Με βαριά καρδιά ξαναγυρίζω στο συμπέρασμα πως σε τούτον εδώ τoν τόπο, το να ψάχνεις να βρεις ευγενική και αποδεκτή κοινωνική συμπεριφορά είναι δυστυχώς σαν να ψάχνεις να βρεις ψύλλους στ' άχυρα.
Ακόμη και ένα χαμόγελο σαν έσχατη και ανέξοδη προσφορά προς ένα συνάνθρωπο που το έχει συχνά ανάγκη για κάποιες δύσκολες στιγμές, δυστυχώς σπανίζει τούτο τον καιρό.
Και ένα ακόμη "ευχαριστώ" σαν έκφραση επισφράγισης μικρής ανταπόκρισης σ' αυτόν που κάτι σου προσφέρει, πολύ συχνά λείπει ακριβώς τη στιγμή που χρειάζεται, για να δείξει στον άλλον πως μέτρησε η όποια προσφορά του προς εσένα.
Και οι δυο παραπάνω περιπτώσεις που περιγράφω, νομίζω πως είναι μικρά αλλά ουσιαστικά δείγματα κάποιου πολιτισμού που πρέπει να ανταλλάζεται μεταξύ των ανθρώπων μιας κοινωνίας με ανάλογες βάσεις ορθής παιδείας, όταν βέβαια αυτές είναι διαθέσιμες στα πλαίσια μιας ορθά προηγμένης κοινωνίας με σεβασμό στο σύνολο από το οποίο απαρτίζεται.
Και εδώ – κατά την άποψή μου – υπάρχει το πρόβλημα, όταν η περιρρέουσα κοινωνία διαθέτει τέτοιες λεπτομέρειες επικοινωνίας που εγώ θεωρώ ότι στην δική μας περίπτωση τα είδη αυτά -αλίμονο- βρίσκονται σε βαριά ανεπάρκεια.
Θα προσπαθήσω να δώσω μερικά παραδείγματα της καθημερινής μας ζωής προκειμένου να υποστηρίξω αυτά που εκφράζω και τα οποία καταλογίζω στον Νεοέλληνα της εποχής μας:
-Τις ημέρες π.χ. των ονομαστικών εορτών φίλων και συγγενών, τους ευχόμαστε συχνά μέσω Ίντερνετ η και SMS, τα χρόνια πολλά κ.λπ., και συνήθως περιμένουμε μια απάντηση και δυο λόγια από τούς εορτάζοντες που έλαβαν τις ευχές μας και μας ευχαριστούν!
Δυστυχώς, σπανιότατα ο αποδέκτης των ευχών μας μας απαντά και τούτο βέβαια διότι η επί της ουσίας επαφή περί ευχών, γίνεται από μεριάς μας κυρίως για να βγει η υποχρέωση και έτσι να μη παρεξηγηθούμε, από δε πλευράς του εορτάζοντα, μιας και αυτός είναι ο άρχων της ημέρας, το πιάνει διαφορετικά, δηλαδή: Εγώ – σου λέει γιορτάζω. Εσύ έχεις υποχρέωση να μου ευχηθείς!
Και εκεί τελειώνει η τελετουργία των ευχών!! Αυτή είναι και η ουσία. Τα περί ευχών τα θεωρώ κατά βάση συμβατικά εξ ου και η έλλειψη απάντησης κατατάσσεται δυστυχώς στις φυσιολογικές συμπεριφορές εκτός βέβαια των εξαιρέσεων.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπάρχουν και ευχές που αποστέλλονται με πραγματική αγάπη και γνήσια αισθήματα. Νομίζω πάντως πως αυτές είναι πάντα σε ποσότητα, πολύ λιγότερες από τις αυθόρμητες.
–Κάτι άλλο τώρα: Θα έχετε προσέξει σίγουρα, πως όταν στη Βουλή των Ελλήνων ανεβαίνουν στο Βήμα οι εκάστοτε «εκλεκτοί» του Λαού μας, τους ακολουθούν σεμνά κατά πόδα και από ένας καλοντυμένος κύριος, κρατώντας ένα ποτήρι νερό για τις τυχόν ανάγκες της ρητορικής των κόπωσης.
Εναποθέτει λοιπόν ο αρμόδιος προς τούτο με τη δέουσα συστολή το ποτήρι με το νερό επί της έδρας και απομακρύνεται διακριτικά έχων εκτελέσει την αποστολή του. Από πολύ καιρό, παρακολουθώ από την τηλεόραση, περιμένοντας να δω με ποιόν τρόπο και εάν, ο εκλεγμένος αντιπρόσωπος του Έθνους στο Κοινοβούλιο θα απευθύνει επί τέλους ένα «ευχαριστώ» η έστω και ένα χαμόγελο σαν αντάλλαγμα της προσφοράς που του έγινε από τον ευγενέστατο υπάλληλο της Βουλής.
Δυστυχώς όμως, τέτοιες «φινέτσες» απουσιάζουν εν προκειμένω. Δηλαδή με άλλα λόγια: Ποιος είσαι σύ και ποιος είμαι ΕΓΩ!
Όταν βλέπω αυτή τη σκηνή, φαντάζομαι πως μέσα του θα σκέπτεται και άλλα τέτοια υποτιμητικά – κατά την κρίση του βεβαίως – π.χ.: «Μας χωρίζει ανθρωπάκο μου τεράστια απόσταση και θες και ευχαριστώ;»
Ναι, αγαπητοί μου φίλοι. Αυτή είναι η απύθμενη και αβυσσαλέα διαφορά που ακόμη συνεχίζει να χωρίζει αυτούς οι οποίοι πιθανόν να ζουν με το σύνδρομο της κενής έπαρσης σε σχέση με άλλους.
Τους άλλους που δυστυχώς σπανίζουν και συναντώνται σαν τους ψύλλους στα άχυρα όπως ανέφερα και παραπάνω. Εγώ πάντως, πρόσφατα ανακάλυψα έναν από αυτούς τους ξεχωριστούς και απόλυτα αντικειμενικά σας διαβεβαιώ ότι δεν έχω κανένα λόγω να μη σας πω ότι αυτός ήταν ο Υπουργός κ. Τσακαλώτος.
Πιθανότατα θα υπάρχουν ίσως και μερικοί άλλοι μέσα στους τριακόσιους που πιθανώς δεν τους πρόσεξα. Στην περίπτωση αυτή σας ζητώ συγγνώμη.
-Ένα άλλο παράδειγμα – θλιβερό κατά τη γνώμη μου – που σπάει κόκκαλα – είναι οι αναπάντητες επιστολές. Έχω την αίσθηση ότι εδώ το ρεκόρ το κατέχει ο έχων την εξουσία.
Εννοώ τους όσους παραλήπτες που αντιπροσωπεύουν συχνά κάποια εξουσία, η εν πάσει περιπτώσει αυτούς που κατέχουν θέσεις μόνιμες η σίγουρες, η κατέχονται από σύνδρομα ανωτερότητας και θεωρούν τον πληβείο αποστολέα συχνά ανάξιο απάντησης.
Στη προκειμένη περίπτωση, θύματα αυτής της ΑΠ-αξιωτικής συμπεριφοράς είναι και οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι που περιμένουν με αγωνία απάντηση στα βιογραφικά και τις αιτήσεις των και που αφελώς ο νους των δεν πηγαίνει στο ότι αυτά από μηνών πιθανότατα……αναπαύονται σε κάποια χωματερή περιμένοντας την ανακύκλωσή τους ενώ οι ίδιοι συγχρόνως αγνοούν ότι χάνουν ίσως για πάντα το όνειρό τους για την πρόσληψή τους σε κάποιο μεροκάματο έστω και της πείνας!
-Μια άλλη περίπτωση Νεοελληνικής συμπεριφοράς είναι αυτή που αφορά στον μέσο όρο των οδηγών αυτοκινήτων (όχι των επαγγελματιών). Η αγενέστατη συμπεριφορά αυτών που είναι συνήθως ανάλογη του μεγέθους και της αξίας των αυτοκινήτων που οδηγούν.
Όσο μεγαλύτερο και πολυτελέστερο το ΙΧ, τόσο πιο ανάρμοστη μέχρι και επικίνδυνη καταντά η οδική συμπεριφορά τους: Έλλειψη ευγένειας, παραβίαση Κ.Ο.Κ., απαράδεκτες επιδείξεις ικανοτήτων οδήγησης, σκαιότητα και αναξιοπρέπεια.
Οι συμπεριφορές αυτές αφορούν και πολλούς μοτοσικλετιστές η οποίοι πιστεύοντας ότι κυκλοφορούν σε δική τους ατομική λωρίδα κυκλοφορίας, εάν εσύ δεν κάνεις στην άκρη για να περάσει ο «καουμπόης» σύριζα από σένα, σε βρίζει η τουλάχιστον ασχημονεί εναντίον σου με ανεπίτρεπτες συχνά χειρονομίες!
Εάν μάλιστα εσύ σκεφθείς να του δώσεις προτεραιότητα, το πιο πιθανό είναι να σε περάσει για κορόιδο. Αυτή είναι η αλήθεια που απέχει δυστυχώς πάρα πολύ από ότι θα περίμενε κανείς. Εστω ένα νόημά του που θα σημαίνει ένα πολιτισμένο «ευχαριστώ» θα πείραζε;
Όπως λοιπόν βλέπουμε, ανεξάντλητες είναι οι συμπεριφορές που προέρχονται κατά τη γνώμη μου – από στέρηση σωστής παιδείας, και κατάλληλης κοινωνικής αγωγής.
Τα αποτελέσματα νομίζω είναι πολύ δυσάρεστα. Κρίμα. Θαυμάστε ελεεινή συμπεριφορά από στέρηση παιδείας η ενδεχομένως αγωγής, τεράστιου ποσοστού Υπαλλήλων διαφόρων Υπηρεσιών, όταν ορισμένοι από αυτούς απευθύνονται κατά την άποψή μου, με σκαιό τρόπο σε ταλαίπωρος πολίτες που αναγκάζονται να προστρέχουν λόγω υποχρέωσής των και ανάγκης των στα διάφορα γραφεία του Κράτους από τα οποία εξαρτάται η υπόθεσή των.
Εκεί υπομένουν λόγω ανάγκης την συχνή περίπτωση που τους αναγκάζει να σκύβουν σιωπηλά στην έκδηλη αδιαφορία η ψυχρή υποδοχή με την οποία τους υποδέχεται ο αρμόδιος.
Ελάχιστες οι εξαιρέσεις από ότι έχει τύχει σε μένα. Η αλήθεια πάντως είναι πως η κατάσταση έχει κάπως βελτιωθεί τα τελευταία χρόνια αλλά βέβαια έχουμε πολύ, πάρα πολύ δρόμο ακόμη.
Γράφοντας θυμήθηκα τώρα τα «τέρατα» που τοποθετούν τα Ι.Χ τους πάνω στις ράμπες (ο Θεός να τις κάνει Ράμπες) των ΑΜΕΑ και στους ποδηλατοδρόμους των ανύποπτων ποδηλατών!
Θα έχετε επίσης τύχει να συναντήσατε οδηγούς που αδειάζουν τασάκια τσιγάρων και σακούλες σκουπιδιών όταν βρεθούν σε περιοχή που νομίζουν ότι δεν τους βλέπουν! Άλλοι φτύνουν από τα παράθυρα της «κούρσας» των και άλλα ωραία που δεν νομίζω ότι χρειάζεται να περιγράφουν εδώ.
Υπάρχουν όμως και άλλες ποικιλίες .Είναι τα λεγόμενα ανθρωποειδή που συμπεριφέρονται στα ζώα με τη δική τους πρωτόγονη φιλοσοφία. Εκτός από τους ολίγους νομίζω ζωόφιλους που τώρα τελευταία άρχισαν επί τέλους να πολλαπλασιάζονται, οι υπόλοιποι βρίσκονται σε πρωτόγονη φάση σε ότι αφορά τη συμπεριφορά τους στα ζώα: Τετράποδα που υποφέρουν από βασανιστικά φορτία, σκυλιά αλυσοδεμένα σε παλούκια δια βίου, γάτες που επιζούν από βρωμερά σκουπίδια κ.λ.π., κ.λ.π.
Εδώ στην Πατρίδα μας έχουμε πάντως και διαφορετικά ρήματα όταν φεύγουν για τον άλλο κόσμο. Δεν λέμε «έφυγε», λέμε…..«ψόφησε», λες και ανήκουν σε άλλου Θεού δημιουργία! Είναι και αυτό μια ένδειξη ότι πορευόμαστε σ' ένα διαφορετικό επίπεδο πολιτισμού.
-Ένα άλλο διαμάντι που κι' αυτό είναι ενδεικτικό της Νεοελληνικής μας κουλτούρας, είναι η περίφημη λέξη…..«μαλ-κας» που τείνει να γίνει σύμβολο της επερχόμενης νέας γενιάς μας.
Χαίρεσαι πράγματι να ακούς τα παιδιά αυτά της νέας γενιάς μας, να αποκαλούν ο ένας τον άλλον……«μαλ..κα» !! Τι να περιμένει όμως κανείς όταν στον Ηλεκτρικό μας σιδηρόδρομο Αθηνών-Πειραιώς μόλις προ ολίγων ετών αφαιρέθηκαν οι επαίσχυντες μπρούντζινες επιγραφές που έγραφαν «απαγορεύεται το πτύει ν!!!!!» Τι ντροπή. Τι ντροπή.
Πόσα πολλά ακόμα από τα ευγενή αυτά εύσημα, βαραίνουν την ατέλειωτη λίστα των κακώς εχόντων. Όσο γράφω, τόσο θυμάμαι και άλλα και άλλα.
Θυμήθηκα τώρα το πόσο εύκολα π.χ. σε ένα εστιατόριο ορισμένοι πελάτες νιώθοντας βλακωδώς ότι εξουσιάζουν τον σερβιτόρο, όχι μόνον ξεχνούν ένα «παρακαλώ» ανθρώπινο, και συνεχίζουν δίδοντας τις εντολές τους απευθυνόμενοι σ' αυτόν εις τον ενικό!
Αλλοίμονο, εγώ «πλερώνω» και εγώ είμαι η εξουσία τώρα. Αυτό μας έλειπε τώρα και θα σου μιλήσω και στον πληθυντικό!
Πτωχέ επιστήμονα που δεν βρίσκεις δουλειά σχετική με την επιστήμη σου και αναγκάζεσαι να σερβίρεις το κάθε κύριο που τρώει σαν πεινασμένος Αζώρ!
-Να τελειώσω όμως τώρα, και με την άδειά σας να σας θυμίσω και το μακρύ νυχάκι του μικρού χεριού, που ακόμη «φοριέται» από αρκετούς για να μας θυμίζει ότι αυτό χρησιμοποιείται για το ξύσιμο μελών του σώματός μας και επίσης όταν παρίσταται ανάγκη, εξυπηρετεί στο βαθύ καθάρισμα του αυτιού όταν πια δυσκολεύεται η αδύνατη ακοή!
Αρκετά όμως. Εάν σας κούρασα συγχωρείστε με και πάλι. Όμως αισθάνομαι ότι είχα την ανάγκη να αναφερθώ σε τέτοιου είδους…..λεπτομέρειες προκειμένου ενδεχομένως να πιάσουν τόπο σε ορισμένους .
Κατά άλλα πάντως, ανήκουμε σε μια χώρα που δίδαξε τον Πολιτισμό και να μην ξεχνάμε ότι μονίμως υπενθυμίζουμε ότι παραμένουμε εσαεί απόγονοι αυτών που σμίλεψαν τον Ερμή του Πραξιτέλους και τον Έφηβο των Αντικυθήρων!
Προσοχή όμως πάντως μεγάλη, να μην μας μείνουν μόνον αυτά, διότι τελικά δεν θα μας πιστεύουν, ίσως επειδή αυτά, κάποιοι…..άλλοι Έλληνες μεν τα έφτιαχναν…….όμως……μερικές χιλιάδες χρόνια πριν!
{jcomments on}
