Κάποιος κάποτε μου ζήτησε να περιγράψω το Πολιτικό Τοπίο μας σε συντομία. Ήθελε λέει να ήμουν λακωνικός. Δεν ξέρω και εγώ πώς μου ήλθε η ιδέα και του είπα μια σκέψη που είχα για μία γελοιογραφία που σκεφτόμουν να σχεδιάσω και του είπα:
«Φαντάσου ένα ναυαγό που αφού βυθιστεί το πλοίο του κολυμπά προς την ακτή. Μην ξέροντας που βρίσκεται αρχίζει την περιπλάνηση του.
Μετά από μέρες πεζοπορίας και ταλαιπωρίας φτάνει σε ένα σκυβαλότοπο όπου ενθουσιασμένος αναφωνεί: Επιτέλους Πολιτισμός!! Ήξερε ότι για να υπάρχουν σκουπίδια έπρεπε να υπάρχουν και άνθρωποι».
Λοιπόν, κάτι που μπορεί να δείξει την ποιότητα ενός πολιτισμού και των ανθρώπων που τον έφτιαξαν (ακόμη και το τι τους χαρακτηρίζει) είναι ακριβώς αυτά τα ίδια τους τα σκουπίδια, η ποσότητα και το είδος τους.
Καθημερινά από τα πάνελ της Τηλεόρασης και τα μικρόφωνα των ραδιοφωνικών σταθμών παρελαύνουν πολιτικοί και πολιτικάντηδες.
Ο καθένας με την δική του ατζέντα (αποσύρω το «δική τους ατζέντα»….…την κομματική ατζέντα κουβαλούν). Φυσικά σε λογικά πλαίσια κάθε συζήτηση θα έπρεπε να εξελίσσεται σε λόγο και αντίλογο.
Αντί αυτού νικά ο μονόλογος. Η δημιουργική σκέψη κατά κάποιο περίεργο τρόπο πάει περίπατο. Η ταξινόμηση ιεράρχηση και σύνδεση σκέψεων και ιδεών που θα μπορούσαν να αναλυθούν με τρόπο απλό και κατανοητό χάνονται σε ένα λαβύρινθο φράσεων αποφεύγοντας το κύριο ερώτημα και την προσδοκώμενη απάντηση.
{jcomments on}
