Σαν γνήσια Υδροχόος, αφού γεννήθηκε στις 2 Φεβρουαρίου , ήταν φυσικό να έχει καλλιτεχνικές τάσεις, όμως και το μήλο έπεσε κάτω από τη μηλιά αφού είναι κόρη του σπουδαίου ηθοποιού Νίκου Βασταρδή.
Απόφοιτη του Εθνικού Θεάτρου, ηθοποιός, συγγραφέας , εικονογράφος στα βιβλία της, σεναριογράφος με σούπερ επιτυχίες, ραδιοφωνική παραγωγός εκπομπών, που έγραφε και παρουσίαζε, είναι μια ζεστή, γλυκιά και ταλαντούχα γυναίκα.
«Ο πατέρας μου, που ήταν ο πιο σοφός άνθρωπος που έχω γνωρίσει, μου έλεγε: Μην μετανιώνεις για κάτι που έκανες, γιατί ήταν το καλύτερο που μπορούσες να κάνεις, την δεδομένη στιγμή και με τον εαυτό σου που είχες τότε.»
Φέτος παίζεται με επιτυχία το τηλεοπτικό της σήριαλ «9 Μήνες», αλλά πρωταγωνιστεί και στο έργο της Καταλανής Μάρτα Μπουτσάκα «Συγγνώμη». που παρουσιάζεται στο ανακαινισμένο Θέατρο Σταθμός, κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή.
Μαζί μας η Άννα Αδριανού η οποία μιλά για τις φετινές δραστηριότητές της…..
Κυρία Αδριανού, μιλήστε μας για τα παιδικά σας χρόνια και τις τότε ανησυχίες σας με έναν πατέρα τόσο σπουδαίο ηθοποιό;
«Κατ’ αρχήν η μεγάλη μου τύχη ήταν ότι είχα αυτόν τον πατέρα, αλλά και μια μητέρα που χωρίς να είναι καλλιτέχνης , λάτρευε το θέατρο, τις τέχνες, την λογοτεχνία. Μεγάλωσα βλέποντας σπουδαίες παραστάσεις , ακούγοντας καλή μουσική, διαβάζοντας σημαντικά βιβλία.
Και φυσικά όλο αυτό με επηρέασε, βάζοντάς με σε έναν κόσμο φαντασίας και δημιουργίας. Έτσι όταν τέλειωσα το λύκειο και παρότι ο πατέρας μου είχε αντιρρήσεις, λόγω των δυσκολιών του επαγγέλματος, έδωσα εξετάσεις στην δραματική σχολή του Εθνικού.»
Μεγαλώνοντας ακολουθήσατε τον έρωτά σας & μείνατε αρκετά χρόνια στη Ρώμη, γιατί αποφασίσατε να γυρίσετε;
«Αυτό συνέβη μετά τα 30 και μετά τον θάνατο της μητέρας μου που μου στοίχισε πολύ. Ήταν η στιγμή που ενώ η καριέρα μου εδώ πήγαινε μια χαρά, εγώ είχα την ανάγκη να αλλάξω τόπο, εικόνες, ανθρώπους…..να έχω την εμπειρία μιας ζωής στο εξωτερικό, να γνωρίσω μια άλλη χώρα, άλλο κόσμο…..άλλη νοοτροπία. Χρειαζόμουν αυτή την εμπειρία και το αποφάσισα.
Κι έπειτα….η Ρώμη είναι ίσως η πιο ερωτεύσιμη πόλη στον κόσμο, πώς να αντισταθείς; Γύρισα γιατί απλά αυτός ο κύκλος κάποια στιγμή ολοκληρώθηκε κι εγώ… είχα νοσταλγήσει τρελά την Ελλάδα που τελικά είναι η μία και μοναδική χώρα για μένα και την λατρεύω. Τώρα πια δεν θα την άφηνα για τίποτα…..Αγαπώ τον ήλιο της, τις εικόνες της, τις μουσικές της, τις γεύσεις της, τα τοπία της, ακόμα και τις ασχήμιες της……και τις δυσκολίες της…»
Αν και δεν φέρετε το ίδιο επίθετο, σαν κόρη του Νίκου Βασταρδή σας άνοιξαν πολλές πόρτες;
«Όχι ιδιαίτερα. Και δεν το ήθελα ούτε εγώ, ούτε ο πατέρας μου. Γι αυτό και έβαλα το καλλιτεχνικό επίθετο Αδριανού, που είναι βέβαια το πατρικό της μητέρας μου. Είπαμε με τον πατέρα μου, πως αν τα καταφέρω να σταθώ μόνη στον χώρο, και να βρω μια θέση εκεί, αυτό θα δείξει ότι αξίζει να συνεχίσω.»
Πως ξεκινήσατε το γράψιμο σεναρίων;
«Η Μαλβίνα Κάραλη που ήταν φίλη μου και ο…..μέντορας μου, με έσπρωξε να το κάνω. Το ξεκίνησα κάπως σαν παιχνίδι κι έκανα ένα κινηματογραφικό σενάριο που συμπτωματικά έγινε ταινία. Το «Τράνζιτο». Άρεσε, μετά έκανα 2- 3 τηλεταινίες…..συνέχισα να δουλεύω από την Ρώμη, στέλνοντας σενάρια, γιατί ήταν η μόνη δουλειά που μπορούσα να κάνω από μακριά.»
Πολλοί υποβάλουν σενάρια , αλλά λίγα επιλέγονται. Η δική σας δουλειά όμως τυχαίνει πάντα αναγνώρισης. Τι διαφορετικό από τις άλλες προτάσεις πιστεύετε ότι έχουν οι δικές σας;
«Δεν ξέρω τις προτάσεις των άλλων, για να σας πω. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι για να κάνω μια πρόταση, την δουλεύω πολλούς μήνες και είμαι πολύ προσεκτική και… καχύποπτη με την δουλειά μου.
Προσπαθώ να κλειδώσω όλες τις λεπτομέρειες, να λύσω τα τυχόν προβλήματα από πριν. Και φυσικά συνεργάζομαι με τον Γιάννη Μπότση, που είναι πολύ απαιτητικός, γνωρίζει όσο κανείς από σενάρια και με οδηγεί να γίνομαι όλο και καλύτερη.»
Οι ιστορίες σας στα βιβλία ή στα σήριαλ έχουν και στοιχεία από δικά σας βιώματα;
«Πάντα ένας συγγραφέας βγάζει πάνω στις ιστορίες του δικές του εμπειρίες και πράγματα που τον συγκίνησαν ή τον προβλημάτισαν. Αλλά αυτά δεν μπαίνουν καθεαυτά σαν γεγονότα, αλλά σαν… μια αφορμή για άλλες ιστορίες. Είναι σαν το εσάνς στο άρωμα. Ξεκινάς από αυτό και μετά προσθέτεις, αφαιρείς ,επεξεργάζεσαι στοιχεία. Το τελικό αποτέλεσμα είναι κάτι διαφορετικό, αυτόνομο.»
Όταν αρχίζετε ένα σενάριο ξέρετε και το τέλος του;
«Όταν αρχίζω ένα σενάριο, έχω σκεφτεί και φτιάξει από πριν (είτε εγώ, είτε μαζί με τους συνεργάτες μου σεναριογράφους) όλη την ιστορία και την έχω μάλιστα καταγράψει σε κάτι σαν μεγάλη νουβέλα. Το ίδιο κάνω και με το παρελθόν και τους χαρακτήρες των ηρώων.
Τους φτιάχνω ολόκληρα βιογραφικά. Μια ιστορία για μένα αξίζει για να βγάζει ένα συμπέρασμα, είναι κάτι σαν… μια εξίσωση ζωής. Δεν γίνεται να την αφήσεις κι όπου πάει…..ούτε να πηγαίνεις στα τυφλά.»
Αν κάνατε restart στη ζωή σας, τι λάθη θα αποφεύγατε;
«Ο πατέρας μου, που ήταν ο πιο σοφός άνθρωπος που έχω γνωρίσει, μου έλεγε: Μην μετανιώνεις για κάτι που έκανες, γιατί ήταν το καλύτερο που μπορούσες να κάνεις, την δεδομένη στιγμή και με τον εαυτό που είχες τότε. Τον πιστεύω και δεν μετανιώνω, ούτε πισωγυρίζω σε τίποτα. Απλά προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Όλα τα άλλα έχουν μικρή σημασία.»
Τον ελεύθερο χρόνο σας πως περνάτε;
«Με τον άντρα μου, αγαπημένους φίλους, τα ζώα μου, την φιλοζωική δουλειά που κάνω, και κυρίως με τον εαυτό μου, που είναι ο καλύτερος φίλος μου και η καλύτερη συντροφιά. Είμαι σπιτόγατα, μου αρέσει να διαβάζω, να κάνω βόλτες στην εξοχή, να ακούω μουσική, να μαγειρεύω…»
Το μυστικό ενός ευτυχισμένου γάμου; Εσείς πρέπει να το γνωρίζετε, αφού ο τρίτος σας γάμος κρατά πολλά χρόνια…..
«Είναι σαν το αυγό του Κολόμβου. Για να αντέξει ένας γάμος πρέπει οι άνθρωποι να αγαπιούνται αληθινά. Να αγαπούν ο ένας τον άλλον γι’ αυτό που είναι, όχι γιατί προβάλουν πάνω του τις ανάγκες τους.
Από την άλλη, η δουλειά που κάνεις με τον εαυτό σου, για να κρατήσεις ζωντανό έναν γάμο σε αλλάζει στο καλύτερο και οδηγεί στην αγάπη.»
Φέτος εμφανίζεστε στο θεατρικό «Συγγνώμη» που έχετε κάνει και τη διασκευή , είναι βασισμένο σε αληθινά γεγονότα και έχετε και το δικό σας σήριαλ «9 Μήνες». Μιλήστε μας και για τα δύο…
«Όταν πρωτοδιάβασα το «Συγγνώμη» της Μάρτα Μπουτσάκα, έβαλα τα κλάματα. Αυτό το έργο δίνει μια αληθινή εικόνα της σύγχρονης κοινωνίας που προωθεί την ιδέα της δύναμης και της εξουσίας πάνω στους άλλους…..και δείχνει τον τρόπο που το κοινωνικό σύστημα και η εικονική πραγματικότητα (μέσα από τηλεόραση, ίντερνετ και βίντεο παιχνίδια) διαμορφώνει τις ψυχές των παιδιών, αλλά και τις ψυχές όλων μας, καθώς μας κάνει να συνηθίζουμε στην ιδέα της βίας, σαν κάτι απλό.
Το έργο αφηγείται την πορεία μιας παρέας εφήβων, που μέσα από βίαια αλλά φαινομενικά αθώα παιχνίδια, μια νύχτα διαπράττουν ένα αποτρόπαιο και αναίτιο έγκλημα. Είναι παιδιά της διπλανής πόρτας, με γονείς που προσπαθούν να είναι καλοί γονείς και μετά το έγκλημα, που καταστρέφει τις ζωές όλων, αναρωτιούνται για τις δικές τους ευθύνες.
Υπ όψιν ότι πάνω στην σκηνή δεν λαμβάνει χώρα καμία σκηνή βίας, αλλά βλέπουμε την βία σαν τάση, που μεγαλώνει μέσα στις ψυχές με τους πιο αθώους τρόπους. Είναι ένα έργο που χωρίς να γίνεται δασκαλίστικο, είναι από μόνο του ένα μάθημα ζωής.
Παίζεται σε μια εκπληκτική γεμάτη αλήθεια και συναίσθημα παράσταση που σκηνοθέτησε ο Τάκης Τζαμαργιάς και πρωταγωνιστούν εκτός από εμένα ο Λεωνίδας Κακούρης, ο Ρένος Ρώτας, ο Γιώργος Βουβάκης, ο Στέφανος Οικονόμου, η Αγγελική Πασπαλιάρη και η Φανή Γεωργοπούλου. Στην τηλεόραση πάλι, θεωρώ ότι οι «9 Μήνες» είναι ίσως η πιο ώριμη δουλειά, στην οποία έχω συμμετάσχει.
Το σενάριο το γράφουμε 8 σεναριογράφοι, γυρίζεται από 3 σκηνοθέτες, παίζουν πολύ καλοί Έλληνες και Κύπριοι ηθοποιοί.
Το θέμα της είναι οι ιστορίες τριών γυναικών στα 17, στα 28 και στα 38, συγγενείς μεταξύ τους, όπου σημαντικά γεγονότα και οικογενειακά μυστικά ανατρέπουν την ζωή τους κι έχουν περιθώριο εννέα μήνες για να βρουν την αλήθεια γύρω τους και μέσα τους και να ξεκινήσουν τα πάντα από την αρχή.
{jcomments on}
