Για ατέλειωτες δεκαετίες, το κουφάρι του σπιτιού του Παύλου Μελά, κρύβεται σαν ντροπιασμένο, πίσω απ΄ τ΄ αγριόχορτα και τ' αγκάθια της αναίσχυντης εγκατάλειψης των όποιων Νεοελλήνων της εξουσίας η μη, θεωρούν τους εαυτούς των απαλλαγμένους απ΄ το να επανορθώσουν αυτήν την θλιβερή αδικία η – εάν προτιμάτε – να ασχοληθούν με μια πράξη που για μένα αγγίζει απόλυτα τα όρια του Εθνικού καθήκοντος.
Να περνάς απ΄ την Τατοΐου 50 και αντί να αντικρίζεις έναν Ναό της λευτεριάς της Μακεδονίας μας, να σε πιάνει κόμπος απ' το λείψανο που χαροπαλεύει να κρατηθεί όρθιο στους Κηφισιώτικους «χειμώνες» της Εθνικής απαξίωσης και στα «θερινά όνειρα» των όσων Πολιτικών και όχι μόνον, κατοικοεδρεύουν στα πέριξ της – κατά τα άλλα – σχετικά προσφάτως ανακηρυχθείσης οικίας του μεγάλου ήρωα Παύλου Μελά σε……ΜΝΗΜΕΙΟ, την 27/08/2009, επί Υπουργίας Πολιτισμού του νυν Πρωθυπουργού της χώρας κ. Αντώνη Σαμαρά.
Εδώ έχω υποχρέωση να σταθώ και να γνωρίσω στους αναγνώστες τούτου του κειμένου, ότι στην προσπάθεια για την ανακήρυξη της οικίας σε Μνημείο, συνέβαλε καθοριστικά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μας κ. Κάρολος Παπούλιας στον οποίο έφθασε η σπουδαία και ταπεινή Κηφισιώτισα, η αγαπημένη μας Τζίνα Σιδηροπούλου,που είχε ξεκινήσει τον αγώνα της για τη διάσωση της οικίας αυτής, εδώ και πολλά χρόνια.
Μαζί της αγωνίστηκαν γι' αυτό το σκοπό και άλλοι Κηφισιώτες είτε με το λόγο τους είτε με τα γραπτά τους, και μέχρις εδώ καλά πήγαν τα πράγματα.
Αργότερα, το Υπουργείο Πολιτισμού προχώρησε σε κάτι εντελώς ανεπαρκείς και πρόχειρες επισκευές της σχεδόν καταρρέουσας οικίας.
Από εκεί και μετά, το ιστορικό μνημείο ξεχάστηκε και πάλι μέχρι και σήμερα που παρουσιάζει το τρισάθλιο και εξευτελιστικό θέαμα σε κάθε περαστικό η επισκέπτη που για λόγους Εθνικής υπερηφάνειας περνά από την Τατοΐου 50 να δει από που ξεκίνησε ο Παύλος την Αυγουστιάτικη εκείνη νύχτα για την απελευθέρωση της Μακεδονίας μας, αφήνοντας τελικά την τελευταία του πνοή στη θρυλική Στάτιστα.
Μα πόσο πια να περιμένει ακόμα αυτό το κτίσμα πριν καταρρεύσει για πάντα;
Όλα κάποτε τελειώνουν, αλλά τα μνημεία – αλίμονο – έχουμε ιερή υποχρέωση να μένουν!
Η προσπάθεια βέβαια συνεχίσθηκε. Πάντα πολύτιμος και θερμός συμπαραστάτης μας ο Γιώργος Θωμάκος, το 2013 πήρε την πρωτοβουλία και με την ακούραστη Τζίνα Σιδηροπούλου και όσους άλλους βοήθησαν, συντάχθηκε μια επιστολή προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας την οποία υπέγραψαν με ενθουσιασμό ιδιαίτερα επώνυμοι Κηφισιώτες άνθρωποι των Γραμμάτων, της Τέχνης, του Πολιτισμού, της Επιστήμης και μέλη της Ακαδημίας μας.
Θέμα και πάλι: Η διάσωση της οικίας Παύλου Μελά.
Η επιστολή αυτή προωθήθηκε στο γραφείο του Προέδρου της Δημοκρατίας στίς αρχές Ιανουαρίου 2014 και μέχρι σήμερα δυστυχώς παραμένει αναπάντητη. Πιστεύουμε ότι θα πρέπει η επιστολή αυτή να παράπεσε και ίσως να μην έφθασε ποτέ στα χέρια του κ. Προέδρου.
Αρνούμαστε να πιστέψουμε ότι η επιστολή αυτή όντως έφθασε στον τελικό της προορισμό και παραμένει αναπάντητη επί πέντε μήνες.
Όμως αναπάντητες παραμένουν εδώ και χρόνια, επιστολές της Τζίνας Σιδηροπούλου προς τον συντόμως τέως Δήμαρχο Κηφισιάς, σχετικές με την οικία Παύλου Μελά. Επιστολές που ξεκίνησαν από το 2000 και λόγω παντελούς σιωπής η αδιαφορίας του αποδεκτού των, σταμάτησαν να αποστέλλονται πλέον.
Η αλήθεια είναι πάντως ότι σε σχετικά πρόσφατη διάλεξη της κ. Λ. Παπαδημητρίου για τον Παύλο Μελά στην αίθουσα του Πολιτιστικού, ο κ. Δήμαρχος έλαβε το λόγο και καθησύχασε το ακροατήριο εκφράζοντας την αμέριστη συμπαράσταση της Δημοτικής Αρχής σε όσα αφορούν την οικία Παύλου Μελά!
Αυτή είναι η αμέριστη «συμπαράσταση» της Δημοτικής Αρχής τα τελευταία χρόνια σε όσα αφορούν την οικία Παύλου Μελά!
Χαρήκαμε βέβαια όλοι γι' αυτή την αναπάντεχη ευχάριστη ποσφορά που μας προέκυψε όντως πολύ όψιμα μετά από τόσα χρόνια. Πάντως ήταν σαφώς επίκαιρη εν όψει….. επερχομένων Δημοτικών Εκλογών!
Αισθάνομαι τώρα την υποχρέωση να πω δημόσια ότι οι ευαίσθητοι πατριώτες όπως η Τζίνα Σιδηροπούλου, σπανίζουν πλέον, αλλά δυστυχώς σπανίζει και η αντίπερα όχθη των όσων αρμοδίων θα έπρεπε να έχουν την ικανότητα να ξεχωρίζουν και να τιμούν τους ανθρώπους της πόλης των που διακρίνονται για το ήθος και την φιλοπατρία τους.
Και αυτή η καταξίωση των έξοχων Δημοτών αυτών, Κύριοι της εξουσίας, – επιτρέψτε μου – θα έπρεπε να γίνεται με πράξεις και όχι με λογύδρια πτερόεντα των ολίγων δευτερολέπτων.
Τελικά επιθυμώ να εκφράσω την πεποίθησή μου ότι ο νέος Δήμαρχος κ. Γιώργος Θωμάκος θα αντιμετωπίσει το θέμα σοβαρά και επειγόντως με τα πατριωτικά αισθήματα που τον διέπουν, ώστε η Γαλανόλευκη να κυματίσει στην Τατοίου 50 σαν Λάβαρο του ιερού Μακεδονικού αγώνα για τον οποίο ο Παύλος Μελάς έδωσε τη ζωή του το 1904 και τον έκλαψε ολόκληρη η Πατρίδα μας.
Κι' όταν γίνει αυτό, τα γερασμένα περήφανα δέντρα του Στροφιλιού της Κηφισιάς μας θα θροίζουν και πάλι στον περαστικό διαβάτη και θα του λένε: «Από δω έφυγε ο Παύλος για τη Μακεδονία το 1904»
Μπορεί και να ψιθυρίσουν τους στίχους του μεγάλου μας Παλαμά:
«Σε κλαιει ο Λαός. Πάντα χλωρό σειέται το χορτάρι. Στον τόπο που σε πλάγιασε το βόλι ω Παλικάρι. Πανάλαφρος ο ύπνος σου του Απρίλη τα πουλιά Σαν του σπιτιού σου να τ' ακούς λογάκια και φιλιά, Και να σου φτάνουν του χειμώνα οι καταρράχτες, Σαν τουφεκιού αστραπόβροντα και σαν πολέμου κράχτες.
Πλατειά του ονείρου μας η Γη και απόμακρη. Και γέρνεις εκεί και σβείς γοργά. Ιερή στιγμή. Σαν πιο πλατειά τη δείχνεις, και τη φέρνεις σαν πιο κοντά.
Θα τ' ακούνε τότε όλα αυτά ο κόσμος όλος, θα τ΄ ακούνε και τα Σκόπια, θα τ' ακούει και η Πηνελόπη Δέλτα και θα δακρύζει από τον σιωπηρό απέριττο τάφο στον κήπο του σπιτιού της, λίγα μέτρα παραπάνω.
Άντε λοιπόν να ξεκινήσουμε μια νέα εποχή, ανασταίνοντας παλαιές ανεκτίμητες αξίες που αγνοήθηκαν τόσα χρόνια από τόσους πολλούς».
{jcomments on}
