Η δημοκρατία δεν εκφοβίζεται από τραμπούκους και κουκουλοφόρους-Ότι και αν συμβαίνει, ευχαριστούμε όποιον τα έβαλε! Γιατί πια δεν είμαστε μόνοι. Το κύμα συμπαράστασης που δεχθήκαμε μας συγκινεί.
Δύο είναι οι φράσεις που ακούω όλο και συχνότερα από φίλους και αναγνώστες μας το τελευταίο διάστημα.
Η πρώτη: «Να προσέχετε!» Τη σύσταση αυτή συνήθως μας την κάνουν από ενδιαφέρον φίλοι οι οποίοι απορούν με το θάρρος μας ή με την άγνοια κινδύνου που μας διακατέχει όταν αποκαλύπτουμε πομπές επωνύμων ή στιγματίζουμε πολιτικές επιλογές.
Την ακούω όμως καμιά φορά και υπαινικτικά, με χροιά ενόχλησης, για την ένταση της κριτικής που ασκούμε κατά καιρούς στις πάσης φύσεως εξουσίες: πολιτικές, οικονομικές, επιχειρηματικές, εξωτερικές, άπασες.
Πέρσι, περίπου τέτοια εποχή, το «να προσέχετε» το ακούγαμε και ως δημόσια προειδοποίηση από τα εκσυγχρονιστικά μικρόφωνα ραδιοφωνικών σταθμών: «Έως τον Σεπτέμβριο του 2020 θα σας στραγγαλίσουν οικονομικά και θα σας κλείσουν!» (η απόπειρα έγινε από ιδιωτικά συμφέροντα στον χώρο του Τύπου, αλλά εμείς είμαστε ακόμα εδώ).
Η δεύτερη φράση που ακούω επίσης πολύ συχνά από φίλους για τον όμιλο μας είναι:
«Είστε οι μόνοι που έχετε απομείνει πλέον να κάνετε δημοσιογραφία». Υπό την έννοια ότι δεν αποκρύπτουμε γεγονότα. Δεν είμεθα οι μόνοι, υπάρχουν και άλλοι, στον Τύπο, πάντως, είμαστε σίγουρα από τους ολίγους που δεν αναπαράγουν γραμμές και σκονάκια από πάσης φύσεως εξουσίες.
Οι φωνές αυτές των φίλων και αναγνωστών αντήχησαν με ένταση στα αυτιά μου αξημέρωτα χθες, όταν μια αγαπημένη φίλη, παραγωγός ιδιωτικού τηλεοπτικού σταθμού, με ξύπνησε προκειμένου να με ενημερώσει για την επίθεση που δέχθηκε με γκαζάκια ο όμιλος Εστία Επενδυτική:
«Να προσέχετε!» «Είστε οι μόνοι!» Άκουγα σαν ηχώ τις φωνές διαρκώς και εναλλάξ να τρυπούν τα αυτιά μου. Η αλήθεια είναι ότι… δεν προσέχουμε.
Στα 10 χρόνια που εργάζομαι στον όμιλο του πιο θαρραλέου εκδότη της γενιάς του, του Γιάννη Φιλιππάκη, στα τέσσερα που βρίσκομαι στη διεύθυνση της «Εστίας» οι ρήξεις και οι συγκρούσεις που έχουμε κάνει είναι αμέτρητες. Μα ποτέ ιδιοτελείς.
Στο γραφείο μου στην «Εστία» υπάρχει ενθύμιο από την καταδρομική επίθεση του Ρουβίκωνος πέρυσι τον Ιανουάριο. Η μαύρη μπογιά που έριξαν στις πόρτες και στα παράθυρα του γραφείου μου – αμφιβάλλω αν ήξεραν σε ποιον ανήκει – δεν καθάρισε, οπότε αναγκαστικά τη διατηρήσαμε ως… άποψη και ως ενθύμιο.
Τα χθεσινά «ορφανά» γκαζάκια στην είσοδο των γραφείων του ομίλου μας, στην οδό Ερατοσθένους, στο Παγκράτι, την επαύριον των πρωτοσέλιδών μας για την τρομοκρατία δίδουν την εντύπωση ότι ο αποστολέας τους κινείται σε γνωστούς χώρους, αντί-εξουσιαστικούς.
Αλλά η Ελλάς είναι περίεργη χώρα, ομοιάζει στην πραγματικότητα με ρωσική ερυθρά μπάμπουσκα. Ουδείς γνωρίζει ποιος μπορεί να κρύβεται πίσω από κάθε επίθεση, ακόμα και αν οι δράστες είναι γνωστής ταυτότητας.
Δεν είναι όλα τόσο προφανή όσο φαίνονται. Ωστόσο για εμάς που ζούμε σε αυτή τη χώρα υπάρχει ένα θεμελιώδες ερώτημα το οποίο το απαντάμε κάθε μέρα ακόμα και με τίμημα τη διακοπή «διπλωματικών σχέσεων» με φίλους με τους οποίους μας συνδέουν ή μας συνέδεαν κάποτε κοινές αξίες:
-Για ποιον λόγο εκδίδονται οι εφημερίδες σήμερα;
-Για να είναι παραρτήματα κομμάτων ή για να εκπροσωπούν την κοινή γνώμη;
Και ακόμα: Εάν φοβόμαστε να γράψουμε τη γνώμη μας στη χώρα όπου γεννήθηκε η δημοκρατία, επειδή κάποιοι μας συνέστησαν «να προσέχετε», από ανησυχία έστω, τότε τι νόημα έχει;
Να παραδώσουμε και εμείς τα κλειδιά του προμαχώνα μας! Εννοείται ότι δεν θα το κάνουμε. Η αλήθεια, βεβαίως, είναι ότι θέλει «νεφρά» για να εκφράσεις τη δικαιολογημένη οργή ενός λαού εναντίον ενός ξένου ηγέτη.
Η συνέχεια στην ΠΗΓΗ…….
