Προφανώς και οι εκλογές βολεύουν τον Αλέξη Τσίπρα. Τώρα είναι η χρυσή του ευκαιρία να συγκροτήσει μια συμπαγή κοινοβουλευτική ομάδα και μια αυτοδύναμη κυβέρνηση.
Από την άλλη, ωστόσο, δεν καταλαβαίνω όλους εκείνους που ισχυρίζονται πως οι κάλπες δεν ήταν απαραίτητες και, μάλιστα, φέρεται να σχεδιάζουν και να είναι διατεθειμένοι να συμμετάσχουν σε σχήματα-εκτρώματα τα οποία θα συμπεριλαμβάνουν το παλιό πολιτικό σύστημα, τους δραχμιστές και τους νεοναζί.
Ποτέ ξανά πρωθυπουργός στη μεταπολίτευση δεν είχε τόσο βάσιμη επιχειρηματολογία για να ζητήσει την ανανέωση της λαϊκής εμπιστοσύνης στο πρόσωπό του.
Ο Αλέξης Τσίπρας εκλέχθηκε στις 25 Ιανουαρίου για να δώσει τέλος στην εποχή των μνημονίων. Δεν τα κατάφερε, όχι γιατί έλεγε ψέματα ή γιατί δεν το προσπάθησε, εξαντλώντας τα όπλα που είχε στη διάθεσή του, αλλά γιατί ο αντίπαλος αποδείχθηκε και στην πράξη ισχυρότερος.
Την ίδια ώρα, ο πρωθυπουργός απώλεσε τη δεδηλωμένη στο Κοινοβούλιο εξαιτίας της εξωπραγματικής Αριστεράς. Όλα αυτά θα έπρεπε, που λεει ο λόγος, να αναφέρονται στο Σύνταγμα ως χαρακτηριστικά παραδείγματα για το πότε μια κυβέρνηση δικαιούται να προσφύγει σε πρόωρες εκλογές…
Αρνούμαι να πιστέψω ότι έχουν την παραμικρή βάση αληθείας σενάρια που θέλουν τον Παναγιώτη Λαφαζάνη και τους υπόλοιπους αντιφρονούντες βουλευτές τού ΣΥΡΙΖΑ διατεθειμένους να συμμετάσχουν σε κυβέρνηση μειοψηφίας η οποία θα συγκροτείται από το παλιό πολιτικό σύστημα μόνο του ή και μαζί με τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα.
Σε μια τέτοια περίπτωση η ιδεολογική καθαρότητα θα καταντήσει πλήρες ανέκδοτο και θα μιλάμε για ένα νέο 1965. Παίρνω, επομένως, το επικρατέστερο σενάριο των εκλογών στα τέλη Σεπτεμβρίου ή αρχές Οκτωβρίου. Για πρώτη φορά στα ιστορικά χρονικά τής χώρας η Αριστερά θα δώσει μάχη επικράτησης απέναντι στην Αριστερά.
Όσοι έχουν απογοητευτεί από το ότι ο πρωθυπουργός δεν μπόρεσε να σκίσει τα μνημόνια δεν πρόκειται να καταφύγουν σε εκείνους που τον πίεζαν να ψηφίσει όσο το δυνατό νωρίτερα το τρίτο μνημόνιο και οι οποίοι κουβαλούν στις πλάτες τους τις αμαρτίες τής μεταπολίτευσης, αλλά σε αυτούς που τους λένε πως η απόλυτη φτωχοποίηση της χώρας μέσω μιας άτακτης χρεοκοπίας και της επιστροφής στην ανυπόληπτη δραχμή με μνημόνιο είναι η λύση για τα προβλήματά τους…
Το τρίτο μνημόνιο φυσικά και δεν είναι ευλογία. Είναι υφεσιακό και χτυπά, κυρίως, τα μικρομεσαία εισοδήματα. Σε καμία περίπτωση, ωστόσο, δεν είναι χειρότερο από τα προηγούμενα.
Ανάμεσα σε άλλα, το χρηματικό ύψος των μέτρων είναι μικρότερο, η απαίτηση για πρωτογενή πλεονάσματα λογικότερη, δεν επιστρέφουν αντιλαϊκά μέτρα όπως το πεντάευρω στα νοσοκομεία κι ανοίγει τη συζήτηση για τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και για την ουσιαστική ελάφρυνση του χρέους.
Έτσι κι αλλιώς είναι ένα μνημόνιο που έχει ψηφίσει και η αξιωματική αντιπολίτευση και, επομένως, δεν μπορεί ο Βαγγέλης (που με τη νέα πεζοδρομιακή ρητορική του απόδειξε γιατί έχει ξεμείνει στα χρόνια τού ξύλου στα αμφιθέατρα και των «γαλάζιων» και «πράσινων» καφενείων) να αποτελεί εναλλακτική για τους ψηφοφόρους που πιστεύουν ότι ο Αλέξης Τσίπρας πρόδωσε το λαϊκό κίνημα ή, τέλος πάντων, θα μπορούσε να διαπραγματευτεί κι άλλο.
Από την άλλη, ωστόσο, ο Βαγγέλης, η Φώφη κι ο Σταύρακας δεν μπορούν, για παράδειγμα, να ολοκληρώσουν το διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες, να παρατείνουν το κλείσιμο των Σκουριών ή να στείλουν στη δικαιοσύνη σκάνδαλα όπως τα θαλασσοδάνεια της ΑΤΕ.
Δεν είναι σε θέση να το κάνουν γιατί είναι σκυλιά που δεν δαγκώνουν τα αφεντικά που τα ταΐζουν, που εξαρτώνται από αυτά όπως σε καμιά περίπτωση δεν συμβαίνει με τον Αλέξη Τσίπρα……
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι μεσσίας. Κανένας δεν είναι. Έχει κάνει αρκετά λάθη κατά το επτάμηνο της διακυβέρνησής του, τα οποία έχει παραδεχθεί κι ο ίδιος και, μάλιστα, δίνοντας παραδείγματα κι όχι γενικώς κι αορίστως.
Έχει πετύχει ωστόσο, μεταξύ άλλων, να ανοίξει τη συζήτηση σε όλη την Ευρώπη κατά της λιτότητας. Κι αν από αυτό δεν έχουν προκύψει άμεσα θετικά αποτελέσματα, θα τα δούμε μπροστά μας στο αμέσως προσεχές χρονικό διάστημα.
Ενδεχομένως να είμαι αφελής ή φαύλος γι' αυτό και να το γράφω, αλλά τουλάχιστον από το σημερινό πολιτικό σκηνικό δεν διακρίνω κάποιον καταλληλότερο για την θέση τού πρωθυπουργού. Είναι αλήθεια ότι απότυχε να τελειώσει με την εποχή των μνημονίων, αλλά είναι έντιμο από την πλευρά του να ζητά από το λαό να αξιολογήσει την προσπάθειά του…
Έγιναν σφάλματα στη διαπραγμάτευση, αλλά δεν πιστεύω ότι ο πρωθυπουργός είχε αποφασίσει να υπογράψει μνημόνιο από τις 26 Ιανουαρίου, είχε ενημερώσει γι' αυτό την Ανγκ. Μέρκελ κι επί επτά μήνες παρίστανε πως διαπραγματευόταν για να φέρει πιο μαλακά στο πόπολο τη νέα συμφωνία.
Και ούτε πιστεύω ότι είναι αντιαποικιοκράτες εκείνοι που σκύβουν μέχρι το πάτωμα όταν βλέπουν μπροστά τους ρώσο αξιωματούχο ή αποκαλούν «σύντροφο» τον Βλ. Πούτιν.
Το ζητούμενο δεν είναι να αλλάξει η χώρα νταβατζή αλλά να σταθεί ξανά στα πόδια της και δεν φρονώ πως αυτό μπορεί να γίνει με την επιστροφή στην εξουσία εκείνων που δεν διαπραγματεύτηκαν ποτέ ή με εκείνους που ενώ γνωρίζουν από πρώτο χέρι πόσες προσπάθειες έκανε ο Αλέξης Τσίπρας να βρει εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης έρχονται σήμερα και τον κατηγορούν για προδοσία.
Δεν θεωρώ τον Αλέξη Τσίπρα λιγότερο Αριστερό από τον Παναγιώτη Λαφαζάνη ή τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Διατηρεί, ωστόσο, απέναντί τους ένα σημαντικό πλεονέκτημα και γι' αυτό είναι πολιτικός ηγέτης μακράς πνοής: αγωνίζεται για να την αλλάξει, αλλά αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα…
Πηγή: tripioevro
Υ.Γ. Die Linke: Ο θαρραλέος αγώνας του ΣΥΡΙΖΑ ανάχωμα στην νεοφιλελεύθερη καταστροφή της ευρωπαϊκής ιδέας.
{jcomments on}
