Η Σοφία Πανάγου είναι από τις ηθοποιούς της νέας γενιάς και έγινε δημοφιλής κυρίως μέσα από την τηλεοπτική σειρά «50-50».
Σήμερα τη φιλοξενούμε για να τη γνωρίσουμε , να μάθουμε τα όνειρα και τις προσδοκίες της.
-Σοφία είσαι ένα φρέσκο πρόσωπο στο χώρο της τέχνης. Μίλησέ μας για την αρχή σου με το «50-50». Ανέβηκες στο…..καλάμι με τη δημοσιότητα;
«Την δημοσιότητα την αντιμετωπίζω με πολύ μεγάλη ψυχραιμία. Ήμουν πάντα προσγειωμένη. Προσπαθώ σε κάθε δουλειά να κάνω την αυτοκριτική μου και να εξελίσσομαι. Η έπαρση σε αφήνει στάσιμο».
– Γιατί αποφάσισες να ακολουθήσεις ένα επάγγελμα πού στην εποχή μας δύσκολα βρίσκεις δουλειά;
«Όταν αποφάσισα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός ο μοναδικός οδηγός μου ήταν η καρδιά μου. Και η καρδιά δεν κάνει υπολογισμούς….δεν ζυγίζει….δεν μετράει….
Όταν νιώθεις γεμάτος με την δουλειά σου…..όταν η δουλειά δεν είναι δουλειά αλλά παιχνίδι…..Όταν γυρνάς σπίτι σου ευτυχισμένος…..Δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο. 'Όσες δυσκολίες και να έχει αυτό το επάγγελμα, το αγαπώ. Κρατάω τα καλά πού δεν είναι λίγα και συνεχίζω…»
-Πιστεύεις πως βοηθά έναν καλλιτέχνη περισσότερο το ταλέντο, ή εμφάνιση, ή οι γνωριμίες;
«Πιστεύω ακράδαντα στο ταλέντο το οποίο δεν το ξεχωρίζω από την εμφάνιση. Το αποτέλεσμα της εξωτερικής εμφάνισης, είναι συνδυασμός συναισθημάτων τρόπου σκέψης, τρόπου ζωής, εμπειριών, γνώσεων….Όλα αυτά εκπέμπουν σε μία συχνότητα. Όλα αυτά συνθέτουν μία προσωπικότητα φωτεινή ή μη. Και αυτό είναι που μετράει. Στη ζωή υπάρχουν τα πάντα άρα και στην τέχνη.
Με βάση τα επιβεβλημένα ισχύοντα πρότυπα ομορφιάς ή εξωτερική εμφάνιση έχει τον κίνδυνο να εγκλωβίσει έναν ηθοποιό σε συγκεκριμένα πλαίσια και μπορεί να αποτελέσει εμπόδιο μακροπρόθεσμα. Ο καλλιτέχνης κρίνεται καθημερινά οι γνωριμίες δεν μπορούν να τον εξελίξουν αν δεν υπάρχει υπόβαθρο.»
-Πόσο δύσκολα βιώνεις την κρίση και με ένα μικρό παιδάκι. Έχεις σκεφτεί να φύγεις στο εξωτερικό, κάνοντας έστω οποιαδήποτε άλλη δουλειά;
«Η οικονομική κρίση είναι μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση με πολλές αρνητικές επιπτώσεις . Εκτός από αυτό ζούμε και την κρίση των αξιών. Τα σημερινά παιδιά μεγαλώνουν μέσα σ αυτή την αρνητικότητα και «κοινωνική κατάθλιψη» και αυτό με ανησυχεί . Θεωρώ ότι το ισχύον εκπαιδευτικό σύστημα αποτελεί μέρος του γενικότερου προβλήματος και αδυνατεί να δώσει διέξοδο στα παιδιά.
Γι αυτό επέλεξα η κόρη μου να ενταχθεί σε μια «άλλη» διαφορετική διαδικασία. Πηγαίνει σε αυτοδιαχειριζόμενο παιδικό σταθμό Waldorf όπου ακολουθείται η παιδαγωγική του Roudolf Stainer ένα εκπαιδευτικό μοντέλο βασισμένο στην στενή σχέση με την φύση, την συνεργατικότητα, την αλληλεγγύη και την ελευθερία.
Όλα ξεκινούν από την παιδεία. Δεν έχω σκεφτεί ποτέ να φύγω στο εξωτερικό, δεν τα παρατάω εύκολα. Δύσκολα θα αποχωριζόμουν την Ελλάδα και το θέατρο. Θέλω να αντισταθώ και να παλέψω.»
-Τι θα έλεγες στους πολιτικούς μας που ειδικά την νεολαία την πήραν στο λαιμό τους;
«Από τους πολιτικούς δεν περιμένω τίποτα σημαντικό & νομίζω ότι κανενός η γνώμη δεν παίζει ρόλο σε ένα παιχνίδι στημένο. Όσον αφορά τούς νέους όμως θα πω ότι πρέπει να πάρουμε την ζωή στα χέρια μας, να κάνουμε οτιδήποτε μας κάνει να νοιώθουμε ζωντανοί και δημιουργικοί και να μην απογοητευόμαστε από την κατάθλιψη και την μαυρίλα του πολιτικού τοπίου.»
– Μαμά, σύζυγος κι επαγγελματίας πώς τα καταφέρνεις;
«Τα τελευταία 4 χρόνια απείχα συνειδητά από την δουλειά μου για να είμαι κοντά στην κόρη μου και δεν έχω μετανιώσει . Τα πρώτα χρόνια ενός παιδιού είναι η βάση-τα θεμέλια, δεν ήθελα ούτε εκείνη να με στερηθεί ούτε κι εγώ να χάσω αυτές τις μοναδικές στιγμές.
Παρόλα αυτά, υπήρξαν περίοδοι που αναρωτήθηκα αν θα μου ξαναδοθούν οι ευκαιρίες που έδιωξα. Αν τα απανωτά ''όχι μου'' θα τα βρω μπροστά μου.
Η ψυχική υγεία τού παιδιού μου όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με καμιά δουλειά. Αυτό μου έλεγε το ένστικτό μου.
Οι προτεραιότητές μου έχουν αλλάξει, τα κριτήρια για την δουλειά μου δεν έχουν να κάνουν τόσο με την προσωπική μου εξέλιξη. Προσπαθώ να μην σκορπίζομαι για να μπορώ να αντεπεξέλθω με ηρεμία στο απαιτητικό πρόγραμμα ενός παιδιού. «Το θαυμαστό ταξίδι του Νιλς Χόλγκερσον» είναι η πρώτη μου δουλειά μετά την γέννηση του παιδιού μου.
Επέλεξα να κάνω παιδικό θέατρο για να είμαι σπίτι όταν γυρίζει από το σχολείο. Παιδικό θέατρο έχω ξανακάνει αρκετές φορές. Είναι κάτι που μου ταιριάζει και αγαπώ.»
-Πολλά νεαρά ζευγάρια στις πρώτες δυσκολίες χωρίζουν. Όταν υπάρχει όμως ένα παιδί, πιστεύεις ότι πρέπει να γίνεται αυτό;
«Η ύπαρξη ενός παιδιού είναι χαρά ζωής και σίγουρα επηρεάζει την σχέση ενός ζευγαριού. Αλλά είναι παράγοντας πού ίσως απαιτήσει κάποιους συμβιβασμούς. Δεν μου αρέσει όμως καθόλου η ακραία ιδέα του περιορισμού στην έκφραση συναισθημάτων. Η υποκρισία, είναι τελικά εις βάρος του παιδιού.»
-Νομίζεις ότι η ανεξαρτητοποίηση τής γυναίκας είναι υπέρ ή κατά της;
«Η ανεξαρτητοποίηση του ανθρώπου γενικότερα από οτιδήποτε τον περιορίζει είναι μόνο θετικό. Έτσι, κι η ανεξαρτητοποίηση της γυναίκας ναι είναι θετική. Όμως οι ακραίες στάσεις που έχει πάρει το φεμινιστικό κίνημα δεν βοηθούν στη βελτίωση των σχέσεων»
-Συμμετέχεις στο σπουδαίο θεατρικό έργο για παιδιά της βραβευμένης με Νόμπελ Σουηδής Σέλμα Λάγκερφελντ «Το θαυμαστό ταξίδι του Νιλς Χόλγκερσον», κάθε Κυριακή 11.30 και 15.00, στο θέατρο Αθηνά, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Αδάμη, σκηνικά – κοστούμια από Μαγικές Σβούρες, με τους Πέτρο Πέτρου, Γιάννη Φιλίππου, Έλενα Τυρέα, Γεωργία Κούρτη, Τάσο Ράπτη.
Η συγγραφέας έγραψε το βιβλίο στις αρχές του 20ου αιώνα και χρησιμοποιήθηκε σαν αναγνωστικό στα δημοτικά σχολεία της Σουηδίας. Πες μας τις εμπειρίες σου από τους πιτσιρικάδες θεατές. Η κόρη σου πως αντέδρασε που σε είδε;
«Τα παιδιά είναι οι πιο ειλικρινείς, άρα οι πιο αξιόπιστοι θεατές . Θα σου δείξουν με αυθορμητισμό αυτό που νοιώθουν, αν τους αρέσει ή όχι.
Γι αυτό όπως έχει πει και ο Στανισλάβσκι «στο παιδικό θέατρο πρέπει να παίζεις όπως και στο θέατρο για μεγάλους, αλλά λίγο καλύτερα».
Λατρεύω να βλέπω παιδικές φατσούλες, να ακούω παιδικές φωνές και γέλια. Η κόρη μου είναι ενθουσιασμένη. Τραγουδάει συνεχώς τα τραγούδια της παράστασης, χορεύει και λέει τις ατάκες του έργου. Κάθε Κυριακή με παρακαλάει να την πάρω μαζί. Είναι ξετρελαμένη!»
– Μια ευχή για το μέλλον…
«Εύχομαι οι άνθρωποι να συνειδητοποιήσουν την δύναμη που έχουν όταν λειτουργούν συλλογικά και πέρα από τα στενά ατομικά τους συμφέροντα. Είναι πια προφανές – και ειδικά στη χώρα μας ότι χρειάζεται μία άλλη πορεία που θα βασίζεται στη συνεργασία και την αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων.»
-Σ ευχαριστώ, καλή επιτυχία.
