Ιερές μέρες για τον Ελληνισμό είναι αυτές που θα διαβούμε τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, καλό λοιπόν θα είναι να ενεργοποιήσουμε τη μνήμη μας τόσο ως παιδιά απόγονοι του σπέρματος του «παμμεγίστου αρχιστράτηγου που ένωσε όλους τους Έλληνες» Μυκηναίου βασιλιά Αγαμέμνονα, το Ελληνικό πνεύμα μας που εμπλουτίστηκε από το «ο πόλεμος είναι ο πατέρας των πάντων αφού άλλους τους κάνει Θεούς, άλλους βασιλιάδες, άλλους ανθρώπους, άλλους δούλους και άλλους ελεύθερους» ρήση του πρωτοποριακού πνεύματος του Ηράκλειτου, αλλά και ως Έλληνες πολίτες που έχουμε την καταγεγραμμένη γνώση, από το βίωμα της παιδείας μας, από τις σοφιστείες για την «περί πολιτικής τέχνης» και την πειθαρχεία στους «κανόνες επί της τοπικής αυτοδιοίκησης», των αποικιών της κραταιάς Αθήνας, του μέγιστου των σοφιστών φιλοσόφων του Πρωταγόρα, και έτσι να θυμηθούμε και να μην ξεχάσουμε αυτές τις καταραμένες ημέρες… να μην ξεχάσουμε το τελευταίο ηρωικό Ελληνικό αίμα που χύθηκε, σε Ελληνική γη, από Ελληνικές ψυχές!
Η παρένθεση αυτή χρειάζεται για μια σύντομη ιστορική αναδρομή περί:
Α) Του αρχιστράτηγου Αγαμέμνονα που ένωσε όλους τους Έλληνες βασιλιάδες και σε μια ενιαία Ελληνική δύναμη υπό τις εντολές του και μετά από δέκα χρόνια να καταλάβουν τα ζωτικής σημασίας στενά του Βοσπόρου που τότε ελεγχόταν από το Βασίλειο της Τροίας.
Αναλύοντας την προσωπικότητα του Αγαμέμνονα θα ανακαλύψουμε ότι οφειλότανε κατά πρώτον στην αποκρυπτογράφηση του ιδίου του ονόματός του: «Αγαμέμνων» είναι «αυτός που εμμένει στο σκοπό του» αλλά και κατά δεύτερον στη «διορατικότητα» των συλλογισμών του ώστε μαζί με το δυναμισμό του και τις διπλωματικές ικανότητές του να καταφέρει να ξεπεράσει τον «ωχ αδελφισμό» δηλαδή σε ελεύθερη μετάδοση: «πού να τρέχω εκεί πάνω και να χάσω και τη βολή μου!» που χαρακτήριζε από τότε τους βολεμένους προγόνους μας…
Β) Της σημαντικότατης γεωστρατηγικής θέσης της Τροίας που αργότερα μετατράπηκε σε Κωνσταντινούπολη και εγκαταστάθηκε η διοίκηση της Ρωμαιο-Βυζαντινής αυτοκρατορίας που εδραίωσε το Χριστιανισμό, μέχρι να έρθει το γύρισμα του χρόνου για να μετατραπεί στην πρωτεύουσα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ως Ινσταμπούλ (για εμάς τους Έλληνες είναι πάντα η «Βασιλεύουσα») και από ότι φαίνεται και σε κάποιο χρονικό διάστημα από τώρα και από ότι διαρρέει από τις μελέτες και τις αναλύσεις των διαφόρων υπηρεσιών που διαφεντεύουν τις τύχες του πλανήτη, θα μετατραπεί πάλι σε μια νέα πρωτεύουσα, αυτή της παγκόσμιας διοίκησης…και της έδρας του νέου χρηματοπιστωτικού συστήματος που ετοιμάζουν. Ίδωμεν!
Η τελευταία, όμως, Τροία για τον Ελληνισμό είναι εκείνο το κομμάτι γης που ενώνει τη Δύση, την Ανατολή, το Νότο και είναι το σταθερό και αβύθιστο βήμα προς τη νέα Ιερουσαλήμ και που την κατοικούν και που τους ανήκει πολίτες Ελληνικής παιδείας, Ελληνικής ψυχής και Ελληνικότατης Ιστορίας!
Και δυστυχώς αυτήν τη φορά δεν υπήρχε Αγαμέμνων για να ενώσει τους: «ως αδελφιστές πολιτικούς και στρατιωτικούς των Αθηνών» για να εκστρατεύσουν και να προστατεύσουν αυτό που δικαιωματικά τους ανήκε και τους ένωνε με αυτό το κομμάτι γης…
Οφείλουμε, λοιπόν, και είναι χρέος ζωής όσων επιζήσαμε από αυτό το άδειασμα της Ελληνικής ψυχής μας που ενέσπειρε την αμφιβολία στην Ελληνική καρδιά μας για να αποτίσουμε το σεβασμό μας μέσω της εγρήγορσης της μνήμης και των υπολοίπων Ελλήνων, γι’ αυτούς τους Έλληνες που σκοτώθηκαν από τις τουρκικές σφαίρες και τις τουρκικές ναπάλμ, τον Ιούνιο και τον Αύγουστο του 1974, στα χώματα της Ελληνικής Κύπρου… Η αιώνια δόξα τους ανήκει! Γι’ αυτό μην ξεχνάτε! Τίποτα να μην ξεχνάτε!
Μετά από αυτόν τον πρόλογο σύνδεσης της συνεχούς και αδιαίρετης Ιστορίας των Ελλήνων ας αφήσουμε λίγο τη μνήμη μας για να θυμηθεί τα Κυπριακά γεγονότα του 1974, όταν στις αρχές του έτους αποβιώνει ο αείμνηστος στρατηγός Γεώργιος Γρίβας Διγενής, αρχηγός της μυστικής οργάνωσης που δημιούργησε από το 1972, την ΕΟΚΑ Β, αρχίζοντας έτσι η διαμάχη στους ηγετικούς κόλπους της για το ποιος θα είναι ο επόμενος ηγέτης της, αφού μαζί με τους αγνούς Έλληνες Κύπριους που ήταν οργανωμένα μέλη της και οι οποίοι εντάχθηκαν σε αυτήν διότι πίστευαν στην πολιτική της Ένωσης με τη μητέρα πατρίδα, την Ελλάδα, και που μπορεί τότε να μη δικαιώθηκαν, αλλά τώρα έρχεται το πλήρωμα του χρόνου, με τις ανάγκες της εποχής, για να τους δικαιώσει για αυτήν την επιλογή τους και αναφέρομαι στην αναγκαιότητα της Ένωσης Ελλάδας – Κύπρου μέσω της ΑΟΖ…
Στην οργάνωση, λοιπόν, είχαν παρεισδύσει και αγνά στελέχη των ενόπλων δυνάμεων της Ελλάδας αλλά και (ε)-λληνες αξιωματικοί απεσταλμένοι του χουντικού καθεστώτος των Αθηνών, μάλιστα ορισμένοι εξ αυτών και με εντολή για να πλησιάσουν και να σκοτώσουν το στρατηγό Γρίβα διότι δεν πραγματοποιούσε το πολυπόθητο γι’ αυτούς πραξικόπημα κατά του Μακαρίου!…
Αποτέλεσμα όλων αυτών η οργάνωση «ΕΟΚΑ Β» μετά το θάνατο του λαεγέρτη αρχηγού της να αρχίσει να φυλλορροεί και από μέλη και από αγωνιστικό προσανατολισμό αλλά και από τις συλλήψεις προϊσταμένων ομαδαρχών της. Δηλαδή, αυτοδιαλυόταν…
Από την άλλη πλευρά ο παπάς «ιερωμένος» Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, με την έλλειψη του προσωπικού αισθητηρίου της προνοητικότητας και της διορατικότητας αλλά με υπερπληρωμένο Εγώ από εγωισμό και εγωπάθεια δεν κατάφερε να αντιληφθεί ότι ο κύκλος του εθνικού απελευθερωτικού αγώνα του 1955 – 1960 έκλεισε, με το θάνατο του στρατηγού Γεωργίου Γρίβα Διγενή και ότι τώρα είναι στιγμή που η πολιτική ζωή της Ελληνικής μεγαλονήσου πρέπει να ανανεωθεί και με νέες ιδέες και με νέο προσωπικό και να αποσυρθεί από την κοσμική Προεδρεία και να παραμείνει μόνο ως θρησκευτικός ποιμενάρχης του Ελληνισμού της Κύπρου (για να υπογράφει με τη Βυζαντινή προνομιακή κόκκινη πέννα του τα Κυριακάτικα κηρύγματα) αυτός, όμως, αποφάσισε να συνεχίσει να παραμείνει και ως αρχηγός του κοσμικού Κράτους του Ελληνικού νησιού πιστεύοντας ότι ήταν ο μόνος ικανός και ο μόνος ιδιοκτήτης του.
Έτσι, λοιπόν, χωρίς τη σοβαρή στάση και το διαμεσολαβητικό ρόλο του αείμνηστου στρατηγού Γρίβα Διγενή, ο παπάς «ιερωμένος» Αρχιεπίσκοπος Μακάριος πολύ γρήγορα και εύκολα ήρθε σε διαμάχη με το χουντικό καθεστώς των Αθηνών, ζητώντας και μάλιστα με χρονική προθεσμία 15 ημερών, τον Ιούλιο του 1974, να φύγουν από το στρατό της Ελληνικής Κύπρου τα στελέχη των ενόπλων δυνάμεων της μητέρας Ελλάδας, οι Έλληνες αξιωματικοί, που εκπαίδευσαν τα 17χρονα Ελληνόπουλα του νησιού της Κύπρου, που κατατάγονταν στην Εθνική Φρουρά!
Αποφάσισε, τότε, ο Αρχιεπίσκοπος πιστεύοντας ότι χωρίς το αντίπαλο δέος, τον στρατηγό, θα κατάφερνε να γίνει ο απόλυτος κυρίαρχος του Ελληνικού νησιού και θα άπλωνε ανεπηρέαστος τη δική του πολιτική!!! Όποια πολιτική; Μα αυτή την ίδια ακριβώς που είδαμε να εφαρμόζεται με πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας τον Μίμη τον Χριστόφια, τον κομμουνιστή του 2010! (που ούτε ο Πούτιν ως πρώην πράκτορας της KGB δεν παραδέχεται, εν έτη 2010, …ότι είναι κομμουνιστής).
Αυτή την πολιτική, με τα καταστροφικά αποτελέσματά της, ήθελε να επιβάλει από τότε ο μέγιστος πολιτικός και παπάς «ιερωμένος» Αρχιεπίσκοπος Μακάριος την οποία υλοποίησε ο Μίμης του ΑΚΕΛ το 2007 – 2012, με τον τουρκοκύπριο «σύντροφό» του, τον Μεμέτ Ταλάτ και ο οποίος όταν έγινε ηγέτης της Τουρκοκυπριακής κοινότητας του απαγόρευσε να τον αποκαλεί έτσι… και του επεσήμανε ότι είναι ο «πρόεδρος» της Β.Τ.Δ.Κ.
Επαναφέρουμε τη μνήμη μας στο καταραμένο 1974, όταν μετά την αποστολή της διακοίνωσης – απαίτησης του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας και παπά «ιερωμένου» Αρχιεπισκόπου Μακάριου άρχισε να οργανώνεται το πραξικόπημα κατά αυτού από τους (ε)-λληνες χουντικούς αξιωματικούς και έτσι αντί να ανέβουν στα αεροπλάνα και να αποχωρίσουν από το Ελληνικό νησί την 15.07.74 οι έλληνες αξιωματικοί της Εθνικής Φρουράς ανέβηκαν στα άρματά τους και τα τσούλησαν στους δρόμους των πόλεων με κατευθύνσεις στα στρατόπεδα των εφεδρικών, δηλαδή των μισθοφορικών ταγμάτων για την ασφάλεια του «ιερωμένου» Μακαρίου και του καθεστώτος του, και στη Λευκωσία κατά του προεδρικού μεγάρου.
Ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος του Ελληνικού Κυπριακού Χριστιανικού ποιμνίου και Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας καταφέρνει να διαφύγει από το Προεδρικό της Λευκωσίας και μέσω των Εγγλέζικων βάσεων της Λεμεσού να μεταφερθεί στην Αγγλία και από εκεί στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, για να καταγγείλει (…!) αυτός ο «μέγιστος» πολιτικός…..και παπάς Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, προς μεγάλη ευχαρίστηση των Τούρκων, των Εγγλέζων και του Κίσινγκερ, λέγοντας σε ελεύθερη μεταφορά ότι: εισέβαλε η Ελλάδα (η χούντα των Αθηνών) με τον στρατό της στην Κύπρο και τώρα είναι η ώρα των εγγυητριών δυνάμεων (και της Τουρκίας) για να επαναφέρουν τη συνταγματική ομαλότητα στο νησί!!!…
Δηλαδή, ζητούσε να ενεργοποιηθούν οι συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου του 1959 – 60 που αυτός ο ίδιος υπέγραψε όταν τον μετέφεραν οι ίδιοι οι Εγγλέζοι από τον τόπο… της εξορίας του, δηλαδή, όπως αντιλαμβάνεστε από τις «Σιβηρικών συνθηκών»…..εξωτικές και ειδυλλιακές Σεϋχέλλες, χωρίς να έχει ιδέα για το τι συμφωνούσε ο Μακάριος, ο αγωνιζόμενος και ευρισκόμενος στο κρησφύγετό του αρχηγός της ΕΟΚΑ και στυλοβάτης του Εθνικό-απελευθερωτικού αγώνα για την αυτοδιάθεση της Κύπρου και την Ένωση με την Ελλάδα στρατηγός γρίβας Διγενής και που δυστυχώς πρέπει να αναφερθεί και ότι είναι απογοητευτικό και το τοπίο για τον πιεστικό ρόλο του διδύμου Καραμανλή – Αβέρωφ, σε αυτές τις συμφωνίες…
Με τη λήξη, λοιπόν, του λογυδρίου αυτού του «μέγιστου» πολιτικού και Αρχιεπισκόπου μακαρίου, στον ΟΗΕ, ήρθαν τα γνωστά αποτελέσματα της εισβολής των Τούρκων.
Φανερή η έλλειψη της απουσίας του Αγαμέμνονα… η σύγχρονη Τροία του Ελληνισμού εάλω… Συβαρίτες Αθηναίοι προύχοντες πολιτικοί κρατήσατε τα αξιώματά σας… δεν τα χάσατε… σε λίγα χρόνια από τότε όμως θα σας γκριζάρουν και τα Ίμια… και τώρα θα σας θολώσουν και τη Θράκη… και όπου να’ ναι και το όνομα της Μακεδονίας… μη φοβάστε Συβαρίτες Αθηναίοι προύχοντες πολιτικοί, δε θα χάσετε τα αξιώματά σας… σας χρειάζονται κάποιοι για αυτό που κάνετε και δεν μπορούν να κάνουν αυτοί… να παραμυθιάζετε τη σύνταξη και το δημόσιο μισθό του απλού και αδύναμου Έλληνα πολίτη…
Κάποια στιγμή και ο Αγαμέμνονας και ο Ηράκλειτος και ο Πρωταγόρας που βρισκόταν μέσα σε κάθε Ελληνική ψυχή, θα αφυπνίσουν την Ελληνική καρδιά του απλού και αδύναμου έλληνα πολίτη και θα οπλίσουν την Ελληνική ορμή του!
Επανερχόμαστε στον οφειλόμενο φόρο τιμής και σεβασμού των Ελλήνων Ελλαδιτών και των Ελλήνων Κυπρίων που έδιναν τον άνισο αγώνα κατά των «μεχμετζικ» δηλαδή των επίλεκτων της τουρκικής στρατιάς, αυτή η μικρή φούχτα Ελλήνων Ελλαδιτών και Ελλήνων Κυπρίων στρατιωτών που παρότι διχασμένοι και εξαθλιωμένοι από το αδελφοκτόνο πραξικόπημα, κράτησαν γερά τις πρώτες ώρες της απόβασης, αφού το αποτέλεσμα της απόβασης των Τούρκων μετρούσε μόνο λίγα χιλιόμετρα ακτής και την πόλη της Κυρήνειας, και που αμέσως οι ευρωπαίοι ανατολίτες Τούρκοι επέπεσαν στους βιασμούς και στη λεηλασία και αυτό ανησυχούσε τους επικεφαλείς Τουρκοκύπριους μέχρι του σημείου που η ίδια η οικογένεια του τουρκοκύπριου ηγέτη Ντενκτάς να ζητήσει: «ελικόπτερα για να μεταφερθούν στην Τουρκία διότι η εισβολή και η ανάπτυξη του τουρκικού στρατού έχει αποτύχει…».
Δυστυχώς, όμως, δεν κατάφερε η Εθνική Φρουρά να ανασυνταχθεί και να προλάβει να ενισχύσει την άμυνα του ορεινού Πενταδάκτυλου και έτσι οι λιγοστοί εναπομείναντες, με την Ελληνική ψυχή τους, υπερασπιστές της Κυρήνειας και του ορεινού περάσματος του Πενταδάκτυλου, άρχισαν να χάνονται ένας ένας είτε από τις τουρκικές σφαίρες, είτε από τις τουρκικές ναπάλμ, είτε να αιχμαλωτίζονται από τους κούρδους στρατιώτες που από πίσω τους ακολουθούσαν οι τούρκοι αξιωματικοί τους (μπας και οπισθοχωρήσουν οι στρατιώτες…) και άλλοι τούρκοι στρατιώτες ορισμένοι από αυτούς δεμένοι με χειροπέδες μέσα στα τουρκικά άρματα (μπας και τα παρατήσουν και φύγουν…) και με την αναγκαία συνοδεία του σακουλιού της τουρκικής φούντας να κρέμεται από τη ζώνη τους (μπας και λιγοψυχήσουν…)!
Το τοπίο συμπληρώνεται και με εγγλέζικα αεροπλάνα από πάνω τους ώστε να ελέγχουν και να επανορθώνουν την μπουνταλωσύνη των αποτελεσμάτων της τουρκικής αεροπορίας, με απώλειες 15 τουρκικών αεροπλάνων που συγκρούστηκαν στο ελληνικό χώμα του εδάφους της μεγαλονήσου μετά από αντιαεροπορικά πυρά μας, κατάφεραν όμως με αυτήν την συνεργασία τουρκικών, εγγλέζικων (και καναδών στρατιωτών του ΟΗΕ) να διαλύσουν τη γραμμή άμυνας της Εθνικής Φρουράς και να αρχίσουν τα τουρκικά άρματα να καταφθάνουν στη σοβαρότερη γραμμή αντιπαράθεσής τους, δηλαδή στους τόπους διασποράς και αραίωσης της δύναμης των Ελληνικών λιονταριών της ΕΛΔΥΚ, στη Κυθραία, στη Μια Μηλιά, στην περιοχή του Αεροδρομίου, στο Γερόλακκο, στην περιοχή του Κιονέλλι, αλλά και στην περιοχή της πόλης της Λευκωσίας όπου θα γραφεί η δεύτερη λαμπρότερη ιστορία αυτού του πολέμου, μετά από αυτήν που έδωσε η ελληνική δύναμη της ΕΛΔΥΚ και είναι η ηρωική άμυνα του τάγματος 336 Τ.Π. υπό τον Έλληνα ταγματάρχη τότε, αντιστράτηγο ε.α τώρα, εν ζωή, ηρωικό Δημήτρη Αλευρομάγειρο και των κατά πλειοψηφία Αμμοχωστιανών στρατιωτών, κληρωτών και εφέδρων που υπερασπίστηκαν την πρωτεύουσα της Κυπριακής Δημοκρατίας χωρίς να χάσουν ούτε μέτρο Ελληνικού Κυπριακού εδάφους παρά την κόλαση πυρός που αντιμετώπισαν.
Επισημαίνω στην παρούσα παρένθεση τη σημειολογία των αριθμών α) του τάγματος 336 Τ.Π. που υπερασπίστηκε την πρωτεύουσα Λευκωσία και β) με τη χρονολογία 336 Π.Χ. έτος δολοφονίας του Βασιλιά Φιλίππου και την έναρξη της εποποιίας της χρυσής Ιστορίας του Ελληνισμού με το Βασιλιά Αλέξανδρο που θα μετατρεπόταν Μέγα Αλέξανδρο…
Από την άλλη πλευρά οι εισβολείς Τούρκοι με τα 500 τουρκικά άρματα με τους 30.000 τούρκους στρατιώτες κατάφεραν να ενωθούν με τους τούρκους αλεξιπτωτιστές που έπεσαν από το βράδυ της εισβολής στον τουρκοκυπριακό θύλακα της περιοχής της Λευκωσίας και οι οποίοι προσπαθούσαν από την πρώτη στιγμή σε συνεργασία και με την τουρκική αεροπορία να λιανίσουν το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ με βομβαρδισμούς από αέρος και με όλμους χωρίς να το πετύχουν ακόμη…
Τιμή και δόξα ανήκει σε όλους που αγωνίστηκαν, αντιστάθηκαν, πολέμησαν σε αυτόν τον τόπο για να μην πέσει και η άλλη μισή πόλη της πρωτεύουσας Λευκωσίας στη βάρβαρη, υπανάπτυκτη, ανατολίτική, μουσουλμανική, τουρκική κυριαρχία…
Κάθε ένα από αυτά τα Ελληνικά λιοντάρια της Ελληνικής δύναμης με τη Ελληνική ψυχή που έλαχε η μοίρα της ζωής τους μελλοντικά να μπορούν να έχουν την τιμή να λένε ότι: «ήταν και αυτός το ΄74 εκεί…» και αφού έζησαν τις συνεχείς τουρκικές επιθέσεις από αέρος, από γης, από τα τεθωρακισμένα, από τους όλμους και από την έλλειψη επαρκούς (..σχεδόν καθόλου!) τροφής και νερού… και της αϋπνίας και με θερμοκρασίες άνω των 42 και 45 βαθμών Κελσίου, που όλα αυτά καταβάλουν τις δυνάμεις του ανθρώπινου οργανισμού αλλά όχι όμως και την Ελληνική καρδιά τους και οι οποίοι παρέμειναν σταθεροί και συνειδητοί μη εγκαταλείποντας τις θέσεις τους μαζί με όλους τους άλλους σαν μια Ελληνική καρδιά υπερασπίστηκαν την Ελληνική γη του νησιού μη ξέροντας ότι κάποιο στη μητέρα Ελλάδα τους είχαν ξεγράψει…
Το ίδιο σκηνικό ηρωισμού συνέβη και με την αποστολή «αυτοκτονίας», όπως ονομάστηκε, η αποστολή των Ελληνικών αεροπλάνων γεμάτα με Ελληνόπουλα των επίλεκτων μονάδων καταδρομών, που ξεκίνησαν από την Κρήτη με σιγή ασυρμάτου και σε συσκότιση και πετώντας 5 με 10 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας ξεκίνησαν στις 22:30 για να πάνε και να ενισχύσουν τη δύναμη της ΕΛΔΥΚ, δυστυχώς, όμως, με το γνωστό τραγικό αποτέλεσμα.
Μέσα σε ένα από αυτά τα αεροπλάνα ήταν και ο απλός και αδύναμος οικονομικά, Αιγαλιώτης Σπύρος Νομπέλης, ο οποίος αντιλαμβανόμενος τους κινδύνους της αποστολής του σίγουρα θα διαισθανόταν ότι κάθε στιγμή μπορεί να είναι και η τελευταία της ζωής του αλά δεν λιγοψυχούσε και μαζί με τους άλλους συντρόφους του αποφάσισαν ότι θα συνεχίσουν μέχρι τέλους αυτό το παράτολμο ταξίδι τους! Δυστυχώς όταν έφθασαν στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας αυτά τα ηρωικά Ελληνόπουλα τους περίμενε ένα άδοξο τέλος της ζωής τους… πέφτοντας ηρωικά από φίλια πυρά στην περιοχή του διαδρόμου προσγείωσης του αεροδρομίου… λες και η διαίσθηση του Σπύρου Νομπέλη έπρεπε να του θυμίσει από την αρχή αυτής της αποστολής «αυτοκτονίας» για το ραντεβού του με την Αιώνια δόξα των ηρώων του Ελληνισμού…
Στην ιστορία του προσώπου του αείμνηστου Σπύρου Νομπέλη τιμούμε όλους τους Έλληνες Ελλαδίτες που πολέμησαν και άλλοι επέζησαν και άλλοι έπεσαν για τη σύγχρονη Τροία του Ελληνισμού όπως ο ηρωικός λοχαγός αείμνηστος Σταυριανάκος της ΕΛΔΥΚ, ο ηρωικός ταγματάρχης αείμνηστος Ανδρέας Μουζάκης, ο εν ζωή αντι/ρχης Σταυρόπουλος και που δυστυχώς δεν έτυχαν, είτε των διευκολύνσεων στη μετέπειτα ζωή τους, είτε της αναγνώρισης της θυσίας των, από την Ελληνική πολιτεία…..(ότι ακριβώς έπαθαν και οι προγονοί τους π.χ. ο νικητής της μάχης του Μαραθώνα, ο νικητής της ναυμαχίας της Σαλαμίνας κ.ο.κ) με το πιο απολαυστικό περιστατικό του Ελληνικού Κράτους να είναι όταν επέστρεψαν από αυτήν την κόλαση που πέρασαν να τους περιμένουν τελωνιακοί υπάλληλοι για να τους ψάξουν τα πράγματα που έφερναν μαζί τους!!
Φαίνεται ότι πίστευαν οι άκαπνοι τελωνιακοί ότι οι Ελδυκάριοι ερχόντουσαν από ταξίδι τουρισμού και αναψυχής από τόπους φορολογικών παραδείσων και δεν τους επιτρέπανε να εισάγουν αφορολόγητα!
Την ίδια στιγμή οι πολιτικοί της μητέρας Ελλάδας, που ανέλαβαν αναίμακτα τη διακυβέρνηση της μητρόπολης του ελληνισμού από το καθεστώς της Χούντας, εκτόξευαν ωραία λόγια του τύπου: «θα μπούμε όλοι οι πολιτικοί σε ένα πλοίο και θα πάμε όλοι μαζί στην Κύπρο» και άλλα τέτοια! Και τελικά να καταλήξουν στο απίθανο ότι «η Κύπρος είναι μακριά», σε ελεύθερη μετάφραση: «που να τρέχουμε εκεί κάτω και να έχουμε και τον κίνδυνο να μας πνίξουν οι Τούρκοι»…..(σας θυμίζει κάτι αυτό;).
Κι έτσι συμφώνησαν την εκεχειρία κατάπαυσης πυρός που μόνο η δική μας πλευρά την τηρούσε αφού στη διάρκεια της οποίας οι τούρκοι θα καταφέρουν από τα μερικά τετραγωνικά χιλιόμετρα που είχαν αποβιβαστεί, παραβιάζοντας απροκάλυπτα και μπροστά στα μάτια των αδιάφορων εποπτών της εκεχειρίας, δηλαδή τους στρατιώτες της ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ, τη δήθεν εκεχειρία και να απλώνεται κάθε μέρα όλο και περισσότερο και να ενώσουν το θύλακα της Κυρήνειας με της Λευκωσίας και να δυναμώσουν τις γραμμές τους και να ετοιμάζουν την επέκταση της διαχωριστικής γραμμής της Ελληνικής μεγαλονήσου μέχρι την Αμμόχωστο..
Όλοι εμείς, όμως, που ζούσαμε αυτές τα στιγμές, βλέπαμε και καταγράφαμε την ανεπάρκεια των χειρισμών και των Ελλήνων της Αθήνας και των Ελλήνων Κυπρίων πολιτικών όπως και τα αποτελέσματα της αδελφοκτόνου διχόνοιας που δυστυχώς είναι Ελληνικό «σπορ» ανά τους αιώνες ύπαρξης του Ελληνισμού…
Αλλά, όμως, από άλλη οπτική ερμηνείας να φαίνεται να είναι αυτός, ο αδελφικός πόλεμος μεταξύ μας, «αυτό» το «κάτι άλλο» που παράγει τις νέες ιδέες και δημιουργεί την εφεύρεση στη φιλοσοφία του Ελληνισμού! Αυτό όμως που ενοχλεί είναι: ο εφιάλτης, η προδοσία, η προδοτική υπηρεσία των εχθρικών σχεδίων, ο προδότης, ο ρουφιάνος…..
Ένας ακόμη υπερασπιστής της ελληνικής γης της Κύπρου ήταν και ο Δημήτρης Καλογερόπουλος, ο οποίος μετέπειτα θα γινότανε πολιτικός και η επιτυχής πορεία του στην Αυτοδιοίκηση θα εκτιμούνταν και από φίλους και από αντιπάλους αφού μετά από δέκα χρόνια στο Δήμο Αιγάλεω και τέσσερα στην προεδρεία της Ένωσης Δήμων και Κοινοτήτων και άλλα δύο στη νομαρχία Πρεβέζης ανέλαβε το δύσκολο έργο της διοίκησης επί των αποφάσεων που επηρεάζουν τα 4.000.000 κατοίκους της Αττικής από τη θέση του Γ.Γ. Αποκεντρωμένης Διοίκησης Αττικής (επιτέλους ο κατάλληλος αυτοδιοικητικός στην κατάλληλη θέση!).
Οι εμπειρίες του, από την Κυθραία του 1974 και οι φιλίες που ανέπτυξε με τους «αδελφούς» του, όπως αποκαλεί τους Κυπρίους, οι οποίοι τιμώντας τον, και στο πρόσωπό του: και όλους τους αδελφούς Ελλαδίτες «που ήταν εκεί» τον ανακηρύξαν, το 2009, επίτιμο δημότη Κυθραίας και ο ίδιος ως δήμαρχος Αιγάλεω αδελφοποίησε το δήμο με τον, προσφυγικό πλέον, δήμο της Κυθραίας, εις μνήμη του αγαπημένου του συμμαθητή και ηρωικά πεσόντα για τη γη της Ελληνικής Κύπρου, Σπύρο Νομπέλη.
Αποδεικνύοντας έτσι ο αξιότιμος σεβαστός Δημήτρης Καλογερόπουλος ότι δεν είναι μόνο ο επιτυχημένος αυτοδιοικητικός αλλά και η χαρακτηριστική εξαίρεση Έλληνα πολιτικού άντρα που σέβεται και εκτιμά το πολύτιμο αγαθό της ανθρώπινης ζωής!
Καταλήγοντας πιστεύω ότι είναι καλύτερα οι πολιτικοί μας να έχουν τέτοιες εμπειρίες παρά να είναι άκαπνοι του μπαρουτιού, άγευστοι ξύλινων λόγων, άοσμοι του ιδρώτα επιβίωσης και άχρωμοι κοινωνικής εταιρικής ευθύνης, για να μπορούν να αφουγκράζονται τον απλό άνθρωπο – πολίτη και τα προβλήματά του και για να καταφέρνουν να τη γεφυρώνουν με τη νοοτροπία των ηγετίσκων της αδίστακτης αλαζονείας των και καβαλημένων της εξουσίας δηλαδή τους γνωστούς «ωχ αδελφιστές μόνο της βολής και των δικών τους»… ώστε να αποφεύγονται οι άσκοποι διχασμοί της συνοχής του κοινωνικού ιστού και της ειρηνικής συνύπαρξης των αντιθέτων και πάντως όχι με την επιβολή των «τανκς», ούτε του «μαύρου», ούτε και του «έτσι θέλω επειδή εγώ έχω τη δύναμη» επί των αδυνάμων συμπολιτών τους.
Στις 15 Αυγούστου του καταραμένου ΄74, στις 16:30 «εγκαταλείπαμε» την αγαπημένη μας πατρώα Πόλη, τη «βασιλεύουσα» της Ελληνικής Κύπρου, την Αμμόχωστο.
Η ειρωνεία είναι ότι λίγη ώρα μετά κι ενώ παρακολουθούσαμε με τα κιάλια και από μακριά την είσοδο των τουρκικών τεθωρακισμένων στις παρυφές της πόλης μας, παραλάμβανα κρυπτογραφημένο μήνυμα, απευθείας από το Πεντάγωνο της Αθήνας, που έλεγε: «Πάση θυσία μέχρις την τελευταία ρανίδα του Ελληνικού αίματός σας να κρατήσετε την Αμμόχωστο…»……δυστυχώς ήταν ήδη μια νεκρή πόλη!
Συβαρίτες προύχοντες πολιτικοί της Αθήνας μην ανησυχείτε εσείς δεν χάσατε τα αξιώματά σας…..Απλά, ο εχθρός είναι πλέον μέσα στα γραφεία σας, μέσα στα σπίτια σας, μέσα στη σκέψη σας, μέσα στις αποφάσεις σας…
Εσείς μην ανησυχείτε ακόμη έχετε τη δυνατότητα να μπορείτε να καλύπτετε με την ατιμωρησία έναν δικό σας που επιτέθηκε σε Έλληνα Κύπριο συμπολίτη σας με τις λέξεις: «πρώτα να γίνεις Έλληνας και μετά να μιλάς…».
