«Εβραίοι, ήλθε η ώρα να σας σφάξουμε δίχως έλεος» Ομάρ Αμπού Σάρα Παλαιστίνιος εκπρόσωπος. Από λόγο του στο Αλ Άκσα στις 27-11-2014.
Η άρνηση 128 κρατών στον ΟΗΕ να παραδεχθούν ότι η Ιερουσαλήμ είναι εδώ και 3.000 χρόνια η πρωτεύουσα του Ισραήλ, ένωσε σχεδόν όλο τον κόσμο κατά του Ισραήλ και των ΗΠΑ.
Δύση και Ανατολή, Βοράς και Νότος, Λευκοί και Μαύροι, ΝΑΤΟ και ΕΕ, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι, φίλοι και εχθροί, Αριστεροί και Δεξιοί, έχουν ένα βασικό χαρακτηριστικό που τους ενώνει: Το ΜΙΣΟΣ κατά του Ισραήλ και γενικότερα κατά των Εβραίων όλου του κόσμου.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τόση αλληλεγγύη προς τους Παλαιστίνιους; Και οι Κούρδοι διεκδικούν δικό τους κράτος. Όμως δεν είδα ούτε μια συμπαράσταση.
Απλά οι Παλαιστίνιοι είναι εχθροί προς τους Εβραίους, γι’ αυτό και τους συμπαθούμε, ενώ οι Κούρδοι είναι προς τους Τούρκους, γι’ αυτό και αδιαφορούμε, μήπως και στενοχωρήσουμε τον Σουλτάνο, που η χώρα του έδιωξε τους Έλληνες πριν λίγες δεκαετίες και σήμερα διεκδικεί τα νησιά μας.
Ακόμα σκέπτομαι τη συμμαχία Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ και απορώ με πόση ευκολία έγραψαν στα παλιά των υποδημάτων τους τη Συμμαχία αυτή, για χάρη των Παλαιστινίων, που τόσα κέρδη έχουμε από αυτούς!!!
Ας μην ξεχνάμε την υποστήριξη όλου του μουσουλμανικού κόσμου και των Παλαιστινίων προς την «Μακεδονία» των Σκοπιανών και τη χαρά τους για την κατάκτηση της μισής σχεδόν Κύπρου από τους Τούρκους.
Ακόμη μιλοούν πολλοί για το απειλητικό Ισραήλ, που δεν θέλει την ειρήνη και αρνείται να δώσει κι άλλα εδάφη στους Άραβες.
Όμως το Ισραήλ έχει κάνει δεκάδες θυσίες εις βάρος του, δίνοντας εδάφη του στους Άραβες, για να δεχθούν μια ειρήνη.
Όμως, οι θυσίες δεν φέρνουν ειρήνη, γιατί οι Άραβες έχουν έναν και μόνο σκοπό, την πλήρη καταστροφή του Ισραήλ. Αυτή είναι η μόνη αλήθεια κι όποιος την αρνείται είναι εχθρός του Ισραήλ.
Όμως, πρέπει να αναφερθούμε στην υπερδύναμη που λέγεται ΗΠΑ και τον Πρόεδρό της Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος αλλάζει τα πάντα ύστερα από δεκαετίες μιας χαλαρής πολιτικής, της παγκοσμιοποίησης, που τώρα σίγουρα οδηγείται στον αφανισμό της, μετά τη νέα γεωστρατηγική πολιτική που χαράζει πλέον η ομάδα της εθνικής ασφάλειας του νέου Προέδρου, υπό τον εξέχοντα Στρατηγό Macmaster.
Θα ήταν παράλειψη και κουκούλωμα να κρύψουμε κάτω από το χαλί μια πραγματικότητα, μια αλήθεια που ταλανίζει τον κόσμο εδώ και 2.000 χρόνια, ένα άσβεστο μίσος κατά ενός μικρού λαού, του εβραϊκού, με το πρόσχημα της Σταύρωσης του Ιησού, ενός καθαρόαιμου Εβραίου, που ποτέ δεν ήλθε σε ρήξη με το σύνολο του λαού του.
Οι πραγματικοί υπεύθυνοι γι’ αυτήν τη σταύρωση, οι Ρωμαίοι, δεν αναφέρονται σχεδόν πουθενά και ο υπογράψας την θανατική καταδίκη, ο Πιλάτος, θεωρείται ως άγιος.
Όταν ένα ψέμα παρουσιάζεται ως αλήθεια και όταν υπερτερεί η ιστορική άγνοια, τότε έχουμε έναν φανατικό αντισημιτισμό, ο οποίος εμποδίζει κάθε Χριστιανό να νοιώσει τον κάθε Εβραίο, τις πληγές του, τις ανάγκες του, τις επιθυμίες του, πολλές από τις οποίες διαμορφώθηκαν μέσα στο καμίνι της καταπίεσης, των διωγμών και των ατέλειωτων σφαγών ανά τους αιώνες.
Ο αντισημιτισμός έχει αφήσει τα μελανά σημάδια του πάνω στον Χριστιανισμό με τη διαιώνιση του μίσους, του μεγαλυτερου μίσους σε χρονική διάρκεια, στην ανθρώπινη ιστορία.
Υπάρχει ελπίδα, αυτό το μίσος να εκβληθεί από τις καρδιές των ανθρώ-πων; Στο ερώτημα αυτό, δεν μπορεί ν’απαντήσει κανείς, ούτε θετικά, ούτε αρνητικά. Φυσικά μπορεί να γίνουν κάποια θετικά βήματα, αν βοηθήσει η Εκκλησία, μαζί με την παιδεία.
Η μάχη ενάντια στον αιώνιο αντισημιτισμό είναι πολύ δύσκολη, γιατί υπάρχει τεράστια απάθεια και σιωπή μπροστά στον «Εβραϊκό κίνδυνο», που ακούμε συνέχεια από τους ανιστόρητους.
Τον αντισημιτισμό δεν μπορούμε να τον σταματήσουμε με βιβλία και ακαδημαϊκές διαλέξεις, παρά μόνο μέσα από τους ναούς της Χριστιανοσύνης.
Και ας μην ξεχνάμε ότι: Η αμαρτία του αντισημιτισμού είναι μια άρνηση της χριστιανικής πίστεως, μια διάψευση της χριστιανικής ελπίδας και μια ασθένεια της χριστιανικής αγάπης.
Όμως, το θέμα της Ιερουσαλήμ δεν είναι μόνο πρόβλημα των «Παλαιστι-νίων», του Ιράν, της Τουρκίας, του Πούτιν, της Χαμάς ή της Χεσμπολάχ.
Είναι στην πραγματικότητα το κέντρο των δυνάμεων εκείνων που έχουν ως πρωταρχικό τους σκοπό και στόχο να σταματήσουν τα όνειρα περί παγκοσμιοποίησης του κόσμου, που ήθελε ο Ομπάμα.
Σ’ αυτή τη γεωστρατηγική μάχη, υπάρχουν δύο παράγοντες:
1) Ρωσία-Τουρκία-Ιράν και
2) ΗΠΑ-Ισραήλ-Κούρδοι.
Τώρα, σήμερα, έχουμε έναν νέο ρεαλισμό στις διεθνείς σχέσεις. Ας μην ξεχνάμε ότι το Κατάρ και η Τουρκία είναι οι δύο νέοι χορηγοί του ριζοσπαστικού Ισλάμ, που επιδιώκει την ενοποίηση του Ισλαμικού Κόσμου, υπό έναν ηγέτη, τον Ερντογάν, ο οποίος όμως δεν έχει την υποστήριξη της Σαουδικής Αραβίας.
Δεν πρέπει να μας διαφεύγει το όνειρο του Ιράν – που ο Ομπάμα φρόντισε να το κάνει πυρηνική δύναμη – να βγει στη Μεσόγειο, μέσω του Λιβάνου, που ελέγχεται από το σύμμαχό του, την Χεσμπολάχ.
Και γιατί θέλει το Ιράν να βγει στη Μεσόγειο; Απλούστατα, γιατί η Μεσόγειος είναι η νέα μεγάλη πηγή κοιτασμάτων υδρογονανθράκων.
Ας προσέξουμε τι ακριβώς πρεσβεύει η νέα εξωτερική πολιτική του Ντό-ναλντ Τραμπ, η οποία κατά κύριο λόγο εκφράστηκε από τον υπεύθυνο της εξωτερικής ασφάλειας των ΗΠΑ, Στρατηγό Macmaster, άνθρωπο της απόλυτης εμπιστοσύνης του Αμερικανού Προέδρου.
Αυτά είναι τα πέντε κύρια χαρακτηριστικά της νέας πολιτικής του Ντόναλντ Τραμπ:
1.- Έθνος χωρίς σύνορα δεν είναι Έθνος (Αφορά τους Παλαιστινίους; Αν ναι, αποκλείει τη δημιουργία Παλαιστινιακού κράτους).
2.- Έθνος που δεν μπορεί να προστατεύσει την ευημερία στο εσωτερικό του, δεν μπορεί να προστατεύσει τα συμφέροντά του στο εξωτερικό.
3.- Έθνος που δεν είναι έτοιμο να κερδίσει έναν πόλεμο, είναι έθνος που δεν μπορεί να αποτρέψει τον πόλεμο. (Αφορά τους Παλαιστινίους και άλλες τρομοκρατικές οργανώσεις, που προσπαθούν να εμφανίζονται ως κρατικές οντότητες και ως Έθνη).
4.- Έθνος που δεν είναι υπερήφανο για την Ιστορία του, δεν μπορεί να είναι σίγουρο για το μέλλον του.
5.- Έθνος που δεν είναι σίγουρο για τις αρχές του, δεν μπορεί να βρει τη θέληση να τις υπερασπισθεί.
Όλες αυτές οι αρχές που αναφέρονται στο Έθνος, μας οδηγούν στο σί-γουρο συμπέρασμα, ότι οι ΗΠΑ διαγράφουν την παγκοσμιοποίηση και βάζουν τα νέα θεμέλια για όλα τα κράτη να φροντίζουν πρώτα τον εαυτό τους και μετά τις όποιες συμμαχίες και διασυνδέσεις τους με άλλες χώρες, χωρίς φυσικά να αποκλείει τις καλές σχέσεις μεταξύ των κρατών, αφού πρώτα προστατέψουν τα συμφέροντά τους.
Αυτό δεν είναι απομονωτισμός, αλλά υποχρέωση να προστατευθούν πρώτα τα συμφέροντα του κάθε κράτους.
Ο κόσμος αλλάζει και μάλιστα με ρυθμούς γρήγορους. Η πατρίδα μας που θα οδηγηθεί; Στο πλευρό των Πούτιν-Ερντογάν-Ιράν ή των ΗΠΑ;
Τέλος: «Το Ισραήλ δεν μπορεί να εναποθέσει την ασφάλειά του στα χέρια όσων αδυνατούν να μάθουν από την Ιστορία» (ρεχιλούτ)
ΙΣΡΑΗΛ: Όχι άλλες υποχωρήσεις.
{jcomments on}
