Μια από τις σωστές πρωτοβουλίες που ανέλαβε νέα διοίκηση του δήμου Κηφισιάς είναι αυτή της υλοποίησης της προεκλογικής της δέσμευσης για «απελευθέρωση» των κοινοχρήστων χώρων, όπως δρόμων ή πεζοδρομίων, της Κηφισιάς (Κηφισιά, Εκάλη, Νέα Ερυθραία) από τις αυθαίρετες και παράνομες χρήσεις τους από δημότες ή τρίτους σε βάρος των δημοτών.
Ορισμένοι, μάλιστα, υπέρμαχοι του ακτιβισμού επικροτούν ή καταφεύγουν σε δράσεις αμφίβολης νομιμότητας στα πλαίσια της προσπάθειας υλοποίησης του εύλογου και δίκαιου αιτήματος για «απελευθέρωση» των κοινόχρηστων δρόμων και πεζοδρομίων της Κηφισιάς προσανατολισμένου στην ως άνω δέσμευση της νέας Δημοτικής Αρχής (που, όμως, ουδέποτε διατυπώθηκε ως δέσμευση για ανάληψη δράσης παράνομης για την επίτευξη σκοπού νόμιμου. Και ουδέποτε διατυπώθηκε εν είδη επικοινωνιακού ή άλλου παρόμοιου τεχνάσματος).
Ας δούμε συνοπτικά κάποια στοιχεία περί το νομικό μέρος αυτής της δέσμευσης για την απελευθέρωση των κοινόχρηστων χώρων:
Το δικαίωμα στην κοινή χρήση ή άλλως το δικαίωμα χρήσης των κοινών τοις πάσι απορρέει από το αυτοτελές δικαίωμα στην προσωπικότητα και κατοχυρώνεται στο αρ. 5 παρ. 1 του Συντάγματος.
Επιχειρώντας την οριοθέτηση της έννοιας και του περιεχομένου του ανήκοντος, αδιακρίτως, σε κάθε άτομο δικαιώματος στην κοινή χρήση, θεωρούμε ότι αυτό περιλαμβάνει τη δυνατότητα διέλευσης του κοινού – με οποιαδήποτε τρόπο και οποτεδήποτε, πλην μόνο παροδικά – από τους κοινόχρηστους χώρους όπως είναι οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια στο δήμο Κηφισιάς.
Η καθιέρωση και η απόδοση του πράγματος στην κοινή χρήση [1] και ο αποκτώμενος, πλέον, εξ’ αυτού προορισμός της εξυπηρέτησης δημοσίου συμφέροντος παράγει, πέραν της σχέσης του ατόμου, και σχέση της Πολιτείας – εν προκειμένω, της Δημοτικής Αρχής αναφορικά με το δήμο Κηφισιάς – προς το πράγμα, η οποία έγκειται στη δημιουργία σφαίρας εξουσίας της δημόσιας διοίκησης να ρυθμίζει με διάφορα μέσα την κοινή χρήση καθώς και στη γέννηση της υποχρέωσης ή ευθύνης αυτής να διασφαλίζει την ελεύθερη, άμεση, και συνεχή διάθεση και απόλαυση των κοινοχρήστων από το κοινό και να μεριμνά εν γένει για την ικανοποίηση του δημοσίου προορισμού τους.
Η διάταξη της παρ. 5 του άρθρου 1 του Συντάγματος, με την οποία κατοχυρώνεται το δικαίωμα στην προσωπικότητα – και άρα εμμέσως και το δικαίωμα στην κοινή χρήση των κοινοχρήστων πραγμάτων όπως των δρόμων και των πεζοδρομίων στην Κηφισιά, δύναται να θεμελιώσει από μόνη της, καίτοι γενική και αόριστη, αξίωση κατά της Δημοτικής Αρχής Κηφισιάς για αποχή, συμμετοχή ή παροχή στους πολίτες και δημότες Κηφισιάς των κοινοχρήστων πραγμάτων κατά τον προορισμό τους.
Άλλωστε, όπως ορίζεται στο αρ. 25 παρ. 1 του Συντάγματος «τα δικαιώματα του ανθρώπου ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου και η αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου τελούν υπό την εγγύηση του Κράτους. Όλα τα κρατικά όργανα υποχρεούνται να διασφαλίζουν την ανεμπόδιστη και αποτελεσματική άσκησή τους». Επιπλέον, βάσει του αρ. 21 Σ υφίσταται υποχρέωση υλοποιήσεως, από τον διοικητικό μηχανισμό (εν προκειμένω, τη Δημοτική Αρχή Κηφισιάς), όλων των αναγκαίων υποδομών που θα διασφαλίσουν την αυτόνομη, ανεμπόδιστη και ασφαλή χρήση των κοινοχρήστων χώρων από όλους του πολίτες συμπεριλαμβανομένων των ΑμεΑ αλλά και γενικότερα από τα εμποδιζόμενα άτομα [2], η δε Οδηγία 2000/78/ΕΚ (ν.3304/2005) εισάγει την έννοια των αναγκαίων προσαρμογών για τη θεμελίωση μη διάκρισης σε βάρος των ΑμεΑ.
Κατά την ενδεικτική απαρίθμηση στο αρ.967 ΑΚ των κοινοχρήστων πραγμάτων, περιλαμβάνονται σε αυτά και οι δρόμοι αδιαφόρως αν πρόκειται για εθνικούς, επαρχιακούς, δημοτικούς ή κοινοτικούς.
Ως τμήματα των δρόμων και ως κοινόχρηστα λογίζονται και τα πεζοδρόμια, όπως προκύπτει από το αρ. 13 παρ. 1 του από 24-9/20-10-1958 β.δ. 121, το άρθρο 2 παρ. 4 και 6 του ΓΟΚ (ν. 1577/1985) και τα αρ. 2 και 47 του ισχύοντος ΚΟΚ (ν.2696/1999).
Αναζητώντας τους νομοθετικούς κανόνες του ανεμπόδιστου της κοινής χρήσης των πεζοδρομίων στην Κηφισιά διαπιστώνουμε τα εξής: Όπως προκύπτει από το αρ. 23 παρ. 1 του από 17-7/16–8-1923 ν.δ. περί σχεδίων πόλεων, κωμών και συνοικισμών του Κράτους και οικοδομής αυτών σε συνδυασμό με το αρ. 2 παρ. 1 του ιδίου νομοθετήματος, απαγορεύεται απολύτως η εκτέλεση οιωνδήποτε εργασιών δόμησης και οιαδήποτε προσωρινή ή μόνιμη εγκατάσταση επί οδών και λοιπών κοινοχρήστων χώρων και κατ’ επέκταση επί πεζοδρομίων.
Βάσει δε της παρ. 2 του αρ.47 του ΚΟΚ «απαγορεύεται η απόρριψη χωμάτων ή άχρηστων υλικών στην οδό (οδοστρώματα, ερείσματα, πεζοδρόμια, πεζόδρομους, τάφρους κ.λ.π.)». Περαιτέρω, σύμφωνα με το αρ. 367 του π.δ.27/1999 (Κώδικας Βασικής Πολεοδομικής Νομοθεσίας):
«τα πεζοδρόμια των κοινοχρήστων χώρων κατασκευάζονται, ανακατασκευάζονται, επισκευάζονται και συντηρούνται με σκοπό να διασφαλίζεται η συνεχής, ασφαλής και χωρίς εμπόδια κυκλοφορία των πεζών σε όλη την επιφάνεια τους και η χρήση τους από άτομα με ειδικές ανάγκες, εφόσον επιτρέπεται από τη μορφολογία του εδάφους».
Όπως ορίζεται δε στην παρ. 2 του αρ. 34 του ν.2696/1999 «η στάση ή στάθμευση οχήματος απαγορεύεται…….σε πεζοδρόμια πλατείες, ειδικά ερείσματα που προορίζονται, για πεζούς ως και ποδηλατοδρόμους, εκτός αν επιτρέπεται σε αυτούς η στάθμευση με ειδική σήμανση», ενώ στην παρ. 3 του άρθρου 48 του ιδίου νόμου προβλέπεται ότι «αυτοί που ανεγείρουν οικοδομές μέσα σε κατοικημένες περιοχές ή εκτελούν άλλα έργα και καταλαμβάνουν ολόκληρο το πεζοδρόμιο μπροστά από τη οικοδομή ή το έργο, υποχρεούνται να κατασκευάσουν πρόσθετο πεζοδρόμιο ή να πάρουν άλλα κατάλληλα μέτρα για την ασφαλή διέλευση των πεζών».
Προσθέτως, δυνάμει της παρ. 5 της τελευταίας διατάξεως, απαγορεύεται η κατάληψη επιφάνειας πεζοδρόμου (άρα και η τοποθέτηση εμποδίων οποιασδήποτε μορφής σε οποιοδήποτε σημείο του), εφόσον με αυτήν παρεμποδίζεται η κυκλοφορία των πεζών, συμπεριλαμβανομένων των ατόμων με αναπηρίες.
Εξάλλου, στο άρθρο 24 παρ.1 του π.δ.410/1995 ορίζεται ότι…..«η διοίκηση όλων των τοπικών υποθέσεων ανήκει στην αρμοδιότητα των δήμων και κοινοτήτων… Στην αρμοδιότητα των δήμων και κοινοτήτων ανήκουν ιδίως: α) Η κατασκευή, συντήρηση και λειτουργία:1)…..έργων δημοτικής και κοινοτικής οδοποιίας……ιδ) η ρύθμιση της κυκλοφορίας, ο καθορισμός πεζοδρόμων…..ο προσδιορισμός και η λειτουργία των χώρων στάθμευσης οχημάτων, ιε) ο έλεγχος της τήρησης των διατάξεων που αφορούν την κυκλοφορία και στάθμευση των οχημάτων».
Περαιτέρω δε, στο άρθρο 37 παρ. 1 του ιδίου νομοθετήματος προβλέπεται ότι «το δημοτικό ή το κοινοτικό συμβούλιο μπορεί να εκδίδει τοπικές κανονιστικές αποφάσεις με τις οποίες: α. Καθορίζονται οι όροι για τη χρήση και τη λειτουργία… των πεζοδρομίων, των πλατειών και των λοιπών κοινόχρηστων χώρων».
Σύμφωνα με το αρ. 75 του Κώδικα Δήμων και Κοινοτήτων (ν. 3463/2006) «οι αρμοδιότητες των Δήμων και Κοινοτήτων αφορούν κυρίως τους τομείς:…γ) Ποιότητας Ζωής και Εύρυθμης Λειτουργίας των Πόλεων και των Οικισμών, στον οποίον περιλαμβάνεται ιδίως:…13.
Η μέριμνα και η λήψη μέτρων για την απρόσκοπτη πρόσβαση στους κοινόχρηστους χώρους».Επιπλέον, στο άρθρο 13 παρ. 14 του από 24-9/20-10-1958 β.δ. ορίζεται ότι «ουδεμία άλλη αρχή ή νομικό πρόσωπον ή ίδρυμα έχει αρμοδιότητα να εκδίδει αδείας χρήσεως πεζοδρομίων, οδών, πλατειών, αλσών ανηκόντων εις δήμους ή κοινότητας ή παραχωρηθέντων εις αυτούς προς εκμετάλλευση, στοών και κοινοχρήστων χώρων εν γένει, πλην του δήμου ή της κοινότητος».
Βάσει δε του θεμελιωμένου στη διάταξη 970 του ΑΚ κανόνα περί του ανεμπόδιστου της κοινής χρήσης, τα κοινόχρηστα πράγματα δεν μπορούν να παραχωρηθούν προς ιδιαίτερη χρήση, παρά μόνο εφόσον από την παραχώρηση δεν παρεμποδίζεται, κατά οποιοδήποτε τρόπο η κοινή χρήση του πράγματος, ή άλλως, η παραχώρηση από τη διοίκηση, επί τη βάσει των κατ’ ιδίαν διατάξεων, σε φυσικά ή νομικά πρόσωπα ιδιαίτερων δικαιωμάτων επί κοινοχρήστων, καθώς και η χορήγηση των αδειών που απαιτούνται από τον νόμο για την άσκηση των δικαιωμάτων αυτών, είναι νόμιμη, μόνο εφόσον, μετά την παραχώρηση των ιδιαίτερων αυτών δικαιωμάτων, εξακολουθεί να εξυπηρετείται ή τουλάχιστον να μην αναιρείται, η κατά τον προορισμό του πράγματος κοινή αυτού χρήση.
Τέλος, στη διάταξη της παρ.4 του αρ. 24 του Κτιριοδομικού Κανονισμού ορίζεται ότι «για την κατασκευή ή ανακατασκευή καθώς και για την εκσκαφή των πεζοδρομίων απαιτείται άδεια του οικείου Δήμου ή της Κοινότητας, στην οποία αναφέρονται οι αντίστοιχες προδιαγραφές ή αν δεν υπάρχουν οι σχετικές οδηγίες»,ενώ στη διάταξη της παρ. 3 του αρ. 47 του ΚΟΚ προβλέπεται ότι «οποιαδήποτε τομή ή εκσκαφή οδοστρώματος, ερείσματος, πεζόδρομου ή πεζοδρομίου εθνικής, επαρχιακής, δημοτικής ή κοινοτικής οδού, η οποία είναι απαραίτητη για την κατασκευή έργου, που εκτελείται από επιχείρηση κοινής ωφέλειας, οργανισμό, νομικό ή φυσικό πρόσωπο, επιτρέπεται να γίνει μόνο ύστερα από άδεια της αρμόδιας για τη συντήρηση της οδού υπηρεσίας, η οποία θεωρείται πριν από την έναρξη των εργασιών από την αρμόδια Αστυνομική Αρχή.
Στην άδεια αυτήν ορίζεται ο χρόνος μέσα στον οποίο θα ενεργείται η πλήρης αποκατάσταση της φθοράς του οδοστρώματος από την επιχείρηση ή το πρόσωπο για λογαριασμό του οποίου εκτελείται το έργο.
Οι αρμόδιες υπηρεσίες συντήρησης των οδών υποχρεούνται, μετά την παρέλευση της προθεσμίας η οποία ορίζεται στην άδεια, να αποκαθιστούν τις γενόμενες φθορές και να καταλογίζουν τη σχετική δαπάνη σε βάρος του οργανισμού, της επιχείρησης ή του προσώπου που εκτελεί ή για λογαριασμό του οποίου εκτελείται το έργο, κατά τις διατάξεις για την είσπραξη των δημοσίων εσόδων».
Από τις αναφερόμενες διατάξεις σε συνδυασμό με τις παραπάνω γενικές παρατηρήσεις, συνάγεται ότι στις αρμοδιότητες του Δήμου Κηφισιάς ανήκει η λήψη όλων των αναγκαίων μέτρων, που θα εξασφαλίζουν κατ’ αρχάς ότι οι χώροι της Κηφισιάς (Κηφισιάς, Εκάλης & Νέας Ερυθραίας), οι οποίοι καθορίσθηκαν ως πεζοδρόμια ή πεζόδρομοι θα διατίθενται αποκλειστικά για τις προβλεπόμενες νόμιμες χρήσεις τους και ότι δεν θα χρησιμοποιούνται για αλλότριους σκοπούς που αναιρούν τον κοινόχρηστο χαρακτήρα τους.
Οι όποιες δε διευθετήσεις ή προσωρινές παραχωρήσεις πεζοδρομίων και πεζοδρόμων [3], οι οποίες είναι επιτρεπτές, κατ΄ εξαίρεση του γενικού κανόνα της απαγόρευσης της κατάληψης της επιφάνειάς τους, θα πρέπει, αφενός μεν, να μην υπερβαίνουν, κατ΄ εφαρμογή της αρχής της αναλογικότητας, το απολύτως αναγκαίο για την υλοποίηση του εξυπηρετούμενου σκοπού μέτρο και αφετέρου, να είναι τέτοιας μορφής, ώστε να μην δυσχεραίνουν την κατά προορισμό χρήση τους.
Περαιτέρω, πέραν της αυτονόητης υποχρέωσης τηρήσεως από τη Δημοτική Αρχή Κηφισιάς των νόμιμων προδιαγραφών κατά την εκτέλεση έργων κατασκευής ή ανακατασκευής πεζοδρομίων και της υποχρεώσεως επίβλεψης υπό των αρμοδίων οργάνων της καλής κατάστασης των πεζοδρομίων προκειμένου να διεξάγεται ομαλώς και με κάθε ασφάλεια η συνεχής διάβαση των πεζών και να αντιμετωπίζονται άμεσα και εγκαίρως προβλήματα που ανακύπτουν από την τυχόν κακή κατάσταση αυτών, θα πρέπει να δεχθούμε ότι, στην περίπτωση πραγματοποίησης από τρίτους ανάλογων έργων, η Δημοτική Αρχή Κηφισιάς εφόσον διαπιστώσει τη μη ολοκλήρωση των σχετικών εργασιών ή τη μη τήρηση υπό των υπευθύνων των προβλεπόμενων προδιαγραφών και παραλλήλως τη μη συμμόρφωσή τους με τις σχετικές υποδείξεις της οφείλει να προβεί, κατ’ εφαρμογή της διάταξης της παρ. 4 του άρθρου 24 του Κτιριοδομικού Κανονισμού [4],στην άμεση υλοποίηση των υπολειπομένων εργασιών ή στην άμεση αποκατάσταση τουλάχιστον των κακοτεχνιών που αναιρούν την κοινή χρήση και δυσχεραίνουν την κίνηση ατόμων με αναπηρίες.
Η παράλειψη διεξαγωγής υπό των οργάνων της Δημοτικής Αρχής, κατά την εκτέλεση ή την παραλαβή έργων κατασκευής ή ανακατασκευής ή συντήρησης πεζοδρομίων, υπεύθυνου και επιμελούς ελέγχου όσον αφορά στην τήρηση, από μέρους των εργολάβων, των προβλεπόμενων εκ του νόμου ειδικών τεχνικών προδιαγραφών ή προτύπων – η τήρηση των προδιαγραφών εκλαμβάνεται ενδεχομένως ως τυπική ή διεκπεραιωτικού χαρακτήρα υποχρέωση και όχι ως λειτουργικός και δεσμευτικής ισχύος όρος δόμησης – η ενίοτε μη έγκαιρη διόρθωση ή αποκατάσταση υπό των αρμοδίων δημοτικών υπηρεσιών των κακοτεχνιών που διαπιστώνονται κατά τον τυχόν έλεγχο των εκτελούμενων από τρίτους ανάλογων έργων όπως επίσης η μη ιδιαίτερα αποτελεσματική αντιμετώπιση, υπό των οργάνων της Δημοτικής Αρχής και της οικείας Δ/νσης Τροχαίας, του φαινομένου της παράνομης στάθμευσης ή της αυθαίρετης κατάληψης πεζοδρομίων και πεζοδρόμων στην Κηφισιά και η αφειδής, άνευ κριτηρίων, χορήγηση αδειών κατάληψης κοινοχρήστων χώρων φαλκιδεύουν ή ενίοτε αναιρούν το δικαίωμα ελεύθερης χρήσης των κοινοχρήστων χώρων και προσβάλλουν, συνακόλουθα, ουσιωδώς το δικαίωμα ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας των πολιτών.
Συνεπεία της συρρικνώσεως και μετατροπής των πεζοδρομίων και πεζοδρόμων σε ιδιωτικούς χώρους ή συνεπεία της αποδόσεως ακατάλληλων και μη φιλικών στον χρήστη πεζοδρομίων και της μη διασφαλίσεως της άμεσης προσβασιμότητας τους ανατρέπεται η πρωταρχική συνθήκη για την πραγμάτωση του ανωτέρω δικαιώματος, ήτοι η συνεχής διαφύλαξη του κοινόχρηστου χαρακτήρα τους.
Η μη επίδειξη της προσήκουσας ευαισθησίας για τα δικαιώματα των πεζών έρχεται σε αντίθεση με τις, κατ’ ευρεία κοινωνική συναίνεση, διεθνείς τάσεις και αρχές που αποτυπώνονται στην εγκριθείσα από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο Χάρτα των Δικαιωμάτων των Πεζών (1988) [Επίσημη Εφημερίδα των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων Αριθ. C 290/53] [5], στη Διακήρυξη της Κοπεγχάγης που υιοθετήθηκε κατά τη συνέλευση του 1996 των πόλεων χωρίς αυτοκίνητα και στην Πράσινη Βίβλο για το Αστικό περιβάλλον [COM(90) 218, 1990]. [6]
Η προάσπιση των δικαιωμάτων των πεζών έχει έντονη κοινωνική διάσταση, καθόσον ένα σημαντικό μέρος των χρηστών των πεζοδρομίων είναι πολίτες που δεν διαθέτουν την οικονομική δυνατότητα απόκτησης ιδιωτικής χρήσης αυτοκινήτου ή πολίτες που απέχουν ενσυνείδητα από τη χρήση του, όπως επίσης και άτομα που χρήζουν ιδιαίτερης μέριμνας και προστασίας(ηλικιωμένοι, παιδιά, άτομα με αναπηρίες).
Στην προκειμένη περίπτωση περί τα πεζοδρόμια και λοιπούς κοινόχρηστους χώρους στο δήμο Κηφισιάς και σε σχέση με την ακώλυτη χρήση τους από όλους συμπεριλαμβανομένων των ατόμων με αναπηρίες, η ευαισθητοποίηση του διοικητικού μηχανισμού του δήμου Κηφισιάς συνδέεται με την αναγνώριση ενός αυτοτελούς δικαιώματος για ισότιμη συμμετοχή στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή του δήμου και της χώρας, στο πλαίσιο της επιβαλλόμενης κοινωνικής ενσωμάτωσης τους.
Αναντίρρητα, η ποιότητα της δημοκρατίας κρίνεται και από την ουσιαστική διασφάλιση των βασικών ατομικών δικαιωμάτων και το σεβασμό της προσωπικότητας των πολιτών. Πέραν των ανωτέρω, η εικόνα των οδών και των πεζοδρομίων στην Κηφισιά, αναπόσπαστο τμήμα της συνολικής εικόνας του πολεοδομικού ιστού στην πόλη αυτή, αποτελεί ουσιώδη παράμετρο της αστικότητας του χώρου.
Η λειτουργικότητα, η αισθητική και η ποιότητα των κοινόχρηστων χώρων στην Κηφισιά συνδέεται, άλλωστε, άμεσα με τη φυσιογνωμία και την αναγνωρισιμότητα της πόλης και κυρίως με το επίπεδο της ποιότητας ζωής των κατοίκων της.
Συνεπώς, η προσδοκώμενη αναβάθμιση της εικόνας της πόλης της Κηφισιάς καθιστά επιτακτική την ανάγκη απόδοσης και διασφάλισης πεζοδρομίων πραγματικά φιλικών προς τους πεζούς και την ανάγκη, εν γένει, σχεδιασμού της πόλεως με γνώμονα τον πεζό.
Οποιαδήποτε ολιγωρία της Δημοτικής Αρχής Κηφισιάς στην εφαρμογή του νόμου περί την απελευθέρωση των κοινόχρηστων χώρων, δρόμων και πεζοδρομίων ή άλλων τέτοιων, στο δήμο Κηφισιάς είναι μη συγγνωστή.
Η παρελθούσα διοίκηση του Δήμου Κηφισιάς δια της ανοχής που επέδειξε στην παράνομη ιδιοποίηση κοινοχρήστων χώρων από ιδιώτες στην ουσία επέβαλε δια παραλείψεών της την προσβολή της προσωπικότητας των πολιτών και δημοτών και ενέργησε κατά παράβαση των νόμων σχετικά με την ελεύθερη και κοινόχρηστη χρήση των χώρων αυτών αποσκοπώντας να εξυπηρετήσει συμφέροντα πολιτικά αρεστών σ' αυτήν.
Αυτή της η έκνομη και προσβλητική για το σύνολο των δημοτών συμπεριφορά ήταν μη συγγνωστή και την οδήγησε στο πολιτικό περιθώριο.
Όμως, και για την παρούσα διοίκηση του Δήμου Κηφισιάς μη συγγνωστή θα είναι και οποιαδήποτε ανάλωση του δυναμικού και των αρμοδιοτήτων της αναφορικά με το θέμα αυτό σε δράσεις επικοινωνιακού ενδιαφέροντος ή απερίσκεπτου ακτιβισμού ή σε δράσεις που δομούνται στα πλαίσια «προσωπικής agenda» και πρωτοβουλιών αυτοπροβολής των αρμοδίων εκπροσώπων, εντεταλμένων και πολιτικών προϊσταμένων αρμοδίων οργάνων ή υπηρεσιών του Δήμου Κηφισιάς για την αντιμετώπιση και επίλυση του προβλήματος της καταπάτησης ή κατάληψης ή μη διαμόρφωσης και χρήσης κατά τον προορισμό τους δημοσίων χώρων του δήμου Κηφισιάς.
Ευελπιστούμε στην τήρηση των προεκλογικά υποσχόμενων από την υφιστάμενη διοίκηση στο Δήμο Κηφισιάς και στην απόδοση των κοινοχρήστων χώρων στην κατά τον προορισμό τους χρήση από τους δημότες και πολίτες. Καλούμε τη διοίκηση αυτή να δείξει πυγμή επιβάλλοντας το νόμο και "απελευθερώνοντας" άμεσα κοινόχρηστους δρόμους ή πεζοδρόμια ή άλλους τέτοιους κοινής χρήσης χώρους από την αυθαίρετη και παράνομη κατάληψή τους από ιδιώτες.
ΕΠΕΞΗΓΗΣΕΙΣ:
[1] Σύμφωνα με την παρ. 2 του αρ. 2 του ν.1577/1985 (ΓΟΚ) «Κοινόχρηστοι χώροι είναι οι κάθε είδους δρόμοι, πλατείες, άλση και γενικά οι προορισμένοι για κοινή χρήση ελεύθεροι χώροι, που καθορίζονται από το εγκεκριμένο ρυμοτομικό σχέδιο του οικισμού ή έχουν τεθεί σε κοινή χρήση με οποιοδήποτε άλλο νόμιμο τρόπο». Βάσει δε της παρ. 1 του αρ. 2 του από 17-7/16-8-1923 ν.δ. «τα κατά το προηγούμενον άρθρον [ρυμοτομικά] σχέδια καθοριζούσης αναλόγως των προβλεπομένων αναγκών, πλην των άλλων: α) Τις οδούς και πλατείας, τους κοινοχρήστους κήπους, πρασιάς και άλση και εν γένει τους προς κοινωφελείς σκοπούς αναγκαιούντος κοινοχρήστους χώρους…», σύμφωνα δε με το άρθρο 1 παρ. 1 του ν.δ. 690/1948 «οι κοινόχρηστοι χώροι… οι καθοριζόμενοι υπό των σχεδίων ρυμοτομίας συνοικισμών θεωρούνται περιελθόντες εις την κοινή χρήση από της εγκρίσεως του καθορίσαντος τούτους σχεδίου του συνοικισμού».
[2] Εννοούνται τα άτομα της τρίτης ηλικίας, τα παιδιά, οι γυναίκες σε κατάσταση εγκυμοσύνης, οι μητέρες με βρεφικά αμαξίδια,οι έχοντες προσωρινά κινητικά προβλήματα ή παροδική ανικανότητα για διάφορους λόγους (π.χ. εγχείρηση, τραυματισμός, λήψη φαρμάκων).
[3] Ως παραχώρηση νοείται η χορήγηση από τη δημοτική αρχή αδείας κατάληψης πεζοδρομίου ή πεζοδρόμου.
[4] Σύμφωνα με την παρ. 4 του αρ 24 της υπ’ αρ. 3046/304/1989 αποφάσεως του Υπουργού ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε («Διαδικασίες – Αναλογισμός δαπανών») «4.2. Οι δαπάνες κατασκευής, ανακατασκευής, επισκευής ή συντήρησης των πεζοδρομίων που γίνονται από τον οικείο Ο.Τ.Α. ή το Δημόσιο, εισπράττονται από τους παρόδιους ιδιοκτήτες ή τους φορείς εκτέλεσης εργασιών, που είναι υπόχρεοι ανάλογα με την περίπτωση σύμφωνα με τις διατάξεις που ισχύουν κάθε φορά για την είσπραξη των Δημοσίων Εσόδων. 4.3. Στις περιπτώσεις του προηγούμενου εδαφίου η δαπάνη που αναλογεί σε κάθε παρόδιο ακίνητο υπολογίζεται από τον οικείο Ο.Τ.Α. ή το Δημόσιο με βάση το μήκος του προσώπου που έχει στη ρυμοτομική γραμμή και την τιμή του τρέχοντος μέτρου που έχει η σχετική δαπάνη».
[5] Σύμφωνα με το κείμενο της ΕΧΔΠ «1). Ο πεζός έχει δικαίωμα να ζει σε ένα υγιές περιβάλλον και να απολαμβάνει όσα προσφέρουν οι δημόσιοι χώροι, 2). Ο κάτοικος έχει δικαίωμα να ζει στα κέντρα των πόλεων και να μπορεί να προσπελαύνει τα σημαντικότερα σημεία τους περπατώντας, 3). Τα παιδιά, οι ηλικιωμένοι και τα άτομα με ειδικές ανάγκες έχουν το δικαίωμα να απαιτούν από την πόλη να διευκολύνει την κοινωνική τους επαφή, 4). Για τα άτομα με ειδικές ανάγκες πρέπει να προβλεφθούν ρυθμίσεις που θα μεγιστοποιούν την ανεξαρτησία των μετακινήσεων τους, 5) Ο πεζός δικαιούται αστικών κέντρων σχεδιασμένων αποκλειστικά για αυτόν όσο γίνεται πιο εκτεταμένων, και αποκλειστικών δικτύων κίνησης, σύντομων και ασφαλών….8) κάθε κράτος μέλος οφείλει να παράσχει πλήρη και κατανοητή πληροφόρηση ως προς τα δικαιώματα του πεζού και τις εναλλακτικές οικολογικές μορφές μετακίνησης του προς κάθε κατεύθυνση».
[6] http://ec.europa.eu/greenpapers/pdf/urban_environment_green_paper_com_90_218final_en.pdf
{jcomments on}
