Το πλανητικό χωριό μας προχωρεί αγκομαχώντας χωρίς πυξίδα. Όποιος παρακολουθεί την πορεία του με λίγη προσοχή και κάποια προσπάθεια να καταλάβει προς τα πού πηγαίνει, δεν μπορεί παρά να νιώθει θλίψη. Ειδικά η λεγόμενη Δύση προκαλεί σχεδόν οίκτο με τη σημερινή ηγεσία της.
Στην Ουάσινγκτον πρώτα εγκαταστάθηκε ένας Πρόεδρος – με κίνδυνο να παραμείνει εκεί και την επόμενη τετραετία – που γελοιοποιεί καθημερινά την, για την ώρα ακόμη, ισχυρότερη χώρα του κόσμου.
Το αμερικανικό θεσμικό και μη κατεστημένο, προσπαθεί να περισώσει ό,τι περισώζεται. Η Ευρώπη παραπαίει. Την κυβερνούν λογιστές, χωρίς πάθος και χωρίς όραμα.
Τι να σου κάνει και αυτή η ταλαίπωρη Μέρκελ που η τύχη την έφερε επικεφαλής μιας αυτοκρατορίας που πάντα ονειρεύονταν οι Γερμανοί. Έλιωσε τα παπούτσια της να πηγαινοέρχεται στην Άγκυρα στην αυλή του Ερντογάν!
Ο Μακρόν κάτι προσπαθεί να κάνει αλλά από τη στιγμή που ο Γαλλογερμανικός άξονας δεν υπάρχει πια, δεν τον χρειάζεται πια η Γερμανία, οι δυνατότητές του είναι περιορισμένες.
Αντίθετα η Ρωσία, στο πρόσωπο του Πούτιν βρήκε έναν στιβαρό ηγέτη με όραμα για τη χώρα του, που την παρέλαβε από έναν μεθύστακα, τον Γέλτσιν, που την είχε γελοιοποιήσει και την μετέτρεψε ξανά αν όχι σε υπερδύναμη, τουλάχιστον με μια μεγάλη σεβαστή δύναμη.
Τα ελλείμματα Δημοκρατίας για τα οποία κατηγορείται – αναπόφευκτα άλλωστε για μια χώρα όπως η Ρωσία με την ιστορική πορεία που είχε – δεν αναιρούν τις επιτυχίες του.
Το ίδιο θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς και για την Κίνα που ακολούθησε έναν διαφορετικό δρόμο, με μια σχετικά συλλογική γραφειοκρατική ηγεσία, και που πέτυχε ένα πραγματικό άλμα, σε σημείο που να συναγωνίζεται επικίνδυνα τις ΗΠΑ.
Η συνέχεια στην ΠΗΓΗ…..
