«Σε φωνάζουν Ανθρωπάκο, Κοινό Άνθρωπο. Λένε πως χάραξε η εποχή σου. Η «Εποχή του Κοινού Ανθρώπου».
Μα δεν είσαι συ που το λες, Ανθρωπάκο. Το λένε εκείνοι, οι Αντιπρόεδροι των μεγάλων εθνών, οι εργατοπατέρες, οι μετανιωμένοι γιοι των αστών, οι πολιτικοί και οι φιλόσοφοι»…
Τα έγραφε το 1946 ο αγαπημένος μαθητής του Φρόυντ, ο Βίλχελμ Ράιχ, στο Άκου Ανθρωπάκο, το βιβλίο που διαβάστηκε όσο λίγα και από το 1948 που κυκλοφόρησε, δεν έχασε ποτέ την επικαιρότητα του.
Σήμερα ίσως πρέπει να βρεθεί ένας άλλος Ράιχ να το ξαναγράψει με τα νέα δεδομένα του πλανήτη. Αλλά, να μην γράψει για τον «κοινό άνθρωπο», να γράψει για όσους πίστεψαν πως είναι πανίσχυροι.
Πως έχουν στα χέρια τους τόση εξουσία που ουδείς μπορεί να τους κλονίσει. Πως μπορούν να στήνουν πολέμους και να αναπτύσσουν πολεμικές βιομηχανίες με ετήσιο εμπόριο 400 δισεκατομμυρίων πιστεύοντας πως θα γίνουν άτρωτοι.
Να αποφασίζουν για τις ζωές των ανθρώπων ξεχνώντας ότι είναι και οι ίδιοι Άνθρωποι. Ευάλωτοι. Αδύναμοι. Μικροί.
Άκου, Ηγέτη. Άκου, Πολιτικάντη. Άκου, Πλανητάρχη. Άκου, Ερντογάν, Μπόρις Τζόνσον, Ανθρωπάκο.
Η συνέχεια στην ΠΗΓΗ….
