Επανέρχομαι αναγκαστικώς σήμερα στο μείζον ζήτημα της επίδρασης των εξοπλισμών στη χρεοκοπία της χώρας, γεγονός που σήμερα, μετά οκτώ χρόνια κρίσης, αρχίζει να συνειδητοποιείται σιγά σιγά από το ευρύ κοινό.
Και τούτο μόνον αφού προηγήθηκαν οι δικαστικές εξελίξεις στις υποθέσεις Τσοχατζόπουλου και Παπαντωνίου. Επανέρχομαι λοιπόν διότι, πρώτον, η επικαιρότητα το επιβάλλει.
Η αρμόδια κοινοτική επίτροπος Τίσεν απάντησε στον ευρωβουλευτή Νίκο Χουντή ότι «οι κύριες επιπτώσεις στο έλλειμμα του 2009 προκλήθηκαν από την έγκριση μιας διορθωμένης καταγραφής σχετικά με τις παραδόσεις στρατιωτικού εξοπλισμού για το σύνολο των χρονοσειρών»!
Κοινώς, φούσκωσαν το έλλειμμα με κανόνια, αεροπλάνα και καράβια αναδρομικώς.
Επανέρχομαι, επίσης, διότι καλόπιστοι αναγνώστες μας εγείρουν επιφυλάξεις για το στέρεο της επιχειρηματολογίας μας.
Συμπληρώνω, λοιπόν, τα στοιχεία για τους εξοπλισμούς της περιόδου εκείνης για να γίνει αντιληπτό τι μας συνέβη…….
1.Οι «πολυτελείς» αμυντικές δαπάνες της περιόδου 1998-2013, περιλαμβανομένων των εξοπλισμών, όπως ρητώς αναφέραμε, ανήλθαν σε 86 δις ευρώ, ποσοστό 25% του χρέους μας το 2013.
2.Η αξία των ελληνικών παραλαβών αμυντικών εξοπλισμών την περίοδο 1998-2013 ανήλθε σε 13,5 δις δολάρια. Δεδομένου ότι μεταξύ 2004-2009 έγινε μόνο μία παραγγελία (F-16), όλες οι λοιπές παραλαβές ανατρέχουν στην περίοδο 1998-2003.
3.Για να διατηρήσει η Ελλάδα το έλλειμμά της κάτω του 3% την εποχή των διαπραγματεύσεων για την ένταξη στην ΟΝΕ, η Eurostat έκανε τα στραβά μάτια έως ότου υπογραφούν τα συμβόλαια του υπουργείου Αμυνας με τις εταιρίες πώλησης οπλικών συστημάτων.
Τρία χρόνια μετά την ένταξη στην ΟΝΕ, όμως, έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το έλλειμμα και το χρέος αποκάλυπτε ότι «οι δαπάνες για στρατιωτικούς εξοπλισμούς είχαν ευρέως υποεκτιμηθεί από την κυβέρνηση μεταξύ 1997-2003»!
4.Για να αξιολογηθεί το μέγεθος των ελληνικών εξοπλισμών σε παγκόσμιο επίπεδο πρέπει να αναφέρουμε ότι, σύμφωνα με το περιοδικό «Sipri Year Book 2010», η Ελλάδα την περίοδο 2005-2010, όταν εκτελούνταν οι συμβάσεις της περιόδου Σημίτη, ήταν ο πέμπτος μεγαλύτερος εισαγωγέας όπλων στον κόσμο μετά την Κίνα, την Ινδία, τη Νότια Κορέα και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Η Ελλάδα ήταν ο μεγαλύτερος αγοραστής οπλικών συστημάτων της Γερμανίας μεταξύ 1998-2014, ξεπερνώντας μάλιστα μεταξύ 2010-2014 και την Τουρκία!
Τι άλλο να πούμε, λοιπόν; Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Μεταξύ 1998-2003 δανειστήκαμε από γαλλικές και γερμανικές τράπεζες για να αγοράσουμε και να πληρώνουμε εις το διηνεκές πανάκριβους εξοπλισμούς, σε ορισμένες περιπτώσεις (όχι όλες) πράγματι χρήσιμους για την άμυνά μας.
Αλλά για να το πετύχουμε αυτό οι εταίροι υποχρέωσαν τη Eurostat να κάνει τα στραβά μάτια για να πληρούμε τα κριτήρια του Μάαστριχτ. Μεταξύ 2004-2009 αρχίσαμε να πληρώνουμε τα «σπασμένα» χωρίς να κάνει η χώρα προμήθεια περαιτέρω εξοπλισμών.
Μόλις μας πήρε η κάτω βόλτα το 2010, οι τράπεζές τους άρχισαν να «γυρεύουν» τα δανεικά και οι εταιρίες τους τα λεφτά από τις μακροχρόνιες συμβάσεις. Προκειμένου να επιτευχθεί αυτό «μαγειρεύτηκε» το έλλειμμα του 2009 – σωστά μαντέψατε – με τις αμυντικές δαπάνες, όπως ομολογεί ανερυθρίαστα σήμερα η Κομισιόν.
Οι θεσμοί, βεβαίως – κυρίως το ΔΝΤ – απαιτούσαν μείωση αμυντικών δαπανών με τις εκθέσεις τους γιατί αναγνώρισαν, έστω και αναδρομικά, την καταλυτική επίδραση των εξοπλισμών στη χρεοκοπία.
Αλλά τα οφειλόμενα τα ήθελαν εδώ και τώρα και ουδείς εξέφρασε επιφύλαξη επί αυτού. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Καταλαβαίνω ότι αυτή είναι μια δυσάρεστη συζήτηση σε ορισμένους πολιτικούς κύκλους των Αθηνών, καθώς δίνει νέα διάσταση στη χρεοκοπία και στα αίτιά της, αλλά δεν είμαι εδώ για να είμαι ευχάριστος.
Οι «άθλιοι» της περιόδου Σημίτη ιδεολογικοποίησαν το πάρτι με τις μίζες με τη φράση «και βούτυρο και κανόνια».
Δυστυχώς, εξαιτίας των κανονιών το βούτυρο έλιωσε για τον ελληνικό λαό.
