Δεν φτάνει μονάχα όμως να θέλεις, χρειάζεται να θέλεις τόσο όσο απαιτείται για να βγεις από εκεί που είσαι.
Και από τον βαθύ λάκκο κανείς για να βγει, χρειάζεται να σταματήσει καταρχήν να τον σκάβει.
Αλλά εμείς βλέπεις γαλουχηθήκαμε με τα πρότυπα των fast cars, fast food, fast women, fast vaccines, easy mοney, ξύσε κέρδισε, χωρίς κόπο, κάποιοι άλλοι για εμάς και όλα αυτά να θεωρούνται και μαγκιά κιόλας.
Ε….δεν θα προκύψει ποτέ έτσι αυτό που θέλεις. Πέθανε αυτό, πάει τελείωσε. Θα γίνει μόνο από εσένα και από εμένα προσωπικά και δεν θα γίνει και γρήγορα.
Το πρόβλημα σήμερα ναι μεν είναι μαζικό η λύση όμως δε, μαζικά προσωπική και του καθένα ξεχωριστά.
Πρέπει να καταλάβεις ότι η σωτηρία δεν είναι υπόθεση ατομική. Μέσα σε ένα σπίτι ή σώζεται ολόκληρο το σπίτι ή χάνεται ολόκληρο το σπίτι.
Και επομένως πρέπει να διαλέξεις επιτέλους πλευρά. Θέλεις να είσαι ο άσωτος υπερήφανος υιός εκτός σπιτιού ή ο υποτιμημένος εντός;
Με άλλα λόγια δεν μπορεί να είσαι και Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός. Δεν μπορείς να έχεις δύο καντάρια από την μια πλευρά και αλλά δύο από την άλλη καλού κακού.
Ο άνθρωπος είναι καλεσμένος να συμμετάσχει σε μια κοινωνία «πιστευόντων», η οποία αυτή θα του εξασφαλίσει την σωτηρία και όχι οι προσωπικές του δεξιότητες και αρετές.
Οι αρετές και δεξιότητες όταν θεωρούνται αποκλειστικές, «μαγκιά» και δεν κοινωνούνται, καθίστανται ζημιογόνες και επικίνδυνες για το σύνολο.
Και η ζωή έχει δείξει ότι το ποθούμενο δεν προέκυψε ποτέ τελικά έτσι. Και νομίζω αυτό τώρα τελευταία, ως σάκος του μπόξ “αρετών”, δεξιοτήτων και “μαγκιάς” κάποιων άλλων, έχεις αρχίσει να το καταλαβαίνεις πολύ καλά.
Ο κόσμος όλος όμως αλλάζει, από τις παραμικρές εκείνες ανεπαίσθητες, ανέξοδες και τυχαίες πράξεις στην καθημερινότητα σου. Οι οποίες νομοτελειακά συναντιούνται με κάποιου άλλου και με κάποιου άλλου και τελικά ή συνδράμουν ή αλληλοεξουδετερώνονται.
Και όπως ακριβώς μια νιφάδα δεν έχει συναίσθηση του κακού, που η χιονοστιβάδα στην οποία συμμετέχει, προκαλεί, όπως και μια σπίθα πυρκαγιάς επίσης, έτσι επ’ ακριβώς ισχύει και για το καλό.
Βλέπε φερειπείν το πρόβλημα των σκουπιδιών στις παραλίες, της κακής οδικής συμπεριφοράς στους δρόμους, των πολιτικών επιλογών και κτλ.
Όπως δημιουργήθηκαν και γιγαντώθηκαν τα προβλήματα αυτά, έτσι αναλόγως θα λυθούν.
Θέλεις να λύσεις το πρόβλημα της ρύπανσης του πλανήτη; Σταμάτα να ρίχνεις την γόπα έξω από το παράθυρο. Θέλεις να σταματήσουν οι πόλεμοι στον κόσμο;
Πες ένα απλό “παρακαλώ πολύ” όταν ζητάς κάτι και ένα «ευχαριστώ» όταν λαμβάνεις. Είναι τόσο παράδοξο, τόσο απλό και τόσο καθόλου ουτοπικό.
Επομένως, για να το πετύχουμε αυτό, θα χρειαστεί να περάσουμε όλοι (αν δεν περνάμε ήδη) από μια μακριά διαδρομή διαρκών επαναλήψεων, πισωγυρισμάτων, αστοχιών, απωλειών, αποδοχής και συμφιλίωσης με αυτών, με τον πόνο δηλαδή και τον μόχθο που συνοδεύεται, του ξανά-πεσίματος και της ξανά-ανόρθωσης και των πολλών φτου και από την αρχή, κι όλα λόγω της πρότερης παγιωμένης πολύ κακίας μας διαγωγής, δηλαδή παιδείας.
Αν δεν αποδεχθούμε λοιπόν αυτή ως διαδρομή λύτρωσης, δεν θα απαλλαχτούμε ποτέ από το ψέμα που σήμερα μας καταπνίγει και κατακαίει.
Κουρασμένος και εξουθενωμένος όμως ο άνθρωπος που ζει μέσα στο ψέμα και ουδέποτε σωσμένος.
Αν όμως παρατηρήσεις καλά, με νέα μάτια, θα δεις ότι υπάρχει μεγάλη ελπίδα τελικά, η οποία κυκλοφορεί καθημερινά ανάμεσα μας.
Θα αρχίσεις να διακρίνεις αρκετές από εκείνες, τις αντιτρομοκρατικές θα έλεγα και anti-commercial, που δεν πουλάνε μιντιακά, τυχαίες εκείνες μικρο-κινήσεις ορθότητας συμπεριφοράς και νοοτροπίας μεταξύ αγνώστων, που αυξάνονται και πληθύνονται όσο περνάει ο καιρός.
Παρόλα αυτά, για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ, λέει σοφά ο Ελύτης, όταν γυρίσει όμως, θα είναι εξίσου και ακόμη πιο δύσκολο να ξαναγυρίσει.
Κατά τα έργα όλων μας αλληλούια η εποχή και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
{jcomments on}
