10 χρόνια συμπληρώνονται από τη νύχτα της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και τα γεγονότα που ακολούθησαν.
Την δικαιολογημένη οργή των μαθητών και το παρακρατικό σύστημα που τους εκμεταλλεύτηκε και τους χρησιμοποίησε ως ανθρώπινες ασπίδες επιχειρώντας την πορτοκαλί επανάσταση στην Ελλάδα.
Ήταν η στιγμή που όποιος είχε κρίση μπορούσε να δει τις μάσκες να πέφτουν.
Τον Καραμανλή και τον Παυλόπουλο να προσπαθούν να διαφυλάξουν το εθνικό συμφέρον που φυσικά πρωτίστως περνούσε από την αποφυγή του διχασμού και του εμφυλίου που κάποιοι υπέθαλψαν, και το σύστημα Παπανδρέου μαζί με τις ακροδεξιές παραφυάδες του που προσπαθούσαν να ρίξουν την Ελλάδα στο γκρεμό για να θησαυρίσουν από την χρεοκοπία της.
Ίσως τότε να ήταν δύσκολο να φανούν αυτές οι διαχωριστικές γραμμές. Έπειτα όμως η αντιμαχόμενες πλευρές είχαν ξεκαθαρίσει.
Από την μία αυτοί που καλούσαν τον Παυλόπουλο και τον Καραμανλή να κατεβάσει στρατό στο δρόμο, ώστε αυτόματα η Ελλάδα να χαρακτηριστεί failed state, να χρεοκοπήσει και το Δ.Ν.Τ. να έρθει μια ώρα αρχύτερα.
Θέλοντας να προκαλέσουν κι άλλους νεκρούς, ειδικά από τα παιδιά που κουκουλοφόροι και παρακρατικοί τα χρησιμοποιούσαν ως ανθρώπινες ασπίδες υπό την ζωντανή μετάδοση μεγάλων διεθνών μέσων που – άγνωστο γιατί – είχαν στρατοπεδεύσει στην Μεγάλη Βρετανία από την 17η Νοέμβρη.
Τότε που είχαν ανοίξει οι ουρανοί και προφανώς τα σχέδια είχαν μετατεθεί για αργότερα.
Από την άλλη οι δυνάμεις που μαχόντουσαν για το λαό και την πατρίδα, και κράτησαν την περιβόητη αμυντική στάση που τόσα συκοφαντήθηκε, επέτρεψε όμως όχι μόνο να μην θρηνήσουμε άλλο θύμα, ούτε καν σοβαρά τραυματία, αλλά να συλληφθούν και εκατοντάδες παρακρατικοί, στην πλειοψηφία τους αλλοδαποί.
Ποιος θα ξεχάσει το πόσο συκοφαντήθηκε ο Προκόπης Παυλόπουλος από όλους αυτούς που παρίσταναν τους ακροδεξιούς και έπειτα έσπευσαν να στηρίξουν τον Γιώργο Παπανδρέου όταν ολοκλήρωνε την εθνική προδοσία με την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ.
Και ο λαός πλέον κατάλαβε ποιος εξυπηρετούσε την εκείνες τις ημέρες. Ο «γάμος» Βορίδη, Γεωργιάδη, Ντόρας και βαθέως ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν άφησε περιθώρια για παρερμηνείες.
Από κοντά φυσικά και σε πρώτο πλάνο, οι νταβατζήδες. Οι νταβατζήδες που όταν τον Προκόπη Παυλόπουλο διαδέχτηκε ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, με τους νεκρούς στην Marfin, την βόμβα στον αείμνηστο Βασιλάκη, την απόπειρα αυτοκτονίας συμβούλου του, την κτηνώδη αντιμετώπιση των αγανακτισμένων με τους δεκάδες τραυματίες πολλοί εκ των οποίων έμειναν και ανάπηροι, ουδείς του ζήτησε εξηγήσεις.
Αυτοί που κατηγορούσαν την στάση Παυλόπουλου, που όμως διασφάλισε την ζωή και την ακεραιότητα χιλιάδων διαδηλωτών, έμειναν σιωπηλοί μπροστά στα τερατώδη που συνέβησαν επί Χρυσοχοΐδη.
Φυσικά κανείς δεν περιμένει από διεφθαρμένους κονδυλοφόρους να ασκήσουν κριτική. Δεν είναι σε θέση να κρίνουν άλλωστε οτιδήποτε εκτός από το προσωπικό τους συμφέρον και τα συμφέροντα των αφεντικών τους.
Ο ένας και μοναδικός κριτής όλων, είναι η ιστορία και ο ελληνικός λαός.
Σήμερα λοιπόν, ο Προκόπης Παυλόπουλος είναι Πρόεδρος της Δημοκρατίας, οι νταβατζήδες που τον κατηγορούσαν είναι υπόδικοι για σειρά κακουργημάτων και πολιτικοί όπως ο κύριος Μιχάλης Χρυσοχοΐδης στα αζήτητα.
Διότι η ιστορία έχει αλάνθαστο κριτήριο.
