Ο πρόεδρος της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν το είχε προαναγγείλει. Έστειλε στη Μόσχα τον αρχιστράτηγο των ενόπλων δυνάμεων στρατηγό Ακαρ και τον αρχηγό της ΜΙΤ Φιντάν, έλαβε την ευλογία του Βλαντιμίρ Πούτιν και εισέβαλε στη Συρία.
Έστειλε προπομπούς τους χιλιάδες «κατσαπλιάδες» του λεγόμενοι «Ελεύθερου Συριακού Στρατού», που ούτε ελεύθερος, ούτε συριακός, ούτε στρατός είναι και τους υποστηρίζει με Τούρκους κομάντο, άρματα μάχης, πυροβολικό και αεροπορία. Οι Κούρδοι επίσης δεν είναι στρατός.
Πολιτοφυλακή είναι εφοδιασμένη με ελαφρύ οπλισμό και λίγα αμερικανικά βαριά όπλα. Σε τακτικό επίπεδο αν οι Τούρκοι και οι σύμμαχοί τους συναντήσουν σοβαρή αντίσταση στο Αφρίν, μπορούν κάλλιστα να το περικυκλώσουν, να το πολιορκήσουν και μοιραία να το καταλάβουν.
Οι Κούρδοι της Συρίας γενικά είναι μόνοι και γεωγραφικά περικυκλωμένοι. Το κουρδικό κίνημα είναι ούτως ή άλλως διχασμένο. Οι Κούρδοι του Ιράκ ακόμα κι αν ήθελαν – που δεν θέλουν – δεν μπορούν πλέον μετά το ιρακινό χαστούκι που έφαγαν να βοηθήσουν. Ιράν, Ιράκ, Συρία, Τουρκία έχουν κοινά συμφέροντα στο κουρδικό και παρά τις περί του αντιθέτου αναφορές Δαμασκού και Τεχεράνης, η τουρκική επέμβαση μάλλον δεν δυσαρεστεί καθόλου τους Ιρανούς μουλάδες και το καθεστώς Άσαντ.
Οι ΗΠΑ δεν μπορούν να βοηθήσουν ακόμα και να θέλουν, να κινηθούν, αν και πιθανότατα δεν θέλουν. Προσπάθησαν να αποτρέψουν τους Τούρκους, παραδίδοντας 70 περίπου αντιαρματικά TOW στους Κούρδους με στόχο την αποτροπή.
Η κίνηση δεν απέδωσε και αυτό διότι η Μόσχα έδωσε το πράσινο φως. Ο Ερντογάν, δικαίως, δεν φοβήθηκε. Έχει περιθώριο να χάσει και επιλαρχίες ολόκληρες, ακόμα, αρμάτων, προκειμένου να κερδίσει το παιχνίδι ζωής ή θανάτου για την Τουρκία. Πέραν πάντως του όχι αδικαιολόγητου, στρατηγικά, φόβου των ΗΠΑ μη δουν την Τουρκία σύμμαχο της Μόσχας, υπάρχει και η καθαρά αντικειμενική δυσκολία επέμβασης και ενίσχυσης των Κούρδων.
Τι θα κάνουν οι Αμερικανοί; Θα δώσουν, άρματα, θα αναπτύξουν Patriot, ή θα στείλουν στρατιώτες τους, τινάζεται το ΝΑΤΟ στον αέρα, άμεσα; Θα δημιουργήσουν αερογέφυρα μέσω Ιορδανίας ή Ισραήλ ενισχύοντας τους Κούρδους με όπλα και άνδρες; Προφανώς αυτά δεν είναι εφικτά, εκτός κι αν ο Τραμπ αποφασίσει να ξεγράψει την Τουρκία, κάτι που στο ορατό μέλλον δεν φαίνεται εφικτό.
Θα πιέσουν οι ΗΠΑ διπλωματικά ή οικονομικά την Τουρκία; Ε και! Μέχρι οι όποιες κυρώσεις να έχουν αποτέλεσμα οι Κούρδοι θα είναι απλώς ανάμνηση. Ο μόνος παίκτης που θα μπορούσε να αλλάξει τα δεδομένα του παιχνιδιού είναι το Ισραήλ, αλλά αυτό συνεπάγεται σύγκρουση με την Συρία και εμμέσως με τη Ρωσία και το Ιράν, αναγκαστικά, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει.
Η προοπτική τυχόν γενικευμένης πολεμικής εμπλοκής του Ισραήλ με Συρία, η οποία θα έχει την υποστήριξη της Ρωσίας και του Ιράν προφανώς δεν ενθουσιάζει την Ιερουσαλήμ και θα προχωρούσε σε αυτή μόνο για πάρα πολύ σοβαρό λόγο.
Δυστυχώς η Τουρκία ελίχθηκε άριστα και ανατρέπει τώρα υπέρ της όσα έχασε στην Συρία μετά τη ρωσική επέμβαση. Η Μόσχα και ο Άσαντ γνωρίζουν ότι οι Τούρκοι θέλουν τα κεφάλια των Κούρδων.
Ακόμα και να θέλει συριακά εδάφη ο Ερντογάν ξέρει ότι δεν θα πάρει. Άρα περιορίζεται στο εφικτό, δηλαδή στην συντριβή των Κούρδων. Περικυκλωμένοι δε οι τελευταίοι δεν έχουν πολλές ελπίδες απέναντι στις συντριπτικά υπέρτερες αντίπαλες δυνάμεις. Το τουρκικό παιχνίδι όμως είναι ευρύτερο.
Δεν εξαντλείται στη Μέση Ανατολή, όπως οι εν Ελλάδι, θέλουν, ανοήτως, να πιστεύουν. Αυτό φάνηκε με τις προκλήσεις στα Ίμια. Ο Ερντογάν έχει πετύχει να καταστήσει την Τουρκία περιφερειακή δύναμη και ο εξευμενισμός του από τις ΗΠΑ ενδεχομένως να περνά από Θράκη, Αιγαίο ή Κύπρο.
Σε Αθήνα και Λευκωσία ακούει κανείς;
{jcomments on}
