Την πρόθεση του ΔΝΤ να προχωρήσει η διαδικασία κουρέματος του ελληνικού χρέους προκειμένου να γίνει βιώσιμο, διέρρευσαν αξιωματούχοι του σε διεθνή Μέσα Ενημέρωσης.
Την επόμενη μέρα υπήρξε διάψευση, αλλά είναι δεδομένο πως το ΔΝΤ, βλέπει διαφορετικά τη διαχείριση του ελληνικού ζητήματος.
H διαφορετική οπτική γωνία του ΔΝΤ σε σχέση με αυτή των Μέρκελ και Σόιμπλε, αποκαλύφθηκε από τον ίδιο τον Γιάννη Στουρνάρα, σε συνέντευξή του στους Financial Times, στις 14 Ιανουαρίου του 2014.
Ο Στουρνάρας παραδέχθηκε στην εφημερίδα πως το ΔΝΤ, του είχε ζητήσει να προχωρήσει στο αίτημα κουρέματος του χρέους πράγμα το οποίο θεωρούσε ασφαλή λύση το Ταμείο.
Στη διήγησή του ο πρώην Υπουργός Οικονομικών λεει συγκεκριμένα: «Ο Πωλ Τόμσεν και η Λαγκάρντ μου είπαν ότι έπρεπε να τους στηρίξω. Εγώ είπα εντάξει γιατί αυτό θα βοηθούσε την Ελλάδα, αλλά είναι κάτι που βρίσκεται εκτός συζήτησης».
Ο Στουρνάρας αντί να προχωρήσει στο αίτημα που θα είχε τη στήριξη της Λαγκάρντ και θα αφαιρούσε από το ελληνικό χρέος γύρω στα 80 με 90 δισεκατομμύρια, κάρφωσε στον Σόιμπλε την πρόθεση του ΔΝΤ, για να εισπράξει το γνωστό «forget it Yiannis».
Ανεξάρτητα από αυτά που καταλαβαίνει οποιοσδήποτε για το ρόλο του Στουρνάρα και την εξυπηρέτηση του Σόιμπλε και των σχεδίων του, είναι δεδομένο πως το ΔΝΤ, θα επιθυμούσε μείωση του ελληνικού χρέους.
Την ίδια θέση είχε και στο ξεκίνημα των προγραμμάτων για την Ελλάδα, αλλά Μέρκελ και Σαρκοζί επέμεναν να μην υπάρξει κούρεμα. Ο λόγος ήταν πως Γερμανία και Γαλλία ήταν φορτωμένες με ελληνικά ομόλογα και το κούρεμα θα έπληττε τις τράπεζές τους.
Όταν ξεφορτώθηκαν τα ελληνικά ομόλογα, τότε η κυβέρνηση Παπαδήμου και ο Βενιζέλος προχώρησαν στο κούρεμα που ισοπέδωσε τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία.
Το ΔΝΤ σήμερα καταλαβαίνει πως η πολιτική που ακολουθήθηκε για να ικανοποιήσει τις επιδιώξεις της Μέρκελ (ίσως και τα σύνδρομα) για δημοσιονομική τιμωρία της Ελλάδας, είναι αδιέξοδο.
Αυτό το αδιέξοδο απειλεί τη σταθερότητα και στην Ε.Ε αλλά και στον κόσμο ολόκληρο, αφού παρά όσα λέγονται για ήπια αποχώρηση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, αν κάτι τέτοιο συμβεί θα είναι ένα καταστροφικό ντόμινο και μια ακόμη παγκόσμια κρίση.
Παρότι το ΔΝΤ χρησιμοποίησε λάθος εργαλεία για να δικαιολογήσει ίσως την εμμονή της Μέρκελ περί «δημοσιονομικής σταθερότητας», παρότι εφάρμοσε όπως παραδέχθηκε λάθος δημοσιονομικούς πολλαπλασιαστές ρίχνοντας σε πρωτοφανή ύφεση τη χώρα, φαίνεται πως αυτό δεν ήταν απαραίτητα μια σαφής δική του θέση αλλά μια προσπάθεια να ικανοποιηθεί ο σχεδιασμός της τιμωρίας της ατίθασης δημοσιονομικά Ελλάδας.
Αυτό που έγινε το 2012, ήταν πρώτα να οριστεί το ύψος του χρέους που έπρεπε να υπάρχει το 2022 και στη συνέχεια να προσαρμοστούν δείκτες, προγράμματα και πολιτικές σε αυτό το χρέος. Αυτή όμως η πρακτική ήταν ανεδαφική και επικίνδυνη, πράγμα που σημείωναν οι πάντες εκτός από τους εμμονικούς Μερκελιστές εσωτερικού.
Σε μια προσπάθεια να ευημερήσουν οι αριθμοί, ο θεωρητικός σχεδιασμός ήταν για 10 χρόνια η Ελλάδα να έχει πλεόνασμα 4% κάθε χρόνο και παρά την υφεσιακή πολιτική που εφαρμοζόταν, η ανάπτυξη να είναι 3% το χρόνο. Αυτό δεν ανταποκρινόταν σε καμιά λογική ούτε και σε σοβαρή οικονομική ανάλυση.
Η Ελλάδα ενώ έχανε κομμάτι του ΑΕΠ λόγω ύφεσης που δημιουργούσαν τα μέτρα λιτότητας, ταυτόχρονα έπρεπε να έχει ανάπτυξη που δεν έχουν οι ΗΠΑ, πλεόνασμα και να εξασφαλίσει απ’ αυτό γύρω στα 80 δις.
Η προσπάθεια να εμφανιστεί μια ενιαία τακτική και ομοφωνία μεταξύ ΔΝΤ και ευρωπαϊκού παράγοντα, απέτυχε μαζί με τα προγράμματα.
Έτσι το ΔΝΤ το οποίο βαρύνεται με τις αμαρτίες του παρελθόντος, δεν θέλει ίσως να χρεωθεί και την καταστροφική της ισοπέδωσης της Ελλάδας που θα αποσταθεροποιήσει την περιοχή.
Αν λάβουμε υπόψη πως το Ταμείο εκφράζει περισσότερο τις διαθέσεις του αμερικανικού παράγοντα για την παγκόσμια Οικονομία, γίνεται κατανοητό, πως ενώ από τα ΜΜΕ εμφανίζεται η κυβέρνηση να έχει διαφωνίες στο εσωτερικό της, το μεγάλο πρόβλημα είναι στους δανειστές και τις…συνιστώσες τους!
Οι μόνοι που εμφανίζονται ως μία συνιστώσα είναι ο Σαμαράς και ο Θεοδωράκης. Ο Βενιζέλος δεν προλαβαίνει, πρέπει να κερδίσει τη μάχη των ποσοστών απέναντι στον απειλητικό Βασίλη Λεβέντη.
{jcomments on}
