Πριν ένα χρόνο στις 14 Ιουνίου «έφυγε» από τη ζωή ο Σωτήρης Σ. Παπαπολίτης, ένας σπουδαίος πολιτικός, με αγάπη, ήθος και πίστη στην πατρίδα, ένας σπάνιος άνθρωπος, ένα φωτισμένο και φωτεινό μυαλό, ένα φιλόσοφος της εποχής μας και πολύ πιο μπροστά και από αυτή ακόμη.
Του οφείλουμε λοιπόν, όσοι είμαστε τυχεροί να τον γνωρίσουμε, ένα μνημόσυνο αγάπης στην ψυχή του.
Η ζωή γενναιόδωρα τον είχε προικίσει. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών Πολιτικές και Οικονομικές Επιστήμες και έκανε μεταπτυχιακά στο Τορόντο. Δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο και στο Πανεπιστήμιο York.
Και εκεί άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμά του, με την προσωπικότητα και τις τεράστιες γνώσεις του. Γιος του αείμνηστου Σάββα Παπαπολίτη, αρχηγού της ΕΠΕΚ και συνιδρυτή της Ένωσης Κέντρου και της Ελένης Παπαπολίτη.
Πάντα ασκούσε σωστή ειλικρινή κριτική – όσο και αν πονούσε κάποιους – με πολιτισμένο τρόπο, φαινόμενο σπάνιο για τα ελληνικά δεδομένα.
Διετέλεσε διευθυντής στο γραφείο του αντιπροέδρου της κυβέρνησης και υπουργού Εξωτερικών Σοφοκλή Βενιζέλου, εντάχθηκε στη ΝΔ το 1979, με προσωπική πρόσκληση του αείμνηστου Κωνσταντίνου Καραμανλή, τοποθετήθηκε γενικός γραμματέας στο Υπουργείο Χωροταξίας, ήταν Εκπρόσωπος της Ελλάδας στο Συμβούλιο της Ευρώπης, υποψήφιος Δήμαρχος Πειραιά.
Τιμημένος με πολλά μετάλλια, πολιτεύτηκε για τελευταία φορά το 1996, και χρημάτισε εκπρόσωπος τύπου της Ν.Δ. επί Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ο οποίος και τον εκτιμούσε απεριόριστα.
Στο ταξίδι του στην Αμερική είχε επαφή με όλους τους εκπροσώπους της Γερουσίας και συνομιλίες με τον πρόεδρο Μπους, ενώ ο Βαλερί Ζισκάρ Ντ’ Εστέν, όταν επισκέφθηκε την Ελλάδα ζήτησε να τον δει και να συζητήσει μαζί του. Το 2000 αποχώρησε από τη ΝΔ.
Αξιοπρεπής, κοσμοπολίτης, ευχάριστος, δεν εγκατέλειπε το αστείρευτο χιούμορ του ακόμη και στις δύσκολες στιγμές της αρρώστιας του. Στην παρέα ήταν η χαρά της ζωής.
Παροιμιώδης έμεινε η φράση που ολοκληρωτικά του ανήκει αν και χρησιμοποιείται απ όλους πια, «Νέο ήθος-Νέο ύφος-Νέα πράξη». Μιλούσε άπταιστα 7 γλώσσες. Η ευγένειά του, οι βαθιές του γνώσεις και τα αμέτρητα βιβλία και συγγράμματα που μέσα τους χανόταν, αλλά και εκείνα που ο ίδιος έγραφε, τον κατέταξαν στο Πάνθεον των λίγων, των ξεχωριστών διανοούμενων προσωπικοτήτων του τόπου μας.
Την πρώτη ποιητική συλλογή του «Δάκρυα δίχως τίτλους» την εξέδωσε μόλις στα 21 του. Ήταν ένας αληθινός ευπατρίδης στην ψυχή, στην εμφάνιση, στους τρόπους.
Ας ευχηθούμε στο μακρινό ταξίδι του να συναντήσει ανθρώπους όμοιους του.
