Από τις εκδόσεις ΠΑΡΙΣΙΑΝΟΥ κυκλοφόρησε το βιβλίο ΣΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ του ομότιμου καθηγητή Χειρουργικής του Πανεπιστημίου Αθηνών Γεώργιου Ανδρουλάκη, το οποίο και προλογίζει ο καλός του φίλος Δημήτρης Νανόπουλος, τ. πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών και εξέχων επιστήμονας.
Για το βιβλίο αυτό, αλλά και για τον συγγραφέα του θα ήθελα κι εγώ να πω λίγα λόγια.
Tο να γράφεις για αγαπητούς φίλους και ειδικά για τόσο αξιόλογους ανθρώπους είναι δύσκολο, γιατί οι λέξεις που θα πρέπει να διαλέξεις δεν θα είναι ποτέ οι κατάλληλες και δεν θα ανταποκρίνονται 100% στην πραγματικότητα.
Κι εσύ θέλεις τόσο μα τόσο πολύ να την πλησιάσεις όσο το δυνατόν περισσότερο γίνεται. Θα προσπαθήσω όμως.
Και θ αρχίσω πρώτα συστήνοντάς σας αυτό τον εξαίρετο επιστήμονα, από τους λίγους κορυφαίους που υπάρχουν, κατ’ εμέ.
Γι αυτό και σας παραθέτω πρώτα απ όλα το βιογραφικό του για να τον γνωρίσετε και να καταλάβετε γιατί αυτά που θα πω θα είναι λίγα…
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ
Ο Γεώργιος Ανδρουλάκης είναι ομότιμος καθηγητής Χειρουργικής στην Ιατρική Σχολή Αθηνών. Γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης όπου και περάτωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στο Λύκειο «Ο Κοραής». Είναι απόφοιτος της Ιατρικής Σχολής Αθηνών και διδάκτωρ της Χειρουργικής. Κατέχει τον τίτλο της ειδικότητας της Γενικής Χειρουργικής και της Αγγειοχειρουργικής.
Υπηρέτησε την στρατιωτική θητεία του ως έφεδρος ανθυπίατρος στις Δυνάμεις Καταδρομών . Είχε συνεχή ακαδημαϊκή σταδιοδρομία και ανήλθε όλες τις βαθμίδες της. Υφηγητής, εντεταλμένος υφηγητής, αναπληρωτής καθηγητής και τέλος καθηγητής της Χειρουργικής το 1992. Από το 1982 κατά καιρούς έχει διευθύνει Πανεπιστημιακές Μονάδες , σε διάφορα νοσοκομεία, όπως το Αρεταίειο, το Γενικό Κρατικό Πειραιώς, το Ιπποκράτειο
Οι μεταπτυχιακές του σπουδές έγιναν στο Postgraduate Medical School του Λονδίνου και στο Γενικό Νοσοκομείο της Μασαχουσέτης στο Harvard Medical School στις ΗΠΑ. Είναι επισκέπτης καθηγητής σε πολλές Ιατρικές Σχολές των ΗΠΑ & της Ευρώπης.
Το συγγραφικό του έργο είναι πλούσιο αφού έχει συγγράψει άνω των 300 επιστημονικών εργασιών που είναι δημοσιευμένες σε ελληνικά και ξενόγλωσσα περιοδικά. Είναι συγγραφέας 10 επιστημονικών ελληνικών και ξενόγλωσσων συγγραμμάτων και έχει συμμετοχή σε πολλά άλλα.
Διετέλεσε πρόεδρος σε τρεις Διεθνείς Επιστημονικές Εταιρείες και σε πολλές άλλες ελληνικές . Για πολλά χρόνια αρθρογραφεί στο «Βήμα» για επίκαιρα θέματα που αφορούν την υγεία και την παιδεία. Διετέλεσε μέλος πολλών Διοικητικών Συμβουλίων, όπως το Ωνάσειο Καρδιοχειρουγικό Κέντρο, αλλά και το Ελληνικό Αντικαρκινικό Ινστιτούτο.
Το βιβλίο ΣΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ αφιερώνει στην σύζυγό του δικηγόρο Γιούλια Παπαπολίτη, κόρη του αείμνηστου σπουδαίου πολιτικού Σάββα Παπαπολίτη και αδελφή του φιλόσοφου πολιτικού και νομικού Σωτήρη Παπαπολίτη.
Στον πρόλογό του ο τ. πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών Δημήτρης Νανόπουλος σημειώνει: «Ο Γιώργος Ανδρουλάκης είναι ένας καταξιωμένος επιστήμονας αλλά και ένας καθαρός και ευθύς άνθρωπος, που κατάφερε να διατηρήσει την ανεξαρτησία και τον αυθεντικό του χαρακτήρα αναλλοίωτο μέσα στον ελληνικό κυκεώνα της τελευταίας πεντηκονταετίας.
Άρα, δεν μου έκανε εντύπωση η πραγματικά εξαιρετική ποιότητα του βιβλίου αυτού, η αμεσότητα του λόγου που σε παρακινεί να γυρίσεις στην επόμενη σελίδα, η εκλογή των θεμάτων /αφηγημάτων και η διάνθισή τους με επεξηγηματικά σχόλια για το τι σημαίνουν όλα αυτά, που βέβαια συμβαίνουν σε ατομικό επίπεδο, αλλά ξεκάθαρα είναι συνάρτηση του χωροχρόνου. Το βιβλίο αυτό είναι γραμμένο για να θυμηθούν οι "παλιοί" και να μάθουν οι νέοι.»
Ο Γεώργιος Ανδρουλάκης μπορεί να έφτασε στις υψηλότερες βαθμίδες αναγνώρισης και καταξίωσης χωρίς να αλλοιωθεί ο χαρακτήρας του στο παραμικρό. Έμεινε ακέραιος έως σήμερα. Όμως δεν ήταν όλη η ζωή του και ιδιαίτερα τα φοιτητικά του χρόνια στρωμένα με ροδοπέταλα, και αυτό(και όχι μόνο) μας το διηγείται μέσα από τις σελίδες του πονήματός του .
Αναδρομή στο παρελθόν του λοιπόν κάνει, που όσο δύσκολο κι αν ήταν , δεν έπαψε στιγμή να ευχαριστεί το Θεό και την καλή του τύχη, που βήμα- βήμα του πρόσφεραν τη μια ευκαιρία μετά την άλλη. Ευγνώμονας για κάθε στιγμή που ζούσε, δύσκολη ή εύκολη. Ευγνώμονας στους δασκάλους του, στους φίλους του στη γυναίκα της ζωής του την δραστήρια δικηγόρο κι επιχειρηματία Γιούλια Παπαπολίτη, που στάθηκε βράχος δίπλα του.
Σε ένα απόσπασμά του που παραθέτω λέει:
«Στη μακρά ακαδημαϊκή μου σταδιοδρομία είχα την εύνοια της τύχης να βιώσω σημαντικά γεγονότα και εξαιρετικά ενδιαφέρουσες ιστορίες. Ένιωσα την ανάγκη να εξιστορήσω όλα αυτά τα γεγονότα, μια και έχουν γενικότερο ενδιαφέρον. Πολλά ρίχνουν φως σε άγνωστες πτυχές συμβάντων που συγκίνησαν την ελληνική κοινωνία.
Άλλες ιστορίες με είχαν συγκλονίσει βαθύτατα και εκτίμησα ότι θα άξιζε να τις συμπεριλάβω στο βιβλίο μου. Tο βιβλίο αυτό δεν είναι κατ’ ουδένα τρόπο ένα λογοτεχνικό σύγγραμμα. Πρόκειται για σκόρπια συρραφή αληθινών ιστοριών, χωρίς ίχνος μυθοπλασίας. Είναι ακριβώς όπως τις έζησα…»
Κι έτσι είναι. Αυτό κάνει ο συγγραφέας. Διηγείται με ειλικρίνεια, αλήθεια κι αγάπη «κομμάτια» από τη ζωή του, πρόσωπα και καταστάσεις που τον συγκίνησαν, συμβάντα που τον σημάδεψαν, από την κατοχή, από τη στρατιωτική θητεία του, από τις αρχές της καριέρας του, από ασθενείς με AIDS.
Mιλά για φίλους του εκτός κι εντός Ελλάδας, για την εμπειρία του από την αναγόρευσή του ως επίτιμο μέλος της Ακαδημίας της Ανατολικής Γερμανίας από το πανεπιστήμιο του Humbuldt, για τη μετεκπαίδευσή του στην Αγγειοχειρουργική στο Λονδίνο με μια υποτροφία που κέρδισε, για τα χρόνια της Χούντας τις εμπειρίες του και διάφορα περιστατικά κατά τη διάρκειά της, για τη νύχτα του Πολυτεχνείου, για ασθενείς – φίλους του, για θαύματα που βίωσε ο ίδιος, αλλά σχολιάζει και τα κακώς κείμενα στην Υγεία – που ακόμη μας ταλανίζουν – για τα ιατρικά λάθη, αναφέρεται στην Πειραματική Χειρουργική, στις Προοπτικές της Χειρουργικής στο Κατώφλι του Αιώνα μας, στην Οικονομική Κρίση στο Χώρο της Υγείας, στη Σπατάλη Φαρμάκων, στη Μεγάλη Φυγή των Γιατρών, στο Ε.Σ.Υ., στην Αμυντική Ιατρική. Με τόσα χρόνια πείρα, πόσο μετράει ο λόγος κι η γνώμη του αλήθεια!
Δεν παραλείπει βέβαια να αναφέρει και την ωραία Ελένη Παπαπολίτη με καταγωγή από τη Σμύρνη, σύζυγο του εξέχοντα πολιτικού Σάββα Παπαπολίτη, την επιβλητική αρχόντισσα μητέρα της γυναίκας του, με τον αδαμάντινο χαρακτήρα, που τόσο αγαπούσε και δεν ξεχώριζε από τη βιολογική μητέρα του.
Ένα κεφάλαιο με τίτλο «Πάμε Αίγινα;» έχει γράψει και η πολύτιμη σύζυγός του Γιούλια Παπαπολίτη – Ανδρουλάκη, άριστη μαθήτρια του Κολεγίου, άριστη φοιτήτρια, άριστη νομικός, ταλαντούχα ζωγράφος, υπέροχος ειλικρινής Άνθρωπος, που κι εκείνη χειρίζεται – από μικρή – με δεξιοτεχνία και ταλέντο το λόγο τόσο στην ποίηση όσο και στο πεζογράφημα και μας αποδεικνύει ότι η αγάπη τα νικά όλα. Διαβάστε ένα κομμάτι από τον πρόλογό της. «Θάλασσα, θάλασσα!»
Ο μεγάλος έρωτας των παιδικών μου χρόνων, ίσως γιατί ανήκω στο ζώδιο των Ιχθύων. Ένα «ψαράκι» που πλατσούριζε ανέμελα στο γαλάζιο, απολαμβάνοντας το κάθε δευτερόλεπτο δίχως φόβο.
Ταξίδευα με κρουαζιερόπλοια, περνούσα ώρες, μέρες μεταξύ ουρανού και θάλασσας, νιώθοντας ευτυχία και ελευθερία, όπως ακριβώς σαν να ήμουν σπίτι μου, έχοντας και το πλεονέκτημα να μην ζαλίζομαι. Και ξαφνικά ήρθαν τα πάνω κάτω.
Δεν μπορώ να θυμηθώ αν συνέβη ξαφνικά ή ύστερα από κάποιο ισχυρό σοκ. Το μόνο που ξέρω είναι ότι όλα αυτά τα ταξίδια έγιναν ξαφνικά ένα περαστικό όνειρο, οι φωτογραφίες με τα γελαστά πρόσωπα στους σορούς των κρουαζιερόπλοιων, οι πόζες μου με τους πλοιάρχους μπήκαν στο συρτάρι….»
«Αποφασίσαμε η γυναίκα μου κι εγώ, σημειώνει ο συγγραφέας, να συμπεριλάβουμε στις ιστορίες μου και μια προσωπική της αφήγηση. Μια αληθινή ιστορία. Έναν γενναίο αγώνα εναντίον ενός ανελέητου εχθρού, τις φοβίες που φωλιάζουν ύπουλα μέσα στην ανθρώπινη ψυχή και την κατακτούν.
Ένας δυνάστης, δίχως έλεος που θέλει να διαβρώσει και να στερήσει κάθε ομορφιά της ζωής, που αλλοιώνει τη λογική και επιβάλλει δικούς της κώδικες θεώρησης της ζωής.
Από τη μάχη αυτή η γυναίκα μου βγήκε τελικά νικητής, με όπλα την πίστη στη δύναμη της προσευχής, τη νοοτροπία του νικητή, αλλά και την απέραντη αγάπη για τον σύντροφο της ζωής της!»
Ο γιατρός Γεώργιος Ανδρουλάκης, δίνει μαθήματα αξιοπρέπειας, αλήθειας, σεμνότητας και ανθρωπιάς με το βιβλίο του ΣΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ.
Είναι ο ιερέας του επαγγέλματός του, μια σπουδαία προσωπικότητα του χώρου του, μια μεγάλη καρδιά για τους οικείους του, αλλά και για όσους τον έχουν ανάγκη, ένα φωτεινό παράδειγμα για τον κάθε έναν από εμάς, αλλά και για τους νέους ειδικά.
Όταν είσαι ευγνώμονας στη ζωή, πάντα σε ανταμείβει και αυτό έκανε στον Γεώργιο Ανδρουλάκη και με το παραπάνω, αφού χαίρει της εκτίμησης και της αγάπης όλων.
{jcomments on}
