Στις 19 Μαΐου, λίγες εβδομάδες μετά τη λήξη της καραντίνας, είχα διατυπώσει από αυτήν εδώ τη θέση (με αφορμή ένα άρθρο της Μιράντας Ξαφά) την άποψη πως αργά ή γρήγορα ο πρωθυπουργός θα αναγκαστεί, εξαιτίας της υστέρησης των δημοσίων εσόδων και της δραματικής ύφεσης στην οικονομία, να υιοθετήσει το σχήμα «μείωση φορολογίας-εισφορών έναντι δραστικής μείωσης των δημοσίων δαπανών με παρεμβάσεις στο ασφαλιστικό σύστημα, στον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων και στα επιδόματα».
Κλασική φιλελεύθερη συνταγή ανατροπής του σπάταλου κοινωνικού κράτους και τόνωσης των υγιών δυνάμεων της οικονομίας που έχει στόχο τη συγκέντρωση των «μεταρρυθμιστικών, αστικών, εκσυγχρονιστικών δυνάμεων» σε ένα κόμμα.
Πλέον αυτών προωθείται η «δημιουργική καταστροφή» χιλιάδων μικρομεσαίων Ελληνικών επιχειρήσεων που καλούνται να συγχωνευτούν με μεγαλύτερες ελληνικές και πολυεθνικές.
Πάλι προς δόξα της εκσυγχρονιστικής αντιλήψεως των ολιγοπωλίων.
Έγραφα τότε: «Η κυρία Ξαφά αποτύπωσε σε πρόσφατο άρθρο της (“Καθημερινή”, Οι οικονομικές επιπτώσεις της πανδημίας, 11/05/2020) με ακρίβεια τα δεδομένα.
Με τη συνήθη ωμότητα που τη διακρίνει, βεβαίως. Και βεβαίως πρότεινε λύσεις. Ο οικονομικός εθνικός ορίζων όπως τον περιέγραψε είναι ζοφερός. (…)
Ήτοι: Λεφτά στο δημόσιο ταμείο βαριά βαριά διαθέτουμε έως τον Αύγουστο. Για να βγει ο Προϋπολογισμός θα αντλήσουμε ως Ελλάς 1,5-2 δις ευρώ από το κοινοτικό πρόγραμμα SURE, 2,5 δις δάνεια από την ΕΤΕπ, 4 δις δάνεια με ελαφρά αιρεσιμότητα (κατά Ξαφά) από τον ESM και, επίσης, χρήματα από το Ταμείο Ανάκαμψης της Ε.Ε. και από τις αγορές.
Η συνέχεια στην ΠΗΓΗ…..
