Με την ΕΥΠ «δική του» έπεσε ο ίδιος στο λάκκο που έσκαψε στο Μαξίμου…
Η πολιτική ευθύνη είναι ένα αρπακτικό απ’ το οποίο κανένας ηγέτης δεν καταφέρνει να ξεφύγει. Αν την αποδεχθείς, λαβώνεσαι. Αν, όμως, προσπαθήσεις να την αποφύγεις, κινδυνεύεις με αφανισμό. Το αρπακτικό αυτό, Predator όπως μεταφράζεται στ’ αγγλικά, καταβροχθίζει πλέον την Κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Το αγαπημένο εργαλείο του Πρωθυπουργού, προκειμένου να δραπετεύει κάθε φορά από τις συνέπειες των πράξεών του και να μη λογοδοτεί επί τρία χρόνια, είναι να κατηγορεί άλλους.
Με αυτόν τον τρόπο μετατοπίζει την προσοχή του κοινού, επιχειρεί να διατηρήσει την πρωτοβουλία κινήσεων και να αποφεύγει τις πολιτικές κρίσεις.
Μπορεί η μετατόπιση της ευθύνης να είναι άδικη, αλλά ο πρωθυπουργός θεωρεί ότι έτσι καταφέρνει να υποχρεώνει τους πάντες να ανέχονται όσα κάνει, αφού κανένα πρόβλημα δεν ταυτίζεται με αυτόν.
Η συγκεκριμένη «σχολή» διακυβέρνησης είναι πιο ρισκαδόρικη απ’ όσο ακούγεται. Μπορεί να είναι ένα εύκολο μέσο πολιτικής διαχείρισης σε περιόδους κρίσης, αλλά, αν δεν παίξεις το παιχνίδι καλά, κινδυνεύεις να σε πάρουν στο ψιλό.
Θα περίμενε κανείς ότι ο Τύπος, βασική δουλειά του οποίου είναι να ελέγχει την εξουσία, θα απαιτούσε από τον Πρωθυπουργό να σταθεί στο ύψος του αξιώματος που κατέχει, ως Πρόεδρος της κυβέρνησης και πολιτικός προϊστάμενος της ΕΥΠ, ζητώντας για λογαριασμό των πολιτών σοβαρές απαντήσεις.
Όμως, δυστυχώς, για την 108η χώρα στην παγκόσμια κατάταξη μια τεράστια μερίδα των συστημικών ΜΜΕ, είτε για λόγους πίστης είτε για λόγους αλληλεξάρτησης, κάλυψε το σκάνδαλο των υποκλοπών σαν να ήταν γραφείο Τύπου της κυβέρνησης. Το χειρότερο ήταν ότι δεν κατάφεραν καν να προσφέρουν καλές υπηρεσίες. Το έκαναν άτεχνα, ανέμπνευστα και χοντροκομμένα. Κοινώς, «καρφώθηκαν».
Άτεχνα, ανέμπνευστα και χοντροκομμένα επιχείρησαν να καλύψουν το σκάνδαλο των υποκλοπών τα συστημικά ΜΜΕ.
Το μιντιακό σύστημα, που αποφάσισε για πολλοστή φορά να προστρέξει ως ιππικό διάσωσης ενός παραπαίοντος Πρωθυπουργού, προσπάθησε να χρησιμοποιήσει διάφορες «δοκιμασμένες» μεθόδους, δίχως επιτυχία.
Κακοφωνία: Άρχισαν να βομβαρδίζουν το κοινό με σενάρια διαφορετικά και «μυστηριώδη», ώστε να δημιουργηθεί σύγχυση και να θολώσει η εικόνα. Τα σενάρια αυτά δεν στοιχειοθετούνταν, ήταν απλά πυροτεχνήματα.
Όπως π.χ. ότι η ΕΥΠ βρίσκεται στα χέρια ξένων δυνάμεων, τρίτων χωρών, επιχειρηματικών συμφερόντων και σκοτεινών «παικτών» που κάνουν κουμάντο στην καρδιά της ασφάλειας της χώρας, παρά το άγρυπνο μάτι του Πρωθυπουργού. Όλες αυτές οι εκδοχές σερβίρονταν ως «διαρροές» ή «πληροφορίες». Σκοπό είχαν να εμφανίσουν τον πρωθυπουργό ως αγανακτισμένο από το παρακράτος που ο ίδιος αγνοούσε και ως φορέα της κάθαρσης στην ΕΥΠ.
Επανάληψη του αφηγήματος της κυβέρνησης από τα «φιλόξενα» ΜΜΕ, ακόμα κι αν αυτό απαιτεί λογικά άλματα: Έπρεπε να αποφύγουν να θέσουν ερωτήματα, ακόμα και στα προφανή. Για παράδειγμα, αν, όπως είπε ο Πρωθυπουργός στο διάγγελμα, οι Δημητριάδης και Κοντολέων έδρασαν νόμιμα, τότε γιατί απομακρύνθηκαν;
Αγνόηση της είδησης: Με το να μη δίνουν την απαραίτητη έκταση στο γεγονός τα συστημικά ΜΜΕ, να το εκτοπίζουν από τις πρώτες ειδήσεις και να παρέχουν την ελάχιστη κάλυψη κι ανάλυση, έγινε φανερή η προσπάθεια να «σκοτωθεί» ο σάλος. Με τη διάφορα ότι όσα έκρυψαν τα ελληνικά ΜΜΕ τα ξεφώνισαν τα κορυφαία διεθνή μέσα.
Κωμικοτραγική ήταν και η σύγχυση των πρώτων ωρών μετά τις παραιτήσεις των δύο αξιωματούχων. Άρθρα ανέβαιναν σε μεγάλα sites και λίγα λεπτά μετά, στα ίδια άρθρα, είχαν αφαιρεθεί άρον άρον παράγραφοι. Οι διαρροές από το Μαξίμου άλλαζαν φορά διαρκώς, μαζί με τις αιτιολογίες για την αποπομπή Κοντολέοντα, Δημητριάδη.
Ο Μητσοτάκης φαίνεται να αγνοεί τον βασικό κανόνα όποιου θέλει να χρησιμοποιεί δημοσιογράφους και μέσα ως spin doctors-τύποις επικοινωνιολόγους, ουσιαστικά διαστρεβλωτές της πολιτικής εικόνας:
Πρώτον, πρέπει να μπορούν να το κάνουν πολύ καλά.
Δεύτερον, το «μήνυμα» πρέπει να προέρχεται από μέσα και δημοσιογράφους που δεν έχουν απαξιωθεί στη συνείδηση του κόσμου.
Ο Πρωθυπουργός αποφεύγει την ευθύνη συχνά και εύκολα, χωρίς δισταγμούς. Όταν ο Μητσοτάκης συναντά προβλήματα, είτε τα φορτώνει στη διεθνή συγκυρία είτε στην αντιπολίτευση ή, αν πιεστεί πολύ, φέρνει έναν αναπληρωματικό από τον πάγκο, όπως έκανε με τον Στυλιανίδη μετά την ολέθρια φωτιά στην Εύβοια και τώρα με τους δύο αξιωματούχους.
Το στιλ διακυβέρνησής του βασίζεται στην πίστη ότι πρέπει να ξεφεύγει αυτός από τις ευθύνες, φορτώνοντάς τες οπουδήποτε αλλού, ακόμα και σε συγγενείς του, ακόμα κι όταν ο ίδιος κατά τον νόμο έχει την ηγεσία μιας υπηρεσίας όπως η ΕΥΠ.
Μέχρι το σκάνδαλο των κοριών ο Πρωθυπουργός απέφευγε να λογοδοτήσει δίχως συνέπειες. Τώρα στριμώχνεται για πρώτη φορά τόσο πολύ. Οι δικαιολογίες του και οι πράξεις νομοθετικού περιεχόμενου φτιαγμένες στο πόδι και νύχτα δείχνουν φτήνια.
Με την πίεση της αντιπολίτευσης αφόρητη και την «αγριεμένη» Ε.Ε. έτοιμη να στείλει στην Ελλάδα για διερεύνηση, όπως έγραψε το «Politico» μεσοβδόμαδα, την Europol και την Ευρωπαϊκή Εισαγγελία, ο Μητσοτάκης βλέπει μπροστά του μόνο αδιέξοδο. Ξεμένει από ελιγμούς.
Το παιχνίδι της ανευθυνότητας φτάνει στο τέλος του. Ο Μητσοτάκης έπεσε στον λάκκο που ο ίδιος έσκαβε μέσα στο Μαξίμου. Για τις υποκλοπές της πρωθυπουργικής ΕΥΠ κινδυνεύει να πάρει – αργά ή γρήγορα – τον ίδιο δρόμο με τον πατέρα του και επίτιμο πρόεδρο της Ν.Δ. Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.
«Κι επειδή η λέξη “ευθύνη” προέρχεται από το επίθετο “ευθύς”, ευθέως» προς το Ειδικό Δικαστήριο!…
