Ποιος είναι ο κόσμος μας; Ποια είναι η πραγματική δύναμη που τον κυβερνά; Και τι έχει απομείνει από τη δημοκρατία; Είναι γεγονός ότι ο κόσμος κυβερνάται από μια παγκόσμια ολιγαρχία που θέλει την οικουμένη να υπακούει στο θεό του χρήματος.
Η κατήχησή της είναι ο διαρκής πλουτισμός που θα βασίζεται στην πλάτη των ασθενέστερων με την αξιοποίηση μιας συγκεκαλυμμένης σκλαβιάς, με τις πολυεθνικές εταιρείες να εκμεταλλεύονται σκληρά ακόμα και μικρά παιδιά, όπως στα ορυχεία κολτανίου της Αφρικής, με σκλαβιά νέου τύπου, όπου οι σκλάβοι επιτίθενται σε σκλάβους – σύμφωνα με τον περίφημο «εμφύλιο των κάτω» – στο όνομα της ανταγωνιστικότητας.
Αυτή η «νέα τάξη» θα βασίζεται στην άγρια αποδόμηση ευάλωτων χωρών, όπως η Ελλάδα, που θα επιτρέπει στα διεθνή κεφάλαια να εξαγάγουν αξία.
Τα ορυχεία κολτανίου στην Αφρική.
Ο P. Barnevick, πρώην διευθύνων σύμβουλος της ΑΒΒ περιέγραφε ως εξής την παγκοσμιοποίηση:
«Θα ήθελα η παγκοσμιοποίηση να παρέχει την ελευθερία στην ομάδα μου να επενδύει όπου θέλει, να παράγει όπου θέλει, στην ώρα που θέλει, να προμηθεύεται τις πρώτες ύλες απ’ όπου θέλει και να πουλάει όπου θέλει, έχοντας όσο το δυνατόν λιγότερα προβλήματα με το εργατικό δίκαιο και τις συμβάσεις εργασίας». Σαφώς, πρόκειται για την ελευθερία της αλεπούς στο κοτέτσι.
Αυτή η παγκόσμια ρύθμιση δεν μπορεί να γίνει χωρίς μια «ιερή σύνοψη», όπως οι συμφωνίες του Bretton Woods, του ΔΝΤ, της Παγκόσμιας Τράπεζας, της ΠΟΕ, και φυσικά, με ένα στρατιωτικό βραχίονα, το ΝΑΤΟ για τους απείθαρχους.
«Η έρευνα στο Carnegie Mellon University δείχνει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχουν εμπλακεί σε 81 διαφορετικές εκλογικές αναμετρήσεις άλλων χωρών από το Β ‘Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά, ενώ η Ρωσία (συμπεριλαμβανομένης κυρίως της πρώην ΕΣΣΔ) έχει εμπλακεί 36 φορές».
Πίσω από τα πλανητικά οικονομικά συμφέροντα βρίσκονται οι ελίτ που πιστεύουν στη βίαιη επιβολή της φιλοσοφίας τους στις μάζες.
Που πιστεύουν ότι μπορούν να «σκοτώνουν επιλεκτικά διάφορα μέλη του κοπαδιού» και να διατηρούν έναν υποτελή πληθυσμό σε ένα ελάχιστο επίπεδο διαβίωσης προκειμένου να εκτελεί τις οικιακές εργασίες και τη βιομηχανική παραγωγή (όπως οι Δέλτα και οι Έψιλον στο βιβλίο ο «Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος» του Huxley) υπό την καθοδήγησή τους φυσικά.
Οι ελίτ αυτές περιμένουν υπομονετικά την ημέρα που η εταιρεία τους «1984» θα είναι μια πραγματικότητα. Εργάζονται γι αυτό το στόχο εδώ και δεκαετίες.
Το βάρος της ανθρωπότητας, όμως, συνιστά γι αυτούς πρόβλημα, επειδή δεν μπορούν να την εξαλείψουν αποτελεσματικά χωρίς μια επιδημία ή έναν μεγάλης κλίμακας πόλεμο, αλλά σε μια τέτοια περίπτωση, ο πλανήτης θα ήταν κόλαση και γι αυτούς.
«Οι πραγματικοί κυρίαρχοι του κόσμου δεν είναι οι κυβερνήσεις, αλλά οι ηγέτες των οικονομικών ή βιομηχανικών πολυεθνικών και οι αδιαφανείς διεθνείς οργανισμοί (ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, ΟΟΣΑ, ΠΟΕ, κεντρικές τράπεζες). Αλλά αυτοί οι ηγέτες δεν έχουν εκλεγεί, παρά τις επιπτώσεις των αποφάσεών τους στη ζωή των ανθρώπων.
Η δύναμη αυτών των οργανισμών ασκείται σε παγκόσμια κλίμακα, ενώ η εξουσία των κρατών περιορίζεται στην εθνική τους διάσταση. Επιπλέον, το βάρος των πολυεθνικών εταιρειών στον τομέα των χρηματοπιστωτικών ροών έχει από καιρό ξεπεράσει εκείνη των κρατών.
Μια διακρατική διάσταση, πιο πλούσια από ό, τι στις ΗΠΑ, αλλά και σημαντικές πηγές χρηματοδότησης των πολιτικών κομμάτων όλων των αποχρώσεων και στις περισσότερες χώρες είναι πράγματι υπεράνω του νόμου και της πολιτικής εξουσίας, πάνω από τη δημοκρατία.
Η δημοκρατία έχει ήδη πάψει να είναι μια πραγματικότητα. Οι ηγέτες των οργανώσεων που ασκούν την πραγματική εξουσία δεν είναι εκλεγμένοι, και το κοινό δεν ενημερώνεται για τις αποφάσεις τους.
Το περιθώριο δράσης των κρατών όλο και περισσότερο περιορίζεται από τις διεθνείς οικονομικές συμφωνίες για τις οποίες ούτε γνώμη εκφράζουν ούτε ενημέρωση έχουν οι πολίτες.
Όλες αυτές οι συνθήκες έχουν αναπτυχθεί τα τελευταία πέντε χρόνια (GATT, ΠΟΕ, AMI, NTM, Nafta) κι έχουν ένα και μόνο σκοπό: τη μεταβίβαση της εξουσίας από τα κράτη σε μη εκλεγμένους οργανισμούς, μέσω μιας διαδικασίας που ονομάζεται «παγκοσμιοποίηση».
Η αναστολή της δημοκρατίας θα μπορούσε να προκαλέσει επανάσταση. Για το λόγο αυτό αποφασίστηκε να διατηρηθεί η πρόσοψη της δημοκρατίας, ενώ η πραγματική εξουσία έχει μετακινηθεί σε νέα κέντρα.
Οι πολίτες συνεχίζουν να ψηφίζουν, αλλά η ψήφος τους είναι άνευ περιεχομένου. Ψηφίζουν ηγέτες που δεν έχουν πραγματική εξουσία.
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, η αλήθεια και η αληθινή πληροφορία έχει σταδιακά εξαφανιστεί από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Οι υπεύθυνοι της οικονομικής δύναμης προέρχονται σχεδόν όλοι από τον ίδιο κόσμο, από τους ίδιους κοινωνικούς κύκλους. Γι αυτό μοιράζονται το ίδιο όραμα για το ποιο θα πρέπει να είναι το μέλλον του κόσμου.
Στόχος οι Αδύνατοι
Ο στόχος τους είναι να μειωθεί ο ρόλος του κοινωνικού κράτους και η προστασία των αδυνάτων. Αυτό ήταν και το δόγμα του Ρόναλντ Ρέιγκαν, ότι δηλαδή «το κράτος είναι το πρόβλημα και όχι η λύση.»
Η μαθήτριά του Μάργκαρετ Θάτσερ δήλωνε ξεκάθαρα: «Δεν ξέρω τον πολίτη, ξέρω τον καταναλωτή». Γενικά, «οι ηγέτες του κόσμου» συμφωνούν σε μία στρατηγική και στον συγχρονισμό των ενεργειών τους για την επίτευξη κοινών στόχων, προκαλώντας ευνοϊκές συνθήκες, όπως η αποδυνάμωση των κρατών και των κυβερνήσεων. Η απορρύθμιση είναι ο σκοπός τους.
Η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών ομοίως. Η πλήρης απόσυρση της κυβέρνησης από την εμπλοκή του Δημοσίου στην οικονομία, συμπεριλαμβανομένων των τομέων της εκπαίδευσης, της έρευνας, και, τελικά, της αστυνομίας και του στρατού, που προορίζονται να γίνουν εκμεταλλεύσιμες περιοχές από ιδιωτικές εταιρείες (Βλέπε πολιτική ΝΔ).
Το χρέος των κρατών ενισχύεται μέσω της διαφθοράς. Οι περισσότερες κυβερνήσεις είναι υπό τον έλεγχο των «Masters of the World».
Παντού επικρατεί η εργασιακή ανασφάλεια και τα υψηλά επίπεδα ανεργίας, ενώ λαμβάνουν χώρα τεράστιες μετεγκαταστάσεις (300.000 προσοντούχοι νέοι έχουν φύγει από την Ελλάδα στο εξωτερικό) και επομένως η παγκοσμιοποίηση της αγοράς εργασίας.
Επίσης, μειώνονται οι κοινωνικές παροχές έτσι ώστε να αυξάνονται τα κίνητρα των ανέργων προκειμένου να αποδεχθούν οποιαδήποτε θέση εργασίας. Τέλος, εμποδίζουν την ενδυνάμωση των αξιώσεων για μεγαλύτερους μισθούς στον Τρίτο Κόσμο, διατηρώντας ολοκληρωτικά ή διεφθαρμένα καθεστώτα.
Πολυεθνικές με εξουσίες κράτους
Οι πολυεθνικές υιοθετούν σταδιακά όλα τα χαρακτηριστικά της εξουσίας των κρατών. Δίκτυα επικοινωνιών, δορυφορικές υπηρεσίες πληροφοριών, φακέλωμα προσώπων, δικαστικοί θεσμοί, σύμφωνα με τους οποίους μία πολυεθνική μπορεί να σύρει ένα κράτος σ’ ένα ιδιωτικό διεθνές δικαστήριο.
Το επόμενο βήμα γι αυτές τις πολυεθνικές οργανώσεις είναι να δημιουργήσουν στρατιωτική και αστυνομική εξουσία που να ταιριάζει με τη νέα τους δύναμη, δημιουργώντας τις δικές τους ένοπλες δυνάμεις.
Στο τελικό στάδιο του σχεδίου, οι ιδιωτικοί στρατοί θα εξυπηρετούν τα συμφέροντα των μεγάλων πολυεθνικών, και θα επιτίθενται στα κράτη που δεν θα συμμορφώνονται με τους κανόνες της νέας οικονομικής τάξης (…).
Το μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου εμπορίου θα πραγματοποιείται χωρίς χαρτονομίσματα και μόνο το 10% των καθημερινών οικονομικών συναλλαγών θα αντιστοιχούν σε οικονομικές ανταλλαγές στον «πραγματικό κόσμο». οι ίδιες οι χρηματοπιστωτικές αγορές είναι ένα εικονικό σύστημα δημιουργίας χρήματος…
Τα όρια που θέτει η Φύση
Μόνο το ζήτημα του περιβάλλοντος θα μπορούσε να επιβραδύνει αυτή την εξέλιξη. Όχι από κάποια συμπάθεια προς τη φύση, αλλά λόγω της υπέρβασης των ορίων και της εξάντλησης των φυσικών πόρων τόσο όσον αφορά στην ενέργεια όσο και στο νερό, που συνοδεύονται από «κλιματικούς σπασμούς», οι οποίοι καθιστούν ευάλωτες πολλές χώρες.
Ένα φιλελεύθερο οικονομικό σύστημα του οποίου ο στόχος είναι η αναζήτηση βραχυπρόθεσμου κέρδους για τα ιδιωτικά συμφέροντα, δεν μπορεί να λάβει υπόψη το μακροπρόθεσμο κόστος από την υποβάθμιση του περιβάλλοντος.
Αν στα οικονομικά μοντέλα ενσωματωθεί το πραγματικό κόστος της καταστροφής της φύσης, από τη ρύπανση, τις κλιματικές αλλαγές, τότε θα αλλάξει ριζικά η εκτίμησή μας για το τι είναι «κερδοφόρο» και τι δεν είναι.
Η παραγωγή της φύσης εκτιμήθηκε σε 55 τρισεκατομμύρια δολάρια ετησίως από την Επιστημονική Ομάδα του Οικολογικού Ινστιτούτου Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Maryland το 1997. Αλλά η εξαφάνιση της φύσης είναι αναπόφευκτη, γιατί το απαιτεί το ισχύον οικονομικό μοντέλο.
Η εξαφάνιση της φύσης και η αύξηση της ρύπανσης θα κάνει ακόμα πιο εξαρτημένα τα άτομα στο οικονομικό σύστημα προκειμένου να επιβιώσουν.
Η αστικοποίηση του περιβάλλοντος μπορεί να τοποθετήσει τους ανθρώπους σε ένα χώρο απόλυτα ελεγχόμενο, όπου θα παρακολουθούνται διαρκώς, και όπου το άτομο θα αμφιβάλει για την αναγκαιότητα της κοινωνικής τάξης ως μοναδική αναφορά.
Πάντως, ένας τύπος πολιτικής οικολογίας θα ενθαρρύνει τα όνειρα και θα εντείνει την εσωτερική ζωή των ατόμων, αναπτύσσοντας την ευαισθησία και ακυρώνοντας τη γοητεία των εμπορευμάτων.
Απαλλαγμένοι, συνεπώς, από τις καταναλωτικές αλυσίδες τους οι άνθρωποι, θα αρχίσουν να φαντάζονται μια εναλλακτική κοινωνία που θα βασίζεται στις αξίες, πέραν του κέρδους και του χρήματος, να σκέφτονται και να ζουν αυτάρκεις.
Γενικά, ο μεγαλύτερος κίνδυνος για το status quo είναι η πνευματικότητα, αυτή που οδηγεί το άτομο να αλλάξει το σύστημα αξιών του, τον τρόπο σκέψης του και εκείνη τη συμπεριφορά που έχει εμφυτευτεί από τις ισχύουσες κοινωνικές ρήτρες και το habitus.
Γι αυτό, η σταθερότητα της «νέας κοινωνικής τάξης» επιβάλει πως οτιδήποτε μπορεί να τονώσει την πνευματική αφύπνιση πρέπει να εξαλειφθεί.
Πέραν της αλλαγής του τρόπου σκέψης, τι απομένει ως πολιτική Πράξη; Να αναπτυχθούν αντί-εξουσίες με παγκόσμιο συντονισμό, που δεν θα περιορίζονται σε μία άμεση υλική μικρό-διεκδίκηση, αλλά θα διαμορφώνουν εδώ και τώρα μια νέα πνευματική και πολιτισμική εξουσία, δηλαδή νέες αντικαταναλωτικές αξίες και μία νέα Συμβολική Τάξη.
Εδώ η ανατροπή μπορεί να επισυμβεί ακόμη και χωρίς την κατάληψη της ούτως ή άλλως άνευ περιεχομένου πολιτικής εξουσίας των μαριονεττών. Οδεύουμε, λοιπόν, στον κόσμο του αυτοματισμού όπως τον προδιέγραψε ο Όργουελ στο διάσημο μυθιστόρημά του «1984».
Και ο οποίος άφησε για τις επόμενες γενιές την περίφημη φράση: «Σε μια εποχή καθολικής εξαπάτησης, η αλήθεια είναι μια επαναστατική πράξη.»
{jcomments on}
