Αναφέρομαι στα ιδιωτικά μας σχολεία που περνάνε δύσκολες μέρες, περιμένοντας να ξεκαθαρίσει το πρωτοφανές αλαλούμ σε σχέση με το κατά την άποψη μου έμμεσο αλλά εμφανές «κυνήγι» των, από μεμονωμένους αξιωματούχους και μάλιστα – απ' ότι μάλλον ακούγεται – μη κατόχους καν πτυχίου Πανεπιστημίου.
Εγώ πάντως λεω να ξεκινήσω με μια αφελή ερώτηση, αν και οι αφελείς ερωτήσεις δεν επιτρέπονται στην προχωρημένη ηλικία που διαβαίνω:
«Με τέτοια κρίση που περνάμε εδώ και χρόνια και που κάθε μέρα χειροτερεύει, πως γίνεται και υπάρχουν άραγε ακόμη, τόσοι….."άφρονες" γονείς που επιμένουν και με αιματηρές θυσίες συνεχίζουν στερούμενοι σχεδόν τα πάντα, να στέλνουν τα παιδιά τους στα ιδιωτικά σχολεία; Έχουν χάσει τα λογικά τους η μήπως πάσχουν από βαριές ψυχολογικές διαταραχές και απολαμβάνουν την προσωπική τους κακοποίηση;»
Σκεφθείτε λοιπόν ότι αυτοί οι εκατοντάδες χιλιάδες γονείς, όχι μόνον εξακολουθούν να πληρώνουν ακριβά αυτήν τους την……«διαστροφή» αλλά στερούνται και την πιο μηδαμινή τους απόλαυση, προκειμένου τα παιδιά τους να συνεχίζουν να έχουν μια μαθητική παιδεία ισότιμη με αυτή ορισμένων ακόμη και των πτωχότερων οικονομικά αλλά πνευματικά προηγμένων χωρών της Ευρώπης, σ' αυτήν την Ευρώπη που κάποιοι επί τέλους έστω και την τελευταία στιγμή απεφάσισαν ότι ανήκουμε.
Άλλη απλή ερώτηση που την θεωρώ όμως καθοριστική για να εμπεδώσω την νοοτροπία των όσων ενδεχομένως έχουν την διάθεση και θεωρούν σκόπιμο να ξεκληριστούν σταδιακά τα ιδιωτικά σχολεία, είναι η εξής:
Θεωρείται άραγε πρόοδος, η σκέψη του να εξαφανίσουμε σταδιακά αυτά τα σχολειά; Θα υπάρξει από εκεί κάποια ωφέλεια;
Μήπως έτσι – μήπως λεω – υπάρξει κάποιο όφελος, με το να μην υπάρχει π.χ. σύγκριση μεταξύ Δημοσίων σχολείων και Ιδιωτικών και έτσι τα πράγματα να απλοποιηθούν και οι προσπάθειες για μια καλλίτερη παιδεία να μην είναι πια τόσο επίπονες για πολλούς και τόσο αγωνιώδεις και κουραστικές – λόγω ελλείψεως συναγωνισμού – και έτσι να συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε την παιδεία και συνάμα την παραπαιδεία που ζούμε εδώ και δεκαετίες;
Βεβαίως και οφείλω να τονίσω ότι υπάρχουν και εξαιρέσεις στα όσα αναφέρομαι πιο πάνω. Έλα όμως που αυτές οι εξαιρέσεις – ως γνωστόν – δεν ωφελούν το σύνολο!
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως και τα Δημόσια σχολεία αγωνίζονται -και μάλιστα με αντίξοες συνθήκες -και προσπαθούν να προσφέρουν με τους λειτουργούς των ότι είναι δυνατόν το καλύτερο μέσα στα πλαίσια των υπαρχουσών δυνατοτήτων και συνθηκών οι οποίες συνθήκες για τα παιδιά και τους δασκάλους και καθηγητές των είναι συχνά ιδιαίτερα δύσκολες η ανυπέρβλητες θα έλεγα και η πλήρης αντιμετώπιση των δυσκολιών έχει και όρια και αυτά τα όρια είναι πολύ συχνά δυσπρόσιτα και μετρούν αρνητικά για το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.
Σχολεία χωρίς υποδομές , ορισμένα έτοιμα να καταρρεύσουν, παλιά φθαρμένα θρανία, πίνακες με φθορές ,ελλείψεις υποδομών για ηλεκτρονικούς υπολογιστές με αποτέλεσμα να απουσιάζει επαρκής ηλεκτρονική διδασκαλία κ.λ.π. Λείπουν συχνά οι στοιχειώδεις αθλητικές εγκαταστάσεις, λείπουν οι αίθουσες για άλλες δημιουργικές δραστηριότητες, οι βιβλιοθήκες είναι βέβαια ανύπαρκτες κατά βάση κ.ο.κ.
Ένα ακόμη θέμα είναι και η επιλογή του διδακτικού προσωπικού. Έχω την άποψη ότι οι συνθήκες δεν επιτρέπουν να συγκριθεί με την διαδικασία προσλήψεων του διδακτικού προσωπικού των ιδιωτικών σχολείων όπου η επιλογή των διδασκόντων δεν γίνεται με δημόσιους διαγωνισμούς αλλά με αυστηρές επιλογές και κατόπιν ουσιαστικών κριτηρίων εις ότι αφορά όχι βεβαίως μόνον τα τυπικά προσόντα του υποψηφίου προς πρόσληψη εκπαιδευτικού, αλλά με βάση και τα υπόλοιπα στοιχεία της προσωπικότητας και προσόντα του υποψηφίου και ασφαλώς και των συγκεκριμένων ειδικών απαιτήσεων του κάθε ιδιωτικού σχολείου.
Να μη μας διαφεύγει ότι ο ιδιοκτήτης του Ιδιωτικού σχολείου είναι συγχρόνως ένας επιχειρηματίας που ασφαλώς επιθυμεί να προσφέρει στον πελάτη (μαθητή),ότι καλύτερο για να τον κρατήσει στο σχολείο όλα τα χρόνια των σπουδών του εκεί. Άρα, λογικά θα προσπαθεί πάντα να προσφέρει παιδεία υψηλής στάθμης.
Χωρίς να υπάρχει καμία διάθεση να αγνοήσει κανείς τις ανεξάντλητες προσπάθειες των λειτουργών των Δημοσίων Σχολείων της χώρας που είναι γνωστό ότι δίδουν τον εαυτό τους ολόκληρο σ' αυτό που θεωρούν ηθικό τους καθήκον αλλά και όραμα, αισθάνομαι ότι θα ήταν παράληψη από μέρους μου να μην αναφερθώ και σε όσα άλλα προβλήματα που εκ των συνθηκών παρουσιάζονται στα δημόσια σχολεία όπως π.χ. η μεταφορά των μαθητών προς και από τα σχολεία τους ,τα ωράρια απασχολήσεως των μαθητών των οποίων οι γονείς εργάζονται και δεν έχουν την δυνατότητα να τα αφήσουν μόνα τους στα σπίτια των λόγω της ηλικίας των και που είναι και αυτό ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα.
Όλα αυτά καταλήγουν στην επιλογή του Ιδιωτικού σχολείου και βέβαια με την μεγάλη οικονομική θυσία των γονέων που διαφορετικά θα απολάμβαναν την δωρεάν παιδεία που τους προσφέρεται μεν, αλλά την οποία δεν τους δίδεται η ευκαιρία να απολαύσουν, διότι δυστυχώς δεν είναι καθόλου ολοκληρωμένη.
Βεβαίως δεν θα αμφισβητήσω ποτέ ότι το Δημόσιο σχολείο παρέχει στα παιδιά ένα πολύτιμο στοιχείο. Το στοιχείο της κοινωνικής συναναστροφής και της στενής γνωριμίας και της ψυχολογίας συμμαθητών που εκπροσωπούν όλα τα στρώματα που θα κληθούν αργότερα να συναντήσουν και συχνά θα συμβιώσουν η θα συνεργασθούν μαζί τους στη μελλοντική τους ζωή.
Ένα σχολειό που πέρα από τα γράμματα προσφέρει στο παιδί και τον έφηβο, την μεγάλη ευκαιρία να γνωρίσει και να εναρμονισθεί με ολόκληρη την βεντάλια του κοινωνικού ιστού που μια μέρα θα τον περιβάλλει, είναι χωρίς αντίρρηση πολύ μεγάλη προσφορά στον μαθητή.
Πάντως δεν παύω να πιστεύω ότι στην Ελλάδα τα «συν» της ιδιωτικής σχολικής παιδείας, δυστυχώς δεν παύουν από του να υπερτερούν των «συν» που προσφέρονται στη χώρα μας από την δημόσια παιδεία εδώ και πολλά χρόνια.
Οι λόγοι είναι πολλοί: Ανέχεια, έλλειψη ανταγωνιστικών παραγόντων, προστριβές πολλών εμπλεκομένων παραγόντων, κοινωνικοπολιτικές διαστάσεις, πιθανώς συμφέροντα και τελικά έλλειψη ισχυρού οράματος.
Δεν είμαι βέβαια εκπαιδευτικός αλλά με τις όσες εμπειρίες μου και όσες γνώσεις μου επί του θέματος, θέλω να πιστεύω, πως αυτά που εκφράζω ίσως βρίσκουν σύμφωνους όσους ειδικούς που ασφαλώς θα έχουν εντρυφήσει πολύ περισσότερο στους γνωστικούς χώρους του θέματος αυτού.
Απογοητεύθηκα πάντως πρόσφατα με την πρόταση να επιβαρυνθεί η ιδιωτική παιδεία με ένα δυσβάσταχτο μέχρι και εξοντωτικό 23% ΦΠΑ.
Ευτυχώς όμως φαίνεται ότι με δεύτερη σκέψη, ο «Τυφώνας» αυτός δεν ενέσκηψε επί της ιδιωτικής παιδείας, ακούγεται δε ότι αποσύρεται η σκέψη αφού πέρασε επιτυχώς το «τεστ» κάποιας…..διαφορετικής λογικής.
Για να είμαι ειλικρινής, προς στιγμή μου πέρασε από το νου μήπως αυτό το απίστευτο 23% ήταν η απαρχή ξηλώματος της ιδιωτικής παιδείας στα σχολειά.
Μετά όμως σκέφθηκα πως οι αρμόδιοι – δεν μπορεί – θα αναγνωρίζουν οπωσδήποτε και θα θυμήθηκαν πως απανταχού στον κόσμο αλλά και εδώ στην Ελλάδα μας, ποσοστό ευαγών εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων και βεβαίως σχολείων, βρίσκονται σε χέρια όχι Δημοσίων φορέων και που αυτά τα ιδιωτικά σχολειά, προσέφεραν και προσφέρουν εξαίρετη μόρφωση σε όλες τις βαθμίδες της σχολικής αγωγής και παιδαγωγικής.
Συμφωνώ ασφαλώς με τον κ. Υπουργό που πρότεινε την…..ενίσχυση των Δημοσίων σχολείων μας . Αλίμονο να μην συμφωνούσα! Όμως κ. Υπουργέ: «Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος!!» έγραφε κάποτε ο σοφιστής Λουκιανός. Αυτήν όμως την λεπτομέρεια, όπως φαίνεται, ίσως την ξέχασε ο κ. Υπουργός μας.
Για να εξομοιωθεί πάντως το Δημόσιο σχολείο με το Ιδιωτικό και επειδή τώρα και στο απώτερο μέλλον δεν θα υπάρχει φράγκο για φράγκο, νομίζω ότι πρέπει να αφήσουμε ούτως η άλλως ήσυχα τα Ιδιωτικά να κάνουν το εξαίρετο έργο τους ανενόχλητα.
Εάν πάντως αυτό ενοχλεί ορισμένους και θεωρείται στην εποχή μας και αυτό ακόμη πολυτέλεια, τότε υπάρχει πάντα και η άλλη γνωστή και απλή λύση: Να σφάξουμε την κατσίκα του γείτονα!!
{jcomments on}
