Τα βραδάκια ξεδίνω με τον Βάνια μου (σκυλάκι) και περπατώ μαζί του στη γειτονιά μου, ξεμουδιάζοντας λίγο κι' αφήνοντας πίσω – όσο μπορώ -, όσες απαισιόδοξες σκέψεις τούτον τον καιρό τριβελίζουν συχνά το μυαλό μου με τα τόσα δυσάρεστα και εκπληκτικά που συμβαίνουν γύρω μας αλλά δυστυχώς και σε εμάς τους ίδιους.
Έτσι, με αυτήν την αθώα βόλτα με το Βάνια μου, ανακουφίζομαι και εγώ και «ανακουφίζεται» και αυτός με τον δικό του τρόπο.
Στην συνηθισμένη αυτή σχεδόν καθημερινή μας βόλτα, μου δίνεται η ευκαιρία να χαίρομαι τη γαλήνη που μου προσφέρει η φύση αλλά και η αρμονία της συνύπαρξης των όσων εκπροσώπων του ζωικού βασιλείου συναντώ στο διάβα μου και που παρατηρώ να χαίρονται αυτήν την συνύπαρξη πολύ πιο πολιτισμένα πάντως από εμάς τους ανθρώπους παρ' όλη την λογική που μας δώρισε να έχουμε ο καλός Θεός.
Αυτή την τόσο πολύτιμη λογική που όμως δεν φαίνεται να μας βοήθησε καθόλου να τα καταφέρουμε το να συζούμε ευτυχισμένοι, χωρίς να βλάπτει ο ένας τον άλλον σχεδόν κάθε στιγμή και κάθε ώρα.
Περπατώντας λοιπόν με αυτές τις σκέψεις στο μυαλό μου, κάποια στιγμή, διέκρινα απ' τη γωνιά του δρόμου τη σιλουέτα ενός νέου που βάδιζε προς εμένα. Είχαμε ξανά-διασταυρωθεί στους περιπάτους μας αλλά τότε προσπεράσαμε ο ένας τον άλλον αμίλητοι.
Ήταν και πάλι ο ευγενέστατος αυτό νέος που για κάποιο λόγο είχα και τότε προσέξει ότι περπατούσε με αρκετή δυσκολία που πιθανώς να προέρχονταν από κάποιον ίσως τραυματισμό η άλλη αιτία.
Κάθε του βήμα φαινόταν να γίνεται με πολλή προσπάθεια που όμως μεταφέρονταν στην γαλήνια του όψη με μια έκφραση και ένα χαμόγελο μεγάλης ικανοποίησης και αισιοδοξίας καθώς προφανώς ανακάλυπτε πως με την προσπάθεια που κατέβαλε, κάθε του βήμα ήταν καλύτερο από το προηγούμενο.
Σας ομολογώ πως όταν πια φθάσαμε σχεδόν ο ένας δίπλα στον άλλον, στάθηκα διακριτικά να θαυμάσω το μεγαλείο της προσπάθειας και την αξέχαστη έκφραση του που μαρτυρούσε τη χαρά της επιτυχίας του και που μαρτυρούσε το αυθόρμητο χαμόγελο του σπουδαίου αυτού νέου που είχα την τύχη να συναντήσω!
Εκείνος διασταυρώθηκε με το βλέμμα μου και η φιλική ματιά του γεμάτη καλοσύνη, μου φάνηκε πως μου τα είπε όλα .Είμαι βέβαιος πως μου είπε: Συνεννοηθήκαμε!! Του απηύθυνα και εγώ μια ζεστή «Καλησπέρα σας», σαν να τον γνώριζα από καιρό.
Έτσι χωρίσαμε κρατώντας εκείνος ένας βιβλίο και εγώ τον Βάνια απ' το λουρί του, σίγουροι και εγώ και εκείνος πως μια προσεχής συνάντηση μας θα μας έδινε και πάλι χαρά.
Όσοι λοιπόν έχετε την καλοσύνη και διαβάζετε αυτό το γραπτό μου, μπορεί να έχετε ήδη υποθέσει τον λόγο που διάλεξα να γράψω αυτό το αυθόρμητο κείμενο.
Όμως πιστεύω ότι εάν προσθέσω ακόμη λίγες γραμμές εξομολογούμενος το «γιατί το γράφω», θα σας πω ότι ο λόγος είναι πως νομίζω ότι έτσι προσθέτω έστω και ένα πετραδάκι σαν βοήθημα στην ελπίδα ότι χρησιμοποιώντας το παράδειγμα του νέου της αληθινής πέρα για πέρα μικρής αυτής διήγησης, ίσως μεταφέρω κάποιο αισιόδοξο μήνυμα.
Ίσως προσθέσω κάποιο στήριγμα στον βαθύ πεσιμισμό που δίκαια κατέχει σήμερα ένα τεράστιο μέρος της νεολαίας της Πατρίδας μας.
Οπότε λοιπόν αυτοί οι σημερινοί νέοι νοιώσουν την ψυχή τους να βουλιάζει στα βαθιά νερά της απογοήτευσης η του φόβου και βρίσκονται στα πρόθυρα της απόφασης να εγκαταλείψουν τον αγώνα της οικονομικής των επιβίωσης, ας σκεφθούν τις ηρωικές και πετυχημένες προσπάθειες του υπέροχου νέου που περιέγραψα πιο πάνω.
Του μεγάλου δασκάλου της γειτονιάς μου, που κατάφερε να σηκώσει ακόμη και εμένα – στα ογδόντα έξη μου χρόνια – λίγο πιο πάνω στο βάθρο της αισιοδοξίας.
Καλοί φίλοι, κρατείστε την αισιοδοξία σας. Κρατείστε την ακόμη και εάν αισθάνεστε πως και μετά τον μεγάλο σας αγώνα χάνετε τον κόσμο κάτω απ' τα πόδια σας.
Ο κόσμος όμως υπάρχει και θα υπάρχει για πάντα και εφ' όσον υπάρχει δεν υπάρχει το τέλος. Υπάρχει το μέλλον. Το μέλλον αυτό, εσείς οι νέοι, το κρατάτε στα χέρια σας εφ' όσον ο Θεός σας το επιτρέπει και θα σας το επιτρέπει για πάντα.
Αυτοί είναι η μεγάλη προσφορά στη νιότη σας και είναι όλοι δική σας φθάνει να την εκτιμήσετε όσο πολύ πράγματι της αξίζει.
Αν συνεχίσετε να επιμείνετε, σίγουρα θα βρείτε και σεις τη αισιοδοξία, τη λύση και τη χαρά του νεαρού μου συνοδοιπόρου που συνάντησα εκείνο το βραδάκι του καλοκαιριού και που……«υποκλίθηκα» στην καθοριστική εκείνη μεγαλειώδη παρουσία του.
{jcomments on}
