Διανύουμε μια περίεργη περίοδο στην Κύπρο. Η δεύτερη θητεία της διακυβέρνησης Αναστασιάδη έχει ξεκινήσει χαλαρά. Μπορεί να φταίει και η έλλειψη αντίπαλου δέους ή η έλλειψη κινήτρων.
Η Κυβέρνηση βρίσκεται ενώπιον διαχρονικών στρεβλώσεων και δείχνει να είναι μέρος τους και όχι απέναντί τους. Οι μεταρρυθμίσεις, που πομπωδώς εξαγγέλθηκαν στην προηγούμενη πενταετία, είναι αιχμάλωτες των νοοτροπιών της γραφειοκρατίας των καρεκλοκένταυρων της Δημόσιας Υπηρεσίας, πρωτίστως όμως του πολιτικού συστήματος.
Τίποτα και κανένας δεν μπορεί να ανατρέψει διαχρονικές παθογένειες και πελατειακές σχέσεις, γιατί τους εξυπηρετεί. Δεν μπορεί να ανατραπεί μια νοοτροπία δεκαετιών που διαμορφώθηκε από παλιάς κοπής πολιτικούς, που αφήνουν τις πρακτικές αυτές ως κληρονομιά στους νεότερους, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους συνεχίζουν στο ίδιο τέμπο.
Δεν αλλάζουν προσεγγίσεις γιατί οι ισορροπίες του συστήματος δεν επιτρέπουν ανατροπές. Κι ακόμη δεν άρχισε ουσιαστικά η μετεκλογική εξόφληση τιμολογίων (πολύ σύντομα θα αρχίσει κι αυτό). Το σύστημα τροφοδοτεί γενναιόδωρα και αυτοτροφοδοτείται από τους προνομιούχους του ταλαιπωρημένου αυτού κράτους.
Αυτοί, τελικά, είναι μέρος του συστήματος και το βασικό γρανάζι του μηχανισμού. Πώς αντιμετωπίζεται το θέμα του Συνεργατισμού; Και πώς έφθασε η τράπεζα αυτή σε αυτό το σημείο;
Τα κόμματα έκαναν πάρτι διορισμών και τα δάνεια μοιράζονταν όπως τα φυλλάδια. Πότε θα αντιμετωπιστούν τα μη Εξυπηρετούμενα Δάνεια; Σε μια ακόμη σύσκεψη, που δεν θα πάρει αποφάσεις;
Πώς τυγχάνει διαχείρισης το θέμα της εγκληματικότητας; Με τα ναρκωτικά τι γίνεται, θα συνεχίσουμε να μετράμε νεκρούς; Φως μπορούν να δουν μόνο στα θέματα που αφορούν στην επανάκτηση προνομίων και «κεκτημένων».
Γι’ αυτό και για να πάει κάποιος να πει τα βαρύγδουπα και τα πατριωτικά, χρειάζεται υπηρεσιακό αυτοκίνητο και οδηγό που θα πληρωθεί υπερωριακά. Για την πατρίδα όλα! Για το χρήμα τα πάντα!
Οι προσεγγίσεις αυτές είναι συνυφασμένες με την ιδεολογία της αδράνειας, με το δόγμα της απραξίας, τη λογική του βολέματος και της εξουσιολαγνίας. Αυτό ισχύει και στο Κυπριακό. Και περισσότερο γιατί στην περίπτωση αυτή κυριαρχεί η σχιζοφρένεια.
Ξεκινήσαμε λάθος
Η λύση του Κυπριακού έχει καταντήσει να εξαρτάται από τα χαριεντίσματα, τις βαθιές υποκλίσεις στις δεξιώσεις των πρεσβειών. Δεν είναι σχιζοφρένεια να συζητούνται ρυθμίσεις που θα διαιωνίζουν τον διαχωρισμό και ενισχύουν τον εθνικισμό;
Δεν είναι σχιζοφρένεια να προωθούνται έκπαλαι σχέδια από τους Αγγλοαμερικανούς, που προδήλως εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα αλλά και της Τουρκίας και στην πρώτη γραμμή των χειροκροτητών να είναι οι λεγόμενοι αντιμπεριαλιστές;
Στο Κυπριακό ξεκινήσαμε λάθος και συνεχίζουμε γιατί απουσιάζει η αποφασιστικότητα, η τόλμη και το όραμα. Γιατί δεν είναι όραμα ο διαχωρισμός διά της υπογραφής. Η λύση αφορά στο μέλλον των πολιτών και της χώρας.
Δεν συζητείται καμία οικογενειακή επιχείρηση, ούτε πρόκειται για μια παρτίδα πόκερ μεταξύ φίλων. Είναι απορίας άξιον πώς θα τύχει διαχείρισης μια «επέλαση» του Πορθητή με έρευνα εντός της κυπριακής ΑΟΖ. Ιδιαίτερα εάν δεν επηρεάζει το τουρκικό τρυπάνι τεμάχιο ξένης εταιρείας.
Ποια διαχείριση θα γίνει σε ένα σενάριο τύπου άψε-σβήσε κλεισίματος του Κυπριακού που ευνοούν όσοι θεωρούν πως έτσι θα προχωρήσουν στα ενεργειακά ανενόχλητα από την Τουρκία;
Μήπως φοβούμενοι την αντίδραση της Τουρκίας στη Λευκωσία θα επιλέξουν την αυτοχειρία, όπως είναι για παράδειγμα η συζήτηση εσχάτως του σεναρίου της λύσης δύο κρατών;
Η χώρα δεν μπορεί να είναι αιχμάλωτη των φοβικών συνδρόμων και της επιδερμικότητας, που είναι έτοιμοι να τρυπήσουν και τον πάτο του βαρελιού.
{jcomments on}
