Μετά το πραξικόπημα στην Τουρκία, το οποίο κατέληξε σε ένα περίεργο φιάσκο, με την πλήρη επικράτηση του Ερντογάν, η γειτονική χώρα θα κάνει στροφή στο Οθωμανικό παρελθόν της, προσπαθώντας να εξομαλύνει τις σχέσεις της με όλον τον μουσουλμανικό κόσμο, ιδιαίτερα στο χώρο της Μέσης Ανατολής. Ήδη έχει καλές σχέσεις με το Ισραήλ, ύστερα από 6 χρόνια ανοιχτής εχθρότητας.
Η Ελλάδα, σίγουρα θα προσπαθήσει να τα έχει καλά με όλους, ακροβατώντας όμως σε ένα τεντωμένο σχοινί. Κι αυτό γιατί δεν μπορείς να τα έχεις «καλά» και με το Ισραήλ και με τους Παλαιστίνιους, που συνέχεια σφάζουν Ισραηλινούς πολίτες στους δρόμους των πόλεων του Ισραήλ και κανείς δεν «αγανακτεί» γι’ αυτή τη σφαγή.
Εδώ θα αναφέρω μία από τις πολλές δολοφονίες που γίνονται στο Ισραήλ από τους ήρωες Παλαιστινίους. Πριν λίγο καιρό, ένα αγόρι 19 ετών, φυσικά Παλαιστίνιος, μπήκε σ’ ένα σπίτι Ισραηλινών, και έσφαξε ένα κοριτσόπουλο 13 ετών, πάνω στο κρεβάτι της που κοιμόταν.
Μπορεί να μας προκαλεί φρίκη και αγανάκτηση η φοβερή δολοφονία δεκάδων Γάλλων στη Νίκαια (στο μακελειό της Νίκαιας, τραυματίστηκαν 10 Ισραηλινοί τουρίστες, από τους οποίους δύο χαροπαλεύουν και άλλοι 4 αγνοούνται), όμως την ίδια φρίκη μας προκαλεί και η δολοφονία ενός αθώου κοριτσιού, γιατί ήταν εβραιόπουλο.
Και μετά από κάθε δολοφονία Ισραηλινού, οι Παλαιστίνιοι του Ισραήλ, στήνουν χορούς και γλέντια. Μπορεί όλοι οι Μουσουλμάνοι να μην είναι κακοί, μπορεί να είναι φιλήσυχοι πολίτες, αλλά κοντά στο ξερό καίγεται και το χλωρό.
Ας μην ξεχνάμε τη Γαλλία, όταν γινόταν η δίκη του «προδότη» Ντρέυφους, Γαλλοεβραίου αξιωματικού, που αθωώθηκε τελικά, αλλά μέχρι την αθώωσή του, έξω από το δικαστήριο ο Γαλλικός λαός φώναζε «Θάνατος στους Εβραίους». Όταν ένας Εβραίος κάνει κάτι κακό, φταίνει όλοι οι Εβραίοι. Ευτυχώς, αυτό δεν ισχύει για τους Μουσουλμάνους.
Όμως, κλείνοντας αυτή την αναφορά, δεν είδαμε τον Μχαμούτ Αμπάς να καταδικάζει τις σφαγές των συμπατριωτών του, κατά κάθε Ισραηλινού πολίτη, είτε είναι άνδρας, γυναίκα ή παιδί.
Αντίθετα, τον υποδέχθηκε η Βουλή των Ελλήνων με ανοιχτές αγκάλες, αναγνωρίζοντες «το Παλαιστινιακό» κράτος, ένα κράτος μόνο στα χαρτιά, ένα κράτος χωρίς σύνορα. Ήλθε πρόσφατα στην Αθήνα ο Πρόεδρος της Ισραηλινής Βουλής και ενώ ήταν προγραμματισμένο να μιλήσει στη Βουλή των Ελλήνων, αυτό δεν έγινε.
Άραγε γιατί; Άκουσα ότι δεν μίλησε στη Βουλή, γιατί το σπίτι του είναι στα «κατεχόμενα» εδάφη από το Ισραήλ. Και όταν λέμε «κατεχόμενα», εννοούμε τα εβραϊκά εδάφη της Ιουδαίας και Σαμάρειας.
Αν είναι αυτή η εξήγηση, τότε γίνεται επέμβαση στα εσωτερικά του Ισραήλ, πράγμα όχι κομψό. Κι εδώ να τα πούμε όλα. Οι λεγόμενοι Παλαιστίνιοι, που ποτέ δεν ήταν λαός, ούτε έθνος, ούτε κράτος στην Ιστορία, θέλουν τα εδάφη αυτά για δικά τους, όταν τα κατοίκισαν διωγμένοι από τον βασιλιά της Ιορδανίας Χουσεΐν, τον οποίον ήθελαν να ανατρέψουν.
Το Ισραήλ έδωσε με δική του πρωτοβουλία τη Γάζα και είδαμε τα αποτελέσματα. Κάθε τόσο κι ένας πόλεμος. Γιατί οι Παλαιστίνιοι της Γάζας, που τροφοδοτούνται από το Ισραήλ σε τρόφιμα, σε φάρμακα, σε νερό, σε ηλεκτρικό ρεύμα και άλλα αγαθά, θέλουν κι άλλα εδάφη από το Ισραήλ.
Γενικά, θέλουν την καταστροφή του Ισραήλ, προκειμένου να το οικειο-ποιηθούν. Όμως, ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα, αυτό δεν θα γίνει ποτέ. Καλό είναι να καταλάβει ο κόσμος το δίκιο του εβραϊκού κράτους και να σταματήσουν όλοι να χαϊδεύουν τους Άραβες, γιατί έχουν ακόμη πετρέ-λαιο.
Μήπως, όπως είπε κάποιος γεωστρατηγικός αναλυτής, με τους Ισραηλι-νούς αγαπιόμαστε, αλλά δεν προχωράμε σε γάμο. Γιατί; Ίσως να έχουμε στο μυαλό μας κάποιες παλιές αμαρτίες, που δεν τις ξεγράφουμε οριστικά.
Πέρασαν 68 χρόνια από την απόφαση του ΟΗΕ, το 1948, για την επανίδρυση του Ισραήλ και οι πολιτικοί μας – και όχι μόνο – δεν λησμονούν ότι η Ελλάδα ήταν η μόνη Ευρωπαϊκή Χώρα που συντάχθηκε με όλους τους Άραβες και καταψήφισε την πρόταση για την ίδρυση του Εβραϊκού Κράτους.
Ακόμη ξέχασε η Ελλάδα τους 50.000 Έλληνες Εβραίους, που χάθηκαν στα γερμανικά στρατόπεδα εξόντωσης, ξέχασε ότι ανάμεσα σ’ αυτούς τους φρικτά σκοτωμένους ανθρώπους, ήταν και 12.000 Έλληνες Εβραίοι, που πολέμησαν στα Αλβανικά βουνά για τη λευτεριά της Πατρίδας.
Χρόνια τώρα, σχεδόν όλοι οι πολιτικοί μας μιλούν για την προαιώνια φιλία με τους Άραβες. Ξεχνούν τον Άραβα Ιμπραήμ, που ήλθε με χιλιάδες στρατιώτες να πολεμήσει κατά των Ελλήνων, που ζητούσαν τη λευτεριά τους. Ξεχνούν τις φιλικές σχέσεις του Μουφτή της Ιερουσαλήμ Χατζ Αμίν αλ-Χουσεΐνι, με τον Χίτλερ, που υποστήριξε θερμά την εξόντωση των Εβραίων της Ευρώπης.
Ας μην ξεχνάμε τον «φίλο» της Ελλάδας Νάσερ, που έδιωξε τους Έλληνες από την Αίγυπτο κι ακόμη την αναγνώριση του Τουρκοκυπριακού «κράτους» από όλους τους Άραβες. Και οι «φίλοι» οι Άραβες έχουν αναγνωρίσει τα Σκόπια ως Μακεδονία.
Η πολιτική δεν πρέπει να ξεχνά το παρελθόν, γιατί μπορεί να το βρει μπροστά της. Σήμερα η κατάσταση, μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του στρατού, θα είναι για αρκετό καιρό ρευστή και ακαθόριστη.
Δεν ξέρουμε πόσο «οθωμανικά» θα αντιδράσει ο Ερντογάν. Μη ξεχνάμε τους Κούρδους, που έχουν την υποστήριξη του Ισραήλ, για τη δημιουργία κράτους. Άλλο ένα αγκάθι στις σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ.
Ακόμη, η αναβάθμιση σε πολύ υψηλό επίπεδο των σχέσεων Ρωσίας-Ισραήλ, σχέσεις που η Ελλάδα είναι απούσα. Επιπλέον, η Ρωσία, αλλά και το Ισραήλ, μαζί με άλλα κράτη, φοβούνται μήπως η Κύπρος βρεθεί κάτω από την κυριαρχία του Ερντογάν κι αυτό θα έχει όχι καλές προοπτικές για την Ελλάδα.
Άρα, σήμερα η Ελλάδα χρειάζεται όσο ποτέ άλλοτε την πλήρη υποστήριξη του Ισραήλ, αν θέλει να κρατήσει ελεύθερη την Κύπρο και το Αιγαίο ελληνικό.
Σήμερα, πάνω απ’ όλα, ΟΛΟΙ οι πολιτικοί μας, μαζί με την Κυβέρνηση, επιβάλλεται να κρατή-σουν σταθερή γραμμή, με ένα και μοναδικό γνώμονα: το συμφέρον και το καλό της Πατρίδας. Προσοχή σε κάθε κίνησή μας.
Θα κλείσω το άρθρο αυτό με τα αξιώματα του μεγάλου Θουκυδίδη και του Στρατηγού Κονδύλη, που διάβασα από έναν αξιόλογο Καθηγητή Διεθνών Σχέσεων, τον Παναγιώτη Ήφαιστο:
«Δίκαιο έχει όποιος έχει ίση δύναμη και όταν αυτό δεν συμβαίνει, ο ισχυρός υποχωρεί και προσαρμόζεται και η έσχατη πραγματικότητα συνίσταται από υπάρξεις, άτομα και ομάδες, που αγωνίζονται για την αυτοσυντήρησή τους και μαζί αναγκαστικά για τη διεύρυνση της ισχύος τους.
Γι’ αυτό συναντώνται ως φίλοι ή ως εχθροί και αλλάζουν φίλους και εχθρούς, ανάλογα με τις ανάγκες του αγώνα για την αυτοσυντήρησή τους και τη διεύρυνση της ισχύος τους».
Μετά απ’ όλα αυτά, δεν θα ήταν καλό και σοφό, η αγάπη προς το Ισραήλ να προχωρήσει σε γάμο, παρά τις «πανάρχαιες φιλικές» σχέσεις της Ελλάδας με τον Αραβικό κόσμο;
{jcomments on}
