Μεγάλη κουβέντα γίνεται για την απολιγνιτοποίηση της ΔΕΗ που όμως αυτή η μεγάλη κουβέντα δεν αρκεί και πρέπει να γίνει ακόμα μεγαλύτερη και όσο δυνατόν φτάσει μεγάλη.
Και όλα αυτά γίνονται για το περιβάλλον που τόσο ζωτική πλέον ανάγκη έχουμε. Το οξυγόνο λοιπόν που μας ζει, ναι η καύση του λιγνίτη το περιορίζει. Αν αυτό όμως συγκριθεί με τις βαλτές πυρκαγιές στα δάση που κάθε μορφής «αλεπουδιάρες» προκαλούν (δες Εύβοια) τί συμπέρασμα βγαίνει;
Και όταν αυτό το συμπέρασμα επί τέλους βγει, προς τα που πρέπει να στραφεί πρωτίστως και δρομαίως η προσοχή των «ιθυνόντων» που κόπτονται για το περιβάλλον αρχίζοντας την προστασία αυτού από τον τελευταίο, της σχετικής λίστας, βλαβερό προς αυτό παράγοντα!;
Η απαραίτητη εξυγίανση της ΔΕΗ περιορίζοντας το κόστος παραγωγής της ενέργειας ναι συμφέρει. Όμως συγκυριακά συμφέρει αφού τίποτε δεν εγγυάται την σταθερότητα της τιμής του εισαγόμενου υγραερίου, προς χρήση του οποίου, τα λιγνιτωρυχεία μας κλείνουν, χωρίς να λαμβάνεται υπ όψιν ότι τα χρήματα που καταβάλλονται για την εξόρυξη του λιγνίτη μένουν μέσα φορολογούνται ξοδεμένα μέσα γυρίζοντας πίσω ως δημόσιο έσοδο πλέον.
Το έξοδο δε για την εισαγωγή καυσίμων απ έξω….φεύγει και δεν ξαναγυρνά. Όσον αφορά τέλος τον αριθμό των εργαζομένων στα ορυχεία, και αυτό αντιμετωπίζεται εφ´ όσον υπάρχει καλόπιστος διάλογος των ενδιαφερομένων.
Με λίγο δε περισσότερη προσοχή/βελτίωση για πιο τέλεια καύση του λιγνίτη στους λέβητες, τα περιθώρια υπάρχουν, αφού και οι μηχανικοί γνωρίζουν τα σύγχρονα μέσα, αντιμετωπίζεται και το πρόβλημα των εκπομπών βλαβερών καυσαερίων.
Εάν αρχίσουν οι Έλληνες να καίνε κοντραπλακέ για να ζεσταθούν, τα αποτελέσματα άλλωστε θα είναι χειρότερα.
