Μπορεί η Ανατολική Μεσόγειος και όλη η περιοχή της Μέσης Ανατολής να είναι σε γενικό αναβρασμό, πρώτον από την Αραβική Άνοιξη, που κατέληξε σε Αραβικό Χειμώνα και δεύτερον από τις γεωπολιτικές δυνατότητες της Τουρκίας, μιας χώρας με θέση κομβική ανάμεσα σε Ασία και Ευρώπη, που μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα, «ερωτοτροπούν» μαζί της Ρωσία και ΗΠΑ, αλλά οι αυξανόμενες δυνατότητες, της Κύπρου και του Ισραήλ, να γίνουν σε λίγα χρόνια οι τροφοδότες σε φυσικό αέριο και πετρέλαιο, της Ευρώπης και όχι μόνο, αλλάζουν το παγκόσμιο σκηνικό, τόσο γρήγορα, που τόσο η Αμερική, όσο και η Ρωσία, δεν μπορούν να έχουν πλέον πρωταρχικό ρόλο στις εξελίξεις.
Ήδη η Ρωσία υπέγραψε «συμμαχία» με το Ισραήλ, τόσο σε στρατιωτικό επίπεδο, όσο και ενεργειακό, στην εκμετάλλευση του κοιτάσματος «Λεβιάθαν».
Βλέπουμε σήμερα μια μεγαλοϊδεατική προσπάθεια της Τουρκίας, με κύριο εκφραστή της τον αυταρχικό Πρόεδρο κ. Ερντογάν, να θέλει να είναι ο «κύριος» στη Μεσόγειο, με αποκλειστικό στόχο και σκοπό την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου, που δεν της ανήκουν.
Ας μη ξεχνάμε ότι η τουρκική πολιτική πέρασε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στον «μεγάλο ασθενή», που ακόμη και σήμερα έχει στο πίσω μέρος του μυαλού της το δόγμα του «στρατιωτικού βάθους».
Όμως, προκειμένου να πετύχει τους ηγεμονικούς της σκοπούς, πρέπει να έχει συμμάχους και προσπαθεί να τους βρει – πού αλλού; – ανάμεσα στον μουσουλμανικό κόσμο. Προσπάθεια έξυπνη, αλλά πολύ δύσκολη.
Πρέπει, για να πετύχει τους σκοπούς της, να κλείσει αρκετά εσωτερικά μέτωπα, όπως το αρμενικό, το κουρδικό, να υποβαθμίσει την επιρροή του Ιράν στον αραβικό κόσμο και βασικά να υποκαταστήσει τη δυναμική παρουσία του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή.
Το τελευταίο είναι σχεδόν ακατόρθωτο, γιατί το Ισραήλ είναι σήμερα το στήριγμα της Δύσης, της Αμερικής, ακόμη και της Ρωσίας, στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και όχι μόνον.
Σήμερα η Τουρκία, με πολλές δηλώσεις πολιτικών της τον τελευταίο και-ρό, αυξάνει την ένταση σε όλη την περιοχή, αναγκάζοντας την Αμερική να πάρει θέση, όχι σε διπλωματικό πεδίο, αλλά σε γεωστρατηγικό. Φθάσαμε στο σημείο, που η διπλωματία πέρασε σε δεύτερη θέση. Τώρα τα συμφέροντα είναι κυρίως γεωστρατηγικά.
Η Δύση μπήκε στην εποχή που θα σταματήσει να έχει εξάρτηση από τα αραβικά κοιτάσματα πετρελαίου. Αυτό το γνωρίζουν καλά οι πετρελαιοπαραγωγικές χώρες των Αράβων και προσπαθούν να βρουν τρόπους και συμμάχους, προκειμέ-νου να στηρίξουν τις οικονομίες τους.
Η Άγκυρα, γνωρίζοντας τις κοινές προσπάθειες της Λευκωσίας και της Ιερουσαλήμ να δημιουργήσουν έναν ισχυρό άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, αντιδρά σπασμωδικά, ελπίζοντας ότι η Ελλάδα δεν θα ανακηρύξει τη δική της ΑΟΖ, ενέργεια στην οποία, μέχρι στιγμής, δεν φαίνεται να προχωρεί η Αθήνα, φοβούμενη ίσως κάποιο θερμό επεισόδιο εκ μέρους της Τουρκίας, με άγνωστα αποτελε΄σματα.
Είναι γεγονός ότι υπάρχει η ελληνική υποστήριξη προς την Κύπρο, αλλά αν δεν κάνω λάθος, δεν έχω αντιληφθεί αυτή η υποστήριξη να έχει κάποια θετικά, πράγματικά, υπαρκτά στηρίγματα προς την Κυπριακή Δημοκρατία, εκτός από τους 12 βαθμούς που δίνει η Ελλάδα στην Κύπρο στους διαγωνισμούς τραγουδιού της Eurovision.
Οι εργασίες των Κυπρίων στο οικόπεδο 12 για την εξόρυξη φυσικού αερίου, προστατεύονται από την Ισραηλινή Αεροπορία. Προσωπικά, θα ήθελα να προστατεύονται από την Ελληνική Αεροπορία. Αυτό θα ήταν μια πραγματική στήριξη στην Κύπρο. Δεν γνωρίζω αν η Ελλάδα έχει αυτό το δικαίωμα, μετά από μια συμφωνία με την Τουρκία.
Μέσα στην οικονομική κρίση που περνά η πατρίδα μας, δεν αφήνει περιθώρια να δούμε αναλυτικά τις γεωπολιτικές ανακατατάξεις που συμβαίνουν στην περιοχή μας, με επίκεντρο τον άξονα από το Αιγαίο, την Κύπρο μέχρι και το Ισραήλ, έναν νέο στρατηγικό άξονα τριών κρατών, με ισχυρές ένοπλες δυνάμεις, κυρίως τις αεροπορικές δυνάμεις της Ελλάδας και του Ισραήλ.
Σήμερα η Ελλάδα διάλεξε στρατόπεδο, με τη συμμετοχή της στην τριπλή μεσογειακή ενεργειακή και στρατιωτική συνεννόηση. Η πατρίδα μας αναλαμβάνει σοβαρή θέση στη συμμαχία αυτή, με ρεαλιστική πολιτική, που θα την καταστήσει υπολογίσιμη στους γείτονες, και όχι μόνο. Η θέση όμως αυτή δεν είναι τελείως ξεκάθαρη.
Οι απειλητικές κραυγές των νεοθωμανικών σχεδιασμών απειλούν σοβαρά τα συμφέροντα της νέας συμμαχίας Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ. Σε περίπτωση μιας πολεμικής εμπλοκής, η Τουρκία θα «χτυπήσει» το Καστελλόριζο, κάνοντας έρευνες για πετρέλαιο μέσα στην ελληνική ΑΟΖ.
Σ’ αυτή την περίπτωση, η Ελλάδα με το ένδοξο ναυτικό της θα αμυνθεί, εκδιώκοντας κάθε ερευνητικό σκάφος των Τούρκων από την περιοχή του Καστελλόριζου.
Φυσικά, θα υποστηριχθεί από την Ισραηλινή Αεροπορία, η οποία «δεν αστειεύεται». Ευχή μας να μη φθάσουν οι εξελίξεις σ’ αυτό το ακραίο σημείο. Αν όμως εξελιχθούν έτσι με την προκλητική στάση της Άγκυρας, η ευθύνη θα βαρύνει ολοκληρωτικά τους Τούρκους και φυσικά το αποτέλεσμα θα είναι υπέρ της νέας συμμαχίας της Μεσογείου.
Ο Πρόεδρος της Τουρκίας κ. Ερντογάν, τρέχει να βρει συμμάχους και προσπαθεί να γίνει ο «ηγέτης» των Παλαιστινίων, προκειμένου να πάρει με το μέρος του και άλλους αραβικούς πληθυσμούς και φυσικά την αραβική κοινή γνώμη.
Στην προσπάθειά του αυτή έχει απέναντί του την Αμερική, η οποία όχι μόνο έβαλε veto προ καιρού στη δημιουργία, προς το παρόν, Παλαιστινιακού Κράτους, αλλά απείλησε την UNESCO ότι θα διακόψει την χρηματοδότηση προς τον Οργανισμό αυτόν, αν αποδεχθεί το αίτημα της Παλαιστινιακής Αρχής, να γίνει δεκτή η Παλαιστίνη, ως κράτος, στον Οργανισμό αυτό, σε επίπεδο επιστημονικό και επιμορφωτικό. Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και κανείς δεν είναι δυνατόν να προβλέψει τι θα γίνει αύριο.
Μπορεί η Τουρκία να δείχνει το αμέριστο ενδιαφέρον της για το Παλαι-στινιακό, αλλά ας κοιτάξει πρώτα το σπίτι της. Θέλει να υπερασπισθεί τους Παλαιστινίους, αλλά κουβέντα για τα εκατομμύρια των Κούρδων, που ζητούν δικό τους κράτος. Έχει γραφεί ότι υπήρξε και τουρκική υποστήριξη προς τους Τζιχαντιστές του ISSIS.
Υπάρχει ακόμη ένας αδιευκρίνιστος παράγοντας μεταξύ Τουρκίας και Συρίας, της χώρας που καθημερινά δολοφονούνται οι κάτοικοί της από το δικτατορικό καθεστώς του Άσσαντ και φυσικά και από το Ισλαμικό κράτος.
Η Τουρκία είχε καλές σχέσεις με τη Συρία, μέχρι που ο Πρόεδρος της Τουρκίας κ. Ερντογάν, δήλωσε πρόσφατα ότι δεν εμπιστεύεται πλέον τον Μπασάρ Αλ Άσσαντ. Στη φάση αυτή, ο άξονας Συρίας-Ιράν-Χαμάς-Χεσμπολάχ μπορεί να «σπάσει», με άγνωστες συνέπειες για την ισορροπία στην περιοχή, που περικλείει το Λίβανο και τη Γάζα.
Τα γεγονότα μας δείχνουν ότι στον Μεσανατολικό χώρο μόνο μία δύναμη υπάρχει, σταθερή και υπολογίσιμη, κι αυτή είναι το μικρό Ισραήλ, που πάνω του στηρίζουν τις ελπίδες τους Αμερικανοί και Δύση, έχοντας στο πλευρό του την Κύπρο και την Ελλάδα.
Η κατάσταση είναι φοβερά ρευστή, τα συμφέροντα αλληλοσυγκρουόμενα, οι νέες μεσογειακές συμμαχίες είναι πλέον πραγματικότητα και το μόνο που μπορεί κανείς να υποστηρίξει, με κάθε επιφύλαξη φυσικά, είναι ότι ο νέος Οθωμανισμός τελικά δεν θα βρει υποστηρικτές, ακόμη και μουσουλμάνους.
Κι αυτό γιατί οι μουσουλμανικοί λαοί δέχθηκαν για πολλές δεκαετίες ξένες «επιρροές», τώρα δεν θα δεχθούν ακόμη μια «επιρροή», έστω κι αν είναι μουσουλμανική. Κάτι ξέρουν, κάτι θυμούνται από τα παλιά από την τουρκική αγκαλιά…
Στο παρόν άρθρο αναφερθήκαμε στα πολλά εσωτερικά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, χωρίς να θίξουμε το μεγάλο αγκάθι στις σχέσεις της ισορροπίας μεταξύ Κεμαλικών και Ισλαμιστών και πρόσφατα το είδαμε στο πραξικόπημα του στρατού κατά του Ερντογάν.
Πριν το πραξικόπημα, έγινε ένα τεράστιο ξεκαθάρισμα των στρατηγών που θέλουν κοσμικό κράτος. Διώχθηκαν δεκάδες αξιωματικοί, πιστοί στον Κεμαλισμό και αντικαταστάθηκαν από Ισλαμιστές αξιωματικούς.
Η σύγκρουση αυτή δεν πρόκειται να κοπάσει. Θα έχουμε κι άλλο πραξικόπημα, παρά τις μεγάλες εκκαθαρίσεις που γίνονται σήμερα από τον Σουλτάνο; Θα υπάρξουν εξελίξεις, αρκετά σοβαρές, με στόχο ποιός τελικά θα επικρατήσει:
Οι Κεμαλικοί στρατηγοί ή η Ισλαμική προοπτική του Ερντογάν, ο οποίος ονειρεύεται τον ζωτικό χώρο της Τουρκίας να τον επεκτείνει βαθιά σε τρεις γεωπολιτικές σφαίρες επιρροής, όπως είναι τα Βαλκάνια, ο Καύκασος και σίγουρα η Μέση Ανατολή.
Αυτός ο ζωτικός χώρος δεν είναι τίποτε άλλο από το «στρατηγικό βάθος» που θέλει η Ισλαμική Τουρκία για να ελέγχει έναν χώρο που θυμίζει την Οθωμανική Αυτοκρατορία, με πρωτεύουσα όχι την Άγκυρα, αλλά την Κωνσταντινούπολη. Ας μη μας διαφεύγει ότι ο Ερντογάν, κατά αλλά και μετά το πραξικόπημα, την Κωνσταντινούπολη διάλεξε για οχυρό του.
Όταν οι σκοποί της Νέας Ισλαμικής Τουρκίας είναι ο επεκτατισμός και η σύγκρουση των Νεοθωμανών-Ισλαμιστών με τους Κεμαλικούς-Νεότουρκους καλά κρατεί, η πατρίδα μας μέσα στα σχέδια αυτά πρέπει να είναι σε εγρήγορση και να πάρει ανοικτά θέση με ποιόν θα συνταχθεί: με την Τουρκία ή με την Κύπρο-Ισταήλ; Δύσκολες πολιτικές αποφάσεις και μάλιστα μέσα σε τεράστια οικονομική κρίση.
Όλοι οι σκεπτόμενοι ορθολογικά και πατριωτικά Έλληνες, την τραγική αυτή στιγμή για τη χώρα μας, μια λύση μόνο βλέπουν να υπάρχει: Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας. Ούτε εκλογές, ούτε αντιπολίτευση. Όλοι μαζί για να σωθεί η πατρίδα.
Να σωθεί από τον Ισλαμικό επεκτατισμό και από τους φίλους-ευρωπαίους, που ζητούν να τους παραχωρήσουμε την εθνική μας κυριαρχία. Ακούγονται και κάποιες φωνές εναντίον των πολιτικών κομμάτων.
Λάθος μέγιστον. Τα κόμματα – καλώς ή κακώς – είναι το στήριγμα της Δημορκατίας. Χωρίς αυτά θα καταργηθεί η Δημοκρατία και μια Δικτατορία θα έλθει, με άγνωστους σκοπούς.
Σήμερα, η πατρίδα μας βρίσκεται στην δυσκολότερη στιγμή της ιστορίας της. Από τη μία έχουμε την αβάσταχτη οικονομική κρίση και από την άλλη την απειλή της νεοϊσλαμικής Τουρκίας.
Χρειάζεται θάρρος, πυγμή, ακομμάτιστη συμπεριφορά και πάνω απ’ όλα ένωση ΟΛΩΝ των πολιτικών δυνάμεων, για να ξεπεράσουμε όλους τους κινδύνους που μας απειλούν.
Τις κρίσιμες αυτές στιγμές, μόνο η σωτηρία της Πατρίδας πρέπει να πρυτανεύει στα μυαλά ΟΛΩΝ μας.
{jcomments on}
