θεωρούσα ότι μου αξίζει. Σκέφθηκα να ξαναφύγω, αλλά με έπιασε μια φοβία (ανόητη τώρα που το ξανασκέφτομαι) να ξαναρχίσω πάλι από την αρχή σε μια ξένη χώρα»…
-Σκέφτεσαι καμιά φορά να ξαναφύγεις, στην κρίση που περνάμε;
«Ευτυχώς τα χρόνια της κρίσης έχουν υπάρξει τα πιο δημιουργικά. Η μια δουλειά διαδέχεται την άλλη και πιστεύω ότι σ΄ αυτά τα χρόνια καθιερώθηκα ως πρωταγωνιστής στη συνείδηση του κόσμου. Πάντα όμως υπάρχει η ελπίδα και η ανάγκη να βρεθώ σ΄ ένα χώρο όπου το μιούζικαλ γίνεται όπως πρέπει και αντιμετωπίζεται με άλλο σεβασμό και αίγλη από ότι εδώ.»
-Έχεις σπουδάσει μουσικό θέατρο και η υπερπαραγωγή του Μιχάλη και της Βανέσσας Αδάμ «Priscilla- Η βασίλισσα της Ερήμου», ενός από τα πιο δημοφιλή μιούζικαλ , στο Badminton που συμμετέχεις τώρα, είναι το στοιχείο σου. Μίλησέ μας γι αυτό και για το ρόλο σου;
«Είμαι απίστευτα τυχερός που συμμετέχω σ΄ αυτή την παραγωγή! Είναι αυτό που έλεγα και παραπάνω: Για πρώτη, πιστεύω, φόρα ανεβαίνει μιούζικαλ στην Ελλάδα όπως ακριβώς έχει ανέβει στο Γουέστ Εντ του Λονδίνου. Με τα ίδια σκηνικά, τα ίδια κοστούμια, αλλά και σχεδόν τον ίδιο τρόπο δουλειάς.
Υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που κινείται γύρω από τον ηθοποιό ώστε αυτός να είναι συγκεντρωμένος στην απόδοσή του και μόνο , χωρίς να αγχώνεται για άλλα πράγματα.
Το «Priscilla» το είχα δει πριν 3 χρόνια στο Λονδίνο και το είχα λατρέψει! Είναι από τα πιο διασκεδαστικά μιούζικαλ και ταυτόχρονα περνάει ένα πολύ σημαντικό μήνυμα, αυτό της ισότητας των ανθρώπων και της ανάγκης να αποτελούμε μέρος του κοινωνικού συνόλου , πέραν της προσωπικής διαφορετικότητας του καθενός.
Ο ρόλος που παίζω είναι ο Άνταμ ή Φελίσια, όπως είναι το καλλιτεχνικό του. Είναι μια drag queen, δηλαδή κάνει σόου υποδυόμενος γυναικείες προσωπικότητες.
Πάνω στην ορμή της νιότης του, είναι ατίθασος, αλαζόνας, φιλάρεσκος, εκνευριστικός και νομίζει ότι μπορούν να του συγχωρεθούν τα πάντα, αλλά τρώει τα χαστούκια του και συνειδητοποιεί ότι κι αυτός χρειάζεται να ανήκει σε μια οικογένεια. Είναι από τους ρόλους που έχω ζηλέψει και είχα ονειρευτεί να ενσαρκώσω!»
-Ο κόσμος πως ανταποκρίνεται κατά τη διάρκεια της παράστασης;
«Με τεράστιο ενθουσιασμό και χαρά! Γελάει, συγκινείται και τραγουδά μαζί μας τα πασίγνωστα, αθάνατα τραγούδια της ντίσκο-ποπ σκηνής των 70΄, 80’ και 90’!»
-Πως είναι ο Παναγιώτης σαν άνθρωπος; Εύκολος δύσκολος, αισιόδοξος;
«Τον Παναγιώτη ακόμα τον γνωρίζω και δεν ξέρω αν θα τον μάθω ποτέ… Εύκολος δεν είναι σίγουρα! Αισιόδοξος; Πολύ! Με τρελές απαιτήσεις από τον εαυτό του και με πολλά, πολλά όνειρα…»
-Μια δυσκολία πως την αντιμετωπίζεις;
«Στην αρχή συνήθως τη μεγαλοποιώ, ζω το δράμα μου και μετά απλά….σκάω και… κολυμπάω»
-Τι εκτιμάς σε έναν άνθρωπο και τι αποστρέφεσαι;
«Εκτιμώ αφάνταστα το σεβασμό και την ευγένεια και αντίστοιχα αποστρέφομαι την αγένεια και την απαξία. Κυρίως με ενοχλεί η νεοελληνική νοοτροπία που ανάγει την εκδούλευση και την κοροϊδία σε αρετή.»
-Ένας ρόλος που θα ήθελες να παίξεις;
«Είναι αρκετοί, αλλά μεγάλο μου όνειρο είναι ο Ιππόλυτος από την ανώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη.»
-Εγώ δεν θα ξεχάσω ποτέ την ερμηνεία σου όταν ήσουν με τη Νίνα Λοτσάρη του Je suis Malade της Dalida, που σε αποθέωσαν. Για να μην πω ότι το ‘πες καλύτερα κι από την καλλιτέχνιδα και από τη Λάρα Φαμπιάν.
«Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια, αν και θεωρώ την εκτέλεση της Dalida στο Olympia το 81’ αξεπέραστη!»
-Χόμπι σου, μικρές και μεγάλες αδυναμίες;
«Η γυμναστική είναι μια σχεδόν καθημερινή μου ασχολία και η σοκολάτα η μεγάλη μου αδυναμία.»
-Ποιο το καθημερινό σου πρόγραμμα;
«Το ωράριό μου δεν είναι σχεδόν ποτέ σταθερό λόγω δουλειάς, οπότε δεν υπάρχει ένα στάνταρ καθημερινό πρόγραμμα. Αυτό μου αρέσει πολύ γιατί αντιπαθώ φρικτά τη ρουτίνα.»
-Ένα όνειρό σου που θα ήθελες να πραγματοποιηθεί;
«Δεν το φανερώνω για να μην το ματιάσω…»
