Πριν από κρίσιμες αναμετρήσεις και αποφάσεις είναι σύνηθες οι ηγεσίες να εκκαθαρίζουν, όταν μπορούν, το εσωτερικό μέτωπο, ώστε να δώσουν τη μάχη κατά το δυνατόν απερίσπαστες.
Τα δημοκρατικά και τα αυταρχικά καθεστώτα δεν έχουν τις ίδιες μεθόδους απαλλαγής από τους εσωτερικούς αντίπαλους, αλλά ο σκοπός και το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: η επικράτηση μιας φωνής, μιας πολιτικής.
Τα ελληνοτουρκικά δεν αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα. Παράδειγμα:
-Οι Τούρκοι απειλούν αλλά δεν μας επιτίθενται, επειδή δεν έχουν την άδεια των ΗΠΑ, όπως την είχαν για την εισβολή στην Κύπρο.
-Ταυτόχρονα οι δυο χώρες δεν συμφωνούν στο συνυποσχετικό που πρέπει να παρουσιάσουν στο Διεθνές Δικαστήριο.
Στο αδιέξοδο της διπλωματίας προστίθενται εσωκομματικές διαφωνίες στη ΝΔ για συμβιβασμούς. Γενικώς, για να υπάρξει λύση πρέπει είτε να αλλάξουν γνώμη (συνήθως με εκβιασμό ή χρηματισμό) όσοι διαφωνούν είτε να εξαναγκαστούν στη σιωπή.
Αλλιώς πέφτει η Κυβέρνηση. Το πρόβλημα είναι ότι ο κόσμος μπορεί να ξαναψηφίσει την ίδια, αλλά να παραμείνει ανυποχώρητος στα ελληνοτουρκικά.
Διαφορετικές φωνές υπάρχουν και στις δυο χώρες, αλλά όχι για τους ίδιους λόγους. Στην Τουρκία η αντιπολίτευση κατηγορεί τον Ερνογάν για χαλαρότητα απέναντι στην Ελλάδα, όσο απίστευτο και αν μας φαίνεται αυτό. Δεν είναι όμως περίεργο.
Εκλεγμένοι ήταν αυτοί που έκαναν την εισβολή στην Κύπρο, ενώ ο «σουλτάνος» δεν έχει αποτολμήσει κάτι ανάλογο. Το περίεργο είναι ότι τα Ελληνικά ΜΜΕ αποφεύγουν να αναδείξουν αυτό το στοιχείο, επιτρέποντας έτσι να λειτουργεί η αυταπάτη, ότι με τους τυχόν διαδόχους του Ερντογάν θα μπορούμε να συνεννοηθούμε. Θεωρώντας, προφανώς, ότι αν και αυτοί, όπως εμείς, υπακούουν στις ΗΠΑ, είναι δυνατή η συνεννόηση μαζί τους.
Η τουρκική ομοψυχία
Στην Τουρκία είναι κοινή συνείδηση στο λαό, στην κυβέρνηση, αλλά και στην αντιπολίτευση, ότι θα πάρουν όσα διεκδικούν μόνο με τη βία. Έχουν επίγνωση ότι νόμιμος και ειρηνικός τρόπος δεν υπάρχει.
Είναι αλήθεια ότι πολλοί Τούρκοι, περισσότεροι από όσο φανταζόμαστε, καταφεύγουν, ακόμα και αυτή τη στιγμή, στην Ελλάδα (προσωρινά) για να σωθούν από τις διώξεις του Ερντογάν.
Όλοι φοβούνται τις διώξεις και τον προσωπικό κατατρεγμό, αλλά κανείς δεν είναι αντίθετος με την εξωτερική πολιτική του καθεστώτος. Όλους τους άλλους λαούς, όχι μόνο εμάς, τους θεωρούν κατώτερους, ραγιάδες.
Απέναντι στην εθνική ομοψυχία του Τουρκικού «σουλτανάτου», στην Ελλάδα υπάρχουν βαθιές διαφωνίες. Οι «εθνομηδενιστές» και οι «πατριώτες» είναι διακριτά πολιτικά μεγέθη στο λαό και στον πολιτικό κόσμο, δια-ταξικά, διακομματικά, κοινωνικά και ιδεολογικά.
Ο πλούτος, η κοινωνική θέση, αλλά και η ιδεολογία δεν καλύπτουν ούτε ταυτίζονται με μια παράταξη. Δεξιοί και αριστεροί συγκλίνουν στον πατριωτισμό τους, ενώ ο «σημιτισμός-ενδοτισμός» συσπειρώνει εξίσου στελέχη της κλασικής Δεξιάς και «αριστερούς» τύπου ΣΥΡΙΖΑ.
Οι σχέσεις με παράγοντες του εξωτερικού είναι επίσης καθοριστικές. Είναι γνωστές π.χ. οι σχέσεις που επιζήτησε και ανάπτυξε ο κ. Τσίπρας από την εποχή που ως αξιωματική αντιπολίτευση αναζητούσε διεθνή στηρίγματα και συμμαχίες στη διάρκεια ανόδου του προς την κυβέρνηση τόσο με τις ΗΠΑ (Μπάϊντεν-Κλίντον-Ομπάμα) όσο και με την καγκελάριο Μέρκελ.
Στα δεξιά του φάσματος, στη ΝΔ, οι σχέσεις αυτές έχουν εδραία πολυετή βάση.
Μια πρωτότυπη «Ελληνική άνοιξη»
Γνωστές είναι οι δημόσιες αντιδράσεις βουλευτών της ΝΔ στην επικύρωση των πρωτοκόλλων που ακολουθούν τη Συμφωνία με τα Σκόπια, έτσι ώστε η κυβέρνηση να αναβάλλει, έστω προσωρινά, την ψήφισή τους από τη Βουλή.
Πολλαπλάσια προβληματικές είναι όμως οι αναμενόμενες εσωκομματικές αντιδράσεις στη ΝΔ για εξομάλυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, αν αυτό προϋποθέτει Ελληνικές υποχωρήσεις από τα κεκτημένα που προβλέπει το Διεθνές Δίκαιο. Έντονες αναμένεται να είναι και οι λαϊκές αντιδράσεις.
Η συνέχεια στην ΠΗΓΗ……..
