Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, αποφοίτησε από τη Σχολή Δραματικής Τέχνης της Ρούλας Πατεράκη εκεί, φοίτησε στο Ecole Internationale de Mimodrame de Marcel Marceau στο Παρίσι και συνέχισε με υποτροφίες στο Σικάγο και τη Νέα Υόρκη. Ξεκίνησε την επαγγελματική της πορεία από το Εθνικό Θέατρο.
Συμμετείχε σε πολλά σήριαλ και ταινίες και λατρεύει τον Αλμοδόβαρ. Είναι συναισθηματική και αισιόδοξη και πιστεύει στα παραμύθια. Δημιουργεί χαρακτήρες με τους ρόλους της και όσο πιο πολύ την βλέπουμε τόσο την αγαπάμε.
Μαζί μας η μοναδική κι εκρηκτική Χρύσα Ρώπα.
Κυρία Ρώπα, πείτε μας πως είσαστε σαν παιδί και πότε σας ήρθε η ιδέα να ασχοληθείτε με την υποκριτική…
«Δεν θυμάμαι πως ήμουν παιδί. Ξέρετε δεν έχω ούτε φωτογραφίες από τότε. Αυτή είναι μια μεγάλη ιστορία για το πότε και γιατί και πως αποφάσισα να πάω σε Σχολή Δραματικής, και δεν ξέρω και αν το αποφάσισα από μόνη μου. Όχι δεν ήταν τότε κάτι το εφικτό να το επιχειρήσω ή να το ονειρευτώ από μόνη μου. Οι συμπτώσεις το φέρανε. Το βέβαιο είναι ότι σαν θεατής στην πρώτη μου παράσταση , ήταν ότι πιο μαγικό και συγκλονιστικό εισέπραξα ΜΕ ΟΛΕΣ ΜΟΥ ΤΙΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ. Αλλά όλα αυτά ήταν πολύ έξω από τη ζωή μας.»
Εκτός από τη Δραματική της Ρούλας Πατεράκη, σπουδάσατε και στην Σχολή του περίφημου Γάλλου μίμου Μαρσέλ Μαρσό, και συνεχίσατε στο Σικάγο, στη Νέα Υόρκη με υποτροφίες. Το ταλέντο σας είναι αδιαμφισβήτητο. Πως και δεν κάνατε καριέρα στο εξωτερικό;
«Πάλι κάτι πολύ ιδιαίτερο με έκανε να έρθω για λίγο, αλλά ουδέν μονιμότερον του προσωρινού. Όταν δεν είχα λόγο πια να μείνω, δεν είχα δύναμη να πετάξω. Η μεγαλύτερη απόσταση που μπόρεσα, ήταν μέχρι το Εθνικό Θέατρο. Μεγάλο σχολείο, πολύ καλές αναμνήσεις.»
Εκπλήρωσε τα όνειρα που είχατε όταν ξεκινήσατε, η επιλογή σας;
«Δεν είχα παιδεία κατάλληλη για να κάνω όνειρα . Έζησα τα καλύτερα μου χρόνια την περίοδο της Χούντας που όλα απαγορεύονταν εκτός από το σκοταδισμό. Γυμνάσιο και λύκειο. Στη Θεσσαλονίκη, Μεσαίωνας.
Όταν την απέκτησα την παιδεία, κοντά στη Ρούλα, έφυγα Παρίσι και από κει και μετά πιο ώριμη και ήδη κουρασμένη από τον αγώνα επιβίωσης κατάλαβα ότι το μόνο που θα μπορούσα να παρέχω στον εαυτό μου ήταν η συμμετοχή μου σε δουλειές που ήταν κοντά σε ανθρώπους που επέλεξα γιατί εκτιμούσα και θαύμαζα και σιγά- σιγά αγάπησα. Και αυτό τελικά, είχα την τύχη να το ζήσω . Δεν το θεώρησα αυτονόητο να μου συμβεί. Αυτό ήταν το όνειρο . Η πραγματικότητα αυτή ήταν και είναι ακόμα για μένα το όνειρο.»
Έχετε μια λαμπρή πορεία και είστε από τους ηθοποιούς που κλείνουμε στην καρδιά μας. Τι αισθάνεστε όταν ενσαρκώνετε ένα ρόλο;
«Το θέατρο, η σκηνή, οι ρόλοι, οι θεατές, όλα αυτά ήταν για μένα ( χωρίς να το ξέρω) μια στέγη ζωής, ένα δώρο, μια τύχη και η δύναμη να είμαι τόσο ασήμαντη , μπροστά σε αυτή την τόσο μεγάλη χαρά που μου δίνει η δουλειά μου. Αυτό αισθάνομαι για όλους τους ρόλους που είχα την ευκαιρία να παίξω. Τη χαρά της κοινής ζωής και τη λύπη του αποχωρισμού.»
Είστε ένας αληθινός άνθρωπος, τόσο στην ζωή όσο και στο σανίδι. Σας έχει κοστίσει αυτό;
«Όλα στη ζωή έχουν κόστος, τίποτα δεν είναι τσάμπα. Προσωπικά όμως είμαι έτοιμη για όλο το κόστος του τιμήματος της δικής μου αλήθειας (το χέρι πάντα στην τσέπη).Έτσι μου έμαθε η ζωή. Αν δεν μπορούν να σ αγαπούν γι αυτό που είσαι, ας σε αντιπαθούν γι αυτό που είσαι. Καθαρά πράγματα. Οπότε γιατί να μην είμαστε αυτοί που είμαστε, αν αυτό εννοείτε εσείς ΑΛΗΘΙΝΟΙ .Γιατί εγώ αυτό εννοώ και τα ρέστα…..παγωτά!!!!»
Το μότο σας στη ζωή;
«Δεν έχω μότο, έχω όμως τραγούδι – Σε κουταλάκια ξύλινα. Και σε πιατάκια πήλινα. Φιλιά ζωγραφισμένα. Κι αυτοί που τα ζωγράφισαν το αχ!!..κρυμμένο τ άφησαν για μένα»
Η Γιοβάννα στο μυθιστόρημά της με τίτλο «Κόμπος», αναφέρεται στη ζωή σας; Θέλετε να μας μιλήσετε γι αυτό;
«Το βιβλίο αυτό δεν έχει καμία σχέση με τη ζωή μου. Απλά η αγαπητή κυρία Γιοβάννα (την οποία δεν γνωρίζω προσωπικά) με αφορμή μία φράση που είχα πει για τη ζωή μου σε τηλεοπτική συνέντευξη στον κύριο Θεοδωράκη, τότε που έκανε αυτές τις αξιοσημείωτες εκπομπές, εμπνεύστηκε από αυτή για το βιβλίο της.
Και δεν θα μπορούσε να έχει εξ άλλου το βιβλίο σχέση με εμένα, γιατί δεν θα ήθελα ποτέ να κάνω τη ζωή μου μυθιστόρημα και πολύ περισσότερο να το κάνει ένας άνθρωπος που δεν γνωρίζει τη ζωή μου. Κι όχι μόνο τη ζωή μου , αλλά ούτε εμένα την ίδια.»
Σαν μητέρα τι συμβουλεύετε το γιο σας, που είναι ένας νέος της δύσκολης εποχής που ζούμε;
«Δεν αρκεί να συμβουλεύεις κάποιον. Οι πράξεις μας είναι η μεγαλύτερη ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΤΙΣ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ. Και επίσης πρέπει να σας πω ότι ποτέ δεν μου άρεσαν ούτε οι συμβουλές ούτε οι νουθεσίες άλλων.»
Τώρα βγήκε στους κινηματογράφους η ταινία του Στράτου Μαρκίδη, «Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα κι ο Κοντός» με ένα θαυμάσιο καστ. Πρόκειται για το ρημέηκ της ταινίας του Νίκου Τσιφόρου με τους Αυλωνίτη, Βασιλειάδου, Ρίζο, που άφησε εποχή κι ακόμη παίζεται στην τηλεόραση. Μιλήστε μας γι αυτή και το δικό σας ρόλο.
«Το σημαντικό για μένα ήταν η συμμετοχή μου στην ταινία χάρη στο σκηνοθέτη μου και αξιολάτρευτο συνεργάτη μου, που μαζί είδαμε τη Μαρίνα να περιφέρεται με χαρά κι ενθουσιασμό στα γυρίσματα.
Τον ευχαριστώ. Όπως και τους αγαπημένους μου συναδέλφους που μοιραστήκαμε μαζί αυτήν την υπέροχη εκδρομή θα έλεγα, γιατί τα γέλια μας ήταν οι πρωταγωνιστές των γυρισμάτων.»
{jcomments on}
