Όσοι επιχειρούν να ερμηνεύσουν την προσωρινή «ανακωχή» μεταξύ Ρώμης και Κομισιόν, ως…..ελληνικού τύπου «κωλοτούμπα» της ιταλικής κυβέρνησης συνασπισμού είναι – φοβούμαι – είτε εντελώς άσχετοι, είτε πληρωμένα «ευρώ-παπαγαλάκια».
Στην πραγματικότητα αυτός ο συμβιβασμός ισοδυναμεί με τεράστια στρατηγική νίκη του ισχυρού άνδρα της ιταλικής πολιτικής σκηνής, Ματέο Σαλβίνι αφού στην κυριολεξία του λύνει τα χέρια ενόψει των κρίσιμων ευρώ-εκλογών του Μαίου.
Επιπλέον αποτελεί και την πρώτη στρατηγική ήττα του ευρώ-γερμανικού ιερατείου στην προσπάθεια του να ελέγξει ασφυκτικά το θεσμικό πλαίσιο κανόνων δημοσιονομικής προσαρμογής μέσω ωμών εκβιασμών προς τα κράτη-μέλη.
Μα η ιταλική κυβέρνηση αναγκάστηκε να υποχωρήσει, μπορεί να αντιτείνετε. Στο εύρος προαποφασισμένων τακτικών ελιγμών, θα σας πω εγώ.
Ήταν απολύτως γνωστό στους «παροικούντες» ότι το ψυχολογικό όριο μιας νίκης ή μιας ήττας στο chicken game που έξυπνα έπαιξε η Ρώμη ήταν να υπάρχει ο αριθμός δύο (2) μπροστά από το έλλειμμα που θα παρουσίαζε στον προϋπολογισμό της η κυβέρνηση Κόντε. Αυτός ήταν ο στρατηγικός στόχος των Ιταλών και ασφαλώς επετεύχθη.
Αντίθετα το Βερολίνο, γνωρίζοντας ότι δεν θα μπορούσε να υποχρεώσει τους Ιταλούς να προσαρμόσουν το έλλειμμα τους κάτω από μία ποσοστιαία μονάδα, όπως είχε δεσμευθεί η προηγούμενη «ευέλικτη» κεντροαριστερή κυβέρνηση, πάλευε να το ρίξει με νύχια και δόντια κάτω από το κρίσιμο όριο των δύο μονάδων, προκειμένου να κερδίσει τις εντυπώσεις και να πείσει ότι η ιταλική δημοσιονομική……εξέγερση κατεστάλη επιτυχώς.
Δυστυχώς για τους Γερμανούς η διαφορά από το 0.8% που αρχικά απαιτούσαν έως το 2,04% που τελικά απέσπασαν μετ’ επαίνων οι Ιταλοί (από την οροφή του 2,4% που είχαν ξεκινήσει την διαπραγμάτευση) είναι χαώδης και ισοδυναμεί με αρκετά δισεκατομμύρια.
Η απαλλαγή της Ιταλίας από οιουδήποτε είδους κυρώσεις και η ψήφος εμπιστοσύνης των αγορών προς τα ομόλογα της, επιτρέπουν στον Σαλβίνι να ατενίζει απερίσπαστος τον δρόμο προς τις Ευρώ-εκλογές. Η επιβίωση της κυβέρνησης του δεν απειλείται στο άμεσο μέλλον.
Και αυτό αποτελεί μια μεγάλη στρατηγική νίκη του ευρώ-σκεπτικιστικού κινήματος. Ενδεικτική της γερμανικής απογοήτευσης είναι η δήλωση του Γιενς Βάιντμαν, του Γερμανού Κεντρικού Τραπεζίτη, που φιλοδοξεί ακόμη να διαδεχθεί τον Ντράγκι στην ΕΚΤ, ότι η «υποχώρηση των Βρυξελών μπροστά στον δημοσιονομικό εκτροχιασμό της Ιταλίας ανοίγει πολύ επικίνδυνους δρόμους για το μέλλον».
Επομένως δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για το ποιος κέρδισε σε αυτό το αμφίρροπο «μπρα ντε φερ». Το ερώτημα είναι όμως γιατί η φαινομενικά άπειρη και ετερόκλητη ιταλική κυβέρνηση συνασπισμού πέτυχε αυτό που δεν μπόρεσε να πετύχει ο ΣΥΡΙΖΑ και όλες οι προηγούμενες δικές μας μνημονιακές κυβέρνήσεις.
Οι λόγοι είναι πολλοί και σε αυτούς πρέπει να προστεθεί μία τυχαία παράμετρος: Η εξέγερση των «κίτρινων γιλέκων» και η πραγματική «κωλοτούμπα» ή «σπαγγάτο»(μπορεί να του ταιριάζει καλύτερα) του Μακρόν.
Αρχικά να διευκρινίσουμε κάτι για να μην έχουμε ψευδαισθήσεις. Η Ιταλία μπορούσε να μπλοφάρει πειστικότερα γιατί είναι μεγάλη και σοβαρή χώρα με απεριόριστες δυνατότητες παραγωγικής ισχύος.
Φτιάχνει από γραβάτες μέχρι…φρεγάτες, ενώ η δική μας μικρή παραγωγική βάση είναι επιμελώς κατεστραμμένη. Η ελληνική βαριά βιομηχανία είναι δυστυχώς μόνον ο μαζικός τουρισμός! Η Ιταλία επιπλέον διαθέτει σοβαρότερους πολιτικούς. Που στη δύσκολη στιγμή δεν φώναξαν ούτε φασουλήδες ούτε προσκυνημένους για να μπουν μπροστά.
Ο Σαλβίνι και ο ντι Μάιο δεν άφησαν την τύχη της διαπραγμάτευσης σε Βαρουφάκηδες και Παπαδήμους. Κατέφυγαν σε έναν λιγότερο «διάσημο» καθηγητή, χωρίς κομματικές περγαμηνές, ούτε καν πρωτύτερη πολιτική εμπειρία και ο Τζουζέπε Κόντε τους έβγαλε ασπροπρόσωπους.
Γιατί με μεθοδικότητα, ευπρέπεια και στόχο-προσήλωση πάλεψε για τα συμφέροντα της χώρας του, διευκρινίζοντας προς τους έξω ότι εργάζεται πρώτα για την Ιταλία και διασκεδάζοντας ταυτόχρονα τις ανησυχίες τόσο των Βρυξελλών, όσο και του Ιταλικού λαού.
Έπαιξε τον ρόλο της «ήρεμης δύναμης» σε σχέση με τους σκόπιμα πιο «φωνακλάδες» κυβερνητικούς εταίρους.
Στην Ελλάδα δυστυχώς δεν υπάρχει καν δεξαμενή εφεδρειών από τον λεγόμενο συστημικό χώρο της πολιτικής ή ακαδημαϊκής ζωής. Δεν υπάρχουν ευπατρίδεις όπως ο Κόντε για να ηγηθούν μιας αξιοπρεπούς διαπραγμάτευσης.
Ακόμη και η παραμικρή επιφύλαξη προς τον ευρωπαϊκό μονόδρομο που χαράσσουν οι Γερμανοί στιγματίζεται ως «γραφικότητα» ή «αιρετικός πολιτικός λόγος». Επομένως πολιτικό ή επαγγελματικό μέλλον μπορούν να έχουν μόνον οι……ευρώ-προσαρμόσιμοι.
Μόνο που θα έχουν μέλλον για μια γενιά, άντε μιάμιση. Αλλά δεν θα έχει μέλλον η χώρα όπως θα έχει η Ιταλία του Σαλβίνι που θα πάρει όλο το χαρτί στις ευρώ-εκλογές.
Γιατί πρόλαβε εγκαίρως να πάρει την τύχη της χώρας στα χέρια του, ενώ οι δικοί μας ψοφοδεείς πολιτικοί, μας κατάντησαν γκαρσόνια των Γερμανών συνταξιούχων……..
Υ.Γ. Σε τεταμένο κλίμα πήρε ψήφο εμπιστοσύνης η ιταλική κυβέρνηση: «Πέρασε» ο προϋπολογισμός.
