«Πάνω σε κριτήρια βιωσιμότητας, είδαμε με συγκεκριμένους αριθμούς ότι, για να υπάρχει οικονομική βιωσιμότητα, δεν μπορούν να υπάρχουν πάνω από 2,5 πανελλαδικής εμβέλειας τηλεοπτικοί σταθμοί. Από εκεί και πάνω αρχίζει και κλυδωνίζεται – ως και χάνεται – η οικονομική βιωσιμότητα και μιλάμε για ζημιογόνες τηλεοπτικές επιχειρήσεις».
«Δεν ξέρω πολλούς επιχειρηματίες που να θέλουν να βάλουν τα χρήματά τους για να έχουν μία ζημιογόνο επιχείρηση, εκτός εάν υπηρετούν αλλότρια συμφέροντα», προκειμένου να πιέσουν την πολιτική εξουσία και να πάρουν άλλες δουλειές και να βγάλουν περισσότερα χρήματα και άλλους τρόπους, υπογράμμισε.
Μπορεί η μελέτη του πανεπιστημίου με το 2,5 να είναι λίγο αυστηρή ανέφερε επισημαίνοντας πως «να δεχτούμε να είναι 3; Να δεχτούμε να είναι 4; Παραπάνω δεν θα μπορούσαν να είναι».
«Σε μία περίοδο κρίσης πολλοί μπορούν να μιλήσουν για τις θέσεις των ανέργων, αν κλείσουν τηλεοπτικοί σταθμοί, αλλά δεν είναι απαραίτητο να κλείσουν…..μπορεί να υπάρχουν συνεργασίες, συγχωνεύσεις», ανέφερε τονίζοντας πως θα πρέπει «να επιδιωχθεί να διατηρηθούν ούτως ή άλλως οι θέσεις των εργαζόμενων, αλλά δεν είναι δυνατόν να μην μπει και μία τάξη σε ένα άναρχο ραδιοτηλεοπτικό πεδίο, το οποίο λειτουργούσε με καθεστώς ημιπαρανομίας…..από το 1989 και κανένας δεν έβαζε τάξη…..είτε από φόβο πολιτικού κόστους είτε γιατί πίστευαν τότε οι πολιτικοί ότι μπορούσαν να εκμεταλλευτούν τα ΜΜΕ».
«Όπως είδαμε τα τελευταία χρόνια, έγινε ακριβώς το αντίθετο: τα ΜΜΕ εκμεταλλεύτηκαν την πολιτική εξουσία και τελικά από τέταρτη εξουσία έγιναν πρώτη», επισήμανε ο κ. Σπηλιωτόπουλος.
{jcomments on}
